Na 2 weken het gebied tussen Perth en Broome bewonderd te hebben, gaan we nu beginnen aan wat bekender terrein: de Gibb River Road.

Maar voor het zover is eerst nog een korte stop bij de Prison Tree.

De eerste kilometers zijn nog geasfalteerd en het schiet (gelukkig) een stuk meer op dan we hadden gedacht. Dat is mooi, want we moeten door rijden naar Bell Gorge, dat is een stuk verder dan ons oorspronkelijke plan, stoppen bij Windjana Gorge.

Na een tijdje rijden zien we de befaamde ranges al voor ons opdoemen. Grote muren van rots, maar wel met een weg er tussen. Ziet er super mooi uit. Erg mooi om dit (weer) te zien. Zeker de vergezichten laten zich helaas niet goed op foto vangen.

We rijden verder en maken onderweg de nodige stopjes om foto’s te maken van de mooie omgeving.

Ook stuiten we hier en daar op loslopend vee aan beide kanten van de weg, waarbij altijd het risico bestaat dat een koe net op het moment dat jij er aan komt rijden denkt dat de andere kant van de weg toch beter is. Altijd oppassen geblazen.

Grote kraanvogels op de weg.

We rijden verder terwijl de zon ook zakt. Met dit licht kleuren de ranges extra rood, erg mooi. We komen ook de eerste ondiepe river crossings tegen.

We maken nog meer foto’s en rijden snel weer verder. De zon begint steeds meer te zakken en het begint al te schemeren.

Als we de afslag Bell Gorge in draaien is het nog net aan licht. In onze herinnering was er een diepe crossing vlak na de afslag. Dat blijkt niet te kloppen, dat is vlak voor de campsite.

Dat is jammer, want nu moeten we in het donker een rivier oversteken, terwijl we weten dat die best diep kan zijn.

De weg naar Bell Gorge is slecht. We rijden wat langzamer dan we normaal zouden doen, omdat we door het donker de weg minder goed kunnen zien. Daardoor wel meer last van de corrugation in de weg.

Eenmaal bij de crossing aangekomen ga ik – met zaklamp op – de het water maar doorwaden om te zien waar het diep is en waar minder. Voor zover wij ons kunnen herinneren zitten hier alleen maar zoetwater krokodillen en die zijn niet gevaarlijk.

Gelukkig valt het allemaal best mee en komt het water tot net boven mijn knie als we de rechterkant van de weg aanhouden.

Zo gezegd zo gedaan. Na de crossing is het nog een klein stukje tot de campsite waar gelukkig zat plek is.

We zetten de auto neer, klappen de tenten uit en gaan dan koken.

Op de WC treffen we nog een behoorlijk grote spin aan, wat voor Anika en Madouc reden is om de andere WC op het terrein, iets verderop, maar te gebruiken.

Morgen gaan we kijken bij Bell Gorge zelf. Benieuwd hoe dat is nu we er wat eerder in het jaar zijn en er meer water zou moeten vallen.