Allereerst nog een foto van gisteravond laat waarbij de volle maan mooi in het water reflecteerde.

Allemaal nog bedankt voor alle felicitaties. Ook fijn dat een enkeling van jullie ook zo attent was om aan de koningin te denken vandaag. Is ten slotte ook haar laatste verjaardag als koningin. Wel raar om jarig te zijn terwijl je zo aan het reizen bent. Daar komt bij dat ik ‘s ochtends vroeg naar Nederlandse tijd nog helemaal niet jarig was. Voelde dan ook als een voorschot nemen op, maar daar zijn advocaten over het algemeen wel goed in.

Vandaag vroeg opgestaan om de zonsopgang  te kunnen zien. Ik was kennelijk de enige gek die er zo vroeg uit was, want er was verder helemaal niemand op het strand. Langzaam kreeg de lucht achter het gebergte in de verte meer en meer kleur tot uiteindelijk de zon er boven uit kwam en schitterend weerspiegelde in zowel de zee als op het verlaten strand.

Na het ontbijt vanmorgen vertrokken naar Wharariki beach, een van de mooiste plekjes van Nieuw Zeeland volgens de ANWB-gids. En inderdaad, het was indrukwekkend. De weg er naar toe is het merendeel asfalt, maar het laatste stukje is het toch een aardig wat kilometers gravel en dat rijdt met dit kleine autootje toch minder gemakkelijk (het glijdt wat meer). Voet meer van het gaspedaal is dan overigens een prima remedie.

Vanaf het parkeerterrein zijn er twee routes naar de kust. Een korte tocht recht door de duinen en een langere tocht door een boerenlandschap. Wij kiezen voor deze laatste variant en gokken er op dat het water als gevolg van de opkomende vloed nog niet zo ver gestegen is dat we de andere route niet meer terug kunnen.

De tocht over het weiland is mooi en er zijn ontzettend veel schapen. We lopen langs een klein meertje en daarna gaan we een heuvelachtig landschap in, midden tussen alle schapen door.

Af en toe is de heuvel waarop we lopen hoog genoeg om een blik op de ruige kust te werpen. Dat ziet er goed  uit.

Eenmaal aangekomen bij de kust zien we een mooi ruig landschap waarbij het lijkt alsof hier nog nooit een mens is geweest. We zijn op dat moment ook de enigen daar.

De vloed komt al aardig op en omdat het strand hier vrij vlak is betekent dat gelijk een groot deel van het strand onder water staat. Over lage rotsen klimmen we naar de andere kant en door een uitgeslepen grot kunnen we op een veel breder deel van het strand komen en is de opkomende vloed geen probleem meer. Gelukkig waren we nog net op tijd, want ik schat dat we een half uurtje later terug hadden moeten lopen.

Het waait hier behoorlijk (zoals altijd), maar dat past prima bij de omgeving. De zee is ruw en niet geschikt om te zwemmen. Vlakbij zien we kleine  eilandjes vlak voor de kust (Archway Islands) waarvan de rotsen zijn uitgeslepen. Het strand is volledig verlaten en met z’n tweeen lopen we het strand af.

Aan de andere kant komen we pas een paar mensen tegen die de korte route naar het strand genomen hadden. Als we met z’n 10-en op het strand zijn is het veel.

In de verte zien we nog een zeerob op een rots liggen en het water in springen.

Het is hier erg mooi. Ruige ruwe onaangetaste natuur. Daar houden we van. Prachtig.

De weg terug gaat een groot deel door de duinen. We zakken telkens diep weg in het zand en het schiet niet erg op.

Bij de auto lunchen we en gaan we verder naar een ander uitkijkpunt even verderop: Cape Farewell.

Cape Farewell is het noordelijkste puntje van het zuideiland en is ook een erg dramatisch landschap: een grote uitgeslepen boog die ver uitsteekt in zee. Een stukje verderop, de heuvels over, is een uitkijkpunt waar een ander stuk van de dramatische kustlijn te zien is met grote uitgeslepen grotten en in de verte de enorme zandplaat Farewell Spit.

de witte streep aan de horizon is farewell spit

Na deze tocht rijden we – omdat we toch nog wat boodschappen in Takaka moeten doen – langs Waikoropupu Springs (kort: Pupu Springs), waar een enorme hoeveelheid uiterst helder water uit een bron omhoog komt (iedere 5 seconden het jaarverbruik van een Nederlands 2-persoons huishouden).

Het is een gemakkelijk kort tochtje en het water is inderdaad kristalhelder. Alleen het water onder het ijs bij Antarctica zou helderder zijn, zegt men hier.  Dat zou best wel eens kunnen kloppen.

We maken ter plekke nog een kleine detour langs een andere kleine spring, ook al zulk helder water.

‘s middags en de rest van de dag lekker een boekje gelezen en wat van de lokale wijnen geproefd. Smaakt niet verkeerd.

uitzicht vanuit B&B met vloed (eilandjes onderwater)

Na een goed ontbijt de bagage bij de B&B achtergelaten en op pad naar
het beginpunt van een hike een paar kilometer verderop. De auto langs de
kant geparkeerd en begonnen.

Bij het begin van de track stond een bordje: 1,5 km, 1 hour 10 min. Dat
had een waarschuwing moeten zijn, want als 1,5 km zo lang duurt, dan is
er iets mis met het pad. Al snel kwamen we daar achter, het pad loopt
vrijwel continu steil omhoog. Al met al hebben we 300 meter geklommen.
Voor de rekenaars onder ons een hellingshoek van gemiddeld 20%.

Het pad was wel mooi en onderdeel van de befaamde Queen Charlotte track
die in 4 dagen lopend af te leggen is. Daarvoor zijn wel weer aparte
passen etc. vereist. Het deel dat wij lopen is wel vrij toegankelijk, dus
dat is makkelijk. Plus het was vlak bij onze overnachtingsplek en een van
de mooiste stukjes op de route. Mooi meegenomen.

Onderweg, als het struikgewas dunner wordt, krijgen we al een paar
voorproefjes van wat ons bij de top te wachten staat. Mooie vergezichten
over de sounds.

Zo’n 1 uur en 15 minuten later (knappe prestatie van een 6 maanden
zwangere dame!) waren we op de top. Daar een geweldig uitzicht. Was ook
goed te zien hoe small de landtong waarop we nu zitten eigenlijk is. In
de verte konden we Picton zien liggen, terwijl Picton toch meer dan 40
kilometer verderop ligt.

