Chirripo

‘s ochtends even op internet gekeken  en wat mailtjes verstuurd. Daarna lekker ontbeten en klaargemaakt voor onze hike.

We rijden onze auto naar een B&B vlakbij de ingang van Chirripo en van de eigenaar mogen we onze auto daar best een paar uur laten staan. Erg handig, want anders is het een paar kilometer steil een berg op lopen naar het beginpunt en dat voorkom je liever.

het 'minder' steile pad na el thermometre

Het eerste stuk van de tocht heet El Thermometre o.i.d., waarschijnlijk omdat hier je temperatuur genomen wordt of in ieder geval flink omhoog gaan. God wat is het steil. Het is echt zwoegen naar boven. Het uitzicht is wel gelijk erg mooi.

Na deze eerste beproeving komen we er achter dat de weg erachter niet veel beter is. Iets minder steil, maar alsmaar steil omhoog, non stop. De tocht naar boven is 13 kilometer en stijgt ongeveer 2300 meter. Over de eerste kilometer doen wij 45 minuten. De tweede gaat al beter, een half uur. We hadden al besloten niet helemaal naar boven te gaan, maar nu twijfelen we zelfs of we wel naar het 4 kilometer punt willen lopen.

Uiteindelijk laten we ons niet kennen en lopen we de eerste 4 kilometer en stijgen daarbij ongeveer 700 meter. Wat een tocht. Ongeveer bij het 4 kilometerpunt is een afslag naar Cloudbridge, de plek waar we gisteren ook een korte wandeling gemaakt hebben. Liever dan dezelfde weg terug nemen de deze afslag. Onderweg hebben we nog even bereik met de telefoon en regelen we de plek voor de overnachting vanavond. Dat is nog niet makkelijk dicht bij Irazu, want de vulkaan zelf heeft geen overnachtingen vlakbij.

uitzicht over Cloudbridge

De weg waar we nu op zitten is duidelijke the road less travelled. Af en toe vragen we ons af of we nog wel op het pad zitten, want er is niets aangegeven en er zijn zoveel over het pad gevallen bomen dat het af en toe gokken is of we nog goed zitten. Daar komt bij dat de ondergrond vol ligt met dor blad dat samen met de droge ondergrond een fantastische glijbaan vormt. De weg hier naar beneden is zo mogelijk nog steiler dan de weg die we hiervoor omhoog hadden. Het kost veel moeite om niet onderuit te gaan. Ook hier onderweg mooie uitzichten.

Uiteindelijk bereiken we Cloudbridge. Inmiddels is het al na 12-en  en we wilden uiterlijk 1 uur gaan rijden, omdat het nog best ver is naar Carthago en we moeten over de Cerro de la Muerte en dat kan veel tijd kosten. De weg bij Cloudbridge zelf gaat ook nog redelijk steil naar beneden maar loopt wel veel beter en rond 1 uur zijn we bij de auto. Snel nog via internet inchecken voor onze vlucht naar Madrid (gisteren lag de site van Iberia er uit dus kon dat niet) en daarna op pad.

Met de Costaricaanse radio aan (veel vrolijke swingende muziek) zoeven we op weg naar Cerro de la Muerte. Onze tank is inmiddels wel verradelijk leeg, al is de stand met alle heuvels lastig in te schatten. Garmin loodst ons zonder problemen naar het dichtsbijzijnde tankstation waar we op de dampen in de tank aan komen rijden. We hadden ons toch een beetje verkeken op het verbruik van de auto in de bergen heuvelop.

Eenmaal op Cerro de la Muerte (mountain of death) snappen we wel waarom deze berg zo heet. De weg hier eist jaarlijks veel levens en slingert flink. De weg zelf is geen probleem en goed onderhouden. Wel is het rijgedrag van de tico’s link. Zelfs vrachtwagens halen in op punten waar ze niet kunnen zien of er om de bocht iets aankomt.

Het is een interessante tocht. Eerst slingert de weg lang omhoog en na een tijdje rijden we in mist of laaghangende bewolking. Het zicht is geregeld maar een paar meter en de mist kruipt als een dikke damp over de weg, alsof het vloeibare stikstof is. Bijzonder om te zien. De omgeving is een soort mysterieus woud waar je af en toe wat verder kan zien en daarna weer alleen silhouetten van bomen.

