Vandaag was bewolking en regen voorspeld, maar daar was in de morgen weinig van te merken. De zon straalde volop. Good morning!

Anika was eerder wakker dan papa en mama, maar hoewel ze wel uitgeslapen was, was ze toch lief blijven liggen in bed. Semi stil dan, want er werd wel flink gedraaid. Na een tijdje werd het haar toch teveel en is ze samen met papa op het dakterras gaan ontbijten. Wat een heerlijk weer.

Na een ochtend in de zon (mogelijk wel bewolking in binnenland, weten we niet) weinig doen, boekje lezen, een beetje in de zon kijken naar een leuke wandeltocht en een paar telefoontjes plegen voor werk, toch maar besloten een wat heftigere wandeltocht te doen: Rocha da Chambre.

De tocht is te ingewikkeld voor kleintjes, maar dat geeft niet, want Maaike en Anika hadden wel zin om bij het huisje te spelen.

De afstand tot het begin van de wandeltocht is maar 19 kilometer verderop, geeft maar weer eens aan hoe klein de eilandjes eigenlijk zijn en dan is Terceira nog gemiddeld.

De tocht staat in onze wandelgids als zwart (zwaar), maar naar lokale maatstaven is dit gemiddeld qua zwaarte, dus dat wordt oppassen als het naar lokale maatstaven zwaar wordt.

Het pad begint breed en stijgt lichtjes over een steenslag pad. Het landschap is glooiend. Inmiddels is de lucht wel helemaal dichtgetrokken en lijkt het erop dat we de beloofde regen wel zullen krijgen. We zullen zien.

Het pad wordt al snel nauwer en gaat dan over op een vaag pad over lavastenen. Op een gegeven moment houdt het pad eigenlijk op en zien alle opties er even goed of slecht uit. De beloofde markering met een vleermuisteken bij een vertakking opzij ontbreekt, maar gelukkig heb ik de GPS-coördinaten van de route gedownload en deze geeft toch echt aan dat ik de smalle aftakking die in een hoop stenen lijkt te eindigen in moet.

De aftakking blijkt te stijgen door dicht struikgewas, waaronder een soort bramen (lang leve de lange broek), en komt dan uit op een golvend lavagesteente landschap met hier en daar een vertakking die op een pad lijkt.

Ook hier is het feitelijk een weg banen door de struiken en ondertussen niet te ver uit de buurt van de beoogde GPS-coördinaten raken. Volgens de route zouden we op een gegeven moment een hek van prikkeldraad moeten tegenkomen en zou daar ook ergens een opening zijn.

In de verte zie ik het prikkeldraad hek al en ook de opening. Nu ik iets concreets heb om me op te richten is het makkelijker een weg zoeken.

Achter het prikkeldraad volg ik een hoge stenen muur die naar een oud huisje gaat dat veel doet denken aan het soort huisjes die je in horrorfilms tegen komt als iemand vreselijk verdwaald is. Er is hier ook geen sterveling, op wat koeien na.

Bij het huisje vertakt de weg de berg op en nagestaard door koeien klim ik gestaag omhoog.

De lucht begint steeds meer te betrekken en de eerste druppels beginnen al te vallen vlak voordat ik de top bereikt heb.

Over de kam van de berg gaat de route verder, met aan de ene kant een diepe greppel die het overtollige regenwater wegvoert en aan de andere kant een heel smal pad en daarnaast wat struiken en dan de diepte. Het pad is zo smal dat je je voeten niet eens naast elkaar kan zetten.

 

Na de klim gaat de weg over een mossige ondergrond verder. Volgens het boekje zou de ondergrond aangenaam moeten veren. Dat doet het zeker, het veert zo erg dat het lijkt of ik op springveren loop.

Na dit stuk mos volgt een aarden pad dat door de regen glibberig was geworden. Het is voorzichtig bewegen, maar gelukkig gaat dat wel goed.

Bij het weer omhoog klimmen over het modderige pad moet ik een te hoge stap nemen en hoor ik mijn broek finaal openscheuren. Dat is jammer, want omdat we op diverse plekken zouden kunnen wassen heb ik niet zoveel kleren meegenomen Maar gelukkig had ik nog een reserve lange broek mee, daar moet ik het de rest van de vakantie dan maar mee doen.

En nadat het pad kort naar links en naar rechts buigt, sta je dan ineens in een dicht bos. Met de regen wel lekker, want hier merk je daar haast niets van en ook de ondergrond is nog niet nat. Het pad gaat als een echt bospad flink omhoog en naar beneden. Op een gegeven moment gaat het pad zo steil naar beneden dat er touwen gespannen zijn om je aan vast te houden en metalen roosters om niet weg te glijden.

Na deze afdaling is er tussen de bomen door een mooi uitzicht op Rocha do Chambre.

De weg voert daarna nog omhoog naar een bergkam, maar door de bewolking is het uitzicht minder goed.

De terugweg gaat weer voor een groot deel door bos en gaat daarna over op een ruw lavastenen pad met daartussen allemaal roze bloemetjes.

Op een gegeven moment volgt het pad weer een karakteristieke hoge grensmuur die hier en daar een andere muur kruist om zo de grenzen tussen de verschillende weides te markeren.

Op de heenweg had ik er een stuk langer over gedaan dan voor de wandeling gepland stond, maar kennelijk had ik dat in het bos meer dan goed gemaakt, want per saldo ben ik ruim 15 minuten voor de voorberekende eindtijd weer terug.

Na een kort autoritje – waarbij de navigatie het liet afweten, kennelijk kon de satelliet mijn telefoon niet vinden vanwege het weer o.i.d. – zonder problemen de weg terug naar huis gevonden. Daar lekker douchen en een welverdiend biertje.

Anika moet gelijk als papa thuis komt laten zien dat zij ook met de draagrugzak kan lopen met haar knuffels erin. Ziet er zowel hilarisch als schattig uit.

We besluiten vanavond niet te gaan koken maar lekker uit eten te gaan. Na ampel beraad gaan we een gokje wagen om te zien of Beira Mar plek heeft.

Beira Mar is een restaurant dat het echt moet hebben van het lekkere eten, want qua entourage ziet het er niet bijzonder uit.

Het is duidelijk dat Beira Mar zich richt op vis. Zelfs de voorgerechten zijn – op de dagsoep na – uitsluitend visgerechten. Daarna volgen een indrukwekkend aantal pagina’s met alleen maar visgerechten. De vis die je kan bestellen ligt net als bij de visboer in het ijs ten toon. In een bak met water zwemmen een enorme kreeft en wat krabben. Anika vindt vooral de reuze kreeft machtig interessant. Anika is er van overtuigd dat je die niet kan eten, want met al die tentakels kriebelt dat vast veel te veel.

Terwijl wij lekker eten is Anika lief aan het kleurenen spelen onder tafel. Wat een schat is het toch.

We eten een heerlijk maal en zijn wederom verbaasd over de rekening. Het is qua eten goed(koop) toeven hier.