Vandaag onze laatste echte dag op La Palma, want morgenochtend – belachelijk vroeg – gaat onze boot naar La Gomera. We besluiten die ochtend nog de tocht naar Cumbrecita te maken.

De avond er voor hebben we via internet een parkeerplek kunnen reserveren, enige probleem is dat we deze reservering niet uitgeprint krijgen en we wel een print nodig hebben om morgen door de gate te kunnen.

Bij de eigenaren van het appartement is net de printer stuk gegaan, dus ook daar geen soelaas. We gokken er op dat de Informatico tijdig genoeg open is om ons alsnog van een print te voorzien. Misgegokt, want wij moeten voor 9:00 uur boven zijn (parkeertijd tot 11:00 uur) en dat betekent voor 8:50 uur melden bij een stuk lager gelegen poort. Als we daar weer later aankomen, dan vervalt onze reservering.

Gelukkig waren we niet helemaal onvoorbereid. Met een schermafbeelding op het kleine laptopje dat we mee hebben overtuigen we de guard bij de gate dat we inderdaad een reservering hebben en deze schrijft keurig een geldig document voor ons uit zodat we verder kunnen.

Onderweg naar boven zien we hoe een dik pakket bewolking tegen de top van het gebergte aan geplakt zit. Het is niet helemaal duidelijk of dat bewolking is die tegen de berg op is gekropen of dat dit het deel van de bewolking is dat vanaf de andere kant van de berg er overheen geduwd is en aan deze kant van de berg verwaaid.

De berglucht is kennelijk erg verfrissend en inspirerend, want Anika heeft een poepbroek en dat is niet handig als je maar 2 uur de tijd hebt voor een rondtochtje. Gelukkig blijkt dit achteraf geen probleem te zijn.

Het pad is prima en daalt vrij rap. Na een meter of 500 hebben we al het eerste uitzichtpunt.

We zijn er op een mooi moment van de dag, want de zonnestralen kruipen net over de bergrand heen en dat geeft een apart lichteffect.

Door het bos lopen we verder naar een volgend uitkijkpunt, maar onderweg zien we ook geregeld mooie dingen. De opkomende zon zorg voor bijzondere plaatjes.

Anika kraait voluit op mijn rug vanuit de rugzak en heeft er duidelijk schik in. Onderweg stoppen we bij bomen en stenen zodat ze die zelf kan voelen. Dat vindt ze erg leuk. Ook is het erg leuk als papa stopt zodat ze kan voelen en dat niet doet. Gierend van de pret dat papa voor niets gestopt is trappelt ze vrolijk in de rugzak.

Bij het volgende uitkijkpunt komen we aan als net een buslading duitsers daar vertrekt. Wat een verschil in ervaring. Tot dat moment waanden we ons als enige in het park en dan ineens omringd door hordes toeristen.

Gelukkig staan we niet lang daarna weer alleen bij het uitkijkpunt zodat we daar rustig van kunnen genieten en wat foto’s kunnen nemen.

Anika is inmiddels in slaap gesukkeld en onderweg hoor ik naast de krakende bosgrond geregeld een diepe snurk.

Na ruim een uur zo tukken wordt Anika weer vrolijk wakker.

Bij het beginpunt uitgekomen blijkt dat we ruimschoots op tijd zijn.

We eten nog een boterham en gaan dan weer terug naar het appartement.

Het is nog altijd zonnig weer en we gaan – na een uitgebreide lunch – even met Anika naar het zwembad om te zien of ze dat leuk vindt.

Nee hoor, de zwemluierbroek vindt ze maar zeer verdacht. De hele tijd plukt ze er aan. Zodra Anika’s kont het water raakt is de lol er helemaal af. Kennelijk houdt ze niet van een natte kont. Normaal gesproken krijg je dan immers een schone broek en nu kleeft het aan je kont en dan is het nog eens koud ook.

We laten het zwembad voor wat het is, leggen de kleine meid nog even in bed voor de middagtuk en gaan daarna inpakken zodat we op weg kunnen naar Santa Cruz de la Palma.

De rit terug begint met een waterig zonnetje aan onze kant van de berg die over gaat in dikkere bewolking als we bij de berg aankomen. Vervolgens rijden we door een tunnel heen en is het aan de andere kant dikke mist, zodanig dat je haast geen hand voor ogen kan zien. Opmerkelijk verschil van weer tussen het westen en het oosten van het eiland.

In deze bewolking die later wat optrekt en overgaat in lichte regen rijden we naar ons hotel dicht bij het centrum, vlakbij de haven. Daar checken we in en gaat Karik vervolgens de auto terug brengen naar het vliegveld terwijl Maaike Anika van haar avondeten voorziet.

 

Die avond gaan we nog Santa Cruz in om te eten bij een tentje redelijk in de buurt, een tip van de receptioniste van het hotel. Maar eerst lopen we een stukje om zodat we weten waar we morgenochtend om 4:45 uur moeten inchecken voor de boot. Door deze omweg krijgen we gelijk een paar leuke plekken van Santa Cruz te zien. Aparte stad met veel trappetjes tussendoor naar hogere gebieden en een – zo lijkt het althans – volkomen willekeurige indeling van de straten.

Op een pleintje tussen de voetballende en skatebordende lokale jeugd voor een schattig oud kerkje nemen we plaats op het terras tussen de moeders die vanaf het terras toekijken of hun kroost zich wel gedraagt. Als een voetbal weer eens tussen een naastgelegen terras waar pizza’s verkocht en gegeten worden belandt of dreigt te belanden staat een van de moeders op om maatregelen te nemen.

We zijn op dat moment de enige toeristen ter plekken, zo lijkt het althans. De ober komt en biedt ons ‘de’ engelstalige kaart aan (het klinkt als de enige die ze hebben).

We eten een paar tapa’s en het smaakt prima. Anika gedraagt zich ook voorbeeldig en heeft met haar blonde koppie veel bekijks.

‘s avonds pakken we alles nog tactischer in, dat scheelt weer een tas en gaan dan bijtijds slapen, want morgen staan we even voor 4:30 uur op. Wat een bizarre tijd om een veerboot te laten vertrekken en vervelend genoeg is dat ook het enige tijdstip waarop ze gaat.