Ondertussen rijden tegemoetkomende vrachtwagens in bochten vaak te hard waardoor ze uitzwiepen op onze weghelft. De wegen zijn hier niet echt breed dus veel ruimte om uit te wijken is er niet, maar je geeft deze kolossen wel de ruimte die ze nodig hebben. Opletten geblazen.

Na deze beproeving komen we midden in de spits door het centrum van Carthago heen, een grote stad (oude hoofdstad) van Costa Rica. Voorrang kennen ze hier niet en het is hier veel getoeter en lef hebben om je auto er tussen te duwen. Ik denk weldat het helpt dat onze auto optisch al flink toegetakeld was voordat we hem huurden, want we komen overal met wat geduld toch zonder problemen tussen.

Onze hotelkamer is super. Twee enorme bedden, een mooie badkamer, open haardje, twee luie stoelen voor een TV en heel, heel veel ruimte. Bedden liggen ook heerlijk. Dat wordt lekker slapen zo. Morgen vroeg op voor Irazu en daarna door naar San Jose om de auto in te leveren en het vliegtuig te pakken.

Mangrove

Voor het ontbijt de boot op vanuit Drake Bay terug naar Sierpe. Het instappen zelf is totale chaos. Er zijn meerdere boten die mensen naar Sierpe brengen, maar het is totaal niet duidelijk wie in welke boot moet stappen. De kapitein steekt op een gegeven moment 4 vingers op als teken dat er nog vier personen door de branding heen met de baggage mogen komen om in te stappen. De daarop volgende reactie lijkt er een beetje op alsof het eiland in de fik staat en iedereen het tegelijkertijd wil verlaten. Mensen zijn wat dat betreft wel bijzonder. Uiteindelijk pasten we allemaal prima in de boot.

De weg terug ging snel. Het invaren van de rivierbedding was heel apart. We voeren tussen enorme golven waarbij het bootje nietig leek. Zo nu en dan haalden we een golf in en had je het gevoel in een achtbaan van een pretpark te zitten. Alles ging evenwel goed en we hielden het zelfs droog.

Eenmaal aangekomen in de mangrove is de boot dit keer meer door nauwere delen van het mangrovestelsel gevaren. Waarschijnlijk kon dit nu wel omdat het water hoger stond, de wortels van de bomen die op de heenweg ver boven het water uitstaken stonden nu diep in het water. Blijft een indrukwekkende ervaring. Onderweg zagen we nog een sloth in een boom hangen.

Nog voordat we aangemeerd zijn in Sierpe schreeuwen de taxichauffeurs al de tarieven voor een ritje naar Palma Sur, de dichtstbij zijnde stad waar openbaar vervoer nog komt. Totale chaos weer bij het uitstappen, want iedereen wil tegelijk zijn baggage, maar 20 man die baggage willen op een steiger van 3 bij anderhalve meter gaat natuurlijk niet. We doen het evenwel rustig aan en als onze baggage getoond wordt halen we die op.

In Sierpe lekker ontbeten en de auto opgehaald. Daarna doorgereden naar Boruca, een plaatsje waar inheemse Indianen wonen en maskers maken. De weg is wederom slecht en over de 8 kilometer afslag van de grote weg doen we een klein half uur. In het dorpje aangekomen krijgen we een uitleg van een jongen in een soort mini museum over de geschiedenis, een grote man die van de spanjaarden ontsnapt is en in de bergen is gaan wonen en op de een of andere manier een waterval vertegenwoordigt, een vrouw die iets met een reuzenslang heeft gedaan en hun kinderen zijn allemaal vermoord, op een na, die leeft in Corcovado volgens de legende. De rest van de uitleg werd nog ingewikkelder. De jongen deed erg zijn best, maar zijn engels was net als ons spaans een pocito.

Ook nog een filmpje gezien van een festival dat de indianen hier jaarlijks houden. Het gaat eigenlijk om een soort carnaval waarbij de inval van de spanjaarden wordt uitgebeeld. Er wordt veel gezopen en de costaricanen verdelen zich in twee kampen, een met de spanjaarden en de andere in duivels in zeer provisorische costuums en die beuken dan letterlijk op de ander in (duwen). En dat 3 dagen lang. Daar kan carnaval niet tegenop.

