Het is wisselvallig weer, wisselend bewolkt met veel wind. Door de harde wind wisselt het weer ook in een oogopslag. Van felle zon kan het zomaar ineens even pikkedonker worden, al dan niet met een verdwaalde spat water om een minuut later weer volle zon te zijn. Maf weer.

Vandaag gaan Anika, Maaike en Madouc lekker relaxen in het huisje terwijl Karik wordt afgezet op het zuidpuntje van het eiland om dan een hike terug naar Faja Grande te maken.

Een flinke hike en volgens het wandelboekje de mooiste wandeling van het eiland.

De foto’s spreken redelijk voor zich, tot de ‘brug’, dus die plak ik hieronder.

Deze stier liet duidelijk merken dat dit zijn weide was.

Koopje. Heeft wellicht nog wel een likje verf nodig…

En toen kwamen we bij de ‘brug’, beter gezegd de plek waar de brug was.

Het riviertje staat door de regen te hoog om via de stenen overheen te kunnen hoppen.

Ik had al gelezen dat de brug in 2013 stuk was gegaan, maar had wel verwacht dat deze inmiddels gerepareerd zou zijn.

Maar natuurlijk laten wij ons door een beetje water niet tegenhouden.

De nieuwe officiele route loopt anders. De oude markeringen van de oude route waren er evenwel nog steeds, dus kon ik die interessantere tocht afmaken. Maar doordat deze route officieel buiten gebruik is, wordt hij niet meer onderhouden en dat heeft wel gevolgen voor het pad. Dat wordt ook niet meer onderhouden, dus dat betekent geregeld een stuk hoger struikgewas.

En daar was dan ineens de volgende verrassing. Het pad was op. Het pad volgend vroeg ik mij al af waar het naar toe zou gaan. Dat eindigde dus vrij plots in een afdaling van circa 100meter loodrecht naar beneden.

Waarschijnlijk heeft het continue beuken van de zee op de rotswand uiteindelijk zijn tol geeist en is de hele wand weggegleden. Geeft wel een raar gevoel als je nog op het resterende stukje richel staat. Hoe stabiel zou dat nog zijn? Nu snap ik ook waarom de brug niet gerepareerd was, het pad was verderop ook beschadigd.

Maar ook hierdoor laten wij ons niet tegenhouden. Ik loop een stukje terug en klim de scheidingsmuur op en loop aan de andere kant van die muur een stuk verder voorbij het deel van het pad dat ingestort was en klim even verderop weer omlaag om het pad te vervolgen.

Na een gestage daling gaat een interessante zijweg nog omhoog naar de top naar een oude uitkijkpost die vroeger gebruikt werd om walvissen te spotten voor de walvisvaart.

Vanaf de top geweldig uitzicht. Vanuit hier kan ik Maaike die ik naar buiten gelokt had zelfs zien staan (paarse vlekje naast blauwe gebouw).

Na deze intensieve tocht hadden we wel een flesje verdiend.

Daarna nog lekker even met z’n allen uitwaaien op het strand en steentjes gooien voor een heerlijke maaltijd vlakbij.

 

onze strandjutter met haar buit: 3 stokjes en een steen