Met de auto naar de trein en vervolgens met de trein naar de luchthaven.

Met de kinderen mochten we een aparte security door, dus dat schoot lekker op.

Even een kop koffie scoren en dan vliegtuig in voor eerste vlucht naar Keflavik.

De overstaptijd op Keflavik vliegt voorbij. Anika speelt lief met Madouc en kan op de borden zelf al lezen dat we op Keflavik zijn.

We eten nog snel wat en dat blijkt een slimme keuze, want op de volgende vlucht is geen maaltijd inbegrepen en wat je kan kopen is niet echt wat.

Dit keer zitten de meisjes naast papa zodat mama ook nog even een oogje dicht kan doen.

We bestellen maar wat noedels (beste keuze gelet op wat er was) en kijken een film en proberen wat uren slaap te pakken. Dat is best lastig in een vliegtuigstoel en twee slapende meisjes op schoot.

Eenmaal aangekomen in Anchorage hebben we vrij snel een taxi naar ons hotel met uitzicht over de stad.

Dat uitzicht is niet heel indrukwekkend en het hele hotel is wat verouderd. Maar de bedden zijn goed en we crashen niet lang nadat we aangekomen zijn.

Om een uur of 3 ‘s nachts zijn de meiden wakker. De biologische klok zegt dat het tijd is om op te staan. Met wat elektronisch vermaak proberen we ze te verleiden nog even rustig te zijn of te slapen maar dat lukt maak half. Dat het buiten al licht wordt helpt ook niet mee.

Anika helpt goed mee met het tillen van de tassen en voelt zich echt heel groot. Dat kan ik best hoor papa, want ik ben al zes.

Een beetje brak schuiven we vrij vroeg aan bij ontbijt. Dat schiet allemaal niet erg op en daarna zijn wij ook niet echt snel met klaar maken voor vertrek.

Al met al zijn we 10:30 op de plek waar we de camper (Stan Lee genaamd) op moeten pikken. Daar zijn ze zwaar onderbemand. Duurt een tijd voor we aan de beurt zijn op geholpen te worden. Ook het doorlopen van alle features van de camper kost de nodige tijd.

Rond 13:00 kunnen we wegrijden, met een kersverse kaart en een handig wandelboek met info over tochten in de buurt dat we achteraf gratis mee kregen.

Dan boodschappen doen. We gaan naar Fred Meyers. Enorme winkel. Met onze meiden ook de nodige aanspraak. Al met al zijn we 2 uur verder voor we klaar zijn. De camper heeft een grote koelkast met vriezer dus hebben we flink ingeslagen.

Helaas hadden ze daar geen Sim kaart. Die halen we even verderop bij BestBuy. Al met al is het manoeuvreren met de camper in de stad best een dingetje. Hij heeft geen achteruitrij camera en de spiegels geven een belabberd zicht omdat hij zo breed is.

We kijken de weersverwachting en zien dat het in denali een week lang gaat regenen met dichte bewolking. Dan zie je daar weinig van de omgeving. We besluiten onze geplande overnachting daar te laten voor wat het is en gaan in plaats daarvan naar het zuiden, naar de plaats Seward die we anders aan het einde van de trip gedaan zouden hebben.

Het landschap op weg naar Seward is zeker niet onaardig.

Onderweg stoppen we nog bij een stroompje om wat steentjes te gooien. We rijden verder maar de meiden trekken het niet meer en vallen in slaap voor er een avondmaal in kon.

Zelf kakken we ook behoorlijk in en het laatste stuk rijden is het vechten tegen de slaap.

De camperplaatsen waar we hadden willen staan zijn vol, dus belanden we op de overflow camperplaats. Nog steeds mooi zicht op de bergen en de inham, maar wel met een verder industriële achtergrond, vlakbij de haven waar later nog een groot cruiseschip aanmeert.

We leggen de meiden snel in bed en slapen daarna ook in een mum van tijd.

NB We hebben beperkte wifi en wat kuren met het uploaden, dus het kan zijn dat de blog onvolledig was geupload en er later nog andere tekst / plaatjes worden toegevoegd.