Naar Madidi met vertraging – 6 april 2018

Weer een dag vroeg opstaan om op tijd op het vliegveld te zijn. Zelf zijn we klaar als de taxi om 5:20 (10 min te vroeg) arriveert, maar de meisjes moeten nog wel klaar om te vertrekken gemaakt worden.

Een kwartiertje later zijn we onderweg. Zelfs ‘s ochtends vroeg is het verkeer in de stad chaos. De route die we volgen is ook bijzonder, met op delen van de route zulke grote kuilen in de weg dat we op de andere weghelft moeten rijden om er langs te kunnen.

Wat volgens maps.me 15 minuten rijden zou moeten zijn blijkt in de praktijk een kleine 3 kwartier, maar dat geeft niet, want daar hadden we al rekening mee gehouden. Bovendien was de prijs van de taxiritjes al van te voren geregeld, waardoor het risico is dat we ongewenst een site seeing tour krijgen om de prijs op te drijven er ook niet is.

Anika is nog erg moe en wil uit de auto getild worden. Geen probleem, maar dan merk je wel dat de luchthaven 300 meter hoger ligt, boven de 4000 meter.

Bij het inchecken is er veel gedoe. Kennelijk staan we niet lekker in het systeem. We vrezen even dat Edreams toch gelijk had en wij niet langer mee kunnen met d me vlucht, maar dag blijkt niet het geval. Het kost wel ongeveer een half uur aan de incheckbalie om het rond te krijgen, maar daarna kunnen er wel door naar de gate en het vliegtuig in.

Eenmaal gesetteld in een klein propellertoestel krijgen we het bericht dat we even moeten wachten op een update van het weer in Rurrenabaque. Dat klinkt niet goed. 10 minuten later horen we dat we het vliegtuig uit moeten en we om 9:00 meer zullen horen. Het weer in Rurrenabaque is erg slecht en de luchthaven is daarom tijdelijk gesloten.

In de hangar wachten we. Ondertussen informeren we onze overnachting via de app. Daar horen we dat we wel voor 15:00 moeten zijn aangekomen omdat we het anders niet meer redden tot de overnachting.

Even voor 9:00 verschijnt op het bord dat een update 10:00 zal volgen.

We zitten onze tijd uit. Eten nog een wafel en dan even voor 10:30 is het alsnog boarden en even na 11:00 uur zijn we op de luchthaven van Rurrenabaque.

Daar worden we opgepikt en naar een kantoortje in de stad gereden. Koffers worden voor ons getild, we gaan nu een compleet verzorgd deel van de reis in.

Nog wat formaliteiten, even een winkeltje in om biertjes en insect repellant te kopen (hebben ze daar niet) en dan stappen we op het bootje.

Vervolgens is het 3 uur lang stroomopwaarts varen naar onze overnachting. Echt in het midden van het regenwoud.

Onderweg spotten we nog capibaras (2x), een soort reuze hamsters (grootste knaagdier ter wereld) met jongen.

De meisjes vallen onderweg allebei in slaap.

Rond een uur of 3 zijn we eindelijk bij de locatie. Daar krijgen we – nadat we ons hutje midden in het bos hebben bekeken – gelijk een overheerlijke lunch.

Er is nog genoeg tijd voor een korte wandeling naar een uitkijkpunt.

Onderweg zien we veel vogels, waaronder papegaaien. Ook zien we een erg giftige slang (Fer de lance) een net gevangen kikker opeten.

Het is wel ontzettend warm en bezweet komen we terug. Het is hier ook super vochtig waardoor je niet weet of je zelf zweet of water op je condenseert.

Voor het eerst in mijn leven geniet ik echt van een koude douche (warm water is hier niet en ook geen stroom) verlicht met een kaars en onze zaklampjes.

 

Vlakbij onze hut zijn leaf cutter ants. Interessante beestjes die kennelijk de blaadjes gebruiken om mushrooms te kweken onder de grond, best slim.

Om 7 uur weer eten. Wederom erg smakelijk.

Terug in de hut gaan we snel slapen. En hoewel de hut grotendeels open is, met delen van muren en alle ramen vervangen door gaas, is het erg warm. Maar we zijn moe zat en slapen snel.