In het dorp nog een masker gekocht en daarna door naar Chirripo, de hoogste berg in Midden Amerika. Eenmaal aangekomen bij het hotel blijkt dat ze nog plek hebben (hadden niets geregeld). Een mooie grote kamer. ‘s avonds wordt het hier wel koud (gelukkig), dat is wel lekker na al die hitte.

uitzicht onderweg

Helaas kunnen we Chirripo niet beklimmen, de trip naar boven alleen duurt al minstens 8 uur en vaak langer. De meeste mensen die deze trip doen overnachten op de top en gaan de dag daarna weer terug. Met voorbereiding en alles kost dit je 4 dagen. Zoveel tijd hebben wij niet. Wel kunnen we een stukje van de tocht doen. Dat bekijken we morgen wel.

stroompje in cloudbridge

Vandaag is er nog wel genoeg tijd voor een tochtje naar Cloudbridge, een prive reservaat net voorbij het Chirripo park. De weg er naar toe is echt de slechtste weg tot nu toe in Costa Rica. Zo steil omhoog en naar beneden dat je niet eens meer kan zien of de weg nog doorgaat en zo ja, welke kant op. Tel daarbij veel grote keien en stenen bij op. De weg is bovendien zo smal dat keren niet mogelijk is. Zit je er eenmaal op, dan moet je ‘m wel tot het eind uitrijden. Zou niet weten wat te doen als er een tegenligger aan zou komen. Gelukkig komen we geen tegenligger tegen.

2 kilometer en 20 minuten verder zijn we dan eindelijk bij Cloudbridge gearriveerd. De tocht daar is leuk. We zien diverse watervalletjes en ook schiet er nog het nodige wildlife, waaronder een slang, weg voordat de camera dit kan vastleggen.

Heerlijk uitgeslapen vanmorgen en lekker relaxed ontbeten en de blog een beetje bijgewerkt. Daarna de spullen ingepakt en onderweg. Bij de lokale bakker nog twee koffiebroodjes gehaald (onze lunch) en verderop in het dorp bij de supermarkt drinken ingeslagen om mee te nemen op onze hikes.

Het eerste deel van de weg uit Monteverde was slechter dan de weg er naar toe. Het is echt slalommen om de kuilen in de weg en de hoge stenen heen. De weg gaat verder weer strak kilometerslang met een hoge hellingshoek naar beneden. Auto in de laagste versnelling en bijremmen maar. De weg slingert ook als een gek. Al met al een uitdagend ritje.

Na een flink aantal kilometers van dit geslinger op slecht wegdek komen we ineens op asfalt terecht en gaat alles een stuk sneller. Ook hier zijn wel kuilen, maar dat zijn er niet zoveel. verder is de maximumsnelheid nog steeds maar tussen de 40-80 km/h, maar dat is nog altijd een stuk sneller. We schieten dan ook aardig op.

Op een kilometer of 20 voor Liberia een afslag genomen naar de Llanos de Cortes Cataratas (falls). Entree bestaat hier uit een donatie voor het goede doel, scholing voor kinderen. Of het geld daar ook daadwerkelijk terecht komt valt te bezien, maar dat er iets betaald moet worden is hier niet ongebruikelijk. De weg hobbelt hier weer lekker, maar na een kilometer zijn we al op de parkeerplaats aangekomen. Daar nog een korte wandeltocht van ca 5 minuten naar beneden en we zijn al bij de falls.

Llanos de Cortes falls

De waterval is mooi breed en de lagune er voor is groot genoeg om in te zwemmen. Helaas zijn er meer mensen op dit idee gekomen, maar desondanks is het heerlijk afkoelen van de hitte. Is hier denk ik rond de 30 graden met een hoge luchtvochtigheid, dus best broeierig.

Kort filmpje van falls:

http://www.youtube.com/watch?v=V0-JjkslbFI

Na het zwemmen is het nog een kort stukje naar Curubande. Net even buiten de stad zit onze B&B. Daar worden we hartelijk ontvangen. Nadat we ons gesettled hebben krijgen we een uitvoerige uitleg welke tochten we wel en niet kunnen maken en wat er verder in de omgeving te doen is, waar wel en niet te eten, etc. Super handig. Lijkt er op dat we aan twee overnachtingen niet genoeg gaan hebben. Hangt er vanaf of de tocht naar de top van de vulkaan wel mogelijk is of niet. Onlangs is de route afgesloten vanwege nieuwe erupties en het pad aan de top schijnt zo smal te zijn dat ze je bij harde wind ook niet omhoog laten gaan. We zullen wel zien.

