Puyuhue – 28 februari 2018

Van ons resort in Dina Huapi rijden we redelijk vlot langs het laatste stukje van de 7 meren route. Veel bos met af en toe een mirador of een doorkijkje over het meer. Doet een beetje aan als een kustweg. Zeker ook omdat de wind golfjes in het water veroorzaakt.

Mooi, maar zoals Che ook al schreef in de Motorcycle diaries, veel van hetzelfde.

We stoppen nog bij Villa la Angostura, een toeristische enclave met de allure van een skidorp. Daar eten de meisjes een ijsje en wij een wrap. Ook zijn er een paar kleine speeltoestellen die natuurlijk getest moesten worden.

Daarna gaan we verder richting de grens met Chili. Nadat we het merengebied achter ons hebben gelaten de weg naar de grens afleggen. Dat is nog een flink stuk passen omhoog (we moeten nu voor het eerst de Andes over, hier overigens nog niet zo hoog). Dan is er de grenscontrole. Even denken we dat we er met een briefje afkomen, maar dat blijkt een briefje te zijn voor extra stempels waarmee ze makkelijk kunnen controleren of je wel al stempels opgehaald hebt.

Argentinie uit gaat vrij rap. Dan rijden we verder. Een kilometer of 30 niemandsland voordat we de douane van Chili te zien krijgen. Dat kan je je in Nederland toch niet voorstellen, waar de grens tot op de meter getrokken is.

De controle in Chili in duurt wel weer langer omdat ze weer de hele auto moeten uitkammen. Maar ook dat gaat relatief snel. Wel vervelend dat alles weer in en uit de auto moet, maar het is niet anders. Nog een keer zo’n controle deze reis, dat overleven we wel.

Eenmaal over de grens zijn we vlakbij het park Puyuhue. Daar rijden we naar een camping die ook een cabana heeft. Dat lijkt ons wel lekker en het is ook best te betalen.

Kennelijk heeft de beste man me niet goed verstaan, want we krijgen een cabana waar we ook met 8 personen hadden kunnen slapen. Later bleek dat hij dacht dat ik 4 kinderen had, in plaats van 1 van 2 en een van 4 jaar oud.

Warm water werkt niet, maar achter een schot weten we een geiser te vinden die gewoon uit staat, dus dat fixen we gelijk.

Voordat we gaan eten nog een korte wandeling naar een waterval vlakbij. Onderweg een mooi bos met hier en daar gigantische bomen.

Eenmaal bij de waterval klimt Anika met behulp van papa ook op allerlei puntjes.

Super spannend (ook voor mama). Anika krijgt er geen genoeg van en wil alleen maar meer klimmen, ook dingen die echt niet kunnen.

In de hut gaat Anika een nieuwe bobo doen die nog mee hadden. Knap kan ze al een paar woordjes lezen. Juf kan trots zijn.

Na het eten spelen we nog wat met z’n allen, steken de open haard aan (en moeten daarna even luchten vanwege de warmte), lezen verhaaltjes voor en gaan dan lekker slapen.

---

Nog meer watervallen en Volcan Osorno – 1 maart 2018

Heerlijk geslapen in de cabin. ’s ochtends ontbeten met de broodjes die we nog hadden (was niet zoveel). Omdat we bij de overgang naar Chili bijzonder weinig mee mogen nemen en er geen winkel was tussen de grens en hier, geen fruit e.d.

Na lekker spelen in de hut gaan we nog een tochtje naar twee andere watervallen maken. Anika heeft er al helemaal zin in om weer gevaarlijke dingen te doen.

Het was de ochtend redelijk bewolkt, maar net als we gaan lopen klaart het weer op.

De waterval is mooi en er kan ook wat geklauterd worden.  Maar niet zoveel als gisteren. Dit pad stijgt wel een stuk meer.

Daarna door naar de volgende waterval.

Weer een mooi stukje door bos.

 

Deze waterval geen geklauter, alleen bekijken vanaf een afstandje, tot grote teleurstelling van Anika.

Als we terug zijn pakken we onze spullen in en gaan dan op weg naar Petrohue.

Bij Entrada Lagos doen we nog boodschappen en eten een lekker broodje kaas bij een grote speeltuin.

Madouc is lekker aan het slapen in de auto terwijl Anika heerlijk speelt.

Samen met Anika ook nog van de hoge glijbaan af.

Daarna verder naar Petrohue. In de verte toornt de vulkaan Osorno al op en domineert het landschap.

Onderweg stoppen we nog bij Salto’s de Petrohue.

Mooi uitzicht op de vulkaan, maar de watervallen zijn erg klein door de lage waterstand. Ook zijn er diverse watervallen gewoon niet meer.

Bij Petrohue blijkt de camping waar wij naar toe hadden willen gaan er niet meer te zijn. Mogelijk achterhaalde informatie op internet. Afgelopen winter is er iets gebeurd. De weg naar de camping toe is een enorme bouwput. We zouden wel mooi uitzicht hebben gehad, maar helaas.

Dat betekent een alternatief zoeken.

We rijden terug naar Ensenada, een klein plaatsje waar we voorbij gereden waren. Daar vinden we een leuke camping aan een strandje waar we gaan staan.

Anika kan lekker scheppen. Met Osorno mooi op de achtergrond.

Uiteraard gaat papa ook even mee scheppen.

Bij het ondergaan van de zon kleurt de ijskap van Osorno mooi rood.

Het eten ’s avonds is een sof. De pakjes die we hadden om voor saus bij de rijst te zorgen zijn door al het geschud in de auto en alle lekpartijen toch niet meer afgesloten geweest en niet goed meer. Ze staan zo gezellig bol dat we ze niet eens meer open maken. Ach, rijst met melk en suiker is ook niet erg voor een dagje.

---

Osorno – 2 maart 2018

Relaxen in de ochtend. Anika nog lekker scheppen op het strand, een bergje maken en dan versieren met takjes.

Als het klaar is moest er een foto van gemaakt worden.

Lekker pannenkoeken gemaakt. Madouc eet alsof haar leven er vanaf hangt en blijft Anika maar roepen dat er pannenkoeken zijn. Ook Anika eet haar buikje rond. Papa en mama nemen genoegen met de restjes.

Daarna tent inklappen en een stukje rijden naar een berghut op Osorno waar we een wandelingetje maken verder omhoog. Er is ook een skiliftje hier, want ’s winters is het hier een ski oord. Helaas doet de tweede lift dit naar de ijsgrens gaat het niet en dat is met Anika te ver lopen.

Maar Anika stapt verder wel goed door.

Geregeld loopt ze alvast stukjes vooruit. Ze heeft er echt zin in.

 Ik maak (te) veel foto’s van het tochtje naar de krater. We hebben mazzel want voor we vertrokken was er niets te zien door de bewolking. Maar de voorspelling was dat dit een half uur tot uur later beter zou zijn, dus hadden we gewacht. En dat wachten wordt beloond.

Surrealistisch landschap

Onze bestemming, een van de kraters.

Anika is een dankbaar subject om te dienen als voorgrond voor de foto. Met haar roze jurkje en haar blondje haartje steekt ze mooi af tegen het dorre landschap.

Ook een praatfilmpje.

Anika nog klimmen op een rots bij de parkeerplaats.

Daarna rijden we naar Puerto Varas. Daar hebben we nog snel een overnachting geregeld.

Onderweg geregeld uitzicht op Osorno.

Onze overnachtingsplek, ziet er goed uit.

Daarna nog lekker wat eten in Puerto Varas en dan onder de wol.