Bijtijds opstaan om nog de laatste spullen in de koffers te stoppen en Anika en Madouc reisklaar te krijgen. Anika kijkt verwonderd naar de lege benedenverdieping. “De tafel is weg. Is de televisie ook weg?” Zo werden nog wat spullen benoemd. Na het ontbijt de spullen in de auto proberen te krijgen. Hadden we niet eerder geprobeerd. We begonnen met de Mini, maar dat was een vergissing. Want nu de banken niet meer plat kunnen is de ruimte veel te beperkt.

Dan maar de Mazda. Met wat geprop en handbagage bij de voeten van Anika en Madouc past het zowaar, op een grote tas na, maar die paste nog net bij Maaike op schoot. En zo konden we, tegen de verwachting in, in een autoritje naar station.

Op station aangekomen bleek onze trein ineens niet meer naar Schiphol te gaan (zouden we moeten omrijden via Amsterdam CS), maar de volgende weer wel. We hadden ruimschoots tijd ingeruimd, dus vertraging is geen probleem.

In de trein was het razend druk, veel mensen met koffers op weg naar Schiphol, maar als je met kleine kinderen reist staan er altijd wel mensen op zodat je ergens kan zitten met een kind op schoot. Ook Schiphol was een gekkenhuis. Zo’n beetje al onze koffers werden apart afgevoerd en moesten open. Van de tas met de foto spullen en snoeren erin had ik niet anders verwacht, dat moet er in de scanner uitzien als een soort bom. Ook onze schoenen oogden wederom gevaarlijk en moesten apart door de scanner (vertrouw ze zelf ook niet).

Achter de douane nog wat gedronken en taartje gegeten en daarna afgeladen vliegtuig in. Vliegreis zelf ging super. Anika was lief met de gordels aan het spelen (knuffels moesten ook in de gordels, dan zijn ze veilig). 

Daarna braaf tekenen. Madouc heeft de hele vlucht zo’n beetje geslapen.

Het is helder weer met nagenoeg geen wolken, zodat we de hele vlucht naar buiten kunnen kijken. De Westeinderplas met watertoren zijn duidelijk te herkennen.

We komen ook nog over een mooi gebergte dat ergens in het noorden van Portugal moet liggen (moeten we later maar eens opzoeken) met mooie witte besneeuwde bergtoppen.

In Lissabon aangekomen moesten we helaas eerst onze bagage ophalen, door de douane en dan weer inchecken voor de vervolgvlucht. Tussen de eilanden op de azoren vliegt ongeveer alleen Azores Airlines/Sata en die hebben geen samenwerkingsverband met KLM, dus aparte tickets. Wordt vooral op de terugreis met relatief weinig overstaptijd een uitdaging.

Op Lissabon Airport eten en drinken we wat. Voor de ingang van het vliegveld is een grasveldje waar Anika even lekker kan rennen en over boomwortels kan klimmen in de Portugese zon. Dat is wel lekker na zo lang stil zitten in een vliegtuig.

Op Lissabon Airport moeten we met de bus naar het vliegtuig, daar het trapje op het vliegtuig in. Kan je wel zien dat Anika een stuk groter geworden is sinds onze vorige trip. Zonder problemen klimt ze zelf de vliegtuigtrap op. Ook de vlucht naar Terceira verloopt (2,5 uur) zonder problemen, dankzij de Ipad en Dora. Madouc slaapt weer het hele stuk.

Terceira is echt een klein vliegveld. Trapje af, vliegtuig uit en dan met het busje naar de luchthaven zelf. Ritje van een minuut. De luchthaven is niet zo klein als Broome in Australië en Holguin in Cuba waar je uit het vliegtuig stapt en zelf over het vliegveld naar de luchthaven loopt, maar veel stelt het niet voor. Binnen 5 minuten na het landen hebben we niet alleen de douane gehad, we hebben ook de autohuur al geregeld. De auto wordt voorgereden voor de hoofdingang van de luchthaven en staat niemand in de weg.

Terwijl ik de auto inspecteer op  schade (is er genoeg) en dat vastleg met de verhuurder, wordt Maaike aangesproken door een jong stelletje waarvan de vrouw beweert de dochter te zijn van de ‘caretaker’ van ons huis. Maaike vertrouwt het niet, zeker niet als ze een andere naam van het huisje noemen, en onderwerpt ze aan een kruisverhoor. Uiteindelijk roept ze haar advocaat erbij en we besluiten de gok te wagen. Onderweg maken we nog een pitstop bij een supermarkt voor wat eten en drinken voor de avond en vooral ontbijt. Maaike blijft bij de auto en omdat er op mij gewacht wordt ga ik als een dolle de supermarkt door. Voel je als een deelnemer van een wedstrijd die 1 minuut gratis winkelen gewonnen heeft. Links en rechts gris ik kaas, brood, appelsap en boter e.d. uit de schappen en sta binnen 5 minuten weer buiten.

We volgen de auto voor ons door af en toe best kleine straatjes. Of dit de hoofdweg was of dat we een scenic route genomen hebben zullen we later wel uitvinden. De zon begint te zakken en de lucht verkleurt met de bergen van het eiland op de achtergrond. Erg mooi om te zien.

Anika valt bijna direct in de auto in slaap. Het is voor haar ook al laat, want hoewel het hier rond 20:00 uur is, is er wel 2 uur tijdsverschil met Nederland, dus voor Anika laat.

Na een ritje van rond een half uur slaat de auto die we volgen plotseling een smal zijstraatje in dat wel heel steil slingerend naar beneden gaat. In de eerste versnelling en remmen maar. Gelukkig is net eenrichtingsverkeer hier, want ik denk niet dat de auto dit red in de achteruit. Beneden aan de heuvel is ons huisje. De ‘caretaker’ staat ons al op te wachten, een wat oudere man met een briefje in zijn hand in het engels dat hij engels wel redelijk begrijpt maar niet goed spreekt. Z’n dochter spreekt evenwel prima engels en we krijgen een kleine tour door het huis. Het is een enorm huis met 3 slaapkamers, een woonkamer, 2 badkamers en een keuken ruim genoeg voor ons vieren. Als we aankomen blijkt dat er al een brood en wat bananen voor ons klaar stonden voor morgenochtend, evenals koffie. Ook in de koelkast staan al eieren, melk, e.d.. Een warm welkom.

We leggen Anika in bed die even wakker wordt en dan gelijk weer in slaap valt. We zetten de slaaptent voor Madouc op (zodat ze niet van het bed af kan rollen) en zetten die bij Anika op bed. Madouc krijgt nog een fles en valt tijdens het drinken weer in slaap. Als we Madouc in de tent leggen zijn we zelf ook wel gaar van al dat reizen en kindjes entertainen. Zelf kruipen lekker onder de dekens, want het is een beach house en er is kennelijk geen verwarming. Duurt niet lang voordat we zelf in slaap vallen.