We vermaken ons in ieder geval prima. Krijgen ook nog tal van handige tips voor het vervolg van onze reis, Nicoya e.d., waar te surfen en waar te snorkelen. Ik hoop dat we vanavond wel een beetje kunnen slapen, want is hier erg warm ‘s avonds, 20 graden of warmer.

Monteverde cloudforest

De planning was om vandaag, na een korte hike door Monteverde Cloud Forest, naar Rincon de la Vieja te gaan. Na een heerlijk ontbijt gebeld met het hotel waar we zouden willen verblijven voor een overnachting, maar daar hadden ze alleen nog een kamer voor een nacht. Dat is voor ons niet praktisch, want we willen juist een plek waar we twee nachten op rij terecht kunnen, zodat we – zonder al onze belangrijke papieren mee te nemen – een lange tocht kunnen maken.

Stoeltje

Een volgend hotel gebeld. Hier was wel plek, maar men was ook zo eerlijk om te melden dat het park morgen (maandag) gesloten is, dus als we willen hiken kunnen we beter een dag later komen. Dit leek ons een goed plan, dus hebben we besloten een dag langer in Monteverde te blijven. Gelukkig was onze kamer nog niet geboekt door een andere gast, dus kunnen we direct na het ontbijt op pad.

Van deze boom hebben we ook nog een kort filmpje gemaakt, echt enorm:

In Monteverde een lange tocht gemaakt waardoor we het grootste deel van het park wel gezien hebben. Mooi woud. Behalve wat vogels en duizendpoten geen wildlife gezien. Wel hebben we nu kunnen zien waarom het hier cloudforest heet.

Bovenop de continental divide, een bergketen die loopt van de Rocky mountains in Canada (volgens mij begint hij op een gletsjer waar wij een paar jaar terug nog op gestaan hebben) tot het zuiden van Argentinie. Op een heldere dag kan je aan de ene kant de Pacific Ocean en aan de andere kant Carribean Sea zien. Zo helder was het vandaag niet. Met grote vaart razen wolken hier voorbij.

Verder door het bos verder gewandeld via een hoge hangbrug naar een kleine waterval. Was een leuke tocht.

Uitzicht vanuit Monteverde, in de verte de golf van Nicoya waar we nog naar toegaan

Op een tip van onze hoteleigenaar hebben we ook de San Luis Falls nog bezocht. Dat was een zeer bijzondere tocht. De weg er naartoe was eerst eindeloos lang een helling afrijden met een hellingshoek van 20% of meer (stond niet aangegeven). Uiteraard was de weg slecht vol gaten en scherpe keien en op de meeste plekken niet breed genoeg voor 2 auto’s, dus feest als er een tegenligger aankomt.

Na dit abseilen voor auto’s werd de weg precies een auto breed en mochten we over nog grotere keien en door kleine ondiepe riviertjes onze weg vervolgen. Uiteindelijk aangekomen op een weilandje dat diende als parkeerplaats en daar begon gelijk ook het pad.

De tocht zou ongeveer 40 minuten naar de waterval zijn en dat hebben we er zeker over gedaan. Het begin ging heel vlot en al vrij gauw zagen we een familie kapucijneraapjes door de bomen scheren. Erg leuk om te zien.

Daarna ging het pad verder en verder omhoog, met planken die over stroompjes gelegd waren die dienden als brug. Best avontuurlijk en leuk om te doen. De omgeving was ook erg mooi en het weer was super.

Eenmaal aangekomen was de waterval zo hoog dat hij niet eens in zijn geheel op de foto paste. Het water was even te koud om in te zwemmen, maar wel lekker even de voeten in het water gestoken. Ter plekke nog leuk gesproken met een amerikaanse lawyer die over de praktijken in New York nog het nodige wist te vertellen.

Daarna terug naar ons hotel. Onderweg nog een duits stel een lift gegeven naar Santa Elena en daar gelijk maar een overheerlijke vruchten yoghurt shake genomen. Al het fruit is hier zoveel lekkerder dan in Nederland, zonde dat wij het met die halfrijpe rommel moeten doen.

‘s avonds nog lekker gelezen en wat plannen gemaakt voor de volgende dag. En bijtijds gaan pitten, want van al dat gehike zijn we best moe.

Morgen gaan we wel op weg naar Rincon de la Vieja. Volgens mij hebben we daar geen internet, dus een update kan wel even op zich laten wachten.

