‘s ochtends nogmaals contact met Arke. Bagage is geregeld en zowaar nu ook e-tickets.

Terwijl ik naar een plek waar internet is om deze te downloaden gaat Maaike met Anika nog lekker even op het strand scheppen.

Murphey’s law is echter van toepassing want er blijkt een probleem te zijn met de vlucht. Er zou een te klein vliegtuig zijn gestuurd en daardoor kan niet iedereen mee. Bovendien is er een stopover op Cancun en er is ook een probleem met passagiers die er daar in en uit moeten.

Het lijkt er op dat niet iedereen mee kan en een deel van de passagiers hier een dag extra zal moeten blijven. Wij stonden gelukkig ver genoeg voor in de rij en kunnen daarom wel mee. Maar de extra stoel die we voor Anika gereserveerd hadden kunnen we nu wel vergeten.

Gelet op de rij mensen die nog door de bagage controle e.d. moeten kan de vlucht nooit meer on time vertrekken, zoals nog wel vrolijk op de borden staat terwijl de vertrektijd inmiddels daar is.

We zullen ongetwijfeld later in Nederland aankomen. Hoeveel later is nog onduidelijk. We zullen zien. Gelukkig houdt Anika zich prima, ondanks al het lange wachten.

Uiteindelijk valt alles nog mee. Op weg naar Cancun halen we al een kwartier vertraging in en ook op weg naar Amsterdam van Cancun geeft de piloot kennelijk extra gas, want we komen ongeveer op tijd aan.

Anika gedraagt zich voorbeeldig in het vliegtuig. En hoewel het er aanvankelijk op lijkt dat we geen extra stoel hebben in het vliegtuig en ze dus 12 uur op schoot moet zitten, kan de persoon naast ons (die ook niet naast haar partner kan zitten) ergens anders naar toe waardoor de stoel alsnog vrij komt en we dus wel deze extra stoel alsnog hebben. Dat komt goed uit want Anika zit daar lekker rustig op Dora e.d. te kijken. Op het entertainment system staat ook nog een nijntje filmpje dat 3x gekeken moet worden. Daarna is het meisje moe en gaat ze met het hoofd op de stoel en de beentjes bij papa op schoot lekker 4-5 uur slapen.

Eenmaal op Schiphol aangekomen moeten we door een 100% controle. Dit is best lastig, want de odd sized luggage komt op een andere band binnen na deze controle. Voor een aantal bagage stukken is niet duidelijk of deze gewoon of odd sized zijn (in Cuba maken ze dat onderscheid niet) en weten we dus niet of dit is aangekomen.

Uiteindelijk is alles er toch en blijkt de 100% controle niet voor ons te gelden, want omdat we zo lang gewacht hebben op onze bagage zijn we een van de laatste die de controle door moeten en mogen we gelijk doorlopen. Dat is maar goed ook, want de beelden zijn vrij goed ingepakt en het zou een hele klus worden om dat open te krijgen.

Gelukkig zijn onze beelden van de Cubaanse man en vrouw goed aangekomen. Alleen een ander kunstwerkje is helaas door midden gebroken.

‘s ochtends contact gehad met Arke. Omdat ik na 1,5 uur nog niets gehoord had nog maar een keer gebeld. Men had het al naar mij gemaild. Erm, ja handig, daar schiet ik natuurlijk weinig mee op in een land grotendeels zonder internet. Kennelijk had ik dat moeten ruiken.

Enfin. We gaan ‘s ochtends lekker naar het strand. Kennelijk gaat het in de middag pas (hard) waaien, dus is het nu voor ons een stuk aangenamer lezen en voor Anika jammer dat ze niet zand in de wind kan scheppen.

Anika vermaakt zich evenwel prima. Een cubaans jongetje van een jaar of 4-5 komt ook nog even in de buurt spelen en Anika krijgt nog een koekje van de Cubaanse moeder dat Anika vervolgens vreselijk onhandig gaat eten.

Na ongeveer een uurtje in de schaduw van een palm lezen (we zijn wel voorzichtig niet te verbranden) gaan we de zee in.

Zelfde ritueel met Anika, eerst niet durven en er daarna niet meer uit willen.

Het is nu vloed en de golven zijn wat feller dan gisteren (ondanks dat er minder wind is). Anika vindt dit best spannend en wel begrijpelijk, want terwijl we in het ondiepe staan zijn na twee golven haar voetjes al zo diep in het zand weggezakt dat ze ze daar zelf haast niet uit krijgt.

Daarna gaan we dieper de zee in, vastgehouden door papa of mama en door de golven springen. Dat is ontzettend leuk en al snel roept Anika bij ieder golfje hard: “Wooeesj”.

Na dit gespat in het water terug naar de casa waar Anika gaat pitten en wij lekker wat lezen.

Anika tukt lekker door en tegen een uur of 17:00 is ze pas weer wakker. Ongeveer een uurtje later zitten we in de auto naar een resort om daar gebruik te maken van het internet. Het resort zit 5-10 min rijden verderop.

Via het internet daar kunnen we geen bevestiging van de baggage krijgen, want er moet eerst nog wat betaald worden (grr), dus ik weer terug om bankpas te halen en weer heen om dat te regelen. Ook daarna geen goede bevestiging kunnen krijgen maar wel iets waaruit volgt dat we ruimbaggage moeten hebben. We hopen maar dat dit afdoende is. Daarna weer terug naar de casa en daar in de buurt in een goed restaurant wat gegeten en het geheel afgesloten met een heerlijke Pina Colada.

