’s ochtends nog even getwijfeld of we nog een dag in de cabana zouden blijven. Het is hier heel rustig en lekker ruim. Maar met wat we gelezen hebben wat we onderweg nog kunnen doen denken we dat we daar spijt van krijgen. Bovendien is het morgen zondag en we weten niet of en zo ja tot wanneer de grens dan open is en nog 2 dagen hier blijven is wat teveel.

Na een rustig ontbijt gaan we rond 12 uur op pad het park Altos de Lircay in. Meer dan even aan snuffelen is het niet, maar dit gebied hadden we sowieso niet in de planning staan (net zoals de trip aan de kust), dus alles voelt als extra.

Op de weg er naar toe mag je alleen met een 4wd. We begrijpen al snel waarom. Grote kuilen, glad grind, grote stenen en behoorlijk smal. De auto hangt geregeld behoorlijk scheef en de meisjes achterin schudden flink door elkaar, maar dat vinden ze helemaal niet erg.

De meeste tochten hier zijn volle dagen of meerdaags, allebei met heel veel klimmen, dus niets voor de kids. Maar er zijn ook twee korte tochtjes waarvan wij er een doen.

Anika gaat met de kaart voorop om ons te laten zien waar we naar toe moeten

Erg leuk.

Door het bos, naar een uitkijkpuntje.

Madouc loopt een groot deel zelf en Anika let echt op haar als grote zus.

Bij het uitkijkpunt houdt Maaike haar hart vast, want het is een houten balkon boven een afgrond. Papa moedigt Anika – tot afgrijzen van mama – aan om te springen.

Daarna rijden we nog tot een ander puntje, twijfelen of papa nog een kort tochtje ver klimmen alleen zal doen, maar dat is te lang en het is zaterdag en we weten niet of de grens dan eerder dicht gaat.

We rijden terug en volgen de weg naar de grens. Als we de grens naderen wordt het landschap super.

Grillige landschap, mooie bergen, watervalletjes, noem maar op. En in de verte toornt een grote vulkaan al van ver boven het landschap uit.

We maken onderweg nog de nodige foto’s.

Bij de grensovergang is het erg rustig, het hoogseizoen (januari en februari) is duidelijk voorbij en misschien dat dit ook een minder gebruikte grenspost is.

Om 5 uur gaan we de grens over bij Chili. We hadden inmiddels even internet onderweg en gelezen dat de uitgang het land uit zowel in Chili als Argentinie om 18:00 uur sluit, maar het land in kan nog tot 19:00 uur. Dat is op zich wel logisch, want je moet nog een stukkie afleggen tussen beide grensposten in.

Het landschap na de grenspost is nog mooier dan daarvoor. We genieten volop. wat een mooie pas.

We klimmen tot boven de 2500 meter, zien een mooi bergmeer met allerlei kleuren erin, waarschijnlijk door de verschillende mineralen en hoog zoutgehalte.

We komen dicht bij de vulkaan die we eerder zagen (wij zijn op 2500 meter hoogte en de vulkaan is 4000 meter hoog!) en rijden dan verder door.

Wat een eindeloos lang stuk tussen de grensposten. Daar hadden we ons een beetje op verkeken. Als we de grenspost van Chili naderen zien we een bordje dat deze open is van 8-18:00 uur. Dat zou balen zijn, want het is nu 18:15.

Gelukkig is alles nog wel open en kunnen we verder. Het norse gestaar van de douane beambte verandert in een dikke glimlach als ze de meisjes zien. Ineens is alles todo bien en gaat alles van een leien dakje.

Ook bij de douane. Ze werpen nog wel een korte blik achterin, maar dat was het.

Daarna door naar Malargue. Dat is al met al ook nog een uur rijden door mooi landschap.

Onderweg zien we nog een stofwolk in de verte. Als we met de camera inzoomen zien we dat het gaucho’s zin die als echte cowboys hoog in de bergen een kudde aan het drijven zijn.

Daar rijden we nog verschillende locaties af en belanden uiteindelijk op een hotel / restaurant dat bij een golfclub hoort. Mooi uitzicht op de golfbaan en de tuinen, grote kamers, bubbelbad en goed eten.

Was een mooie dag en wat een mooie pas over de Andes. Heel benieuwd naar de volgende pas die we hebben naar San Pedro de Atacama, dat wordt rond de 4000 meter!