Weer een dag vroeg uit de veren om op tijd te zijn voor de guided tour door het nevelwoud hier. Vandaag gaan we naar Santa Elena Cloud Forest, het (aanzienlijk) grotere zusje van het meer bekende en vlakbij gelegen Monteverde Cloudforest Reserve.

Bij het opstaan geen nieuwe schorpioenen of andere nare beesten ontdekt. Het ontbijt is uitstekend en met nieuwe energie gaan we op pad. Wel eerst nog eerst 15 kilometer rijden naar het begin van het park (30 min). Met deze wegen is duidelijk waarom de lokale bevolking de voorkeur geeft aan dirt bikes.

Eenmaal aangekomen zijn er teveel mensen voor een groep en moeten 2 mensen met een andere groep mee. Maaike en ik bieden ons daarvoor aan met als apart gevolg dat de rest van de deelnemers van de andere groep niet komen opdagen zodat we per saldo een prive gids hebben. Onze gids, Orlando, is erg enthousiast en maakt ook foto’s voor Ansichtkaarten. Hij heeft ook een mooie verrekijker op een standaard bij zich waarmee je enorm op dingen kunt inzoomen. Dat blijkt geen overbodige luxe, want wildlife spotten hier is lastig, zelfs als je relatief dichtbij bent.

Met behulp van Orlando zien we evenwel een groene viper (slang) in een boom liggen. Het overige wildlife dat we hebben gezien bestond uit tal van bijzondere vogels, klein en groot.

Daarnaast ontzettend veel bijzondere bomen, begroeid met zoveel andere planten dat je de boom zelf nauwelijks meer kon zien gezien. Ook varens zo groot als bomen en veel meer. Overal lianen, wortels van andere planten etc., een groene oase, bijzonder.

Na deze enerverende tocht eerst langs de garage gereden (gisteren hadden we het er nog over dat we hoopten dat we dit deze vakantie niet nodig zou zijn, maar helaas). Daar in gebrekkig spaans uit geprobeerd te leggen dat ik een nieuwe ruitenwisser nodig had. Deze hadden ze niet, maar een pompstation een eindje verder gelukkig wel.

Na de lunch zijn we naar onze nieuwe overnachtingsplek gegaan. We worden ontvangen door een schattige Tico die ons de kamer laat zien. Ziet er prima uit, veel te groot voor wat we nodig hebben, 2x een eenpersoonsbed en daarnaast nog een tweepersoonsbed. Als Maaike en ik nog ruzie gaan maken deze vakantie, is dit het ideale moment.

Kort nadat we onze spullen gedropt hebben worden we opgehaald voor een tour over een koffieplantage geboekt die we rond lunchtijd geboekt hebben. Voor ons als echte koffie liefhebbers natuurlijk essentieel om te weten wat we naar binnen gieten. Blijkt een ontzettend leuke en ook leerzame tour te zijn. Leuk om te weten wat een goede koffie een goede koffie maakt en wat er allemaal moet gebeuren voordat je koffie hebt. Ook bijzonder dat het goedje, totdat het gebrand wordt, nagenoeg geen smaak heeft. Voor de echte highland koffieteler die de bessen met de hand heeft laten plukken, in de zon heeft laten drogen, is dark roast eigenlijk een belediging. Dat is hetzelfde als een goede steak well done bereiden.

wit = unroasted lichtbruin = light roast en donker = dark roast

We ontmoeten op de koffieplantage ook de zoon van de oorspronkelijke ontdekkingsreizigers die zich hier gevestigd hebben, Don Juan (geen grap) die er eind in de zeventig bijzonder kwiek uitziet.

Leuke bijkomstigheid van de tour was dat er ook nog een mini chocolade excursie bij zat, met niet alleen een korte uitleg waar chocolade van gemaakt wordt, maar ook daadwerkelijk ter plekke van gedroogde cacao bonen chocolade gemaakt werd. Smaakte prima. Ook nog sugercanesap en sugercane zelf geproefd.

Terug bij het hoofdgebouw van de plantage nog de verschillende roasts koffie geproefd. Smaakt inderdaad super.

‘s avonds nog gegeten in een hippe pizzatent. Ook prima eten, koken kunnen ze hier wel. Nog door het donker over de onverlichte onverharde wegen de weg naar onze overnachtingsplek teruggezocht en gevonden en daarna heerlijk slapen. Morgenochtend nog hiken in Monteverde en daarna door naar Rincon de la Vieja.