‘s ochtends bijtijds gebeld met de servicelijn van Arke. Die kunnen niets aan de baggage veranderen omdat eea via het reisbureau geboekt is (was handiger vanwege de auto maar hebben we nu dus last van). Was ook de reden dat ik het niet zelf via internet had kunnen bijboeken. Moeten we morgen (vandaag 2e paasdag) reisbureau maar bellen of het bij de luchthaven oplossen. We zien wel.

Aan het ontbijt gezellig gekletst met 2 australiers die in Katoomba (Blue Moutains) wonen, een plaatsje waar wij ook geweest zijn. Zij hadden er geen rekening mee gehouden dat je in Cuba niet kan pinnen en hadden daardoor noodgedwongen 4-5 dagen in Cuba vast gezeten in afwachting van geld.

Voordat we in de auto stappen loop ik nog snel wat straatjes af op zoek naar een winkel om wat water voor onderweg te kopen. Gelukkig heeft de app die ik mee heb ook een handig overzicht van nuttige plaatsen en hoewel de eerste plek die ik aan doe een echte markt waar groenten, vlees e.d. in kraampjes verkocht wordt blijkt te zijn, is het de 2e keer wel raak.

Alvorens we naar Varadero vertrekken maken we met de auto nog een rondje door twee andere wijken van Havana, Centro, waar het bekende hotel staat en, Miramar, waar de nieuwe gebouwen staan waar weer een wijk is met alle gebouwen voor diplomaten en welgestelde cubanen.

Het verschil in kwaliteit van de gebouwen is enorm. Ook de auto’s die hier rijden zijn van een heel ander kaliber. Er is hier zowaar een groene zone voor de stoplichten en een mededeling dat je 60 moet rijden, wat mij niet geheel duidelijk is of dat een advies is voor de groene zone of een instructie om de diplomatengebouwen gemakkelijker te kunnen beveiligen.

Na deze omzwerving door Havana rijden we vrij vlot naar Varadero. Af en toe moeten we de snelheid aanzienlijk terugbrengen, niet altijd om even duidelijke redenen, maar we doen het toch maar. Dat blijkt verstandig want onderweg treffen we een keer of 4 een ongelukkig toerist (of cubaan) aan die toch geen gas had geminderd en daarvoor een prent krijgt.

We vinden onze casa in Varadero vrij gemakkelijk. Aardige mensen. Avondeten in de casa bieden ze hier niet aan, maar dat is ook niet nodig, want het stikt hier van de restaurantjes.

We slepen alle zooi uit de auto zodat deze helemaal leeg is en we morgen eea kunnen herpakken. We missen wel een weegschaal om te kunnen wegen hoe zwaar de bagage eigenlijk is, nu moeten we globaal maar schatten hoeveel gewicht we in totaal hebben. Gelet op de fout in de boeking waardoor we alleen handbagage hebben is dat wel van belang, want bij een bepaald overgewicht moet je 10 EUR per kilo gaan betalen en dan tikt het wel aan.

Nadat de auto uitgeladen is lopen we naar het strandje op nog geen 100 meter afstand hiervandaan. Het is hier nog rustig en er zijn maar een paar mensen op het strand. Wel waait het hier hard. Anika geniet daar volop van en gooit het zand (gelukkig meestal van ons af) de wind in waarna het wegstuift.

Na een tijdje scheppen terwijl papa en mama met een half oog een boekje lezen gaan we met z’n allen de zee in. Door de wind zijn er behoorlijk wat golven, maar Anika toont zich dapper en durft zowaar de golven te trotseren als papa en mama haar hand maar vasthouden.

Uiteindelijk kunnen we ook dieper de zee in waar ze met wat hulp van papa springt als er golfjes aankomen. Helaas had op dat moment de batterij van de waterdichte camera het begeven dus konden we daar geen foto’s van maken.

Waar het in het begin nog was: “Zee uit” moeten we haar uiteindelijk met moeite het water uit slepen.

Na ons opgefrist te hebben bij de casa gaan we Varadero wat verder verkennen. We vinden een supermarktje waar we water inslaan.

Onderweg komen we ook een speeltuintje tegen waar Anika wat kan schommelen. Omdat we niet veel trek hebben eten we vervolgens een simpele hap. Simpel is hier wel heel erg simpel: de kwaliteit van het eten laat te wensen over en we laten uiteindelijk de helft staan.

We genieten nog van een zonsondergang op het strand en gaan dan, lekker uitgewaaid, weer terug naar de casa om niet al te veel later wat te gaan slapen.

Vandaag gaan we Havanna iets verder verkennen, althans dat is de bedoeling. ‘s ochtends willen we eerst langs een pier waar wat kunst te koop zou zijn en daarna door het oude deel van de stad bekijken.

