Na wat uitslapen gaan we rustig inpakken terwijl Anika wild aan het spelen is. Het lijkt erop alsof ze nog even het meeste uit de schommels en de hekjes hier wil halen.

Samen plukken we wat aardbeien uit het tuintje bij het huisje en eten die bij het ontbijt op. Ze smaken heerlijk, al gaat de verdeling iets minder eerlijk. Want Anika pakt telkens en grote voor zichzelf en dan een kleintje voor ons. En soms, als de aardbei te lekker is, is hij floep in haar mond verdwenen. En dan uit jezelf ook nog komen met een redenatie: “Die was voor jou niet lekker papa, daarom heb ik ‘m maar opgegeten.”, knap hoor voor een 3-jarige.

Als we alles eenmaal ingepakt hebben (kost toch altijd meer tijd dan je denkt) maken we nog een korte stop in Ponta Delgada bij een pier waar ze ook wat souvenirs hebben. Anika is hier een draak en vraagt om de haverklap: mag ik een popje, mag ik een ketting, etc.?

Uiteindelijk gaan we voor de bijl en kopen we een leuk klein tasje met opdruk en wat andere kleine souvenirs.

Daarna een korte rit naar het vliegveld. Het inleveren van de auto duurt heel erg lang. Uiteindelijk wordt op een formuliertje wel de kras aan de zijkant die we opgelopen zijn aangetekend, maar daar lijkt de verhuurder verder niet moeilijk over te doen, want de deposit krijg ik terug. Waarschijnlijk valt het onder de dekking van de verzekering. Door de vertraging bij het inleveren van de auto wordt het krap met het inchecken van de bagage (ca 1 uur voor vertrektijd), maar we zijn nog op tijd.

Vlak voor inchecktijd horen we dat onze vlucht vertraagd is vanwege slecht weer bij Pico. Dat bericht wordt herhaald en uiteindelijk vertrekken we niet om 15:00 uur, maar tegen 16:30. We snappen wel waarom. Het weer is op zich niet heel slecht, maar er hangt een enorm dik pak bewolking tot vlakbij de grond en dan is het natuurlijk lastig een vliegtuig goed aan de grond te zetten.

Kust van Faial

Na een poging tot landen en vervolgens snel weer opstijgen cirkelt de piloot nog 5 minuten rond Pico om vervolgens op het nabij gelegen eiland Faial te landen. Kennelijk was het niet mogelijk dit verantwoord te doen op Pico.

Dus bagage ophalen bij een eiland waar je niet moet zijn en dan kijken hoe of wat. Het vervolg is in lijn met wat wij al verwacht hadden: met de bus naar de haven en dan met de boot oversteken naar Pico. De boot vertrekt pas 18:35 en doet er een half uur over. Dat betekent pas na 19:00 uur op Pico aankomen, dat is fors later dan de 15:50 uur met de oorspronkelijke vlucht, maar we komen liever heelhuids aan dan snel in brokken.

Anika heeft de grootste schik als ik haar vertel dat de piloot op het verkeerde eiland geland is omdat hij door de wolken het goede eiland niet kon vinden. “Dat kan toch niet!”, roept ze hard. “Gekke piloot.”

Ook het busritje is voor Anika een leuk extraatje. Bij de boot moeten we onze bagage weer inchecken (inschepen) en aan de andere kant weer ophalen.

De bootovertocht is mooi en vanaf het water kan je goed zien hoe belachelijk veel kerken de Azoren hebben. In een oogopslag zie ik in het havenstadje zelf al 5 kerken.

Door de laaghangende bewolking mooie plaatjes bij de overtocht van Faial en enkele ver uit de kust gelegen rotsblokken.

Vrij vlot zijn we in Madalena, de havenstad van Pico, waar onze verhuurder onze auto’s voor ons klaar heeft staan (waarschijnlijk andere auto’s maar dat maakt ons niet uit).

Helaas zijn wij met twee kindjes en veel bagage natuurlijk wel de laatste in de rij en moeten we best een tijd wachten voor ook wij onze auto hebben.

Door deze vertraging maken we nog wel een uitgebreide viering van Sancti Spiritus mee, waarbij aan iedereen broden uitgedeeld worden. Maaike gaat met Anika kijken en voor ze het weet heeft ze ook een brood in handen gedrukt gekregen. Zoals je kan zien zijn er meer dan genoeg broden. Komt goed uit, want behoorlijk avondeten zit er met alle vertraging niet in, dus komt dit zoete brood goed van pas, ook voor ontbijt.

Anika heeft honger en zet direct haar tanden in het brood.

Door alle festiviteiten is een deel van de wegen door de bewoners zelf afgesloten en moeten wij op een smal pleintje vol mensen keren en een alternatieve route zoeken.

Door alle indrukken is Anika erg moe en een paar kilometer met de auto verderop is zij al in slaap gevallen.

Wij rijden dankzij maps.me (aanrader!) zonder al teveel problemen naar ons huisje. Daar was een misverstand want we hadden ons kennelijk moeten melden bij het kantoor in een ander plaatsje, maar gelukkig is een medewerker vlakbij die net iemand anders naar een huisje heeft gebracht en binnen een paar minuten staat hij voor de deur om ons wegwijs te maken in het huis.

Het huisje is mooi, ruim en modern ingericht. Met een mooie slaapkamer en badkamer beneden en een enorme slaapkamer met balkon boven, enorme tuin, BBQ, etc.

Anika en Madouc zijn diep in slaap in de auto. Zonder dat ze wakker worden kunnen we de auto uitladen en zelfs Anika laat zich al slapend in bed tillen. Nog even mompelt ze wat en slaapt bijna direct verder.

Wij drinken nog lekker een glas wijn en maken globaal wat plannen voor de volgende dag.