Vandaag een lange tocht in de planning, zo’n 22 km. Te lang voor Anika, Madouc en mama die de tocht van gisteren nog in de benen voelen en dan mooi even kunnen uitrusten en spelen bij het huisje.

De tocht die ik wil doen begint bij Ponta Garca, ongeveer halverwege het eiland en eindigt ongeveer in de oostpunt. Met een taxi ga ik naar Ponta Garca toe, een taxirit van bijna een uur. Gelukkig zijn taxi’s hier een stuk goedkoper dan in Amsterdam, dus is het nog best te doen.

Tijdens de taxirit door Ponta Garca zien we allerlei vlaggetjes en muziek. Pinksteren en de dagen daaraan voorafgaand worden hier uitbundig gevierd waarbij het hele dorp komt opdagen. Erg gezellig en goede sfeer.

Kort nadat ik aan de tocht begonnen ben zie ik dat het pad voor de tocht naar Ribeira Quente (warme rivier) is afgesloten.

Bij het nalezen van het gidsje zie ik dat het pad in 2013 beschadigd was vanwege een aardverschuiving en mogelijk niet begaanbaar was. Ik ben eigenwijs en ga toch kijken of het pad inmiddels niet al gemaakt is / met een kleine detour toch te volgen is. Dat was immers bij de tocht van Costa naar Faja Grande ook het geval.

Na een pittige afdaling tot het keienstrand is het enigszins ploeteren vanwege de ongelijke keien, maar niet onmogelijk.

Onderweg zie ik nog de bekende gele en rode streep om aan te geven dat ik op de route zit. Achteraf bezien vermoed ik dat deze steen naar beneden gekomen is met de aardverschuiving en oorspronkelijk een meter of 20-30 hoger gelegen heeft.

Ik volg het keienstrand dat ik meen te herkennen van en foto in het gidsje, maar toe was het vooral zand. Waarschijnlijk is met de aardverschuiving een grote hoeveelheid stenen mee naar beneden gekomen.

Ik loop door tot een punt en wurm me langs met de aardverschuiving meegekomen omgevallen bomen.

Ik klim over de rotsen langs de kust.

De stenen zijn nat en glad. Ik denk dat dit is omdat het eb wordt, maar het kan ook dat er een paar grote golven vooruitlopend op de vloed al eerder hier zijn geweest.

De op- en afstappen worden wel erg grillig en als ik de punt van de klif bereik en nog steeds geen pad kan ontdekken en ik op de GPS zie dat het oorspronkelijke pad zich steeds meer van de kust af verplaatst besluit ik terug te gaan. Want als het wel vloed wordt loop ik het risico vast te komen zitten tussen het smalle strandje met rotsen en een hoge klif en dat lijkt me geen aangenaam vooruitzicht.

Na dezelfde route teruggelopen te zijn, met nu een steile klim omhoog, probeer ik zodra mijn telefoon weer bereik heeft een taxi te bellen. Helaas, de chauffeur spreekt alleen (snel) portugees met veel autogeruis en muziek op de achtergrond. We proberen te communiceren, maar ik besef na luttele seconden al dat dit geen succes zal worden.

Een andere optie probeer ik te bellen, maar die nemen niet op. Uiteindelijk klop ik aan bij een mevrouw die voor haar huisje haar tuin staat te besproeien met een tuinslang. Ik vraag haar of ze engels spreekt. Ze knikt bedenkelijk ja en na mijn eerste vraag roept ze haar dochter erbij. Die belt voor mij dezelfde taxi chauffeur, maar dat blijkt geen optie, want die is te ver weg.

Zij kent evenwel iemand anders en die komt mij een kwartiertje later ter plekke oppikken. Door deze chauffeur laat ik mij afzetten bij Ribeira Quente waar ik mijn tocht vervolg.

De taxi moet een enorm stuk omrijden via het noorden. Al met al ben ik net zo snel bij Ribeira Quente als dat ik te voet mijn tocht wel langs de kust had kunnen vervolgen.