Na een lekker ontbijt, verzorgd door een voor ons nieuw gezicht, kennelijk iemand die daar speciaal voor komt, maken we ons klaar om de stad in te gaan als Anika op de een of andere manier uitglijdt op een matje en met haar hoofd tegen de zijkant van een deur valt. Gelukkig geeft de deur nog iets mee doordat hij open schiet, waarmee een deel van de klap opgevangen wordt, maar al met al toch een aardige buil op het hoofd van ons meisje dat zich kranig weert en niet veel langer dan een minuut moet brullen omdat het zeer doet. Daarna is het vooral veel “stoute deur”.

Zo goed en zo kwaad het gaat proberen wij e.e.a. nog wat de koelen met een koud waterflesje, maar Anika staat dat niet goed toe dus later we het na een paar keer proberen maar zo.

Een minuut of 5 later lijkt Anika het – op het uitroepen van stoute deur na – vergeten en speelt ze weer druk als vanouds.

We gaan alsnog – nu wat later dan gepland – de stad in. Vlak voor we bij de pier zijn waar de kunst zou zijn zien we nog een leuk kerkje dat volgens de naam ook dienst doet als ziekenhuis of hospice.

De kunsthal zelf blijkt groter en interessanter dan we hadden verwacht en we besteden daar de rest van de ochtend aan het kijken naar schilderijen, houtsnijwerk en andere souvernirs.

Iedereen hier heeft een “just for you, special price”-aanbod en na een tijdje werkt het wel op de lachspieren.

We zien veel mooie dingen, soms te duur voor wat het is maar soms ook helemaal niet duur. De prijs is hier een rekbaar begrip en terwijl wij oprecht twijfelen of we het wel mooi vinden vliegen de CUCjes van de prijs af.

We kopen een aantal zaken en twijfelen uiteindelijk nog tussen twee schilderijen, maar kopen er toch een.

Verder zagen we twee leuke grote beelden die zeker niet licht zijn. We vinden met name de vrouwspersoon van het stelletje erg leuk en als we het eindelijk eens lijken te zijn geworden over de prijs pakken de cubanen toch onze verrassing beide beelden in. Kennelijk was er een verschil van inzicht waar we over aan het onderhandelen waren, wij dachten de prijs voor een beeld, de cubanen voor de complete set. Een aangename verrassing die wel wat problemen zullen opleveren voor wat betreft het totale gewicht dat wij mee mogen nemen.

We verwachten dat nog wel op te kunnen lossen als we ergens internet kunnen vinden, dus slepen we het geheel weer naar de casa (3 trappen op) waar we Anika ook voor het middagslaapje op bed leggen. Het oude deel van de stad gaan we dan maar in de middag verkennen,

Anika slaapt niet direct en daarna flink door, waardoor het al tegen vijf uur is dat we de stad in gaan. Voordeel is wel dat het nu al een stuk koeler en aangenamer is, zeker met Anika op de rug.

Het oude deel van de stad is mooi en doorgaans goed onderhouden of mooi gerestaureerd.

We lopen van het ene mooie en gezellige plein naar het andere en genieten van wat we zien.

De cubanen zijn overal allervriendelijkst en uiteraard zijn we iedereens vriend “hi my friend, just for you…”. Soms is het vervelend, maar het is fijn dat als je geen interesse toont men niet blijft plakken, de schouders ophaalt en je – zo lijkt het althans – oprecht een prettige vakantie wenst.

Tegen een uur of zeven zijn we het oude deel van de stad wel door en gaan we aan het water wat eten in een simpel tentje waar ook veel cubanen zelf zitten te eten. Het eten is goed en Anika hapt lekker mee.

Als de zon snel onder zal gaan lopen we naar een uitzichtpunt om de zonsondergang te zien. We schatten de afstand evenwel verkeerd in en zien nog net het staartje van een indrukwekkende zonsondergang.

De zonsondergang zelf hebben we niet meer mooi op foto gekregen, maar wel de mooie verkleuring van de lucht met de stad als achtergrond.

Op de weg terug naar de casa stoppen we bij enkele grote hotels, maar er lijkt er slechts een internet te hebben. Dat is toch wel bijzonder voor de hoofdstad van een land.

We ploffen neer in een speciaal daarvoor ingerichte hoek en proberen online de extra bagage te regelen. Dat blijkt niet (meer) mogelijk. Online kan dat kennelijk tot 96 uur van tevoren terwijl op de website staat dat je dit tot 24 uur van te voren kan regelen. We hopen dit morgen telefonisch te kunnen oplossen want anders hebben we wel een probleem. Zeker omdat we er bij het inloggen ook achter komen dat er bij het boeken van de vlucht en de baggage kennelijk iets mis is gegaan waardoor wij voor de terugreis helemaal geen ruimbaggage hebben staan, terwijl we voor de heenreis juist extra baggage hadden geregeld. Kennelijk is er bij het reisbureau die dit voor ons geregeld heeft iets niet goed gegaan en ook dat proberen we morgenochtend maar recht te zetten.

Terwijl we hier achter komen en deze knoop hakken loopt Anika heerlijk te rennen en klimmen in de lounge, tot groot genoegen van een qua bovenlichaam (armen) zeer forse vrouw die daar ook zit vanwege het internet. Blijkt te gaan om een Chileense topsporter (kogelstoten) die meedoet aan de olympische spelen en een paar maanden in Cuba verblijft vanwege haar trainer (is Cubaan).

