Vandaag wordt een reisdagje. Het weer in Flores is weer omgeslagen. Vannacht heeft het geregend en ook nu regent het zo nu en dan. Het korte tochtje in de buurt waar we nog aan gedacht hadden laten we zitten, de paadjes zijn hier veel te glad na regen.

In plaats daarvan blijven we lekker wat langer in bed. Anika kruipt er ook gezellig bij en tovert het bed om in een schip en we varen mee op haar fantasie naar allerlei plaatsen.

Nadat we uitgevaren zijn is het tijd om de bestelde broodjes op te halen en de tassen verder in te pakken.

De dame van de winkel heeft nog een verrassing voor Anika: een sleutelhanger en een kleine portemonnee. Iedereen hier vindt haar super schattig met haar blonde haartjes. En we hebben de indruk dat hier niet vele mensen met jonge kinderen komen. We zullen wel weer apart zijn.

Het inpakken kost wat meer tijd, maar we komen toch nog op het geplande tijdstip aan op het vliegveld. Daar een verrassing: het vliegtuig komt later (zouden we bericht van ontvangen moeten hebben, niet dus) en is een groter vliegtuig. Het grootste dat op Flores komt. De reden hiervoor is een uitgevallen vlucht de dag ervoor vanwege de harde wind. Die mensen moeten kennelijk met ons mee.

Het vliegtuig zelf is inderdaad groter, maar nog steeds een propeller vliegtuig. Kennelijk kunnen grotere toestellen niet landen op dit kleine vliegveldje.

Als een volleerd wereldreiziger loopt Anika zelf de vliegtuigtrap op.

Grappig genoeg is dit grote vliegtuig grotendeels leeg. De rest van de passagiers komen er op Terceira nog bij.

Daar maken we een tussenlanding en omdat het toestel moet tanken moeten wij volgens protocol eerst weer het toestel uit, met handbagage.

Dus weer trapje af, 20 minuutjes wachten in een vage ontvangsthal en daarna weer naar binnen.

Madouc presteert het om in deze transitarea een geweldige productie te draaien die zowel qua volume als qua geur acute actie vereist. In deze transit area is evenwel geen voorziening om dat te regelen, dus mag Maaike met Madouc naar de first class lounge om op het toilet daar deze dampende surprise achter te laten. Wellicht voor die faciliteit een unieke ervaring.

Dit keer is Anika bij het instappen niet dwars door expres niet naar de camera te kijken. Anika vindt vliegen nog best wel leuk.

Zeker ook omdat een van de stewardessen een ontzettend aardige mevrouw is die ook een beetje met haar speelt onderweg. Maar als papa een foto wil maken werkt ze natuurlijk niet mee.

Nadat we opgestegen zijn moeten we haast alweer gaan landen. Van Terceira naar Sao Miguel is kennelijk iets meer dan een half uurtje vliegen.

Even lijkt ons bagage niet aan te komen, want de bagageband stopt als onze bagage er nog niet is. Maar gelet op de hoeveelheid andere teleurgestelde mensen maken we ons niet al te druk. En inderdaad, een minuut of 10-15 later komen nog een reeks koffers aan, waaronder die van ons.

De auto hebben we zo geregeld en in 20 minuutjes rijden we van de luchthaven naar ons huisje in Candelaria aan de westkust.

Daar wacht een ontzettend aardige dame op ons die ons het huis uitlegt en desgevraagd ook los gaat met leuke dingen om te doen in de buurt. Ze heeft ook al wat spullen gehaald die we die avond of ochtend kunnen eten. Heel gastvrij.

Het huis is enorm, met 3 slaapkamers, een grote woonkamer, een kleine zithoek, een dakterras, 2 badkamertjes en een keuken meer dan genoeg ruimte. In de tuin hebben we ook nog schommels en ligstoelen.

Voordat we goed en wel uitgepakt waren was het – poef – ineens donker. De stoppenkast gaf geen storingen aan, maar de buren leken wel stroom te hebben. Anika vond het hartstikke spannend zo in het donker, een beetje eng zelfs. Gelukkig waren er kaarsen en konden we via een kort telefoontje met de eigenaar de hoofdschakelaar voor de stoppenkast vinden die we om moesten halen en we weer licht hadden. Best merkwaardige ervaring in een huis dat je nog niet kent. Maar dat mag de pret niet drukken.

Met licht aan kunnen we wel zien dat alles sfeervol is ingericht . We gaan hier ons zeker vermaken.