Na een kort nachtje vertrekken we met mooi weer. We staan bijtijds op, drinken koffie, eten een broodje en stoppen alle spullen in de auto.

We laten het huisje en het mooie Prainha met de Verdelho wijngaardjes met de grensmuurtjes en huisjes die in de muur gebouwd zijn achter ons.

Onderweg naar het vliegveld wordt Anika misselijk en spuugt zich vlak voordat we bij het vliegveld zijn nog onder.

We duiken de tas in, geven haar schone kleren, leveren de auto in checken de bagage in.

We proberen de bagage doorgelabeld te krijgen tot Amsterdam, maar dat blijkt – ondanks verwoede pogingen van de baliemedewerker – niet mogelijk. Dat betekent een uitdaging op Lissabon waar we in 1,5 uur tijd onze bagage moeten zien op te halen, onze bagage daarna weer moeten inleveren bij de drop off om vervolgens weer door de douane te moeten. Erg onpraktisch, maar het is niet anders.

Op Pico kunnen we weer zelf over het vliegveld het vliegtuig inlopen.

Anika is als eerste de trap op en we zijn op weg. So far so good. Bij vertrek hebben we mooi uitzicht op Pico.

https://youtu.be/yjefXboSdHE

Het eerste deel van de vlucht loopt voorspoedig en we komen op tijd aan op Schiphol. Anika en Madouc hebben zich ook voorbeeldig in het vliegtuig gedragen.

In Lissabon moeten we uitstappen, een bus in op weg naar de luchthaven, naar de bagageband en dan maar wachten. De eerste twee koffers komen snel, maar Murphy’s law slaat toe. De bagageband krijgt kuren en als we een kwartier naar een stilstaande band staan te kijken terwijl de minuten naar onze volgende vlucht wegtikken, schieten we iemand van Groundforce aan. Deze kan ons ook niet helpen, kan nog wel 5-10 minuten gaan duren, mogelijk langer. Ik ga naar een servicekantoortje van Groundforce verderop die mogelijk wel wat kunnen doen voor onze vervolgvlucht, maar daar is de rij enorm. Ik trek een nummertje en ga naar Maaike terug. Daar is de band net weer gaan draaien en met onze derde koffer gaan we snel verder.

We zijn nog op tijd voor het afgeven van de grote koffers. Tegen de tijd dat we bij de gate komen zijn ze al aan het boarden. Met de kinderen mogen we gelijk doorlopen. We hebben het – ondanks alle vertraging bij de bagageband – toch nog gered gelukkig.

In het vliegtuig is het relaxen. Anika en Madouc vallen direct na het opstijgen in slaap en slapen zo’n beetje de hele vlucht naar Nederland door.

In Nederland begint de volgende beproeving. Want nadat we onze bagage opgehaald hebben komen we er achter dat NS aan het spoor aan het werk is en we in plaats van een rechtstreekse verbinding nu 2x moeten overstappen. Met al onze bagage en 2 kinderen uitermate onpraktisch. we weten de koffers nog iets om te pakken en weten 2 tassen te verwerken in de overige tassen.

Bepakt en bezakt met een grote duffel op de rug, een rugzakje op de borst, een Maxi-Cosi in de ene hand en een zware tas in de andere overleven we 3 overvolle treinen. Erg onpraktisch, maar een alternatief was er niet, want we passen met z’n alle en al deze bagage ook niet in een taxi, dat hadden we op de heenweg al uitgezocht.

Thuis bewonderen we de pas geverfde vloer. Het is mooi geworden, maar het lijkt er op dat een deeltje toch nog een keer moet om goed te dekken.

We zetten alvast wat meubels terug en pakken vast wat uit. Anika is over het dolle heen dat ze al haar speelgoed weer heeft en kan van de spanning niet slapen. Maar ik heb nog niet met m’n huisje gespeeld, en ook nog niet met de boerderij, etc. Dit boekje moet ik ook nog lezen en dit boekje.

Met moeite krijgen we haar in bed en dan zin we zelf ook bekaf. We nemen nog een glaasje wijn en gaan dan ook pitten. Het was een mooie vakantie waar we een hoop hebben meegemaakt. Gelukkig hebben we reislustige kinderen: in 3 weken tijd in totaal 8 vluchten (waaronder echt kleine vliegtuigjes), een bus en een boot, allemaal zonder problemen. Dat biedt perspectief voor de toekomst.