Vandaag geen bijzondere plannen, want we moeten eind van de middag vliegen naar onze volgende bestemming. ‘s ochtends was het weer heerlijk weer.

Ontbijten in de zon op het dakterras.

Lekker voorlezen op het dakterras.

En later nog meer voorlezen beneden.

Daarna nog even naar het strandje geweest vlakbij met Anika. De kust is hier erg ruig, dus veel zandstranden zijn er niet, maar wel rotsbassins aan de kust waar je geen last heb van de golven.

Gewapend met een klein emmertje en schepjes lekker water gooien naar de zee en over de stenen.

Anika heeft veel schik.

Het wordt duidelijk vloed, want waar ik net nog kon staan om het emmertje te vullen staat nu al een laag water.

Anika krijgt geen genoeg van het spelen bij het bassin en wil eigenlijk niet weg.

Maar we moeten onze tassen nog inpakken en rond een uur of half 2 vertrekken om op tijd op de luchthaven te zijn.

Achteraf bezien bleek dat niet nodig, want onze vlucht had 2,5 uur vertraging, maar dat konden we van te voren niet weten.

https://youtu.be/Nnkom4ufF2M

Net op het moment dat we klaar waren met inpakken kwam de caretaker ook aan. Konden we mooi de sleutel overhandigen.

Voor we doorrijden naar het vliegveld nog even bij het strand gespeeld.

Het water stond inmiddels al een stuk hoger.

Op weg naar Terceira airport komen we nog enkele mooie lokale kerkjes tegen.

Bijzonder dat alles weer zo opgebouwd is nadat het grootste deel van het eiland vanwege een zware aardbeving rond 1980 verwoest was.

Op Terceira airport waren we aan de late kant volgens de planning, maar achteraf bezien meer dan genoeg tijd. Het systeem was uitgevallen dus moesten passagiers handmatig ingevoerd worden. Dat gaf niet, want na ons moesten nog maar 3 andere passagiers ingecheckt worden.

We kregen wel aanwijzingen dat onze handbagage kleiner moest, want we vlogen met het kleinste vliegtuig dat ze hadden en de bagagerekken daar zijn een stuk kleiner dan bij grotere vliegtuigen en dan zou onze bagage mogelijk niet passen. Dat bleek achteraf bezien ook te kloppen, het paste echt net.

Daarna kwam het grote wachten. Eerst hoorden we rond boarding tijd (15:35) dat we rond 16:15 nader zouden horen over onze vlucht die vertraagd was. Om 16:15 hoorde we dat 17:00 meer nieuws zou volgen. Dat volgde niet en om 17:30 kregen we te horen dat we naar verwachting 18:15 zouden kunnen vertrekken. Al met al 2,5 uur vertraging. Op zo’n kleine luchthaven waar helemaal niets te doen is, was het best een uitdaging om een 3-jarige vermaakt te houden.

Maar geef een 3-jarige een waarschuwingsbord : Wet Floor en je bent uren zoet.

Anika had zelf een spel bedacht dat je bij iedere gele streep op de vloer onder het waarschuwingsbord door moest kruipen. Dat betekende vele rondjes rondom de twee gates, maar ze was in ieder geval zoet.

Toen we eenmaal mochten vertrekken bleek dat we wel een heel klein vliegtuigje hadden, met zitplaatsen voor max 37 personen (inclusief purser). Er was geen vliegtuigtrap nodig om in het vliegtuig te komen, een klein uitklaptrapje, vergelijkbaar met die van een grote bus voor openbaar vervoer was genoeg.

Het vliegtuig had nagenoeg geen startbaan nodig om op te stijgen en was vrijwel direct de lucht in. Was wel een bumpy ride en vervelend dat ze kennelijk voor Madouc geen apart gordeltje hadden zoals ze dat normaal gesproken wel hebben. Maar mogelijk was dat de haast vanwege de vertraging.

De purser hebben we na vertrek ook niet meer gezien, die zat voorin zelf in een stoel.

Anika vermaakte zich prima met de kaart met waarschuwingen. “Wat is dit?” “Dat is een symbool voor landen in het water.” “Wat is dat?” “Dat is het symbool voor noodlanding.” Erg bemoedigend.

Onderweg konden we nog wel mooi Terceira zien liggen. De uitstekende landtongen is het stuk waar wij hebben gewandeld.

De vlucht zelf duurde iets meer dan een uurtje en de landing ging met grote schokken en slingerend naar beneden. Uitdagend zullen we maar zeggen.

De bagageband was hilarisch. Door een gordijntje kon je een medewerker aan de andere kant de bagage op de band zien zetten.

Douane was er feitelijk niet. De afstand van de bagageband naar de buitendeur was nog geen 50 m. Bij de autoverhuur was het chaos. Door onze vertraagde vlucht had de luchthaven eigenlijk al dicht moeten zijn, maar er moesten ook nog auto’s opgehaald worden.

Met de auto onder onze kont nog maar snel wat gegeten bij het substituut van een lokale fast food, de chinees van het eiland.

Daarna de tocht naar de andere kant. Het was slecht weer geworden, er hing een dik pak wolken en omdat we over de bergen heen moesten betekende dat door een dikke soep wolken rijden met bijzonder weinig zicht op slingerende weggetjes. Met zweet op de handjes de andere kant van de berg bereikt. Inmiddels was het ook donker geworden.

Snel inchecken bij ons huisje dat er goed uit ziet. Twee ruime kamers met 4 bedden, grote keuken, ruime woonkamer etc. Genoeg ruimte om ook binnen te kunnen spelen. En er is ook een kleine speeltuin vlakbij, dus dat komt wel goed.

Faja Grande ziet er schattig en slaperig uit, in ieder geval ‘s nachts. Morgen de rest maar verkennen.