Door onze vertraging gisteren hebben we niet – zoals we van plan waren – gisteren al boodschappen kunnen doen. Gelukkig hebben we nog wat nog flink wat van het brood dat we de dag ervoor gekregen hadden en dat is een prima ontbijt, samen met de huisgemaakte jam die we van het huisje hadden gekregen.

De bewolking waardoor de piloot gister niet kon landen hangt nog steeds vrij laag, maar begint wel langzaam weg te trekken. We doen rustig aan, lezen en spelen wat en gaan dan boodschappen doen in een de wat grotere supermarkt 10 minuten verderop. Groot is hier betrekkelijk, want het is echt een klein winkeltje dat gevestigd is in de zijvleugel van de brandweerkazerne.

In de winkel is naast de belangrijkste levensmiddelen ook een verbazingwekkende hoeveelheid wijn. In de winkel werkt ook een medewerker die over dat laatste enthousiast is en helemaal los gaat als ze ontdekt dat wij hier wel interesse in hebben (gelet op de tijd die we voor het schap stilstonden was dat kennelijk wel duidelijk). We kopen een paar flessen met typische Pico-wijnen. Een van de makers van een hier beroemde wijn / likeur was net in de winkel boodschappen wezen doen. We kopen een fles en gaan dan weer huiswaarts, boodschappen droppen.

Uiteraard moet er tussentijds ook nog even steentjes gegooid worden. Anika heeft pret voor drie en als papa ook een hele grote steen pakt en die zo in het water gooit dat zij ook nat wordt is ze helemaal dolletjes.

Wild heen en weer rennend om meer steentjes te halen, vooral hele grote natuurlijk, krijg ik haar maar met moeite weer bij het standje weg.

Het is mooi weer en warm, al is er nog wel redelijk wat bewolking, hoog tijd om het eiland te verkennen.

We rijden eerst langs de noordkust oostwaarts. Onderweg passeren we een viewpoint dat net nog te hoog ligt en daardoor geweldig uitzicht geeft op een witte brij wolken.

We rijden een stukje verder en een paar kilometer verderop is de bewolking weg. Gek, maar dat kan op een eiland en hadden we eerder op Sao Miguel ook al meegemaakt.

Via enorm kronkelende weggetjes komen we in een gedeelte van Pico waar toeristen weinig lijken te komen. Voor de locals lijken we een bezienswaardigheid. Onderweg zien we eindeloos veel kleine met stenen omringde veldjes met aardappelen, heel veel tuinbonen (doen het hier zeker goed), en natuurlijk Verdelho druiven.

Na een tijdje zo slingeren uiteindelijk toch een afslag gevonden die ons naar Ponta do Ilho (punt van het eiland) kan brengen. Daar is een wandeltocht die we niet gaan doen, want daar is het al te laat voor en bovendien liggen Anika en Madouc voor pampus achterin te auto, maar daar waar een interessant stuk van de wandeltocht voorbij komt kan je ook komen met de auto.

Door het kleine dorpje rijden we een zijweg in die eindigt bij een vuurtoren.

Groot bord, verboden toegang. We parkeren de auto in de berm en gaan om beurten (want de kids slapen nog steeds) een stuk van het pad af naar de ruige oostkust toe. Daar mooie beelden met ruw vulkaanlandschap, ruige kust en Sao Jorge op de achtergrond.

In de verte zien we ook een bootje met vissers of duikers, dat is vanaf hier niet te zien.

Vlakbij zien we ook de golven een kleine uitgeslepen grot ingaan en een totaal verlagen keienstrand. We hebben het gevoel dat hier haast niemand komt. Bijzonder, zo dicht bij de bewoonde wereld.

Op de weg terug torent de vrij lage vuurtoren net boven het landschap uit, genoeg om de schepen ‘s nachts te kunnen waarschuwen.

Bij de auto teruggekomen is de bewolking genoeg opgetrokken dat we een glimp van de top van Pico in de verte kunnen zien.

Onderweg zien we Pico steeds meer omhoog rijzen.

We stoppen in Lajes do Pico. De namen van alle plaatsen komen op bijna ieder eiland weer terug, dus is de toevoeging do Pico geen overbodigheid. In Lajes bezoeken we een souvenirwinkel die ook voorwerpen zou moeten hebben die heel erg lijken op ivoor, maar gemaakt zijn van de noot van een boom, dit om de handel in bewerkte walvisbeenderen tegen te gaan.