De weg naar beneden ging een stuk sneller. Na een half uurtje waren we al
weer beneden.

view from top

Terug naar de B&B om onze bagage op te halen. Daar nog tal van leuke
tips gekregen voor Abel Tasman area, grappig genoeg ongeveer dezelfde
tips die Marijke in de comment bij de vorige post gaf. Daar gaan we zeker
gebruik van maken.

Onderweg naar Tukurua (een klein plaatsje tussen Takaka en Collingwood)
nog veel moois gezien. De weg over het Tasman gebergte slingerde weer als
een gek en was uitdagend rijden. Onderweg nog proviand ingeslagen voor de
BBQ van vanavond.

Eenmaal aangekomen bij de overnachting rijden we eerst een paar honderd
meter over een goed onderhouden oprijlaan die zo netjes is onderhouden
dat het lijkt alsof we naar een paleis rijden.

Eenmaal aangekomen bij de B&B zelf worden we hartelijk ontvangen en naar onze lodge gebracht. Alles is hier super geregeld.

Tweepersoons jetstream bubbelbad, BBQ-plaats, ruime keuken met grote koelkast, spullen voor ontbijt van morgen staan al klaar, groot bed met uitzicht op zee, terras met stoelen, parasol en de zee en prive strand op nog geen 20 meter lopen. Echt een klein stukje paradijs.

Duidelijk dat deze plek niet voor niets in 2011 is verkozen tot een van
de 25 meest romantische plekken in de Pacific en ook in 2013 zijn ze weer
in de prijzen gevallen als nummer 11 van de 25 beste kleinere
hotels/B&B’s in Nieuw Zeeland. Kortom, het is hier goed vertoeven en we
gaan ons goed vermaken.

De locatie komt ook met eigen kat: Gracie, een lief jong beest die ons gelijk probeert in te lijven.

‘s middags nog even lekker de zee in geweest en wat informatie ingewonnen
over de trips die we hier in de buurt kunnen maken. Daarna de BBQ
aangestoken en een heerlijke Nieuw Zeelandse wijn gedronken (mocht van
Maaike) terwijl we genieten van de lapjes vlees van de BBQ.

Vanavond gaan we lekker genieten van het bad en daarna wellicht nog een
nachtelijke standwandeling maken. De sterrenhemel schijnt hier
indrukwekkend te zijn als gevolg van het ontbreken van omgevingslicht.
Ben benieuwd.

leaving wellington

Vroeg opgestaan om op tijd bij de ferry te zijn en toch nog een lekker van het ontbijt te genieten. We moeten namelijk dwars door de stad naar de andere kant voor de terminal.

Gelukkig hebben we gisteren alles al herpakt, want we moeten de auto inleveren op het Noord-Eiland en krijgen dan op het Zuid-Eiland een andere auto. Hoop gedoe, maar zo werkt dat hier nu eenmaal.

We zijn – zoals jullie wellicht al verwacht hadden – net op tijd voor het inchecken bij de ferry. Vervelend is wel dat het verhuurbedrijf eerst opengaat als wij halverwege zijn met de boot. Gelukkig kan je je auto op een parkeerterrein achterlaten en je sleutels in een brievenbus achterlaten. Dat doen we dus maar.

De boot is een soort klein cruiseschip met allerlei faciliteiten aan boord (restaurant, bioscoop en andere activiteiten om kinderen te vermaken). Zelf hebben we het grootste deel van de tocht op het zonnedek doorgebracht en daar genoten van het mooie uitzicht. De boot vaart van Wellington Cooks Straight in  en gaat daarna verder in de Queen Charlotte Sound, een onder water gelopen gebergte met allerlei inhammen. Erg mooi.

En ook nog een paar va panorama foto’s genomen:

Uiteindelijk komen we aan in Picton waar we uitgeladen worden. Net als op een luchthaven moesten we eerst onze grote baggage inchecken en komt deze nu vrolijk op een lopend bandje aangerold. Terwijl ik de bagage van de band haal is Maaike alvast de auto aan het ophalen. Dat was een goede keuze want als ik daar eindelijk met de bagage aankom staat er al een flinke rij tot ver buiten het verhuurstation.

Picton

De auto die we meekrijgen is drie maanden oud en hoewel het ‘t zelfde type is als de auto die we hiervoor hadden, is de kofferbak net iets groter. Dat komt goed uit, want dan hoeven we minder te proppen.

De weg slingert hier weer enorm (we doen ongeveer een uur over 40 kilometer)  maar met de hele tijd hebben worden we getrakteerd op mooie baaien, dus dat is niet erg.

uitzicht vanuit onze kamer

Bij onze overnachtingsplek aangekomen worden we welkom geheten door een gepensioneerd duits echtpaar dat hier al dertig jaar woont. Het is inmiddels heel erg warm geworden (>30 graden), dus we besluiten eerst even in de schaduw een boekje te lezen.

Daarna nog lekker gezwommen in de baai beneden die we helemaal voor ons zelf alleen hadden. Veel mensen komen hier niet. Ook nog een stukje met een kano de sounds af geweest. Erg rustig en relaxed hier. We genieten volop.

‘s avonds ontdekken we dat Koningin Beatrix gisteravond voor jullie (vanmiddag voor ons) heeft aangekondigd af te zullen treden per 30 april a.s. Even de toespraak bekeken. Heerlijk dat internet. Jammer dat mogelijk het laatste jaar dat men massaal op mijn verjaardag vlagt ik er niet ben.

Morgenochtend gaan we nog een klein stukje van de beroemde Queen Charlotte Track lopen en daarna gaan we door naar een romantische overnachtingsplek net buiten Abel Tasman NP (Golden Bay). De weersvoorspelling is nog steeds goed. We kijken  er naar uit.

‘s ochtends moeilijk uit bed komen. De tocht heeft er toch wat zwaarder ingehakt dan eerst gedacht. Na een snel ontbijt spullen ingepakt en achtergelaten bij de balie van de verhuurders van de lodge, want we willen nog een korte wandeling maken, dit keer naar de Waitonga falls, de hoogste waterval in Tongariri NP.

De tocht zou een betrekkelijk makkelijke tocht moeten zijn van circa 1,5 a 2 uur return, dus dat kan nog net mooi voordat we naar Wellington moeten rijden.

De tocht klimt redelijk. De in het bos met in de grond geslagen planken gevormde treden zijn niet gemaakt voor mensen met korte pootjes zoals wij. Het is iedere keer ongemakkelijk hoog het been optillen om de volgende stap te kunnen zetten.  Vermoeiend en voel de spierpijn dan goed.