---

Madidi: piranha, cayman, howler monkeys en creepy crawlies – 7 april 2018

Ontbijt is hier vrij vroeg: 7:30, maar we zijn bijtijds gaan slapen, dus dat is prima. Leven is hier meer afgesteld op de beschikbaarheid van daglicht. Moet ook wel, want er is hier niet alleen geen telefoon en internet, er is – op de spaarzame momenten dat de generator aan is na – ook geen stroom.

Na het ontbijt maken we eerst een tripje over de rivier. Onderweg stoppen we in het midden van de jungle om iets af te geven aan een man die midden in de bush alleen woont en kennelijk de boten die we zien varen maakt.

We stoppen een stuk verderop en stappen uit bij het beginpunt van een wandeling naar een piranha meertje waar ook een cayman zit.

De cayman laat zich al vrij snel zien en komt ons van dichtbij in de gaten houden.

Het piranha vissen met alleen een draadje en een haakje is wel wat lastig. De enige piranha die aan de haak geslagen was ontsnapt. We vangen nog wel wat andere visjes (de locals dan, want wij bakken er niet zoveel van). We hebben nog wat vlees over en dat is voor de cayman die met het vlees verder het water uitgelokt wordt. Kunnen we ook mooi zijn staart met stekels zien.

Anika mag hem ook voeren en vindt dat best spannend (wij ook).

Daarna lopen we terug naar de boot. We zien weer veel sporen van tapirs en jaguars, maar de beesten zelf laten zich niet zien. Wel veel tropische vogels.

Lekker lunchen en ‘s middags nog een snelle tocht zonder de meisjes omdat die best moe waren van de tocht in de ochtend.

Als we in de verte howler monkeys horen gaan we van het pad af, dwars door de jungle. Daar zien we de beesten ook hoog in de bomen bewegen. Ze zijn niet heel erg groot, circa 10 kilo, maar het geluid dat ze maken klinkt alsof ze 200 kilo zijn. Je kan ze van kilometers ver horen.

 

Daarna nog langs een viewpoint terug naar de cabin waar de meiden lekker in en met de hangmat spelen.

‘s avonds lekker eten, dat is goed geregeld hier, met een glas wijn die er ook gekocht hadden in Rurrenabaque. Daarna een nachtwandelingetje door de jungle vlakbij de cabin.

Een hoop creepy crawlies gezien, vooral veel spinnen, waaronder een tarantula en – gelukkig op enige afstand – de super giftige bananenspin. Van een beet van die spin kan een volwassen mens dood gaan.

De meisjes worden allebei gedragen voor de veiligheid. Verderop zijn er ook army ants op het pad waar we ook doorheen moeten lopen. We gaan er zo snel mogelijk doorheen en stampen en vegen de mieren die op ons zijn geklommen er zo goed mogelijk af. De tip, sokken over je broek blijkt een waardevolle.

De meiden vinden het super spannend en eenmaal terug in de cabin blijven we maar horen hoe leuk het was.

Na alle indrukken van de dag zijn we wel moe en gaan we daarna lekker slapen.

---

Hiken en sieraden maken – 8 april 2018

Het vroege opstaan valt Anika wat zwaar. Als we na een goed ontbijt met lekker fruit op stap gaan duurt het niet al te lang voor ze gaat piepen dat ze moe is.

Daarna een jeukaanval en de warmte was het eventjes klaar voor onze kleine meid, maar ze loopt dapper door.

Ondertussen zien wij een grote groep spidermonkeys door de bomen trekken. Wat gaat dat snel zeg, sneller dan wij ze via het pad kunnen volgen. Foto’s maken is haast niet te doen met alle lagen bladeren ervoor, maar we zien het wel goed.

Om Anika op te vrolijker plukt onze gids een paar bladeren en maalt die in zijn handen tot een soort pulp. Papa mag het laatste stukje doen en het resultaat is een diep paarse kleurstof die er pas na hard boenen de volgende dag af gaat. Anika wordt daarmee beschilderd als koningin van de jungle en is gelijk weer vrolijk. En papa zit met super paarse handen.

 

Verderop weer een grote groep spidermonkeys. We hebben mazzel want het is zeldzaam ze te zien en 2 groepen in een tochtje is best bijzonder. Foto’s maken is er met de dichte begroeiing en de snelheid waarmee zij bewegen niet bij.

