Het zonnetje schijnt als we ’s ochtends wakker worden. Het zou een goede dag worden en dat lijkt het daadwerkelijk te worden. Eerst het inmiddels gebruikelijke ritueel met rustig ontbijten, schommelen en verder buiten spelen.

Nog even wat gedoe met het wegvallen van warm water, maar dat bleek te komen door een gastank die vervangen moest worden. De broer van de eigenaar woont kennelijk vlakbij en had dat snel voor ons geregeld.

Daarna op pad. We gaan vandaag eerst langs Lagoa do Fogo, waar het gisteren te bewolkt was. Als dat weer het geval is, rijden we door naar Furnas en gaan daar kijken.

Als we aan komen rijden zien we de top van de berg wolkenvrij uitsteken boven de rest van het landschap. Dat ziet er goed uit.

En inderdaad is het zicht goed. Na veel geslinger de berg op en daarna deels weer af komen we aan bij het startpunt van de wandeling.

We zijn duidelijk niet de enigen, want alle parkeerplaatsen zijn vol en er staat al een lange sliert auto’s langs de weg.

Dan beginnen we aan onze wandeling. Het meer lijkt zo dichtbij maar het is toch meer dan 100 meter afdalen. En dat gaat geregeld met hele diepe stappen naar beneden. Dat kost – zeker met twee kleintjes – de nodige behendigheid en energie.

Want papa moet Anika geregeld ergens aftillen als de afstap te diep is en mama moet ingewikkelde manoeuvres uithalen om zelf een diepe afstap te maken en Madouc te ondersteunen / haar niet te pletten tegen de borst.

Anika doet het overigens geweldig.

Met groot plezier springt ze trede voor trede naar beneden, met af en toe tillen (woesh) omdat het nodig is of gewoon omdat het leuk is.

Het is helder weer en het uitzicht is geweldig.

Maar de afdaling gaat voor het gevoel wel traag en duurt per saldo behoorlijk lang.

Eenmaal beneden aangekomen moeten we nog een ogenschijnlijk klein heuveltje over om aan de andere kant van het eerste schiereiland te komen.

Eerst laten we Anika lekker steentjes het meer in gooien. Ze heeft lol voor tien. Ze wil steeds grotere stenen pakken en doet dat ook. Tot ze een kei die groter is dan haarzelf wil pakken: “Die steen papa, die wil ik!”.

Het schiereilandje over is bijzonder steil.

Dat kan Anika zelf niet, dus hup de rugzak in. Met enige moeite klimmen we naar de andere kant.

Daar nog een strandje met uitzicht over een ander deel van het meer.

Even verderop is een meeuwenkolonie met agressieve meeuwen dus besluiten we hier maar te pauzeren.

Alleen verken ik nog even het meeuwenstrand, wat ook een uitdagend pad is (vlak langs en door het water) en wat er om de hoek ligt.

Anika kan ondertussen zelf deze kant van het meer een beetje verkennen.

Een andere aanblik op het meer, maar niet heel anders.

Ik ga snel terug, want ik zie de top van de bergen om het meer langzaam in wolkenflarden verdwijnen. En sinds gisteren weten we dat die flarden tot behoorlijk laag kunnen komen.

De tocht omhoog is zwaar, maar wel een stuk makkelijker dan naar beneden.

Behalve dan voor mijn korte broek. Deze begaf het al na een van de eerste hoge opstappen door flink in te scheuren (2 down, 2 to go?), met voor mij voor de rest van de klim het vervelende gevoel dat de scheur bij iedere stap groter werd.

Gelukkig geen dichte mist van de wolken onderweg, maar wel een soort deken van motregen waar je kort doorheen loopt.

Eenmaal boven aangekomen gaan we snel de auto in en terug naar het huisje. Daar koken we pasta voor Anika die dat heel graag wilde hebben en in restaurants niet zo goed mee eet.

Daarna gaan we zelf nog eten in het op 1 na beste restaurant van Sao Miguel volgens Tripadvisor (Saca-Rolhas Taberna). Van de buitenkant ziet het er weer niet echt uit, maar binnen is het best hip, met wel veel TV-schermen. Ze hebben ook een filmpje op een loop staan waarin ze laten zien hoe de meeste gerechten op hun menu bereid worden. Ziet er goed uit.

De kwaliteit van het eten is voortreffelijk, maar de hoeveelheden zijn absurd. Als voorgerecht had ik sardientjes besteld en dan krijg je dus een houten plank vol met 12+ sardines van 10cm+ gefrituurd.

Moe maar voldaan gaan we weer terug naar huis waar iedereen vrij snel het bed in duikt.