Per saldo hebben we meer dan 100 meter geklommen en daarna weer 100 meter gedaald om bij de waterval te komen. Op het hoogste punt nog een erg mooi uitzicht op Mt. Ruparehu, weerspiegeld in een klein plasje van het moeraslandschap bovenop de berg.

Als we eenmaal beneden zijn aangekomen is de waterval  mooi om te zien, maar erg  ver weg. Met goede klauterzin ga ik op pad om te kijken of ik dichterbij kan komen. Dat vergt wat improvisatie en hier en daar blijk ik leniger dan ik van mezelf had verwacht, maar uiteindelijk lukt het om tot vlak onder de waterval te komen. Helaas heeft deze waterval geen indrukwekkende poel met lagune.

Wel ben ik onderweg nog een mooie kleine bemoste waterval tegengekomen, een vertakking van de grote waterval er boven.

Na deze klauterpartij is het weer een weg terug vinden. Dat betekent links en rechts het riviertje over, hoppend van steen tot steen.

Na deze hike de bagage opgehaald bij onze overnachtingsplek en daarna vertrokken naar Wellington. Het landschap onderweg is tot vlak voor Wellington redelijk eentonig weidelandschap. Pas vlak voor Wellington, als de kust in zicht komt, wordt het weer interessant.

Aangekomen bij onze overnachtingsplek (The Keep) blijkt de sleutel niet op de afgesproken plek te liggen. Wij bellen de eigenaar en deze heeft zich vergist en dacht dat wij in The Lighthouse zouden overnachten. Daar was alles al klaar gezet. Vriendelijk verzocht of we hem daar konden opwachten, hij moet nl. van redelijk ver komen.

Zo gezegd zo gedaan. We hebben gelijk de Lighthouse verkend.  Dat is toch ook wel een erg leuke overnachtingsplek, dus besluiten we hier maar te blijven, tot grote blijdschap van de eigenaar.

In de stad nog een pizza gehaald bij Hell (www.hell.co.nz), een grappige pizza keten die extra spicy pizza’s maakt, waarbij de namen van de pizza’s vernoemd zijn naar de zeven zonden etc. Wij hebben het beschaafd gehouden met een minder pittige zelf samengestelde pizza (Creator) en deze opgegeten terwijl we kijken naar de ondergaande zon.

Morgenochtend vroeg de ferry over Cook’s Straight naar Picton. Onze trip op het Noord Eiland zit er op, South Island, here we come!

‘s ochtends bijtijds er uit, want ik wordt 7:15 (bleek later 7:30) opgehaald om me naar het beginpunt van de tocht te brengen. De Tongariro Alpine Crossing is een van de mooiste dagtochten die je te voet kan afleggen (zo zegt men althans), dus ben wel benieuwd.

Ondertussen gaat Maaike vandaag lekker een dagje niets doen. Boekje lezen in de zon, beetje luieren, lekker genieten.

Om 8:30 uur komen we met een buslading mensen aan bij het startpunt van de tocht. Gelijk maar flink de pas er in gezet om het grootste deel van de meute kwijt te raken.

De tocht begint op ca 1100 meter en stijgt de eerste paar kilometer maar 250 meter. Tot Soda Springs is het letterlijk een walk in the park en is het een eenvoudige tocht over een relatief goed onderhouden pad. Af en toe is het even je weg zoeken over rotsen, maar over het algemeen gaat alles prima.

Het landschap is indrukwekkend. Je loopt continue tussen grillige rotsformaties met op de achtergrond naast een vulkanisch landschap ook telkens Mt. Ngauruhoe (Mt. Doom) en/of  Mt. Rupehu (de besneeuwde berg) in het zicht. Erg mooi.

Het weer is super, het is behoorlijk warm en helder. Dat laatste is met name van belang, want anders zie je bovenop de berg helemaal niets.

Van Soda  Springs naar South Crater is het een ander verhaal (zie ook hoogtekaartje). Daar waar het eerst nog rustig aan stijgen was gaat de weg nu steil omhoog, bijna een uur lang. Ook dit deel van de route is goed onderhouden en voor een groot deel zijn hier treden gemaakt. Het is evenwel geen nette trap, de treden zijn ongelijk en vaak is het erg hoog opstappen. Wel fijn dat je op deze manier altijd op een stevige ondergrond stapt. Dat is verderop wel anders.

vlakte voor South Crater van bovenaf (met Mt. Doom in de achtergrond)

Voordat we aankomen bij South Crater steek je eerst een vlakte over waar alles weer helemaal plat is. De omgeving en ondergrond is vooral erg geel van kleur.

South Crater

South Crater zelf en vooral ook de omgeving daar is mooi om te zien. Intens vulkaanlandschap. Naast het nemen van de nodige foto’s ook tijd om een nieuwe laag zonnebrand aan te brengen, want de hele tocht naar boven is er geen enkele beschutting en de zon is hier erg fel.

Van South Crater naar Red Crater begint de echte uitdaging: een kleine 300 meter omhoog over een steile helling van rotsen en los liggende kiezelstenen. Geregeld glijdt een voet weg en is het balanceren om overeind te blijven. Het kost de nodige tijd om boven te komen en was erg inspannend.

Red Crater

Boven is het nog maar een klein stukje lopen naar Red Crater. Red Crater is de belichaming van wat je je bij een vulkaan voorstelt. Diepe intens rode kleuren, een oude lava schacht. Erg mooi.

Blue Lake met in de achtergrond Lake Taupo

Een klein stukje verderop ligt het uitkijkpunt van waar je Blue Lake en de bekende Emerald Lakes kunt zien.

Emerald Lakes

Emerald Lakes zijn als gevolg van de mineralen van de vulkaan deze aparte kleur.

Emerald Lake closeup

In de verte zie ik Lake Taupo liggen en ik ben ook vlakbij de rookpluim die we gisteren al zagen. De vulkaan is hier actief. Langs het pad naar de Emerald Lakes stijgt ook een rookpluim op. Om deze reden is het pad voor de rest afgesloten en moeten we omdraaien en terug. Op zich is dat niet erg, want de mooiste bezienswaardigheden liggen er voor.

Het is bijzonder om mee te maken dat je met een blik Lake Taupo, een diep blauw katermeer (Blue Lake), de Emerald Lakes en Red Crater tegelijk kan zien. Een intense ervaring, maar lastig uit te leggen. Genieten.

