’s ochtends erg vroeg opgestaan (5:30) om nog even te ontbijten en de laatste dingen in te pakken voor we om 6:15 uur worden opgepikt om op tijd te zijn voor de vroege boot naar Santo Antao (boot van 7:00 uur).

We zijn allemaal nog wat slaperig van de warme plaknacht. De meisjes zijn ook nog een beetje uit hun hum en van het ontbijt komt weinig terecht, al valt de koffie bij ons wel goed in de smaak.

Om stipt 6:15 staat de chauffeur voor de deur en rijden we naar de haven. Daar gaat alles vrij voorspoedig en zijn we blij dat we twee koffers en de chinese sporttas die we voor extra bagage gekocht hadden achtergelaten hebben. Dat scheelt een hoop gesleep!

De duffel die we nog nog wel mee hebben moet ik toch afgeven bij een vage bagage vrachtwagen die de boot op wordt gereden.

We lopen door, weer paspoort en Covid-check (overal hier) en met mondkapje op in de boot, net als bij het vliegtuig.

In de boot soezelen we allemaal wat. De tocht duurt een uurtje en gelukkig wordt niemand zeeziek.

Eenmaal aan de overkant staat de chauffeur al op ons te wachten. Zijn Engels is erg beperkt. We gaan er vanuit dat we de goede kant op gaan.

Vlak voor het eindpunt nog bijzonder om te zien hoe de wolken als een soort golf over de bergen stroomt.

Na een vrij lange rit veel bergop, worden we bij een plek er uit gelaten en wordt er gewezen waar het pad is. Achteraf bezien hadden we GPX-bestanden moeten hebben en was het allemaal duidelijker geweest. Op het moment zelf gaan we er maar vanuit dat het goed komt en vooral dat de chauffeur weet waar hij onze bagage moet droppen, want de locatie die hij noemt kunnen wij niet plaatsen.

We eten ons ontbijt (leek ons niet handig op / vlak voor de boottocht), vergezeld van een hond die ons tot bovenaan de krater volgt en dan weer terug gaat. Anika blijkt de door de koelkast enigszins klef geworden broodjes met ham-kaas die voor ons gesmeerd waren, heerlijk te vinden, terwijl ze dezelfde broodjes een dag eerder nog liet staan. Kan verkeren. De meisjes hebben het koud dus hebben we nog snel 2 shirts van Maaike uit de duffel gepakt, voor Madouc een jurk.

Na ons ontbijt beginnnen we aan de tocht. Veel laaghangende bewolking hier. We lopen als het ware in een regenbui en worden behoorlijk nat. Maar dat geeft niet, het is warm zat.

We lopen eerst een stukje omhoog. Bij de uitzichtpunten zien we niets anders dan wolken. De luchtvochtigheid is zo hoog dat het regent uit de bomen van alle daar neergeslagen dauw.

Dan beginnen we aan het door alle nattigheid glibbere pad steil naar beneden. Dat is voorzichtig afdalen en dat schiet niet echt op. Maar dat geeft niet, we hebben alle tijd.

Het pad gaat genadeloos door naar beneden. Achteraf bezien is het wellicht goed dat we de diepte niet konden zien, want als we later lezen over deze tocht staat er bij: absoluut niet voor mensen met hoogtevrees. Daar hadden we geen last van, want wat je niet kan zien, kan je ook niet vrezen.

Als we genoeg gedaald zijn komen we onder de wolkengrens uit en krijgen we wel zicht. Daar zien we een enorm groene vallei, niet te vergelijken met wat we tot nu toe in Kaapverdie gezien hebben. Het is als een groene oase in een dorre woestijn (dat blijkt later niet te kloppen, grote delen van Santo Antao zijn heel groen).

Het pad wordt langzamerhand ook minder glad en dat loopt een stuk beter. Wel is het continu dalen zwaar voor de knieën.

In de verte zien we onze overnachting (blauw-geel) met zwembad al liggen.

Na 700-800 meter dalen komen we aan in de vallei zelf. Dan moeten we nog vlak langs allerlei huisjes die langs het pad zijn neergezet.

Moe maar voldaan komen we aan bij de overnachting waar we hartelijk worden begroet door de host, een duits-frans stel. We krijgen daar gelijk een late lunch (pasta) voorgeschoteld dat er na deze zware tocht wel in gaat.

Die middag plonzen we lekker in het zwembad, waar zowel Anika als Madouc een vriendinnetje hebben gevonden om mee te spelen en zich goed vermaken. Eerst in het zwembad en later voor onze kamer, waar de door ons meegezeulde zak chips een kindjesmagneet is.

Ondertussen genieten wij van een lekker Mojito.

Eind van de middag komt er nog een local met een ezel waar je op kan zitten of een rondje rijden langs.

Anika is te druk aan het spelen met haar nieuwe vriendin, maar Madouc wil dat wel graag. Met Madouc lopen we een behoorlijk stuk in de omgeving, waar de ezel behendig afdaalt en Madouc telkens een klein gilletje van spanning geeft als er een diepe afstap is. Ze vindt het wel erg leuk, maar ook wel spannend.

’s avonds eten we ook goed op het dakterras en om de avond te besluiten proberen wij de verschillende Grogues (lokaal gestookte rum van suikerriet) die er zijn. Erg pittig spul.

Met de tocht, mojito’s en grogues in onze benen, vallen we die avond heerlijk in slaap. Morgen moeten we helaas al weer weg hier, naar onze volgende overnachting.