We raken kort aan de praat, maar het is al laat en gaan daarom weer op weg naar de casa. Het is nog druk zat op straat, er wordt druk gevoetbald en ook op de terrassen zit het redelijk vol.

Anika is evenwel op als we bij de casa zijn en we besluiten daarom niet het nachtleven in te duiken maar in plaats daarvan Anika op bed te leggen. Zelf kijken we nog even naar de foto’s van de dag, lezen wat en gaan dan ook slapen.

Na een wat onrustig nachtje, kennelijk slaap je toch minder goed als je weet dat je vroeg moet opstaan, ben ik uiteindelijk vlak voor de wekker afgaat al wakker. We pakken snel onze spullen en nemen Anika half slapend mee in de auto en gaan op weg, 5 minuten verderop naar het startpunt.Daar voeren we Anika een pakje vruchtensap (hier wordt daar suiker aan toegevoegd). Binnen 5 minuten verschijnt een aardige en ook zeer goed engels sprekende gids die samen met ons op een eveneens gereed staande paardenkar springt om ons weg te brengen naar het startpunt.De suikers doen duidelijk haar werk, want Anika is nu klaar wakker en wijst alles en iedereen om haar heen aan. Ze vindt het paardje rijden ontzettend leuk, maar vooral de maan in het donker is geweldig. “Maan. Ster.”, roept ze luidkeels. Vervolgens gaat ze hardop de sterren tellen en komt ze, ja het zal niet, zowaar op 10 uit.

Als we uitgestapt zijn uit de paardenkar en gaan lopen beginnen de suikers echt goed te werken bij Anika, want terwijl ze bij mij op de rug in de rugzak zit gaat ze luidkeels “slaap kindje slaap zingen”, maar op zodanige manier dat de hele vallei daardoor gewekt zal worden. Gelukkig wonen hier nauwelijks mensen, dus zijn we niemand tot last.

Terwijl we lopen kleurt de lucht al. Een mooi gezicht, maar doordat het zo donker is bijzonder lastig vast te leggen op camera.

De tocht gaat redelijk lang vrij steil omhoog naar een klein plaatsje Aquisito dat alleen per paard of te voet te bereiken is.

Eenmaal boven is er een lokale boer die ons een glaasje sap en een kopje koffie aanbiedt terwijl wij kijken tot de zon helemaal boven de mogotes uit komt. Ondertussen proberen wij een agressief brutaal klein geitje er van te weerhouden om onze rugzak, camera, broek e.d. op te eten.

Anika vermaakt zich met de lokale kippen en mag een kuikentje aaien. Ook hier steelt ze weer de show met haar blonde haartjes.We krijgen nog wat uitleg over het ontstaan van Aquisito, waar het kind van iemand vanwege het drinken van water genezen zou zijn van meningitis, vervolgens is gaan wonen. Later is zij daar weggehaald en in een gesticht gestopt waar ze is overleden omdat men dacht dat ze gek was. Anderen zijn daar evenwel alsnog gaan wonen en leven nu in dit kleine dorpje, volledig vertrouwend op de helende krachten van het water. Uit principe gaan ze daarom niet naar de dokter.Of dat laatste verstandig is kan ik niet goed inschatten, maar aan de lokale bewoners te zien is het water in ieder geval geen garantie voor het behoud van de tanden.De tocht naar beneden voert langs een andere weg met mooi uitzicht op mogotes en langs een boabab boom die als enige boom in cuba (zegt onze gids althans) de status van monument heeft gekregen.De tocht loopt verder door de vallei, langs een oerlelijke muurschildering van een paar honderd meter hoog die in allerlei boekjes staat omschreven en waar men kennelijk jaren aan wegwerkt heeft. De schildering moet de evolutie uitbeelden. Beleefd kijken we er even naar. Niet veel verderop wacht de paardenkar en rijden we weer terug naar het beginpunt.

Anika geniet duidelijk van het ritje in de kar en nog meer als er iemand op een paard achter ons aan rijdt. “Ook paardje rijden,” horen we Anika zeggen als ze naar de man achter ons wijst.

Als we eenmaal op de bestemming zijn wil Anika eigenlijk weer de paardenkar in, maar dat gaat natuurlijk niet.

Inmiddels is het 10 uur en hebben we een verlaat ontbijt bij de casa. Binnen een uur ontbijten we, douchen we en hebben we de auto ingepakt en zijn we onderweg naar Havana.

De tocht duurt een kleine 2 uur en stelt niet veel voor over de autopista. Wel opmerkelijk dat de autopista letterlijk van 4 baans ineens helemaal ophoudt en overgaat in een uitvoeg / invoegstrook. Kennelijk was het geld hier op.

Enigszins verrast hierdoor nemen we een verkeerde afslag maar na wat op en afritten op en afrijden zijn we binnen een minuut alsnog op de goede weg.

De buitenwijken van Havana zijn niet bepaald mooi, maar het duur niet lang voor we onderweg interessantere gebouwen gaan zien. Tegelijkertijd wordt het verkeer ook steeds hectischer. Gelukkig zijn hier niet zoveel paardekarren (wel enkele koetsen), maar wel de nodige fietstaxi’s en heel veel – qua gedrag – suicidale cubanen, plotseling overstekend, e.d.