Ik kijk op mijn horloge en schat in dat er nog net genoeg tijd is voor een tripje naar de top. Het is nu even voor 12:00 uur en de shuttle vertrekt weer om 15:30 uur.  Het is lastig om in te schatten hoeveel tijd ik nodig zal hebben voor de tocht naar beneden, maar ik gok dat het ongeveer 2x zo snel zal gaan en dan heb ik  tijd genoeg.

De tocht naar de summit van Mt. Tongariro is ca 1,5 uur heen en terug, maar volgens een jongen die ik zojuist tegenkwam is het prima in een uur te doen. Die tijd heb ik wel dus ik ga.

Het pad naar de top gaat herhaaldelijk dan weer omhoog en daarna weer naar beneden, zodat het al met al qua stijgen niet erg opschiet. Wel wordt het wat kouder, maar door de inspanning krijg ik het niet koud. Ook hier weer stukken steil omhoog of naar beneden met rotsen en kiezeltjes. Het is lastig om dan overeind te blijven, maar het lukt.

Het uitzicht hier is echt geweldig. Topper is Mt. Ngauruhoe en Mt. Rupehu naast elkaar te zien liggen op ongeveer dezelfde hoogte.

1942 meter hoog

12:45 uur vertrek ik van de summit. Ik heb 2:15 uur om een afstand af te leggen waar ik naar boven toe ongeveer 4 uur over gedaan heb. Dat wordt opschieten.

Ik haast me van de top naar Red Crater en vandaar gaat het snel naar beneden. De gladde helling met kiezels tussen Red Crater en South Crater is naar beneden een echte uitdaging, maar door mijn knieen gezakt kleine stappen nemend en zigzaggend om de vaart er uit te halen gaat het al met al vrij snel en goed.

Ook de rest van de tocht naar beneden verloopt voorspoedig. Ik heb inmiddels wel rauwe voeten van het iedere keer landen op harde rotsen. Stipt om 15:00 kom ik beneden aan. Het laatste stuk rustig aan gedaan en nog een aantal foto’s genomen die vanochtend waarschijnlijk vanwege de stand van de zon niet goed gelukt waren.

Daarna is het wachten in de bus tot alle overige wandelaars gearriveerd zijn. Ik ben kapot. De weg terug dommel ik in de bus in slaap.

Eenmaal terug in de lodge even uitgepuft, biertje gepakt en met de voetjes omhoog. Nu al spierpijn, dat wordt wat morgen.

‘s avonds nog wat gegeten in het vlakbij gelegen Matterhorn. Moe maar voldaan de tekst van deze blog getikt en daarna lekker slapen.

Ons ontbijt

Met pijn in het hart gaan we weg uit onze leuke B&B. Maar niet nadat wij genoten hebben van een geweldig ontbijt. Heerlijk fruit en een Sandy Special, scrambled eggs, avacado, tomaat, bacon en onder dat alles was ook nog wel een toastje te vinden.

mini geyser

ijsblauw meer van extreem zuur heet water

‘s werelds grootste hot pool

Onderweg stoppen we bij Waimangu, een geothermisch gebied. Daar maken we een flinke hike van 2,5 uur langs bijzondere bezienswaardigheden.

‘s Werelds grootste hot pool (een meer van 55 graden), een ijsblauw zeer zuur meer van 80 graden dat om de paar weken 8 meter stijgt, overloopt en daarna weer afzakt, geysers, terrassen in allerlei kleuren door minerale afzettingen, kokend water in bossen, diepe kraters, dreigende rookpluimen die uit het niets uit een bergwand lijken de komen, grote blauwe meren in oude kraters, teveel om op te noemen.

Bijzonder ook om te zien dat er dingen zijn die tot vlak bij dit veelal (nagenoeg)  kokende water kunnen leven.

Na deze enerverende tocht even een broodje gegeten en daarna door naar Taupo. In Taupo nog gekeken naar de Huka Falls, een lage maar massale waterval waar met name veel water door een plotseling veel smallere rotswand geperst wordt.

Huka Falls

Onderweg naar Ohakune rijden we langs Lake Taupo en zien daar mooie vergezichten. Het meer licht er mooi bij en in de verte zie je de vulkanen van Tongariro al liggen. Uit een vulkaan (Mt. Tongariro zelf) stijgt een rookpluim op.

lake taupo met in de verte de vulkanen van tongariro

Ohakune zelf is een skidorp in zomertijd. Omdat je hier ook zo goed kan hiken is er wel genoeg te doen, dus is het dorp niet uitgestorven. In de supermarkt kopen we de spullen voor ontbijt en de hike voor morgen.

Tongariro met rookpluim

Bij onze lodge aangekomen zijn we aangenaam verrast door de ruimte die we hebben. Een ruime woonkeuken en een aparte badkamer en slaapkamer. Wel zo lekker, want hier blijven we 2 nachten. Zeker ook lekker voor Maaike die een dagje lekker gaat lezen, relaxen en niets doen terwijl ik het deel van de Tongariro Alpine Crossing dat nog toegankelijk is ga lopen.

Tongariro, de uitdaging voor morgen

Mt. Tongariro heeft gefigureerd voor Mt. Doom in The Lord of the Rings. Anders dan Frodo en Sam ga ik het proberen om in 6-7 uur te klaren, maar dan zonder my precious, want die zit lekker in de lodge een boekje te lezen.

Voordat we richting Rotorua gaan (het oosten), maken we eerst nog een trip naar het westen om daar wat minder bekende maar wel mooie bezienswaardigheden te bekijken: natural bridge, Marokopa falls en de kust bij Marokopa.

Onze baggage laten we achter bij de B&B om daar later op te halen. Liever niet alle spullen in de auto als we gaan hiken. Eerste stop: Natural Bridge. Na een korte wandeling door het bos komen we in een kloof met een klein riviertje in het midden uit. Het water is extreem helder. Even verderop zien we Natural Bridge, een grote bergwand waarin een zodanige tunnel is uitgeslepen dat alleen een relatief dun laagje bovenin nog over is. Het geheel komt onwerkelijk over en is erg mooi om te zien.

Door een boerenlandschap gaan we weer terug naar de auto. Het begint al aardig op de warmen. Ook vandaag wordt het kennelijk weer erg warm.

Tweede stop: Marokopa falls. Een korte wandeling brengt ons bij deze indrukwekkende waterval. Naast het hekje loopt nog een geitenpaadje naar beneden en dat moet ik natuurlijk wel even proberen. In de vallei hangt een mist van het water van de waterval. Ook zeker de moeite waard.

