Gisteravond de caretaker van de campground niet kunnen vinden (wel de locatie waar hij zou moeten zijn, maar hij was er niet), Vandaag overdag niet anders. We klappen de tent op en rijden naar de day use area om de Manning Gorge hike te gaan doen. Daarna gaan / moeten we door naar Mount Elisabeth Station waar we onze volgende overnachting geregeld hebben. Beetje tegen onze principes in om van te voren plaatsen te boeken, maar ook hier lijkt het af en toe toch ineens vol te zijn.

De wandeling begint gelijk goed, we moeten een stroompje overzwemmen en kunnen onze bagage in een halve ton als een bootje naar de overkant trekken. Dus gelijk in de zwemkleren en oversteken maar.

We waren niet heel snel vanmorgen, dus is het gelijk al behoorlijk heet. Onderweg is er nauwelijks beschutting en de rotsen warmen flink op door de zon, dus is het een warm tochtje. Het is iets minder dan een uur lopen naar de waterval, dus dat is wel te doen.

Het terrein is grotendeels vlak, maar af en toe toch verradelijk steile stukjes omhoog of naar beneden.

De tocht naar beneden naar de gorge zelf vergt wat meer van onze lenigheid. Op bepaalde punten moeten we ons vasthoudend aan een rots laten zakken. Madouc is te klein en moet er af getild worden.

Eenmaal bij de waterval aangekomen is het supermooi en het valt wel mee met de drukte (waarschijnlijk omdat we al redelijk laat zijn).

Nadat Anika even over haar angst heen gekomen is dat hier zoetwaterkrokodillen kunnen zwemmen (Madouc heeft daar geen moeite mee, want krokodillen houden niet van watervallen), kunnen we met z’n allen heerlijk zwemmen.

Lekker zitten in de poeltjes bij de waterval, een rugmassage van de waterval, achter de waterval, etc. etc.

We vermaken ons prima en de tijd vliegt. De tijd is wel iets om in de gaten te houden want we moeten nog terug door de hitte en naar Mount Elisabeth Station rijden.

De weg terug kost wat meer moeite (de meisjes zijn moe van het zwemmen), maar ze houden goed vol. Madouc wordt af en toe stukjes door papa getild en dat scheelt een hoop.

Weer terug naar de overkant zwemmen (jammer, onze zwemkleding was net weer droog) en dan de auto in, op naar Mount Barnett Roadhouse om de tank vol te gooien en de camping te betalen.

Helaas, pindakaas. Hier sluiten ze kennelijk al om 15:00 uur, dus geen gelegenheid om te tanken. Gelukkig hadden we de auto bij het andere pompstation op de Gibb al helemaal volgegooid, dus wij zitten wel goed, maar anderen die er op hadden gerekend hier te kunnen tanken moeten mogelijk een stuk terug rijden om daar alsnog diesel te scoren.

Doordat men gesloten is en de caretaker er ook niet was, hebben we achteraf een gratis overnachting. Niet de bedoeling, maar ik ga niet de komende dagen 100 kilometer extra heen en weer rijden alleen om de camping alsnog te kunnen betalen. Is zoals het is.

Op de weg naar Mount Elisabeth station moeten we nog de Barnett River door. Deze is verrassend diep (meer dan 60 centimeter). Hoewel we dat eigenlijk wel wisten / hadden moeten weten, waren we er toch niet op bedacht. Gelukkig had ik de auto voor de zekerheid wel in low gearing gezet en ploegden we zonder problemen door het water heen. (NB bovenstaand filmpje is van een andere crossing die eerder was en een stuk minder diep).

Na de crossing volgt slechter wegdek en hier en daar moeten we een stuk langzamer rijden omdat de corrugation op de weg niet meer te vermijden is door daar hard overheen te rijden.

Bij de afslag Mount Elisabeth Station moeten we nog meer dan 30 kilometer rijden op een niet al te beste weg.

We komen nog net met licht aan bij de overnachting en zoeken een plekje uit voor de nacht op het veld. Daar zetten we de tent op en tegen de tijd dat we gesetteld zijn is het al tijd om te gaan eten. Dat kan hier, hadden we begrepen, al moet je dat wel een dag van te voren doorgeven (hebben we bij het reserveren gelijk gedaan).

We eten aardappelpuree, diverse groenten en heerlijk rundvlees (is ten slotte een cattle station hier). Verser zal je het niet krijgen. Ook lekker veel groente gegeten, dat schiet er tijdens de vakantie vaak toch een beetje bij in.

Na afloop ook nog een heerlijk dessert.

We praten wat met de beheerder en het gebied. Dat is maar goed ook, want een van de gorges die normaal het makkelijkst te bereiken is, is nu gesloten. Door de regen van de afgelopen periode is de weg een grote blubberbende geworden en loopt iedereen die daar naartoe gaat vast.

Wel kunnen we naar een swimming hole en de met een heel moeilijke 4wd weg bereikbare gorge met rock art gaan. Nou, dan is het wel duidelijk wat we morgen gaan doen.

’s avonds spelen we nog een spelletje (we leren Anika hartenjagen, wat ze snel oppikt) en kruipen daarna, onder een mooie sterrenhemel en volle maan, lekker onder de wol.

Op de muur van de WC troffen we nog deze schattige kikker aan