Na een mooie lookout terug naar het kamp. Onderweg gaat het regenen, maar niet te hard en door de dichte begroeiing merken we daar niets van.

Als Anika een stukje getild wordt is ze helemaal de jungle prinses. Ze geniet weer volop en roept hardop dat het zo leuk is in de jungle. Kleine dingen…

In het kamp eten we wat. Madouc is weer in slaap gevallen en mist al het lekkers.

Daarna chillen bij het huisje. ‘s middags gaat het keihard regenen, echt een tropische bui, maar deze houdt lang aan.

De paden van het kamp komen deels onder water te staan. Apart om mee te maken. Aangezien we ‘s middags hadden bedacht om sieraden te maken van nootjes e.d. (superleuk voor Anika) hebben we weinig hinder van de regen, behalve dan dat we wat nat worden op weg naar het hoofdgebouw. Maar dat is met de warmte zo weer droog.

De sieraden maken blijkt nog een heel werk. Onze gids was al een tijdje bezig met het boren van gaatjes in zaadjes van planten en had daarbij kennelijk al twee boortjes gebroken.

We maken twee zwarte glimmende ringen van een noot en de gids 2 kettingen van de zaadjes en de binnenkant van een noot.

Anika is dolblij met haar ketting en ring en Maaike stiekem ook wel.

Na het sieraden maken gaan we nog wat spelletjes doen in de eetzaal. Het is inmiddels al wat droger geworden, maar de grond is nog wel drassig. Het piranha’s vissen stellen we uit tot morgen.

Het eten is een traditioneel bereide vis in blad met kruiden, erg lekker, met gebakken banaan toe.

Na het eten doen we nog een spelletje en gaan dan lekker slapen. Door de regen is het een stuk koeler en aangenamer, dus dat wordt heerlijk slapen.

---

Pirahna’s vissen en dan terug naar La Paz – 9 april 2018

Vandaag wat later op want we hebben maar tot een uur of 13:00 om wat te doen, want daarna moeten we met de boot terug.

We pakken de koffers voor het ontbijt zo goed mogelijk in en letten goed op dat er geen ongewenste passagiers meekomen.

Na het ontbijt gaan we piranha’s vissen. ‘S nachts was er regen en mist, wat op de bladeren neerslaat en weer als druppels, net als regen dus, naar beneden valt, dus zijn de paden vochtig. Gelukkig is het nu wel weer droog.

De zon schijnt genadeloos en het is erg heet, maar we hebben een schaduwplek voor Anika en Madouc kunnen vinden. We lopen langs de rivierbedding tot we bij een goede plek zijn. We moeten wel opletten dat onze laarzen niet te diep in de modder wegzakken.

We vangen niet veel. In het water zitten wel veel hele kleine agressieve visjes die ons aas aanvallen.

Het lukt ons wel om een snakehead vis en een piranha te vangen, allebei met gevaarlijke tanden. Zwemmen hier ziet er niet aantrekkelijk uit.

We gaan terug, lunchen wat, nemen afscheid van de jungle lodge en dan met de boot terug.

De terugtocht is maar 1,5 uur. We zien onderweg weer veel vogels en de tocht zelf is ook mooi.

In Rurrenabaque kopen we nog wat souvenirs en eten een ijsje voordat we baar het piepkleine vliegtuigje gaan.

Alles gaat hier met de hand: papieren passagierslijst, geschreven bagagelabels, handmatige controle van bagage.

In een soort kooi van gaas net een dak wachten we op het vliegtuig. Dit keer met een klein propellertoestel terug. Voor vertrek bel ik nog gauw ren taxi on ons op het vliegveld op te halen. Dat is een rit van ongeveer 40 minuten, net zo lang als onze vlucht.

In het vliegtuig nog mooi uitzicht over de bergen en de zonsondergang over het Titicacameer.

Als we geland zijn mogen Anika en Madouc nog even kijken in de cockpit, maar Anika wil niet echt en Madouc vindt de piloten eng, dus dat wordt niets.

De taxi staat al op ons te wachten en is zo aardig om onderweg nog even te stoppen zodat we een foto van La Paz by night kunnen nemen.

Eenmaal in het huisje maken we snel nog wat pannenkoeken en de meisjes vallen ze aan alsof ze dagen niet gegeten hebben. Daarna lekker slapen.