Derde stop: Marokopa zelf. Daar waar de kustweg ophoudt parkeren we de auto en lopen we langs de rivierbedding naar zee. Het zand is hier zwart en glinstert van alle ijzerdeeltjes als gevolg van alle vulkanische activiteit. Hierdoor glinstert het strand ook als een spiegel. Tegen de achtergrond van juist lichtere rotsen en groene heuvels een bijzonder gezicht.

de kust is hier ruig en verlaten en doet denken aan Skeleton Coast in Namibie

Terug in Waitomo is het al even na 12:00 uur dus besluiten we daar te lunchen. Daarna door naar Rotorua.

In Rotorua worden we hartelijk ontvangen door Sandy, onze gastvrouw in dit leuk ingerichte B&B. We hebben hier een lodge in de achtertuin van het huis waar ook een zwembad is. Het geheel is stijlvol ingericht en van alle gemakken voorzien. We voelen ons gelijk thuis.

Na het inchecken gaan we door naar een Maori village in de buurt voor een tour waar we veel goeds over gelezen en gehoord hebben. Een klein groepje Maori’s leeft net als vroeger, maar met alle moderne gemakken van nu, in het midden van alle hotsprings. Er wordt gekookt in poelen met altijd kokend water en kasten waarin stoom uit de grond wordt opgevangen.

continue kokend water uit een oneindig diepe kloof

De poelen zijn kraakhelder en als er geen stoom vanaf zou komen ziet het er uit als een prive zwembad. Als de stoom even wegblaast kan je beter in het water kijken en zie je een scheur de grond in lopen die in het oneindige eindigt. De gids geeft aan dat ze geprobeerd hebben te meten hoe diep de grot is, maar dat ze na 200 meter zijn opgehouden.

Daarnaast leren we nog wat van de maori cultuur zelf. Naast deze educatieve reden is niet onbelangrijk dat ze vanuit dit dorp goed uitzicht hebben op een tweetal grote geysers. Tijdens onze begeleide tour is er alleen wat stoom te zien en een klein straaltje water.

Na afloop van de tour mogen we zelf nog even rondlopen, dus zijn we terug gegaan naar de geysers. Er is nu beduidend meer activiteit. We staan er nog geen 5 minuten of de geysers beginnen echt flink te spuiten. Het water gaat tot meer dan 10 misschien wel 20 meter (lastig om hoogte in te schatten) omhoog om dan als stoom ge verdwijnen. Indrukwekkend.

Na deze culturele tocht terug naar de B&B om daar wat te zwemmen in het zwembadje naast ons huisje. Lekker relaxen.

‘s avonds met een gondola omhoog om daar nog van het uitzicht te genieten. Haast niet voor te stellen dat het enorme meer dat we zien een oude krater is. Morgen rijden we langs lake Taupo, dat is nog een stuk groter en ook een oude krater. De vulkanische activiteit is hier de afgelopen maanden toegenomen. Vandaag vernomen dat de Tongariro alpine crossing die we wilden doen nog steeds niet helemaal open is (waarschijnlijk volgende week pas weer), dus als we dat gaan doen wordt het een stuk heen en terug.

Nog bedankt voor alle leuke comments, dat vinden wij ook altijd erg leuk om te lezen.

Rotorua met de vulkanen van Tongariro op de achtergrond

Viewpoint onderweg van Coromandel naar Waitomo

Goed uitgerust gaan we na een uitgebreid ontbijt op weg naar Waitomo. We kijken nog even naar het prachtige uitzicht vanuit de B&B. Verdraaid mooi Coromandel.

Onderweg naar Waitomo stoppen we nog de nodige keren bij mooie plekken langs de kant van de weg om van het uitzicht te genieten. De mooie kustweg is met eb iets minder aantrekkelijk dan met vloed, maar het blijft een plaatje.

Halverwege de route stelt TomTom voor om een andere route te nemen die 10 minuten korter is. Dat doen we, met als gevolg dat we geen idee meer hebben hoe we gereden zijn, maar het was wel sneller.

Waitomo Village kent 42 inwoners en is een beetje te vergelijken met een skidorpje, maar dan zonder apres ski. We hebben een guest lodge in a beautiful garden setting. Dat klopt zowaar ook nog, we hebben zelfs een klein terrasje waar we kunnen zitten en een boekje lezen.

Ook vandaag is het erg warm, we schatten rond een graad of 30. We maken een kleine wandeling hier in de buurt die overal goed aangeschreven staat. Is inderdaad een leuke en mooie tocht, waarbij je een paar keer door natuurlijk uitgeslepen grotten moet lopen. Gelukkig zijn deze natuurlijke doorgangen redelijk ruim, al is het voor Maaike af en toe wel passen en meten.

Deze tocht was een leuk voorproefje voor de tocht die we hierna gaan doen. Eerst boemelen we met een busje over kleine weggetjes naar de ingang van het grottenstelsel. Een enthousiaste gids legt onderweg van alles uit en schuwt geen onderwerp. Van sheepfarmers tot geologische   bezienswaardigheden.

Leuk ook dat je in het landschap echt kan zien dat er breuklijnen lopen. Ook zien we echte sinkholes, een gat in de grond die in de diepte verdwijnt als gevolg van het instorten van een stukje van een grot. In de grottentocht die we daarna doen komen we deze sinkholes tegen als spontane lichtpuntjes in het duister.

Het landschap is hier een dramatisch heuvellandschap met stenen richels zichtbaar.

We bezoeken twee grotten, een dry cave en een wet cave. De dry cave heeft meer dramatische formaties. Naast stalagtieten en stalagmieten heb je kennelijk ook zijwaarts groeiende stalagmieten (helictite). Dat komt alleen voor in drafty caves. Die hebben we nu dus ook gezien. Verder de overblijfselen van een Moa, een soort reusachtige struisvogel die uitgestorven is.

De wet cave is de grot met de gloeiwormpjes. Na een tijdje wennen aan het donker kan je ze echt goed zien. Het lijkt wel wat op een sterrenhemel onder de grond. Met een bootje varen we nog een stukje door een ondergronds riviertje naar een ondergrondse waterval (die we in het donker dus niet zien maar wel horen) terwijl we boven ons hoofd duizenden gloeiwormpjes zien. Erg mooi.

Na afloop gaan we lekker eten in het restaurant Huhu – vernoemd naar enorm soort alleen in Nieuw-Zeeland voorkomende keversoort die veel herrie maken als ze langsvliegen (klinkt als een helikopter schijnt) en maar twee weken leven, maar in die twee weken wel 3-4 cm groot kunnen worden. Dit is niet de tijd van het jaar dat ze rondvliegen, dus we hebben dit niet live mogen meemaken. Eten was heerlijk en moe maar voldaan gaan we lekker slapen.