Bij Ribeira Quente is een mooi strand waar je ook kan zwemmen en waar het water vanwege thermale activiteit ook warm is (heb ik natuurlijk weinig aan bij mijn hike). Ik loop langs de kust verder langs dit kleine plaatsje.

De weg gaat langs wat huizen en een cafe en voor ik het weet zit ik op een smal pad en zie ik Ribeira Quente als een klein plaatsje in de verte liggen.

Het pad gaat door het dorp en klimt en stijgt flink en is daardoor best vermoeiend.

Met de strak blauwe lucht ben ik de schaduw van het bos dankbaar.

Want hoewel het maar een graad of 23 is, voelt het aan als dik in de 30.

Halverwege het bos gaat de weg erg steil naar beneden naar een riviertje dat ik moet oversteken.

Halverwege het bos gaat de weg erg steil naar beneden naar een riviertje dat ik moet oversteken.

Ik zie nog de helft van een brug over het riviertje liggen en na enig zoeken begrijp ik dat ik de rest van de tocht geacht wordt te stappen over de keien die in de rivier liggen.

Met enige behendigheid lukt dat, maar uitdagend is het wel.

Daarna moet ik de eerdere afdaling naar het riviertje bekomen met een weg die met af en toe een afdaling tussendoor steil omhoog blijft gaan. In deze hitte bijzonder vermoeiend.

Onderweg kom ik op een enkele boer die in het veld aan het werk is en hordes koeien na niemand tegen.

Het landschap is mooi en afwisselend en heeft hier en daar wel wat weg van de mogotes in Cuba.

Als ik de weg bereik kan ik deze korte tijd volgen tot ik aankom in een klein plaatsje bovenop de heuvel, Lombo do Cavaleiro. Vanaf deze plaats is het weer steil naar beneden op weg naar de veel grotere plaats Provocao.

In Provocao weer een erg mooi gelegen strand met een geweldig uitzicht op de klifkust.

Als ik me omdraai kijk ik aan tegen een kerkje waar net een bruiloft aan de gang is en wild met rijst gestrooid wordt.

Omdat dat ik door de hitte wat sneller door mijn watervoorraad ben gegaan dan verwacht koop ik in Provocao nog 1,5 liter water en wat cola bij een lokale buurtwinkel voor het memorabele bedrag van € 0,82. Ja, op de Azoren heeft de 1 eurocent munt nog betekenis.

Daarna gaat de weg verder over de top van Pico dos Bodos. Dat betekent ruim 470 meter klimmen en dat is best veel. De Portugezen houden kennelijk wel van steile paadjes want het gaat in de stad al genadeloos steil omhoog. Onderweg passeer ik en oma van ik schat een jaar of 72 die staat uit te hijgen (zie foto) bij de klim met haar boodschappen naar haar huisje. Petje af voor die prestatie.

De weg klimt en klimt en er lijkt geen einde aan te komen. Gelukkig is het uitzicht super en af en toe stop ik even om daar van te genieten.

Ik ga zendmasten die ik al van verre kon zien voorbij en heb dan het gevoel dat ik er bijna ben, maar niets is minder waar. Ik ben dan pas op circa 300 meter hoogte en heb dan nog dik 170 meter te gaan.

Het pad dat ik nu volg is waarschijnlijk vanwege de steile helling minder populair, want de begroeiing wordt steeds hoger. Dat maakt het er niet makkelijker op.

Maar de aanhouder wint en uiteindelijk bereik ik de top waar ik op een mooi uitzicht en een verkoelend briesje getrakteerd wordt.

Grappig om vanaf hier te zien hoe de wolken in een vrij rap tempo over de bergen waaien.

Vanaf hier begint de afdaling die nog 1,5 uur zou moeten duren. Niet ver van de top en een landweg waar tractoren over kunnen rijden komen drie honden gevaarlijk grommend en blaffend op mij af rennen. Dit zint me totaal niet. Ik loop een metertje of 30 terug naar de boer die achter het stuur van zijn pickup in slaap was gevallen terwijl hij een tank (waarschijnlijk met melk) aan het vullen is.

