Het weer is ook vandaag weer goed. De ochtend hangen we bij het huisje, beetje spelen, boekje lezen e.d.. Maaike kan mooi wat bijslapen want Madouc was vannacht wat onrustig en zij was zo lief geweest er uit te gaan.

Begin van de middag zijn we allemaal up en running en gaan we op pad. Eerst rijden we naar het noorden van het eiland. De snelwegverbinding is verrassend goed en we zijn er sneller dan verwacht. Daarna rijden we een stuk naar het oosten, naar Sao Bras om een theeplantage te bezoeken. Jawel, wij wisten het ook niet, maar er wordt in Europa thee verbouwd. De enige plek waar dat gebeurd is hier, op Sao Miguel.

In de buurt van Sao Bras zijn twee plantages. Bij een van de twee gaan we langs en nemen gelijk wat thee mee.

Daarna rijden we door langs de noordkust tot we weer naar het zuiden toe kunnen doorsteken op een slingerende weg, op naar Furnas.

Furnas is vanwege zijn vulkanische activiteit een verplicht nummer voor iedereen die Sao Miguel bezoekt, dus voldoen wij braaf aan deze verwachting. Furnas zelf is een schattig dorpje dat er – waarschijnlijk door het toerisme – wat beter verzorgd uitziet dan de andere dorpjes hier.

Goed voorbereid stoppen we eerst bij een restaurant en bestellen daar een Cozido, een lokaal gerecht, een soort stoofpot. Het wordt bereid door de ingrediënten in een zak gedurende 4 uur in een gat onder de grond te laten zakken. Door de vulkanische activiteit is de grond daar zo heet dat het eten langzaam gaar gesmoord wordt. Maar omdat dit 4 uur kost, moet je dat wel eerst bestellen.

Uiteraard wilden wij deze specialiteit wel proeven.

Voordat we kunnen gaan eten besluiten we een wandeling te maken rondom Lagoa Furnas, een tocht van ca 10 kilometer. De variant die wij hebben uitgepikt is qua begin en eindpunt zeker niet vlak (rondom het meer wel), dus dat is nog best pittig.

De tocht loopt eerst door weilanden op en af. We zien veel koeien en kalfjes.

Anika is vandaag echt in een fase: “Moet je nou eens kijken. Wat is dat? Wie heeft dat gedaan? Dat mag toch niet?” Dit betekent dat we heel veel stoute koeieflatsen zien. Ook is er een belangrijke rol weggelegd voor de boer, die aan de ene kant wel lief is, maar aan de andere kant wel telkens dingen weg wil maken. Gelukkig kan Super Anika alles weer maken en iedereen redden.

Met dit gezellige audio commentaar lopen we gestaag door. We moeten ook wel wat vaart maken, want anders zijn we te laat voor het eten.

Na het weidelandschap volgt een bos. Dat gaat wel heel straf op en neer. Aan het einde van het bos komen we eerst langs een paar fumarolen. Blijft apart om rook uit de grond te zien komen.

Kort daarna zitten we op de hoofdroute rondom het meer. Daar komen we ook snel een kraampje tegen dat ijsjes verkoopt.

Anika smikkelt lekker het ijsje op terwijl ze in de draagrugzak zit. Maar ze heeft het zo druk met babbelen over het ruftende meer en de ruftende grond dat ze haast vergeet haar ijsje te eten.

Snel daarna komen we langs de meest actieve zone met vulkanische activiteit. We lopen langs diverse putten waar veel naar zwavel stinkende stoom uit komt (vandaar de ruftende grond) en poelen met kokend water. Bizar en fascinerend om te zien.

Het wisselende bewolking die er was bij de start van de wandeling trekt weg en met veel zon en een mooie lucht kunnen we onze tocht langs het meer vervolgen.

Even wordt het donker omdat de zon achter de rand van de berg was gezakt, maar als we wat meer naar het oosten gelopen zijn lopen we weer in de volle zon en is het gelijk weer lekker warm.

De weg rond het meer is goed geplaveid en kan zelfs door auto’s (met speciale toegang) bereden worden. De weg rond het meer zelf is niet heel uitdagend, maar daarom niet minder mooi.

Na een tijdje verlaten we het hoofdpad weer voor een zijpad naar een viewpoint en een alternatieve route terug naar de stad. Op de kaart lijkt deze route korter, maar achteraf bezien was dit niet de slimste keuze.

Wat een ****** steile weg omhoog en omlaag. De weg gaat zo steil dat we maar besluiten de weg kruislings op en af te lopen, dan valt de hellingshoek wat minder zwaar.

Moe maar voldaan komen we weer in Furnas-dorp aan en lopen we naar het restaurant. Daar bestellen we wat brood en heerlijke olijven vooraf en kort daarna volgt de Cozido al. De stoofpot was – op de kip na, die was wat droog – heerlijk. Vooral de groene kool was bijzonder smakelijk gegaard.

Anika heeft veel contact met de bediening en de grootste schik. Na afloop geeft ze een aardige serveerster zelfs een high five, best bijzonder, want Anika is niet zo op vreemden.

Inmiddels is het donker als we naar huis rijden. Daar stoppen we iedereen in bed en zelf zijn we ook best wel moe van de wandeling en alle indrukken. Na een lekker glas wijn en een stukje Sao Jorge kaas gaan we zelf ook snel naar bed.