Uitzicht vanaf onze kamer

Vanochtend wakker geworden van vogeltjes die vrolijk zaten te kwetteren in de bomen net buiten het platje waar we kunnen zitten. Het zonnetje komt net door en zo te zien gaat het ook vandaag weer een mooie, warme dag worden.

Ontbijt is een verdieping hoger. De eigenaar van dit B&B heeft zelf brood gebakken. Erg lekker. Verder zijn er allerlei soorten jam en erg lekkere lokale honing en yoghurt. Een goed begin van de dag.

Coromandel Town

Om 9:00 uur vertrokken naar Hahei met mooie kusten waar o.a ook Cathedral Cove ligt. De weg er naar toe is weer een waar bochtenparadijs door een mooi landschap. Ik vermaak me prima. Onderweg hier en daar stoppen voor mooie uitkijkpunten.

strand op weg naar naar Whitianga

Uitkijkpunt op weg naar Whitianga

Eenmaal aangekomen op de parkeerplaats in Hahei is het uitzicht gelijk geweldig.

Een witte krijtkust, mooie stranden en kleine eilandjes in de verte. Het strak blauwe water wordt hier en daar onderbroken door de golven veroorzaakt door een boot of een paar felgekleurde kano’s die aan het sea kayaken zijn.

De weg naar Cathedral Cove is een tocht te voet van ca 45 minuten one way. De manier waarop we naar beneden moeten in het begin betekent dat we het terug zwaar gaan krijgen. We lopen door bossen en dan weer over vlaktes met een mooi uitzicht over de baai. Onderweg zijn een paar detours naar andere baaien, maar die slaan we vooralsnog even over. Het is even na 12:00 uur en het tij komt in. Als we door Cathedral Cove willen lopen moeten we niet te lang dralen.

Cathedral Cove

De tocht is niet echt zwaar, maar het is wel erg warm, 27 graden maar het voelt als dik boven de 30. Eenmaal op het strand aangekomen is er een verkoelende bries uit zee en is het goed uit te houden.

Cathedral Cove met opkomende vloed

Cathedral Cove is indrukwekkend. Wel is het er vrij druk, vooral ouders en kinderen die hier naar toe zijn gekomen om te zwemmen. Het is de laatste week voor de scholen weer beginnen, althans dat zei iemand hier, dus zijn er relatief veel mensen. Door de grote door de zee uitgeslepen boog lopen we naar een ander deel van het strand waar we verrast worden door een massieve zuil van wit kalksteen. Al met al prachtig om te zien.

Na een tijdje genieten aan het strand weer terug naar boven. Onderweg nog een paar korte detours gemaakt naar Stingray bay en Gemstone Bay. Met name Stingray Bay was erg mooi. Gelijk ook de panorama stand op de nieuwe digitale (onderwater)camera kunnen proberen. Levert aparte plaatjes op.

Stingray Bay

Gemstone Bay

Na al deze indrukken lekker genieten van een ijsje in de hitte en daarna terug naar Coromandel. Daar het Visitor Center bezocht (heet hier I-site) en tot de conclusie gekomen dat het met deze hitte niet verstandig is om Castle Rock te gaan beklimmen. Bovendien is de toegangsweg afgesloten voor auto’s en dat maakt de tocht nog een uur langer.

In plaats daarvan besluiten we naar Honey 309 te gaan, een plek waar ze bijzondere honing verkopen waar een relatief hoge concentratie van een stofje in zit dat sterk bacterie dodend werkt (zou aangetoond zijn door een universiteit in Duitsland). Zou erg goed werken als je ziek bent en een theelepeltje neemt voor je gaat slapen.We moeten wel met onze kleine Toyota  een dirt road trotseren voor dit wonder, maar dat geeft niet want op dezelfde weg zitten nog een aantal andere bezienswaardigheden die we willen bekijken.

We kopen een potje en gaan op weg naar de volgende bezienswaardigheid, een bos met Kauri bomen. Deze bomen zijn een stuk kleiner dan de bomen die we in de buurt van Paihia gezien hadden, maar hier kan je wel veel dichterbij komen. Leuke korte wandeling.

Daarna nog een korte wandeling naar een watervalletje in de buurt gemaakt.

Vervolgens lekker terug naar de B&B waar we genieten van het mooie uitzicht, de zon en wat relaxen met een boek.

Ons balkon

Op het moment dat de zon langzaam begint weg te zakken en de lucht licht gaat verkleuren is het tijd om naar het restaurant te gaan om daar wat te gaan eten.

Sunset

Peppertree staat hier lokaal goed aangeschreven en dat is terecht. Het voorgerecht met Green Lip Mussels smaakt overheerlijk. De beestjes zijn kakelvers, want ze komen van nog geen kilometer verderop vandaan. De spareribs daarna waren helemaal verrukkelijk. Het was alsof de keuken een engeltje gevangen had en deze heerlijk had gegaard boven het spit en daarna hadden overgoten met een heerlijke saus. Wel lastig eten, maar dat neem je bij deze kwaliteit graag voor lief.

‘s avonds nog lekker wat gelezen en alvast de koffer ingepakt zodat we morgen bijtijds er vandoor kunnen.

Auckland laten we onze vakantie letterlijk links liggen

‘s ochtends lekker gerelaxed, blog bijgewerkt en heerlijk ontbeten met toast en een omelet. Na het ontbijt nog even in de stad geweest om te kijken of mijn credit card waarvan de chip geblokkeerd lijkt hier in Nieuw-Zeeland te deblokkeren valt. Dat blijkt lastiger dan het lijkt, want volgens Rabobank heeft zij geen kantoor in Nieuw-Zeeland, maar gek genoeg liepen wij er wel een tegen het lijf in Whangarei. Mocht niet baten want daar hebben we nagenoeg geen faciliteiten voor dit soort zaken. Nog bij een aanverwante bank geweest, maar ook daar geen succes. Ziet er naar uit dat we moeten blijven pinnen met de gewone passen, hetgeen gelukkig wel goed gaat en blijft gaan. Cash is king.

Na deze beslommeringen op weg gegaan naar Coromandel, het schiereiland in het noordwesten van het Noordeiland. Als we vertrekken is het bewolkt, maar langzaam aan trekt de lucht steeds verder open en wordt het behoorlijk warm. Het is een graad of 25 maar het voelt aan als 30. Loop buiten maar met een petje op, want mijn hoofdhuid is tijdens het snorkelen kennelijk verbrand. Na een tijdje rijden we langs het water langs allerlei strandjes.

