Een dagje lekker relaxen en einde van de middag nog wat doen, dat is de planning. Gisteren veel gereden, dus vandaag niet zo veel. De meiden kunnen lekker binnen en buiten het huisje spelen en dat doen ze dan ook met verve.

We beginnen de dag goed met een stapel pannenkoeken die een beetje aan de ruime kant is en daarmee ook voor de meiden deels lunch was en ook de volgende dag ontbijt.

’s middags gaan we naar Valle de la Luna, dit keer wel op tijd.

Het park Valle de la Luna is mooi en een onwerkelijke omgeving. We wanen ons op de set van The Martian.

Een rood maanlandschap, net of we op Mars of de maan zijn.

We zijn evenwel niet de enige, want rond dit tijdstip gaan een hoop mensen het park in om rond 19:00 uur een hoog duin op te klimmen voor de zonsondergang en daarvoor bekijken ze – net als wij – andere delen van het park.

We proberen de menigte te ontwijken en rijden eerst naar het meest verre punt van het park. Een mooie vallei en wat gekke rotsformaties.

We maken veel (te) veel foto’s.

Daarna gaan we terug naar het begin, waar de zoutgrot: Cueva del Sal ligt. Een interessante tocht waar ook een lampje voor nodig was. Dat wisten we.

Wat niet in de boekjes stond is dat het op stukken erg laag is of behoorlijk smal en dat is lastig manoeuvreren met Madouc die in de ringsling zit. Maaike brengt het er goed vanaf.

Wel een heel gewurm en ook de afdaling buiten de tunnel vergt nog het nodige.

Madouc moet ook een stukje zelf lopen omdat het anders niet goed gaat.

Anika vindt het super leuk en spannend en wil direct nog een keer.

Ondertussen is het wel dichtbij zonsondergang. We rijden terug naar het grote zandduin, maar daar is het erg druk. We hadden even verderop een andere berg gezien waar we ook zouden kunnen kijken naar de zonsondergang.

helemaal bovenin zie je Anika en papa naar boven klauteren

Als we het pad inslaan om de berg op te klimmen kiezen we niet de makkelijkste route omhoog (blijkt later). Het is zo steil dat we op handen en voeten naar boven moeten.

Anika doet dapper mee en klimt als een ervaren berggeit. Bovenin met wat hulp van papa omdat het ineens recht omhoog gaat voor een meter en dat kan ze net niet zelf.

Bovenin hebben we mooi uitzicht. Hier is het een stuk minder druk ook, waardoor we heen en weer kunnen lopen en zowel de kant waar de zon ondergaat als de vallei die mooi rood kleurt door de ondergaande zon tegelijk kunnen bekijken.

Anika vindt het super spannend en leuk en wil de hele tijd naar enge randjes toe, wat van papa natuurlijk niet mag. Er waait immers een flinke wind. Anika luistert evenwel goed en dicht bij de randjes houdt ze netjes papa’s hand vast.

zonsondergang – foto gemaakt door Anika

Als de zon onder is gegaan. Moeten we een weg terug vinden. We gaan in ieder geval niet naar beneden waar we omhoog zijn gegaan, veel te steil. Eerder op de dag had ik een ander pad, veel verder over de top terug, dat veel beter te beklimmen en af te dalen was. Daar gaan we voor.

Als we evenwel een tijdje onderweg zijn steekt ineens een lichte storm om en krijgen we zowaar op de top van de berg te maken met een echte zandstorm en zelfs wat regen (het regent hier nooit). Met dit weer kunnen we niet verder over de top naar het punt waar het makkelijk afdalen is, dus gaan we een stukje terug waar het niet makkelijk afdalen is, maar wel een stuk beter dan waar we omhoog zijn gegaan.

Anika luistert weer heel goed en met wat geduld komen we veilig beneden. Daarna terug in de auto het park uit.

Het laatste stukje rijden we in het donker terug naar San Pedro de Atacama, daar eten we wat en daarna gaan we bijtijds slapen. Morgen is het immers vroeg opstaan voor de rit naar het geyserveld El Tatio.