Gelukkig zijn er voor een groot deel veel stoplichten die het verkeer in goede banen leiden. In de oude stad mikken we op een oud klooster dat mooie kamers zou hebben. Door nauwe eenrichtingsverkeer straatjes met nog meer suicidale cubanen wurmen we ons een weg tot we uiteindelijk bij het klooster aankomen dat – helaas voor ons – grondig gerestaureerd wordt en daarom niet in gebruik is.

Een uiterst vriendelijke cubaan komt op ons af en wijst ons op een casa vlakbij die wonder boven wonder ook nog eens heel goed er uit ziet. Wel 3 trappen op, maar we krijgen hulp van dezelfde cubaan bij het tillen van onze zwaarste koffer. Ook helpt hij ons naar de dichtsbijzijnde officiele bewaakte parkeerplaats. Ongetwijfeld krijgt hij hier iets voor van zowel de parking als de casa, maar desondanks geven we de beste man ook een CUC voor de moeite.

Eenmaal gesetteld in de casa die niet alleen goed is maar ook erg sfeervol ingericht met mooie houten meubels, beelden, kunst aan de muur, gaan we kort de stad in.

We lopen de Prado af en krijgen sterk het gevoel dat we op de Ramblaz van Barcelona lopen. Een brede straat in het midden met aan de kant mensen die spullen verkopen. Alleen missen hier de kraampjes met tapas.

Onderweg zien we veel mooie oude gebouwen, van het capitool, een fort tot het museum van de republiek dat nu gesloten is.

Na de Prado lopen we langs de kade waar we nog meer oude gebouwen zien en uitkijken op de stad.

Op de terugweg eten we onderweg wat en pakken we nog een mooie zonsondergang mee.

In het donker lopen we ook de Prado weer terug. De kraampjes hebben nu plaatsgemaakt voor veel cubaanse kinderen die op de lange brede straat skeeleren, voetballen en allerlei andere wilde capriolen uithalen.

‘s avonds zien we nogmaals het capitool, dit keer mooi verlicht. De sfeer op straat is goed. Hier en daar is wel wat politie te zien, maar het geheel oogt gemoedelijk. We voelen ons prima op het gemak hier ‘s avonds op straat, zelfs in de nauwe – nauwelijks verlichte – steegjes van de echte oude binnenstad die we door moeten op weg naar de casa.

Eenmaal binnen ploffen we op bed. We hebben eigenlijk ontzettend veel gedaan in een dag en zijn erg vroeg begonnen en dat voelen we nu goed.

Niet lang nadat we in de casa zijn slaapt Anika diep en kort daarna volgen wij het goede voorbeeld.

Omdat het in Vinales echt behoorlijk warm is op het moment maar bijtijds er uit om een tochtje te maken. Om 9:00 uur staan we bij de park information om te beginnen aan een hike van 2,5 a 3 uur door een vallei met mogotes.

We starten bij het restaurant waar we gisteren geeindigd waren en lopen wisselend van op echte paden tot meer cross country eerst vrij steil naar beneden. De gids is ontzettend aardig en spreekt goed Engels en legt ons uit over mogotes, de planten die er op groeien en wat nog meer.

De tocht voert ons langs ruines van huizen en huisjes om tabak te drogen die niet meer gerepareerd zijn sinds een orkaan die hier een paar jaar geleden huisgehouden heeft.

We zien ook tal van drooghuisjes die nog wel in gebruik zijn en een hoop vee dat in het landschap staat, vaak wel vastgebonden aan een lang touw.

En ondertussen hebben we telkens mooi zicht op de mogotes.

Halverwege de trip stoppen we bij een echte tabaksplantage van een van de grootste tabaksproducenten van Vinales.

De droogschuur hangt vol met tabak dat nog wel gefermenteerd moet worden, maar ook nu al ruikt het heerlijk.

De boer legt ons het proces van de tabak uit. Per plant wordt er 4x geoogst op verschillende plekken van de plant. Kennelijk heeft ieder blad zijn eigen smaak en moet dat voor een goede sigaar gemengd worden zodat de smaak niet te sterk is.

De boer in kwestie laat ook aan ons zien hoe je een sigaar rolt. Uit drie hele bladeren (van verschillende delen van de plant) wordt een sigaar gerold, dat wordt geperst voor tenminste een uur en daarna wordt er nog een blad, het buitenste blad, om de sigaar gerold. Leuk om te zien.

We kopen een paar sigaren van de boer (we zijn tenslotte in Cuba) en gaan dan verder met onze tocht.

Slingerend door het landschap, af en toe over prikkeldraad heen klimmend, komen we uiteindelijk weer bij het restaurant uit en zit de trip er op.

Inmiddels is het flink warm en zijn we ook wel blij dat we even kunnen pauzeren. Zeker met Anika op de rug en het laatste stuk steil heuvelop is het wel even afzien.

We houden een vorm van siesta en doen de middag niet veel. Wel annuleren we onze sunset tour nog, want we hadden gisten al een mooie zonsondergang gezien en voelen er na de inspannende hike van die ochtend niet veel voor om dat nog eens over te doen, temeer omdat de sunset tour ook langs een tabaksplantage zou gaan en dat wel heel veel dubbelop zou worden.

Wel geven we ons op voor de sunrise tour de volgende morgen.