Het is een hels kabaal en de boer hoort de blaffende honden niet eens tot ik wat naar hem schreeuw. Hij komt de auto uit en legt mij uit dat de honden zijn voor bewaking tegen dieven. Kennelijk wordt er veel veevoer gestolen. Onder begeleiding van de boer vervolg ik mijn pad tot ik uit het bereik van de honden ben naar beneden.

Het pad loopt door een soort afwateringsgeul. Het is steil en erg ongelijk en loopt daardoor moeilijk. Desondanks gaat het vrij snel. Als ik uit de bossen kom heb ik gelijk mooi zich op een klif met daarachter een verlaten dorpje.

De weg daalt daarna gestaag. Door hoog gras en daardoor onzichtbaar pad loop ik nog naar een walvisuitkijkpost, maar deze biedt geen mooier uitzicht dan ik al had.

Het pad verder is vaag. Als ik denk dat ik op het juiste pad zit loop ik tegen schrikdraad aan en dan blijkt dat ik een ander pad moet hebben dat er pal naast loopt, maar wel 10 meter lager. Dat is een flink stuk terug lopen, langs een afzetting wurmen en verder gaan. Ik hoop maar dat deze afzetting niet betekent dat ook dit pad buiten gebruik is gesteld. 

 

Daarna volg ik het oude pad waar de vroegere Azorianen zich over begaven naar beneden tot ik bij Faial da Terra aankom. Het oude pad bestaat voor een groot deel uit oude bestrating, afgesleten ronde keien die door de schaduw van de bossen met mos bedekt zijn. Het pad is redelijk glad en weer erg steil, dus is het wel oppassen waar je je voeten neerzet. Af en toe glij ik uit, maar gelukkig vind ik met de andere voet wel houvast en val ik niet.

Eenmaal in Faial da Terra aangekomen blijkt het daar ook feest. Langs de kant zijn vlaggetjes en muziek en daarmee een aangename binnenkomst.

Ik loop door naar de kerk waar ik uiteindelijk door Maaike die zo lief was om mij helemaal hier te komen oppikken een klein half uur later aankomt. Ik geniet van het feit dat ik mijn schoenen kan uitdoen. Wat een vermoeiende tocht. Per saldo heb ik als gevolg van de afsluiting van de route ruim 24 in plaats van 22 kilometer afgelegd. Maar het was wel mooi en genieten.

Op weg naar huis stoppen we nog in Provocao waar ik een circus met kamelen en leeuwen had gezien en een leuk strandje waar Anika goed kan spelen.

Anika gaat lekker steentjes en takjes gooien in de zee.

Door alle bergjes op en af is de tank benzine sneller leeg geraakt dan verwacht en moeten we tussentijds tanken. Dat is hier op Sao Miguel wel anders dan in Nederland. Want hier heb je bijna alleen maar bemande pompen en die gaan gewoon om 17:00 of 18:00 dicht (op Flores in het weekend om 12:00 uur). Kennelijk wordt je geacht daar rekening mee te houden in dit gedeelde van Sao Miguel. Onderweg vinden we in Furnas zowaar een pinpomp waar onze bankpas werkt (Azoren is weliswaar Europa, maar de meeste winkels accepteren alleen local cards).

Door de koudere avondlucht kunnen we zien dat uit de deksels van de riolering van Furnas stoom komt van de vulkanische activiteit. We dachten de vorige dag overdag al een zweem van zwaveldamp te ruiken (maar met 2 kinderen mee kan dat ook een andere oorzaak hebben), dat is nu ook verklaard.

Zonder al te veel problemen rijden we door het donker langs slingerende wegen naar huis. Daar zijn we allemaal moe van de intensieve dag en niet lang daarna liggen we allemaal in bed.