We hebben er even op moeten wachten, maar vandaag is het zover. De zon schijnt volop, prima weer voor een tocht.

Eerst even spelen in de speeltuin.

Eerst even broodjes gekocht. Kijk eens wie ze trots komt brengen naar mama.

Na een goed ontbijt rijden we naar Santa Cruz voor een interessante wandeling langs de kust naar een verlaten dorpje.

Onderweg zien we ook al mooie landschappen.

We starten de tocht vanuit Ribeira dos Barqueiros, een plaatsje iets verder op de route, zodat we niet langs de weg van Santa Cruz naar Riberinha moeten lopen. Dat is minder interessant.

De hellingen hier zijn bijzonder steil.

Al vrij snel zijn we op een mooi kustpad met een geweldig uitzicht.

We genieten volop en lopen gestaag door.

De weiden van het verlaten dorpje worden duidelijk nog wel gebruikt, die liggen er nog schoon gegraasd bij.

De huisjes worden langzaamaan door het groen overwoekerd.

Maar voor een verlaten dorpje ligt alles er nog wel goed bij.

Een bocht verder weer mooi uitzicht op de rotspunt. Daarna gaat het pad het bos in.

Het bospad heeft duidelijk minder zon gehad. Het pad is redelijk nat en hier en daar door modderige ondergrond ook glad.

Het pad is steil en ik ben dan ook niet rouwig als Anika zelf een stuk wil lopen.

Voorzichtig manoeuvreren we ons door het bos dat steil klimt.

Anika staat er op ook voor haar lastige stukken  zoveel mogelijk zelf te doen, dus schiet het allemaal een stuk minder op.

Maar dat geeft niets, we hebben alle tijd.

Erg schattig als Anika aanbiedt papa wel te helpen op het gladde pad.

Na een forse klim komen we uit bij een interessant viewpoint.

Mooie plek voor een korte pauze.

We moeten nu een stukje langs een drukke weg, dus Anika weer de rugzak in. Dat scheelt een hoop kopzorgen. Onderweg leggen we wat verkeersborden uit, met wisselend resultaat. Want de conclusie van het verbod verboden in te halen is dat alle rode auto’s stout zijn.

Na flink doorstappen zijn we weer in Ribeira. Daar eten we lekker wat broodjes en gaan dan door naar de volgende stop.

Flores heeft in totaal 7 kratermeren (Lagoas) die onderling best verschillend zouden moeten zijn. Een groot deel daarvan is met de auto te berijden, dus doen we dat (gemak dient de mens).

Dat betekent wel kriskras door het binnenland en langs de kust rijden, maar dat is met dit landschap ook geen straf.

Na een tijdje rijden bereiken we het eerste kratermeer. Ziet er mooi uit en het is nog best groot, zeker als je beseft dat dit de mond van een vulkaan is en hier ooit lava door naar buiten gekomen is.

Even verderop is een kleiner tweede meer, maar dat was meer een ondiepe plas met rotsen eromheen, dus daarom zelfde meer nogmaals vanuit andere hoek.

Het volgende meer was meer een soort moeras met heel veel vogels. Voor vogelliefhebbers een waar paradijs, maar dat is niet echt ons ding.

Nog een stuk verder (of eigenlijk terug, want we waren er per ongeluk langsgereden) was een meer dat al helemaal drooggevallen was en feitelijk een soort groene kuil lijkt.

De laatste twee meren die we bezocht hebben liggen vlak naast elkaar. Grappig om te zien dat een donkerblauw is .

en de ander een groen-blauw.

Vanaf deze meren gaat ook een wandeltocht omlaag terug naar Faja Grande. Het is een wat ruige tocht door drassig landschap en daarna heel steil omlaag.

Dat is minder geschikt voor kleintjes en bovendien had mama ook haar portie hiken voor de dag wel gehad, dus loop ik dat stuk zelf naar beneden terwijl Maaike met de meute naar huis rijdt.

Startpunt is een viewpoint waarbij je beide kratermeren tegelijk kan zien.

Daarna een drassig pad door de bergen langs nog twee kratermeren. Drassig is een understatement. Zeker na de regen van de afgelopen dagen is het alsof je door een ondiep riviertje moet lopen.

De lucht betrekt behoorlijk en daardoor gaat het landschap er dreigend uitzien.

Nog dreigender. De zendmast op de top van de berg linksboven is al bijna helemaal in de wolken verdwenen. Ik moet vaart maken om voordat het hier dichttrekt van de top af te zijn.

Drassig wordt heel drassig.

Het is een indrukwekkend landschap.

Ineens vrolijk gekwaak van kikkers naast mij vanuit een poeltje.

En dan sta je ineens op de top van de wereld, zo voelt het althans. Bovenop een platte bergwei met uitzicht op de Atlantische oceaan met vanaf dit punt tot America alleen maar water.

Op de bergwei zelf is geen duidelijk pad meer. Het is een globale richting die je op moet.

Gelukkig heb ik ook GPS op de telefoon en kan ik controleren dat ik nog op de goede weg zit.

Op een gegeven moment ben ik hoog genoeg om uitzicht te krijgen over de kust beneden. Er lopen hier ook koeien los. Wat een reusachtige beesten. Gelukkig gaan de meeste beesten al uit zichzelf voor mij opzij.

Helaas is hier ook een stier die mij goed in de gaten houdt. Veel ruimte is er niet op deze aan beide kanten toelopende bergweide, maar met een zo groot mogelijke boog loop ik om de stier heen.

Daarna is het uitzicht telkens geweldig. En helemaal super dat lucht is opgetrokken.

Daar sta je dan, op de top van een prachtige bergkam, omringd door koeien, met het ene mooie uitzicht na het andere.

Genieten.

Van bovenaf zien de stenen grensmuurtjes er uit als een soort spinnenweb

En dan begint het pad te dalen, steeds steiler.

Het waait flink en dat merk je bovenop de berg goed. Een beetje voorover gebogen langs het kale landschap tot de brandgang die ik naar beneden moet volgen begint.

De afdaling is extreem steil. Slingerend vlak langs de berg gaat het pad alsmaar naar beneden.

Genadeloos.

600 meter.

Uitzicht is super en gelukkig biedt de bergwand beschutting tegen de wind.

En na deze moeizame afdaling sta je dan, na een korte tocht door een bos, ineens weer in het lieflijke dorpje Faja Grande.

Geweldig dat het weer zo is bijgedraaid, dat maakte de wandeling helemaal top. Soms moet je ook een beetje geluk hebben.

 

Die avond eten we in het meest westelijke restaurant van Europa en genieten we van een mooie dag.

Anika is helemaal blij dat ze ook eten krijgt in het restaurant (wilde ze eerst niet), al moest dat gekke groene sprietje er wel heel snel afgehaald worden.

Het was een topdag.