De selectie is evenwel klein en we gaan zonder te slagen verder.

Even verderop is een grote speeltuin. Daar gaat Anika helemaal los. Ze heeft net een waterijsje gehad en raakt nu in conflict. Ze wil heel graag spelen in de speeltuin, maar ze wil ook graag het ijsje opeten. Een tijdje lang blijft ze vlak bij het speeltoestel staan met het ijsje in de hand in een soort verwoede poging toch allebei te doen.

Het is behoorlijk warm en na de belofte dat ze ook na het eten van het ijsje echt de speeltuin nog in mag en ze daar lang mag spelen gaat ze mee om bij ons in de schaduw haar ijsje op te eten.

Zelf hebben we een wafel met lekkere bollen zelfgemaakt ijs erop besteld. Het is flink warm en het smaakt dan ook prima.

Anika speelt daarna of haar leven er vanaf hangt.

En papa moest ook meedoen. En die deed dat natuurlijk.

En in de verte de hele tijd mooi uitzicht op Pico.

Na een hele poos spelen laten we de speeltuin achter ons en rijden we verder naar het westen, dit keer over het midden van het eiland. Ook deze weg is vrij goed. We nemen een afslag naar het grootste kratermeer op Pico, Capitao, waar je een mooi uitzicht zou moeten hebben op Pico.

Het uitzicht is inderdaad mooi, al is Pico door de felle zon en heiige lucht wel wat vervaagd. Tegen de zon in is het lastig een foto maken, maar het is nog aardig gelukt.

De lokale koeien wilden ook even op de foto.

Vervolgens doorgereden naar Casa do Montanha, de plek waar de wandeltochten naar de top beginnen. Ik ben van plan dat morgen te gaan doen, als het weer dat toelaat tenminste. De weerberichten hier wisselen met het uur. Vanmorgen was de voorspelling nog dat het erg bewolkt zou zijn met kans op wat regen, maar nu is de voorspelling een stuk beter, wat wisselende bewolking en veel zon.

De tocht naar Casa do Montanha is mooi. Pico domineert het uitzicht al van verre. De rit is mooi en het landschap bijzonder. Het is het grasveld dat hel moet zijn voor iemand die het zou moeten maaien. Alles is groen, maar enorm hobbelig met enorme brokken lava.

Bij Casa do Montanha gevraagd of ik vandaag al wat moet regelen voor morgen, mar dat is niet het geval. Ik moet morgen komen, maar het advies is wel bijtijds. De afgelopen dagen is het slecht weer geweest bij Pico zelf en de komende paar dagen ziet het er weer niet goed uit om de berg te beklimmen, dus er kunnen wel redelijk wat mensen komen.

Hierna rijden we door naar het westen, naar Madalena. Maar dat gaat minder snel dan verwacht, want verschillende keren moeten we kuddes koeien die naar een boerderij gedreven worden passeren.

Het past allemaal maar net en op het moment dat je verwacht dat de koe met z’n hoorns de auto gaat schampen, gaat het toch allemaal weer net goed.

Een keer of 3-4 komen we zo’n kudde tegen. Dat houdt behoorlijk op.

In Madalena vinden we het restaurant dat we zochten, vlakbij de haven met uitzicht op Sao Jorge.

Voordeel van de vertraging door de koeien is dat als we aankomen de zon net achter Sao Jorge zakt en dat levert mooie plaatjes op.

Amadouro is het best aangeschreven restaurant van Pico en dit keer is dat zondermeer terecht.

Het eten is subliem en ook de presentatie, waar ze op de Azoren doorgaans weinig aan doen, is prima.

We bestellen een spies met vis en een spies met vlees en die worden hangend aan een constructie met daaronder garnituur gebracht.

Anika is helemaal gelukkig dat ze ook water ingeschonken krijgt en broodjes heeft gekregen van die aardige ober. De bediening kijkt ook de ogen uit naar zo’n blond meisje en ook Madouc krijgt veel bekijks. Het vergt wel wat handigheid, maar onder het eten krijgt Madouc ook nog een fles en zo gaan we allemaal met een vol buikje weer naar huis.