De weg kronkelt weer enorm en af en toe krijg je het gevoel alsof het er om gedaan is. Dergelijke kronkelweggetjes door een bos leveren wel mooie beelden op.

Om misverstanden te voorkomen, deze portie was voor ons 3-en

Onderweg stoppen we nog bij het naar verluid beste Fish & Chips restaurant van Nieuw-Zeeland om een visje te eten. Het smaakt inderdaad voortreffelijk.

Eenmaal aangekomen bij de basis van het schiereiland wordt het uitzicht helemaal fantastisch. Kusten met rotsen en aan beide kanten van de weg bomen, aan de kust kant ver overhangend, terwijl de weg vrolijk aan de rand van het water slingert. We rijden er langs met hoog tij, dus het water komt tot aan de weg. Erg mooi. De weg naar Coromandel kunnen we grote stukken maximaal 50 kilometer per uur rijden, maar dat is helemaal niet erg. Het is puur genieten, een van de mooiste stukjes weg die ik ooit heb mogen rijden.

Zo nu en dan gaat de weg een stuk landinwaarts. Ook daar super uitzicht over glooiende vlaktes en in de verte veelal de zee.

Bij ons B&B aangekomen worden we hartelijk ontvangen door een ouder echtpaar. Op dit moment is ook nog een andere kamer vrij. Deze is nog ruimer met naast een slaapkamer gedeelte ook een echte woonkamer waar we lekker kunnen zitten, een balkon en een keuken met koelkast. We besluiten voor die kamer te kiezen.

Rond 20:30 uur nog op pad geweest om vanaf een schiereiland aan de overkant de zonsondergang te bekijken, maar door de plotseling optrekkende bewolking daar weinig van gezien. Wel een mooi uitzicht over de baai waar wij aan zitten en de baai aan de andere kant.

Castle rock – als het weer mee zit (niet te warm en droog) en Maaike zich goed voelt gaan we deze morgen beklimmen

‘s avonds nog lekker boekje lezen en een beetje bijtijds gaan slapen. Morgenochtend is het tij goed voor Cathedral Cove. Nu maar hopen dat het weer ook een beetje meezit. Kijk er naar uit.

Heerlijk geslapen, maar dat kon ook niet anders na gisteren. Was een inspannende dag. Vandaag op weg naar Poor Knights Island, maar eerst een uurtje rijden van Pahia naar Whangarei, een andere plaats aan de kust.

Poor Knights Island is een van de beste duiklocaties van de wereld (zo zegt men althans) en je kan er ook prima snorkelen.

De boottocht heen hebben we redelijk ruige zee vanwege een harde westenwind. Het is maar goed dat we allebei niet snel zeeziek worden, want de boot gaat als een gek heen en weer.

Na 45 minuten deze wilde zee te hebben overleefd is het tijd om het water in te gaan. Mooi helder water met veel vissen. Anders dan op de Great Barrier Reef hebben de meeste vissen hier minder opvallende kleuren, maar dat maakt de ervaring er niet minder om.

Poor Knights Island heeft allerlei uitgeslepen grotten, boven en onder water. Erg leuk om daar doorheen te snorkelen, vooral ook omdat daar beduidend meer vis zit.

Ook bijzonder om een doodlopende grot in te zwemmen en vervolgens om te draaien. Als je vanuit het donker naar buiten kijkt ziet aller er supermooi uit.

Veel plezier van de onderwatercamera. Deze doet het goed en de accu houdt het ook lekker lang vol. Dat is mooi meegenomen.

Na een aantal uur in het water gespat te hebben is het tijd voor een cruise rondom het eiland. We varen een enorme grot in waar de niet zo kleine boot prima in past. Daarna  varen we nog door een aantal uitgeslepen grotten. Bijzonder om te zien. Direct uit de grot worden we verrast door de golven die van de oceaan komen aanrollen.

Eenmaal terug aan wal besluiten we nog een kort tripje te maken naar een uitkijkpunt in de buurt. Het is maar een wandelingetje van 30 minuten en dat is prima te doen, ook al is het best warm (27 graden). Weer genieten van mooie vergezichten.

Daarna terug naar onze overnachtingsplek, een mooie B&B waar we ‘s ochtends al snel even de spullen gedropt hadden. Een zeer royale slaapkamer, met bank en alle faciliteiten die je zou kunnen wensen. Kunst aan de muur, aparte lounge in de kamer, een mooie ruime badkamer etc. Heerlijk even bijkomen van alle indrukken van vandaag.

‘s avonds lekker gegeten in de B&B. Zonde dat ze hier alleen koken voor gasten. Het eten ziet er super uit en smaakt ook heerlijk.

‘s avonds nog even globaal de foto’s van de afgelopen dagen bekeken en geprobeerd de drivers voor de dongel die we gekocht hadden te installeren zodat we overal internet hebben. Daarna heerlijk geslapen in het zachte bed.

Vandaag hebben we een trip met een catamaran door Bay of Islands op het programma staan. Maar eerst ‘s ochtends lekker ontbijten in een vlak bij de pier gelegen restaurant 35 degrees. Heerlijke waffles met engelse room en vruchtjes gegeten terwijl we uitkijken over het haventje waar bootjes af en aanvaren.

Op weg hier naar toe hadden we de boot waar wij mee moeten vertrekken al zien liggen en langzaam komt deze dichterbij. We stappen aan boord met maar een paar andere mensen. Het is ook niet zo’n grote catamaran. We varen vervolgens eerst naar het schiereiland net aan de andere kant van de baai om nog 2 mensen bij Russell op te pikken en daarna the Bay of Islands in.

Het is lekker weer, maar zo nu en dan wel bewolkt. De dreigende luchten samen met de eilandjes maken wel dat alles er soms dramatisch uitziet. Mooi om te zien. Verder is het lekker warm, vandaag 27 graden.

We zijn nog niet heel lang onderweg of we zien al de eerste dolfijnen in de verte. Deze tocht heeft de mogelijkheid van swimming with dolphins. De eerste twee pogingen eindigen met een groep mensen die al zingend in hun snorkel (dat zou ze moeten lokken of was een welgeslaagde grap) voor niets het water in springen want de beesten gaan vervolgens vrolijk achter een andere boot aan.