We hopen alleen dat de uitsluitend spaans sprekende dame dat uit ons verhaal begrepen heeft, want anders staan we morgen voor niets heel vroeg op. We denken overigens van wel, want met veel gebaren en uitleg dat het gaat om de trip “manana de manana” krijgen we als antwoord “aqui, seis y medi” dat ons een logisch tijdstip lijkt.

Vervolgens rijden nog een rondje door het gebied en zien onderweg nog mooie mogotes, kleine dorpjes e.d.

Die avond eten we ‘s avonds heerlijk in de casa. Bij de casa leert Anika nog goed traplopen (vooral trapaf is nieuw voor haar en gaat steeds beter), met als gevolg dat wij om beurten toezicht houden. Hilarisch om te horen hoe Anika daarbij tegelijkertijd de treden telt. Dat gaat de ene keer vrij goed, al slaat Anika “vier” wel vaak over, maar andere keren telt ze, vol enthousiasme: “Een, twee, zeven, tien!”.

‘s avonds gaan we vervolgens bijtijds slapen want de volgende morgen moeten we vroeg op.

Vandaag rustig aan, eigenlijk zijn we niet meer van plan dan naar Vinales rijden. ‘s ochtends in alle rust ontbeten en rustig ingepakt.

Bij de shop van het hotel nog een leuke tas gezien en wat drinken voor Anika gekocht.

Al met al reden we pas vlak voor de middag weg. De weg naar Vinales was grotendeels hetzelfde als de weg die we eerder al afgelegd hadden, dus niet echt spannend.

Nadat we ons door het verkeer van Pinar del Rio geworsteld hadden en op de weg naar Vinales zelf waren werd het landschap een stuk aantrekkelijker en was het genieten van het uitzicht.

Via een slingerende maar goed onderhouden weg reden we vrij vlot naar Vinales. Inmiddels was het tegen een uur of 2-3 in de middag. De casa die we dit keer wel van te voren geregeld hadden bleek een mooi losstaand gebouw te zijn in een achtertuin, met lekkere schommelstoelen er voor dus Anika ook helemaal blij.

De mensen zijn uiterst vriendelijk. Onze auto kunnen we in de straat om de hoek kwijt waar er tegen betaling van 2 CUC op onze auto gelet wordt.

We besluiten te voet Vinales te verkennen, dit keer met Anika niet in de rugzak. Dat blijkt minder handig want ze werkt niet erg mee en wil eigenlijk niet zelf lopen (“mama tillen”).

Gelukkig is Vinales niet groot en loopt Anika wel kleine stukjes zelf en hebben we in korte tijd het grootste deel van Vinales wel gezien. We kopen nog een paar kleine dingetjes, eten een pizza (Anika hapt lekker mee) en pakken dan de auto voor een tripje naar de officiele park information.

Voor alle tripjes hier is weer een gids verplicht. We zien een route die best te doen lijkt met Anika, maar die willen we wel ‘s ochtends doen.

Even verderop, op loopafstand is een restaurant met een geweldig uitzicht over de vallei met de mogotes. We herkennen het uitzicht van de foto’s die ook in onze reisgidsen staan.

We besluiten daar te gaan eten. Het eten is goed en het uitzicht is geweldig. We kijken naar de zonsondergang terwijl we van het eten genieten.

Anika steelt de show met haar brede lach en blonde haartjes. We moeten haar wel goed in de gaten houden – het is een balkon op palen zonder verdere afscherming- om te voorkomen dat ze de afgrond in loopt, maar daar lijkt ze toch wel enig gevoel voor de hebben.

Een van de serveersters haalt haar dochtertje van anderhalf tevoorschijn en die heeft de grootste schik met Anika. Wel is het opvallend dat ze in Cuba meisjes meteen een gaatje in de oren schieten en oorbellen geven.

Brutale kippen scharrelen op het balkon rond terwijl we eten en Anika wordt het slachtoffer van deze kip als ze haar hand uitsteekt met een stukje brood er in om de kip aan te wijzen. De kip vat dit op als aanbod en grijpt het restant van het broodje en rent er vandoor, Anika beteuterd achterlatend. Na afloop van deze avond drinken we in de casa nog twee heerlijke mojito’s, erg goed gemaakt, en ronden daarmee een mooie dag af.

Een vol programma vandaag. Definitief de knoop gehakt om hier nog een nacht te blijven. Dat is zo geregeld aan de balie.

Omdat we tussen 9:00 en 9:15 uur een plaatsje verderop moeten zijn voor een tripje met een gids moeten we wel wat opschieten met het ontbijt, hetgeen met Anika die geen grote eter is en zeker geen snelle eter, nog een hele opgave.

Uiteindelijk staan we 9:15 uur voor de deur van de office, maar onze contactpersoon met wie wij gisteren gesproken hebben is er nog niet. Blijkt dat de bus flinke vertraging heeft en iedereen daarom later is.

Onze gids, Havel, is een ontzetten aardige man die duidelijk gek is op kinderen. Wonder boven wonder klikt het ook vrij snel met Anika die niets moet hebben van vreemden de afgelopen dagen en zeker niet van vreemde mannen.

De eerste stop van de trip naar de meest westelijke punt van Cuba is een natuurlijk aquarium, feitelijk een ingestorte grot met een kleine gang naar de zee. Ziet er mooi uit en we zien een hoop kleurrijke vissen zwemmen dankzij het superheldere water.

