De dag begon wat fris met koffie, zoet brood en het broodje dat wij gehaald hadden. En natuurlijk rijstwafels voor Anika. De ochtend lekker niets gedaan en globaal plan gemaakt voor de dag en de overige dagen op Terceira.

Met Anika ’s ochtend memory Woezel en Pip kwartet gespeeld. Dat is nog een hele opgave met een extreem eigenwijze 3-jarige die weigert te vragen naar “De Woezel in de regenjas” en steevast wijst op een kaartje in mijn hand en zegt: die wil ik. Maar langzaamaan en met heel veel lachen – dat is toch het belangrijkste – komen we er wel.

Daarna drinken we nog wat op de veranda terwijl Anika op het dakterras speelt. Iedere keer de trap op en af, tot afgrijzen van mama. Op het dakterras staat ze als de commandant van een burcht met de haren in de wind, als een woeste krijger, maar dan met knuffels, een rijstwafel en een glas appelsap.

Op de veranda groeien wijnranken en lopen hagedisjes. Ook dat is erg leuk om achteraan te rennen voor Anika. Madouc drinkt rustig een fles en hoewel ze nog niet zoveel drinkt als normaal, lijkt ze wel weer redelijk bekomen van haar griepje.

We besluiten eerst een tripje te maken naar een burcht aan de rand van Angra do Heroismo. We parkeren de auto beneden bij een haven (achteraf bezien hadden we ook vlakbij de burcht kunnen parkeren) en lopen de weg omhoog.

De burcht is omgebouwd tot hotel.

Het contrast tussen een oude burcht en een modern zwembad is wel bizar. We lopen een rondje over de muren van de burcht met allemaal spannende oude trapjes en kleine torentjes.

Uiteindelijk kunnen we bij een smalle donkere wenteltrap weer naar beneden. Anika vindt dat geweldig.

De zon is inmiddels doorgebroken en het is gelijk behoorlijk warm in het zonnetje.

Na een korte pitstop bij het huisje

(bleek dat we de draagdoek voor Madouc vergeten waren), gaan we het centrum van Angra do Heroismo in, de oude stad verkennen. De oude veelal goed onderhouden vrolijk gekleurde gebouwen en nauwe straatjes doen Cubaans aan, maar dan zonder de oude auto’s.

We lopen langs oude kerken,

mooie pleinen

en nauwe straatjes,

het grootste deel met – zo lijkt het – de oorspronkelijke klinker bestrating. Met Anika op de rug bij papa en Madouc in de doek bij mama zijn we best mobiel in te stad.

We slingeren langs de belangrijkste bezienswaardigheden en stoppen dan voor een welverdiend ijsje.

Anika die het lopen zat geworden was heeft gelijk hernieuwde energie. Dat komt goed uit, want we gaan nu het befaamde park van Angra do Heroismo in.

Aanvankelijk lijkt het park niet zo groot. Onderaan is een vijver en een goed onderhouden park met aan het einde een paadje dat met een bocht omhoog gaat naar een speeltuin.

Daar speelt Anika een tijdje samen met papa piraat in een groot piratenschip en heeft het ontzettend naar haar zin.

Als we weg willen gaan is het de hele tijd. “Nog één keer.” “Nee, ik moet nog iets afmaken.” “Even snel…”

Onderwijl ook hilarische opmerkingen. “Moet nog even schommelen, want dat doen piraten altijd.”

Uiteindelijk zijn we minstens een kwartier verder voordat Anika mee kan gaan. “Dag, piratenschip, tot morgen.”

We besluiten nog wat trappen omhoog te gaan naar een uitkijkpunt. Dat blijkt evenwel een stuk verder te zijn dan we dachten en daarmee is het park ook een stuk groter dan verwacht. Na een schuine helling volgen meer trappen, en nog een helling en nog meer trappen.

Anika is helemaal in haar element en roept hard: “Jaaah, nog meer trappen.” Als ik omkijk naar mama zie ik die hetzelfde denken, maar dan met een zucht.

Naarmate we verder klimmen krijgen we een steeds mooier uitzicht over de stad. In de verte kunnen we de burcht die we eerder hadden zien liggen zien en de kerkjes waar we langs gelopen zijn.

En meer in de verte een ander eiland, waarschijnlijk Faial.

Anika is stout en klimt stiekem zonder toezicht op een muurtje. Wat wordt ze al groot.

Als papa er naast gaan zitten zijn we muurvriendjes. Ze geniet met volle teugen en papa ook.

Op weg naar beneden nog meer mooie uitzichten en daar horen we onze eigen waarschuwingen weer terug. “Voor de zekerheid, Anika eerst.” “Want als je dan valt papa, dan kan ik je opvangen en dan heb je geen pijn.” Ontzettend schattig.

We banen ons een weg terug door de stad naar de auto. De eetgelegenheid die ook pizza’s hadden (leuk voor Anika), blijkt er bizarre openingstijden op na te houden. We komen niet uit het schema op de deur in het portugees. We besluiten in plaats daarvan naar het vrij recent geopende restaurant in de burcht waar we eerder waren te gaan proberen. Het zag er daar goed uit.

Aangekomen bij de burcht zijn we rond 19:00 uur een van de eerste gasten. Voor ons gevoel is het 21:00 uur, dus we hebben wel trek. Het eten is prima en de wijn smaakt ook goed.

Voldaan gaan we weer terug naar huis, leggen Anika en Madouc op bed en constateren dat we zelf ook best moe zijn van alle indrukken en gaan niet lang daarna slapen.