Na een heerlijk ontbijt gekeken welke tripjes hier in de buurt te maken zijn. Het liefst zouden we er vandaag nog een doen, bij voorkeur El Fierno, anders dan de naam doet vermoeden een vrij gemakkelijke tocht die weer zo populair is dat je dit wel van te voren moet regelen, want per dag laten ze maar 200 mensen toe.

We gaan naar de website en zien tot onze teleurstelling dat El Fierno voor onbepaalde tijd gesloten is. Later horen we – of het waar is weten we niet – dat dit het geval is omdat een rotsblok op een toerist van grote hoogte is gevallen en dat niet goed is afgelopen (voor de toerist).

Hoe dan ook, deze makkelijke tocht valt af. In plaats daarvan kunnen we de Masca kloof doen. Een soort van Samaria Kloof op Kreta (van de film 300), maar dan een stuk mooier en groener.

In een gidsje hadden we gelezen dat je ook kan regelen dat je beneden aan het strand met een boot opgehaald wordt die je in een kustplaatsje even verderop afzet. Daarmee voorkom je dat je de hele kloof ook weer naar boven moet klimmen (5 uur).

De weg naar het begin van de Masca kloof toe is op zichzelf al een avontuur, want er is nagenoeg geen parkeerplek dus het is of een taxi of openbaar vervoer. We hebben geluk, want een van de weinige bussen die er op een dag rijden gaat over een kwartiertje weg pal tegenover het kantoortje waar we de boottocht geregeld hebben.

In een lokaal cafeetje drinken we nog een glas fris terwijl we op de bus wachten. Die bleek er al te staan en te wachten op een grote bus waar mensen uit moeten overstappen. De route naar Masca toe blijkt namelijk zo smal en steil te zijn dat de grote bus deze bochten niet kan maken. Op weg naar beneden blijkt dat de bochten ook voor onze bus al te scherp zijn om in een keer te nemen en daardoor moet er in de bocht zo nu en dan een paar keer gestoken worden.

Anika vermaakt zich prima in de bus en klimt vrolijk tegen te stoel op.

Een bizarre busrit langs afronden over een korte afstand maar na een hoop tijd verder stappen we in Masca uit. Het is even zoeken waar het beginpunt is, maar dan gaan we snel op stap. 2 uur stond er in een gids met wandeltijden, 3 uur in een boekje dat Maaike nog in Nederland had gekocht. Het bleek allemaal wat langer te gaan duren.

Nog nergens van bewust gaan we vrolijk de kloof in. Aanvankelijk is alles nog ruim en lijkt de tocht meer op het lopen in een vallei tussen twee bergen. Het pad is wel behoorlijk afstappen en bepaald niet vlak en ook lang niet altijd logisch. Geregeld moeten we diepe afstappen nemen en dat gaat minder makkelijk, niet alleen omdat zowel Maaike als ik korte pootjes hebben, maar ook omdat Anika als ik voorover buig om diep af te stappen naar voren schiet en dat is niet lekker.

Zo goed en zo kwaad het gaat bewegen we ons verder de kloof in. De omgeving is mooi, de rotswanden indrukwekkend.

Onderweg lijkt het pad ook steeds ruwer en vager te worden. Zo nu en dan is het echt zoeken naar de weg en het komt ook wel voor dat we achteraf constateren dat de route die wij gelopen hebben in ieder geval niet het pad was.

Dieper en dieper dalen we af en op een gegeven moment moeten we ons door een soort uitgesleten gat in een rots waar water doorheen stroomt naar beneden manouvreren. Gelukkig is het gat net groot genoeg voor mij met Anika op de rug, anders was het helemaal lastig geweest. Met enige moeite bewegen we ons erdoor.

Verderop meer lastige afstappen en afdalingen. Het gaat genadeloos door naar beneden. Er lijkt ook geen einde aan de kloof te komen en onze voeten beginnen wel een beetje rauw te worden van alle dreunen van het continu afstappen.

In plaats van in 3 uur komen we na ruim 4 uur eindelijk op het strand aan, afgepeigerd. De boot komt over een kwartiertje en in de schaduw puffen we nog wat uit. Anika, die onderweg even in slaap was gevallen, is weer wakker en krijgt een fles op het strand.

Dat doet haar duidelijk goed, want gelijk is het weer honderuit praatjes. Op de boot zit ze enorm te sjansen en te geinen met de andere mensen in de boot die dit helemaal geweldig vinden.

Eenmaal aangekomen in Los Gigantos delen we een taxibusje met een ander stel terug naar de plek waarvan we op de bus zijn gestapt. Anika kraait wat mee met het geluid op de radio. Ze houdt duidelijk van muziek.

Bij de auto aangekomen rijden we terug naar het hotel. Daar hadden we geregeld dat we konden eten (moet je van te voren aangeven, want als er niemand is die wil eten, dan komt de kok niet).

De kok, tevens bediening, serveert heerlijk eten. Eerst een simpele salade en daarna bananen-kip-pastijtjes (rare combi, maar smaakt heerlijk) met wat couscous en rode kleddersaus, ook erg lekker. Toe krijgen we een chocolade cakeje met gesmolten chocolade in het midden en vanilleijs erbij.

Na al deze lekkernijen strompelen we terug naar onze kamer waar we niet al te lang daarna moe maar voldaan in slaap vallen. Was een mooie maar ook zware tocht.