Vandaag een flinke hike voor de boeg. Via een topje dat we in de verte kunnen zien liggen naar Eito, Casa de Ilhas, onze volgende overnachting.
’s ochtends miezert het wat met af en toe een zonnetje dat doorbreekt. We besluiten de meisjes nog even te laten spelen met de vriendinnen in het zwembad in de ochtend. Eind van de ochtend gaan we lopen. We verwachten dat het niet heel ver is, iets meer dan 7 kilometer (denken we).
We beginnen vol goede moed. Eerst een dorpje door en daarna een pad met onderweg schattige kleine huisjes.
We lopen letterlijk onder iemands waslijntje door als we langzaam aan aan een vrij lange geleidelijke maar gestage afdaling, met af en toe stukjes stijgen er tussen, beginnen.
Onderweg mooi uitzicht. Het is wat bewolkt, maar wel droog. Eigenlijk hebben we met deze bewolking wel geluk, want als de zon er door prikt is het gelijk heel warm om te lopen.
Onderweg zien we naast veel plantages ook een groepje mannen die bezig zijn met ouderwets dakdekken.
Daarna is het een flink stuk klimmen naar Pico d’Antonio, waar een klein dorpje op de rand van de bergkam gepositioneerd is.
Daar genieten we van een drankje en maken we en rondje met de drone voor wat mooie beelden. Ook is het wel lekker om even de beentjes te laten rusten. Het laatste stukje was erg steil en smal en minder prettig voor mensen met hoogtevrees.
We lopen verder en komen dan uit op een mooie vallei vol met terrasbouw met plantages. Het weinige water dat er op Kaapverdie is wordt hier goed ingezet. Via irrigatiekanalen wordt het water van de hoogste terrassen naar de laagste geleid. Het is hier weelderig groen en hier zijn gewassen en eten in overvloed. Een behoorlijk contrast met wat we op grote delen van de andere eilanden hebben gezien, waar het vaak toch behoorlijk dor is.
We genieten van het uitzicht en lopen verder. Onderweg zien we dragers die met een stuk meer gemak op slippertjes of blote voeten zelfs de heuvel op en af lopen. Maar rustig gaan we alsmaar verder.
Achteraf blijkt dat we een andere afslag hadden kunnen nemen en een stuk afsnijden. Helaas hadden we de GPX-bestanden met de route niet ontvangen, dus lopen we op Maps.me de weg die het meest logisch lijkt. Achteraf blijkt dit een kilometer of wat om, maar dat deert niet, want het is een mooie route.
Als we eenmaal aankomen bij de ingang van Casa de Ilhas wacht ons nog een laatste beproeving. het beklimmen van alle trappen tot we bij het huisje zijn. Dat is op zichzelf circa 150 hoogtemeters met een schuin pad met veel traptreden omhoog. Dat hakt er na de lange hike tot nu toe wel in.
Met wat zuchten en steunen redt iedereen het tot boven. Gelukkig zijn de tassen al voor ons naar boven gedragen.
We ploffen neer en kunnen al bijna aanschuiven bij de maaltijd, die wel mee-eten met wat de pot schaft betekent. Op zich niet heel erg, want de kwaliteit van het eten is goed, maar de meisjes vinden het niet zo lekker en eten dus niet zo veel.
Gelukkig hadden we zelf nog wat eten mee om zo de avondmaaltijd voor hen wat aan te vullen.
Die avond zijn we gesloopt en het duurt niet lang voor we met z’n allen op een oor liggen.
Geef een reactie