Daarna stoppen we om de bee hummingbird te zien, de kleinste vogel ter wereld, nog geen 6 cm. Het beestje is lastig vast te leggen op camera, zeker zonder de zoomlens van de canon, maar met de verrekijker zien hem wel goed.

Onderweg is er de hele tijd geritsel in de bosjes van krabben op weg naar de zee om daar eieren te leggen. Blijft humoristisch hoe deze beesten de schaar vervaarlijk naar je uitsteken terwijl ze terugtrekkende bewegingen maken.

Even verderop is er een grot met vleermuizen en een slang.

In de grot is het helaas te donker voor echt goede foto’s, maar de hoeveelheid vleermuizen die hier rondvliegen, sommigen met babyvleermuisjes aan zich vastgeklampt, is indrukwekkend.

We rijden door. Non stop steken hordes krabben de weg over en het is lastig ze ontwijken. Na een tijdje stoppen we bij een mooi uitkijkpunt waarbij we de golven op de lage cubaanse kust kunnen zien beuken. Het hele schiereiland is nergens meer dan ca 20 meter boven zeeniveau.

Een stuk verderop zien we de verwoesting die een orkaan heeft aangericht. Gek genoeg niet de wind, maar de enorme massa zout water die het land op is gespoeld heeft alle bomen gedood met een bizar dor landschap tot gevolg.

Niet veel verder is een lagune waar veel krokodillen zitten. Ook hier missen we de canon, want om deze beestjes met een normale camera goed in beeld de brengen is haast niet mogelijk. Met de verrekijker zien we e.e.a. wel goed en de beesten liggen in rijen naast elkaar in het water.

Uiteindelijk komen we aan bij het strand aan de westkust waar Anika lekker kan scheppen en we even kunnen zwemmen.

Het strand is vrijwel verlaten en met het groen dat doorloopt op het strand in combinatie met het heldere water een indrukwekkend gezicht.

Op de weg terug naar het begin van het park zien we nog (de kop van) een grote Iguana wegschieten als we voorbij rijden.

Na de trip lunchen we in een casa vlakbij. Het eten is uitstekend en we genieten er goed van.

In ons hotel teruggekomen ploffen we even neer, verzamelen de snorkelspullen en gaan vanaf het strand de zee in.

Anika kan het dit keer veel beter aan dat mama even weg is en terwijl mama aan het snorkelen is lopen wij verder over het strand en gaan we bij een van de appartementen de trap op en afklimmen, tot groot plezier van Anika (“deze trap klimmen”).

Daarna is het mijn beurt om te snorkelen. Ik maak een lange trip en zorg er voor dat de foto’s nu wel goed lukken.

Ik maak een hoop mooie foto’s van koraal, zie nog een schol wegzwemmen en eindeloos veel vissen. De lionfish die ik gisteren gezien had blijkt nergens de bekennen.

Op het moment dat ik op het punt sta om om te draaien en terug te zwemmen zie ik even verderop nog een groter stuk koraal.

Ik ga daar kijken en als ik een duik neem om onder een overhangende richel te kijken zie ik zowaar de mooie Lionfish weer zwemmen, dicht tegen de rotsen aangeklampt, eigenlijk niet van zins om er uit te komen.

Een stukje verder zie ik een zelfde soort sprieten uitsteken en dat blijkt nog een Lionfish te zijn, aan het verschil in kleur te zien gok ik een vrouwtje.

Met wat filmacties waarbij de camera heel dichtbij kwam besluiten de vissen toch maar weg te zwemmen en kan ik daar wat mooi beeldmateriaal van opnemen.

Tevreden na deze snorkelactie eten we op het strand nog een ijsje. Dit keer koop ik er drie, de eerste keer dat Anika haar eigen ijsje krijgt. Dat voelt ze ook duidelijk want we mogen haar niet helpen bij het opeten.

De schade met knoeien blijft beperkt en helemaal blij van het ijsje eten gaat Anika met ons mee terug naar de cabina. Daar speelt ze nog lekker druk (fijn dat we zo’n ruime cabina hebben waar dat kan) en gaat daarna lekker slapen. Niet al te lang daarna volgenwij haar voorbeeld. Heerlijke dag.

Na nog een kort ochtendje spelen (vooral schommelen) was het echt tijd voor Anika om afscheid te nemen van Jeffany.

De rit naar Maria la Gorda verliep voorspoedig. Het eerste stuk tot Pinar del Rio was de weg uitstekend.

Daarna werd de weg hier en daar wat slechter, maar niet noemenswaardig. Na ongeveer 3 uur rijden waren we al in Maria la Gorda.

Eerst gestopt bij het information centre van het park. Daar een uiterst vriendelijke gids die de boel daar runt en ons zeer behulpzaam was. Morgen kunnen we een trip maken die toegespitst is op wat wij leuk vinden. Helemaal super. Wel moeten we ook hier zelf de auto regelen, maar die hebben we al, dus dat is makkelijk.

Nadat we dit geregeld hebben gaan we verder naar het hotel. Anika die zo tactisch was om 10 minuten voordat we aan zouden komen steevast in slaap te vallen slaapt lekker door. Hier is zowaar wifi en daar maken we dankbaar gebruik van.

