Na een goede nacht slapen ontbijten we met de van de vorige dag overgebleven pannenkoeken. Tenminste, de meisjes dan, want die lusten pannenkoeken zo graag, daar bleef niets van over. Dat is maar goed ook, want we moeten een aantal zaken opeten voor we de grens naar Canada over gaan, zoals de appels, banaan en de yoghurt. Een royaal ontbijt op zichzelf.

Voor we de grens over gaan gooien we de tank nog even vol.

Daarna volgt de 90 mijl lange rit naar de grens. Onderweg zien we hier en daar nog de gevolgen van de wildfires die er recent geweest zijn. In de lucht hangt nog een lucht van verkoold hout.

We rijden verder langs bossen en meertjes. Het is wisselend regenachtig weer. Prima weer voor een rijdag.

De grensovergang is een formaliteit. We moeten wat vragen beantwoorden en dan mogen we doorrijden. De douane beambte is onder de indruk van het paspoort van Anika en Madouc:

“They already have travelled more than I have. Enjoy your stay!”

Douane beambte

Net over de grens eten we wat in Beaver Creek, een erg klein plaatsje.

De rit door Canada is een zelfde soort landschap, met geregeld uitgestrekte vlaktes en wegen met bergen op de achtergrond die maar niet dichterbij lijken te komen. Indrukwekkend.

Het gevoel van leegte en ongerepte natuur wordt alleen verstoord door de weg waar we over rijden. Onderweg komen we ook bijna geen auto’s tegen.

Ergens onderweg ligt er ineens een enorme (water)tank (meer dan 1 meter bij 1 meter) midden op de weg op de tegenliggers rijbaan. Waarschijnlijk van een auto gevallen toen deze door de diepe kuil ervoor gereden zijn. Ik poets mijn karma even op door deze van de rijbaan af te slepen zodat er niet iemand tegenop rijdt. Het gevaarte is nog best zwaar en dat zou een flinke klap zijn geweest.

We rijden verder langs de vlaktes, meertjes en woest kolkende rivieren. De meiden hebben zich achterin ook goed geinstalleerd.

Na een heel stuk rijden komen we langs Kluane Lake, een enorm meer die de weg kilometers lang volgt.

Daar slaan we af bij een voor dit gebied beste aangeschreven campground en negeren het bord bij de inrit: no vacancy.

We vragen tegen beter weten in of er nog plek is en dat blijkt zowaar het geval te zijn. Het bord no vacancy hangt er om te voorkomen dat mensen ‘s avonds laat nog de campground rond gaan rijden en mensen storen. Wij zijn van harte welkom.

Omdat we geen stroom en water nodig hebben kunnen we een plek ver weg krijgen, met verder weinig anderen in de buurt en eenvoudig toegang tot het meer. De meisjes zijn erg enthousiast.

Daar spelen de meiden lekker met steentjes. Ook wij gaan zelf wat stenen op het water kaatsen en ik gooi me een halve blessure.

Daarna jutten we wat aangespoeld hout en stoken daarmee een vuurtje. Madouc is er enorm opgewonden van en rent wild met stokjes heen en weer die ook op het vuur moeten.

Zelfs haar speelstokken wil ze er op een gegeven moment op gooien, maar dat doen we natuurlijk niet, want daar moet morgen nog mee in het meer mee genepvist worden.

We zitten nog even bij het vuurtje en dan is het tijd om te gaan slapen. Maar niet nadat er nog een paar borden pasta in de meiden zijn verdwenen. De dag sluiten we nog mooi af met wat liedjes van Frozen die ik had opgeslagen op mijn mobiel die Anika en Madouc lief samen meezingen (voor zover ze de tekst kennen).

P.S. We hebben misbruik gemaakt van de fantastische wifi van starbucks, vandaar deze filmpjes (zie ook wat nieuwe filmpjes een paar dagen terug).