De derde poging was meer succesvol. We konden het water in dicht bij de dolfijnen, maar het is wel letterlijk swimming with dolphins. Wat zijn die beesten snel in het water. Ik denk dat Ranomi nog wel een kans gemaakt had, maar voor ons eenvoudige stervelingen had het wel iets weg van een hond die achter een voorbij razende auto aan rent. Was wel grappig om te doen. Het korte filmpje dat ik hiervan vanuit het water gemaakt heb kan zo meedoen in een Jaws of piranha film. Totale chaos.

Na deze inspanning de zeilen gehesen en al zeilend naar een eiland waar we aan land gezet zijn met een klein opblaasbootje. Daar nog een wandeling naar de top gemaakt voor mooie vergezichten over de Bay of Islands (in totaal 144 eilandjes).

Daarna gesnorkeld. Mooi helder water, maar hier niet al te veel visjes.

Terug nog een mooie tocht over het water langs de eilanden worden we nog verwend met springende dolfijnen.

Na wat wikken en wegen in ons hostel toch besloten nog naar Cape Reinga te gaan, dat is immers nu of nooit.

watertaxi naar Russell

Ook hier was het weer een rechte lijn op de kaart maar een behoorlijk kronkelende weg. De afstand was wat langer dan we  oorspronkelijk gepland hadden, maar het was zeker de moeite waard.

verlaten strand op weg naar Cape Reinga

mooie landschappen op weg naar Cape Reinga

Cape Reinga is indrukwekkend. Het waait hard en is daardoor een stuk frisser. Het landschap is ruig en oogt vulkanisch. Je hebt echt het idee dat de wereld ophoudt.

Bijzonder ook om te zien hoe twee oceanen elkaar ontmoeten en daardoor midden in de zee een branding ontstaat van twee golven die op elkaar botsen.

Terug deels door het donker naar ons hostel in Paihia waar we direct in slaap vallen.

‘s ochtends om 7:30 uur geland in Auckland. Ik voel me gek genoeg best
energiek na de paar uur slaap in het vliegtuig, Maaike heeft wat last van
een opstandige baby, maar gelukkig gaat dat snel weer over.

Duurt best lang voordat we langs de douane zijn, maar rond 9:00 uur staan
we daadwerkelijk met de auto sleutels en onze bagage bij de auto.
Ondertussen ook een simkaartje met een NZ-telefoonnummer kunnen kopen.
Hiermee kunnen we niet naar het buitenland bellen, maar we kunnen er wel
op gebeld worden: dus voor noodgevallen: 0064 211669159. Hou er wel
rekening mee dat er een tijdsverschil is van 12 uur en de telefoon niet
altijd aan staat.

Het is zonnig en een graad of 22, maar in de zon voelt dat aan als net geen 30 graden. Heerlijk weer dus.

Via de westkust rijden we omhoog naar Waipoua forest om de grote Kauri
bomen te zien. Kauri’s zijn enorme bomen met stammen tot wel 16 meter in
omtrek. Indrukwekkend om te zien.

De weg naar het park toe is ook spannend. Het slingert hier enorm en dat
maakt rijden wel intensief. Gelukkig hebben we een kleine auto met een
kleine draaicirkel, dat maakt al dat bochtenwerk goed te doen.

Onderweg komen we ook nog stukjes gravel road tegen. We hebben de auto
nog geen twee uur, maar hij ziet er al uit alsof we er twee weken mee
onderweg zijn.

Na het park slingert de weg verder en op een gegeven moment komen we
langs de westkust en worden we regelmatig getrakteerd op prachtige
vergezichten, baaien en verlaten strandjes.

Vanaf de westkust steken we dwars over naar de oostkust waar Paihia ligt,
de plek waar we gaan overnachten. Ook hier slingert het weer behoorlijk
op de weg terwijl er op de kaart toch echt een rechte streep staat, wat
doet vermoeden dat het een normale doorgaande weg is. Ik heb al begrepen
dat alle wegen hier zo zijn en het zuiden nog erger is, dus dat wordt nog
wat.

Rijden is zondermeer een ervaring hier. De maximum snelheid is op de
meeste plekken 100 km/h maar dat kan je hier gewoon niet rijden met al
die haakse bochten.

In Paihia aangekomen bij een hostel waar we een kamer voor onszelf hebben
met eigen douche etc. Prima kamer, maar wel wat eenvoudig. Geeft niets
want zodra we ingechecked zijn en een bed hebben gevonden zijn we doodop
en vallen we meteen in slaap.

Om 13:30 uur opgehaald door de taxi (Taxi Urban, sommige tradities moet je in ere houden) en naar Schiphol gebracht. Daar redelijk rap de koffers ingechecked en door de douane heen. Achter de douane nog op Schiphol lekker een broodje gegeten.

Nog wat slenteren over de tax free afdeling en daarna het vliegtuig in. Goed dat we onze plaatsen met extra beenruimte van te voren geregeld haden, want de vlucht zit overvol met chinezen op weg naar Shanghai. De beenruimte die we hebben is 2 meter, dus dat is super. Scheelt een hoop. Onderweg filmpje gekeken en een paar uur geslapen.

Redelijk brak uitgestapt op Shanghai. Kennelijk moeten we zelf onze bagage (ook de koffers) eerst weer claimen, van een band vissen om deze vervolgens weer bij een andere balie (een kilometer verderop en een paar verdiepingen hoger) in te klaren. Hoop gedoe, maar daar vul je de 3,5 uur overstaptijd wel mee.

Het is dat we echt geen trek hadden, anders hadden we lekker nog een noodlesoepje gehaald. Zag er goed uit,  al lijken ze hier alleen gezinsporties te kennen,

Volgende vliucht met Air New Zealand. Hier was het niet meer gelukt andere stoelen te regelen. Air New Zealand is goed geregeld. Stoelen kunnen verder naar achteren dan bij KLM toestellen en we hebben ook meer beenruimte dan standaard bij KLM. Zelf het gratis koptelefoontje om films te kijken is van betere kwaliteit. We gieten er nog een film in en voor de rest slapen we. Gelukkig zijn we brak genoeg om een aardig oogje dicht te kunnen doen.

Gisteravond nog lekker even uit eten geweest en vanochtend de laatste dingetjes ingepakt, briefjes geschreven met tips & trics voor de oppas voor de katten (bedankt daarvoor!) en nu wachten op de taxi.

We hebben d’r zin in.

Nieuw paspoort: check

Nieuw rijbewijs: check

Internationaal Rijbewijs: check

Extra beenruimte: check

Taxi naar vliegveld: check

Voor Abel Tasman alsnog een mooie overnachting gevonden: super mooi en romantisch (winnaar Trip Advisor meest romatische overnachtingen in the pacific 2011):

Slaapkamer

uitzicht van kamer