Inmiddels is Anika ook wakker en terwijl ik de blog wat bij werk met het uurtje internet dat we hebben gaat Maaike met Anika lekker scheppen op het strand en een rondje lopen.

Onze dame herkent op een gegeven moment de blauwe koelkasten waarin ijsjes liggen en krijgt spontaan heel veel trek in ijs. “IJS ETEN. IJS ETEN. IJSSSS…” Ze gaat maar door en ze is op haar schattigst dus hebben we geen weerstand. Bovendien is het heel warm en lusten we zelf ook wel een ijsje.

Na een ijsje te hebben verorberd gaan we nog even snorkelen. Anika wil perse met mama de zee in, dus ga ik eerst een kort rondje de zee af struinen. Als ik terug kom is Anika het inmiddels al zat in zee en wil d’r uit. Ik ga met haar mee en lekker scheppen terwijl Maaike een rondje snorkelt totdat Anika echt niet meer zonder haar mama kan.

Maaike weet nog een mooie vis te spotten met allemaal stekels die ook rondzwemt met een air van, wie maakt me wat.

Ik weet later dezelfde vis te spotten en maak de mooiste foto’s en filmpjes van koraal, maar, helaas, de camera stond niet op fotograferen maar op settings dus heb ik – in plaats van mooie foto’s te maken – de settings de hele tijd gewijzigd. Erg jammer, vooral vanwege alle super closeups van deze vis, maar niets aan te doen.

‘s avonds eten we wat en denken er over hier nog een nachtje te blijven in plaats van een dag op Varadero. Het is hier een mooi rustig strand, niet zo toeristisch, waarbij je nota bene ook direct vanaf het strand kan snorkelen.

Vandaag staat Las Terrazas op het programma. Maar voor het zover is regelen we eerst de overnachting voor Maria la Gorda in het meest westelijke puntje van Cuba en vragen we of een trip de ochtend daarna mogelijk is. Want als dat niet het geval is, dan laten we de trip naar het westen maar voor wat het is. Want hoewel je bij Maria la Gorda vanaf de kust zou moeten kunnen snorkelen, is het wel een flink stuk omrijden.

Nadat dit geregeld is stappen we in de auto op weg naar Las Terrazes. De weg was recht, de weg was krom… Onderweg komen we mooie uitzichten tegen.

Voor de tocht die we willen maken in Las Terrazes zelf blijkt ook een gids vereist. Daar hebben we weinig zin in, want zo’n kerel die de hele tijd met je meeloopt en het ene na het andere plantje aanwijst beperkt de pret wel een beetje. Maar na wat aandringen blijkt dat meer policy is van het park en dat men moet zeggen dat een gids vereist is, dan dat een gids echt vereist is.

We besluiten het er op te wagen. Eerst eten we nog een ijsje aan een meertje.

Daarna gaan we op zoek naar het beginpunt van de hike. Dat blijkt minder gemakkelijk te vinden dan we dachten, maar na wat navragen (en telkens de boodschap dat officieel een gids vereist is), weten we het toch te vinden en gaan we op pad (opmerkelijk overigens dat het eindpunt van deze hike de plek was waar wij vroegen waar het beginpunt was dat maar bijzonder weinig mensen konden vinden).

De tocht was redelijk eenvoudig en ging door een mooi groen woud. Hier en daar kwam er een splitsing in de weg die we niet helemaal goed konden verklaren, maar aan de hand van de foto van de kaart van de route zoals deze zou moeten lopen konden we redelijk goed plaatsen waar we ongeveer moesten zijn.

De tocht ging via het bos, over een riviertje naar een ruine van een koffieplantage. De ruine was – op het feit na dat deze zo midden in het woud lag en je daardoor een soort Indiana Jones gevoel krijgt als je hem vindt – niet heel bijzonder, maar wel leuk om te zien. De tocht door het bos zelf was interessanter.

Anika geniet met volle teugen en wil ieder takje, boom en blaadje aanraken, vasthouden en eigenlijk niet meer loslaten. Ze is duidelijk over haar ziekte heen want ze kraait wat af achter in de rugzak.

We vervolgen de weg langs een riviertje dat we weer oversteken waarna het pad verdwijnt in een groot veld. Maar volgens de foto van de kaart die we gemaakt hadden was het rechtdoor en na het veld vinden we inderdaad het pad weer terug.

Het pad eindigt langs een meer, de andere kant van het meer waar we eerder een ijsje gegeven hadden. Het uitzicht is van deze kant, met heuvels op de achtergrond, een stuk aantrekkelijker.

Nadat we weer bij de auto zijn rijden we terug naar de casa, spelen daar wat met Anika die lekker gaat rennen, ballen en doen. Drinken nog de restanten wijn met wat kaas en lezen om beurten een boekje terwijl Anika speelt.

‘s avonds eten we wat en regelen we ook voor overmorgen vast een optie op een overnachting in Vinales, want het is daar op het moment erg druk horen we van iedereen en we komen daar niet vroeg aan als we morgen eerst een exercusie in Maria la Gorda doen. Onder het eten praten we nog wat met een italiaans/frans stel dat in Cuba met de bus rondreist. Mogelijk nog wat avontuurlijker, maar het kost zoveel tijd dat ik blij ben dat wij een auto hebben.