’s ochtends was het weer een luie ochtend. Zelfs het weer leek lui. Alsof de zon nog geen zin had om onder het lekkere dikke dekbed van wolken uit te kruipen.

Na het ontbijt met Anika op het dakterras een picnic gehouden waarbij de kaartjes opgegeten moesten worden, nou ja, nep opeten natuurlijk.

Na lekker spelen en relaxen op pad om een stukje te gaan hiken. Gelet op het tijdstip dat we vertrekken weten we niet of we de hele uitgestippelde tocht zullen redden, maar tussendoor is een shortcut, dus als we het zat zijn of het tegenvalt, kunnen we dat zo oplossen. Jullie raden het al, van die optie gaan we gebruik maken.

Voordat we op pad gaan stoppen we nog bij de lokale buurtsuper en de bakker. Het leven is hier een stuk goedkoper dan in Nederland, dat valt direct op, wat wel weer apart is omdat ook veel goederen naar dit eiland verscheept moeten worden.

Met een paar tassen vol niet bederfelijke waar rijden we sightseeing door het binnenland omhoog naar het noorden van het eiland waar een wandeltocht zou moeten zijn die dicht langs de kust voert. We hebben niet de snelste route genomen naar het punt, hier en daar een verkeerde afslag genomen, maar het voordeel van een klein eiland is dat alles uiteindelijk niet zo heel ver is.

We vinden zonder al teveel moeite de ‘parkeerplaats’ of beter gezegd locatie waar je verantwoord je auto kan parkeren. Het is een afrit met een klein extra stukje asfalt waar je een auto kan parkeren en, als je het risico wil nemen dat iemand je spiegels meeneemt bij het afslaan, twee auto’s. Wij zijn evenwel de enige auto hier, wat een goed beeld geeft van de omvang van het toerisme hier en de populariteit van deze wandeltocht.

We lopen eerst een stukje parallel aan de weg tot een afslag waar de route echt begint. We zien gelijk een soort terrassenlandschap met daarin verschillende met stenen muurtjes afgescheiden weiden waar vooral koeien lopen.

De weg daalt aanvankelijk met een redelijk tempo, maar bij een afslag aangekomen gaat het ineens wel heel steil naar beneden. Gelukkig zijn we wat gewenst, maar met een 3-jarige op de rug en een 4 maanden oude baby op de buik zijn dit soort stukjes toch altijd lastig manoeuvreren.

In ons gidsje stond niet voor niets dat je deze route niet moet proberen na regen.

Na een bijzonder steil stuk verandert het pad van een steile weg in een zoek-zelf-je-weg-in-een-droge-rivierbedding-pad. Best een uitdaging, temeer omdat Anika vlak daarvoor perse de rugzak uit moest en nu door de droge rivierbedding die overigens nog steeds erg steil daalde geholpen moest worden.

Met luid kabaal: “Wiiiiieeeeeh” als ze een diep gat uit getild werd of over een stroompje gezet had Anika de grootste lol van ons allemaal.

Het is een uitdagend en leuk pad, erg afwisselend. Na de semi-droge rivierbedding, die vele weg had van de Masca-kloof op Tenerife, staan we plotseling op een weidelandschap met een paar oude huisjes/schuurtjes. Deed ons denken aan de tabaksschuren in Cuba midden op een veld.

Even verderop wordt het minder steil en kan Anika ook goed zelf klimmen. Dan mogen we haar ook vooral niet helpen: “Nee, papa, dat kan ik zelf.” en “Zie je wel papa, ik zei toch dat ik het kon.”

Met een boog lopen we om het veld en aan de andere kant gaat het weer steil omhoog de bergen in.

Het was even zoeken naar het begin van het pad, maar eenmaal gevonden ging het wel. Steil was het wel. Onderweg mooi uitzicht op de ruige kust.

Het zonnetje is inmiddels behoorlijk fel geworden en het is daardoor warm. Ook door de inspanning. Anika heeft een tactisch moment uitgekozen om in de rugzak te klimmen, vlak voordat wij weer veel gaan klimmen. Het gaat hier zo steil, ongelijk en met grote stappen omhoog dat het wel zo praktisch is dat Anika op de rug zit.

Uiteraard probeert Anika te helpen door haar arm uit te steken en mama een handje te geven zodat ze niet valt. Te schattig.

Na een kleine detour om een vulkaangrot te zien gaat de route weer straf omhoog.

Na een poosje klauteren komen we op een relatief vlak plateau, een soort hoog weidelandschap uit. We lopen langs een muurtje dat de weide van de klif afschermt. Wij lopen evenwel aan de verkeerde (klif)kant van het muurtje dat duidelijk niet bedoeld is om ons te beschermen maar om te voorkomen dat het vee de klif af loopt.

De muur zelf is imposant, honderden meters lang en bestaat uit los op elkaar gestapelde stenen. Erg mooi allemaal. Vooral het contrast van de wei aan de ene kant en de kliffen met de ruige kust aan de andere kant is bijzonder.

Anika luistert goed en houdt netjes op de plekken waar dat hoort handje vast. En waar het kan loopt ze zelf, het liefst voorop luid roepend dat we niet bang hoeven te zijn omdat ze ons wel op zal vangen als we vallen. Je hoort jezelf genadeloos terug.

Voordeel van al het eerdere klimwerk is dat de route nu redelijk vlak loopt, maar hier en daar wel vlak langs diepe afgronden, dus is het goed op Anika letten.

En ineens lopen we dan door een bos van 3 meter hoge struiken, waarschijnlijk eucalyptus. Het ruikt in ieder geval erg lekker. De doorgang is nauw en laag. Ik moet de draagrugzak af doen om er door te kunnen komen omdat ik anders telkens blijf haken.

Na dit bos komen we bij een weg uit en gaan we langs de kant in de schaduw kort pauzeren. Madouc moet dringend een flesje en een schone luier. Anika is als een kind zo blij met een klein zakje chipjes die we mee hadden genomen. Lief ook om te zien dat ze heel erg gericht is op eerlijk delen. Papa en mama krijgen ook geregeld een chipje.

De weg volgend komen we bij een grotere weg. Hier zou onze oorspronkelijke route verder gaan omhoog, flink klimmen. Daar staat een uur extra voor. Gelet op de vertraging die we hebben opgelopen bij het eerste stuk en de tijd besluiten we dat maar niet te doen en te gaan voor de shortcut over de weg.

We rijden een stukje om en gaan via de westkust van het eiland door allerlei schattige kleine dorpjes naar huis. In de verte kunnen we Sao Jorge zien liggen en daarachter, onmiskenbaar, de top van Pico, onze laatste bestemming van deze reis.

Thuis hebben we niet eens gek veel honger en eten we wat brood en kijken we nog even een stukje Jungle Book op de laptop, tot groot genoegen van Anika, die daarna lekker gaat slapen. Dat moet wel perse in het ‘grote bed’ (ons tweepersoonsbed is even groot als dat waar Anika en Madouc in slapen, maar goed), waarmee ze doelt op ons bed. Voor deze nacht is dat goed en binnen no time is Anika weg.

Ook Madouc gaat daarna lekker slapen en wij genieten nog even van een glas wijn op de bank voordat wij ook onder de dekens duiken. Al met al een avontuurlijk dagje.