Het was extreem vroeg om op te staan. Na een snelle douche zonder ontbijt op naar de plek waar we met het busje opgehaald worden. Het is een ritje van nog geen 5 minuten. Nog even wachten tot de laatste personen gearriveerd zijn en dan op weg. Er hangt een mist over de Yellow Water Billabong en de zon geeft alles een licht gouden gloed.

 

Op zichzelf al de moeite waard.

Kort na vertrek komen we ook de eerste croc tegen. Een saltie van ongeveer 4 meter op nog geen meter afstand van de boot. We hadden ontzettend geluk want alles wat een beetje de moeite van het zien waard was, was telkens precies waar wij zaten. Soms moet het je ook gewooon meezitten.

We hebben een mooi filmpje gemaakt waarbij je de croc kan zien en ook hoe hij, met een kleine beweging iets meer de diepte in zakt en vervolgens voor je ogen geheel verdwijnt alsof hij er niet meer is. Best indrukwekkend en ook wel onheilspellend. Een croc kan vlakbij zijn zonder dat je iets ziet.

Helaas zal het waarschijnlijk vanwege de slechte internetverbinding hier waarschijnlijk niet mogelijk zijn om dat filmpje te uploaden.

Daarna door en nog ontzettend veel crocs, wilde paarden en ik weet niet hoeveel vogels gezien.

Dat alles in een eerst mistig landschap dat er mystiek uitziet.

Na afloop konden we ontbijten in het restaurant bij de camping. Daar uitgebreid gegeten en vervolgens weer op weg.

Eerste stop: Maguk.

De tocht naar Maguk was 4wd only weg, maar de weg was eigenlijk prima. Op een voor een normale auto hier en daar een iets te diepe kuil etc. was het prima met een 2wd te doen geweest. De tocht naar de waterval was relatief kort. In een half uurtje waren we er al. Het pad er naar toe was ook de moeite waard. Grote delen door de schaduw van palmbomen en hier en daar een riviertje oversteken via een bruggetje of via wat stenen. Wel overal weer borden die waarschuwen voor crocs en uiteindelijk een heerlijke poel met uitzicht op de waterval.

We waren daar niet alleen, maar dat was niet erg, want dan ga je toch iets lekkerder zwemmen. De waterval was mooi en stroomde nog behoorlijk. Heerlijk afgekoeld weer terug naar de auto en op naar de volgende stop.

 Tweede stop: Gunlom

De weg naar Gunlom was 2wd maar ik vond deze weg veel linker dan de weg naar Maguk. Hoewel we ons netjes aan de snelheid gehouden hebben, raakten we op een bepaald punt zelfs met alle 4 de wielen los van de grond. Voelde me net een van de Dukes of Hazard maar is wel even schrikken. Veel los grind en gravel waarbij het af en toe lijkt alsof je een stuk ijs tegenkomt en je zomaar een kant op glijdt. Reed vervelend, maar de tocht was zeker de moeite waard. Eerst onderaan een erg hoge waterval waar nog behoorlijk wat water uit kwam met een poel er onder waar je kon zwemmen. De poel zag er niet erg aanlokkelijk uit, dus hebben we deze overgeslagen. Bovendien waren we al van plan om naar de top van Gunlom te gaan omdat je daar mooie poels zou hebben om te zwemmen en een mooi uitzicht. Deze poeltjes komen ook voor in de Crocodile Dundee film.

Voor we aan de wandeling begonnen stond een waarschuwingsbord dat het ‘extremely strenuous’ zou zijn, ‘steep cliff and slippery rocks’ en uiteraard ‘at your own risk’, verder nog een mededeling dat je dit niet moet doen als je niet kerngezond bent en zeker niet in de middag. Uiteraard was het al middag dat wij aankwamen, maar we lieten ons niet kennen. Het pad naar boven was goed aangegeven en voor een australisch pad doeltreffend. Niet nodeloos omhoog, naar beneden, etc., nee, dit keer was het steil omhoog. Ik denk dat we in een kilometer lopen circa 300-500 meter gestegen zijn, voelde me echt een berggeit. De tocht was zeker de moeite waard, boven een aantal erg mooie heldere smaragd groene poelen met hier en daar zelfs nog een klein watervalletje. Wel onheilspellend dat je kan zwemmen tot de rand van de grote waterval, maar tegen deze tijd stroomt dat niet zo hard over de rand meer, zodat daar geen stroming is.

De klim naar de poel was wel een uitdaging, maar in de hitte na een erg zware klim vind je je weg naar het water vanzelf. Daar heerlijk in het water gezeten en wat gegeten en gedronken en lekker gerelaxed. De poel haddenvemaal voor ons zelf, dus dat was ook niet verkeerd.

De tocht naar beneden ging makkelijker dan verwacht en al vrij snel konden we verder naar onze laatste stop voor vandaag: Edith Falls. Edith Falls hadden we door het eerdere verkeersongeval op weg naar Katherine moeten overslaan, maar nu kwam het goed uit om alvast een overnachting te hebben een stukje zuidelijker Kakadu uit.

Onderweg nog een grote bushfire in de verte gezien met bizarre lichtspelingen samen met een ondergaande zon: aan de ene kant de lucht rood gekleurd van de rook met vuur en aan de andere kant een rode lucht vanwege de ondergaande zon. Inmiddels veilig aangekomen in Edith Falls. Morgen reizen we via Katherine en proberen we dit via een zeer beperkte wifi verbinding in een cafe te uploaden.