De planning voor vandaag is dat Maaike en Anika lekker een dagje in het hotel blijven en ik (Karik) een zwaardere hike richting de top van de Teide ga maken.
Helaas is het niet mogelijk om een permit te krijgen voor een trip naar de top van de Teide, want deze is gesloten omdat er teveel ijs op het pad zou liggen. Daarnaast staat er ook teveel wind, ca 100 km/h bij de top en dan waai je er mogelijk vanaf.
Vanwege de wind gaat ook de kabelbaan die dicht bij de top komt ook niet omhoog. Dat is jammer, want dat uitzicht hadden we wel graag mee willen maken. Maar natuurlijk laten we ons niet kennen, dan lopen we wel omhoog.
De trip start bij het startpunt voor de tocht naar de Montana Blanca en begint op ca 2300 meter hoogte. Vandaar is het ca 5,5 uur naar de top van El Teide, maar dat is geen optie omdat deze gesloten is.
Waarschijnlijk moet ik vanwege de wind, die op lagere delen ook al tussen de 60-80 km/h is, hoe dan ook ergens rechtsomkeert maken.
Vanaf Montana Blanca kijk ik uit op Roques de Garcia waar we gisteren gelopen hebben
Het begint gelijk al goed. De parkeerplaats bij het startpunt van de route is vol (had ik al rekening mee gehouden), dus moet ik de auto 800 meter terug bij een viewpoint parkeren en vervolgens dit stuk teruglopen.
Als ik uit de auto stap is de wind gelijk genadeloos. Ik besluit gelijk maar om zowel een dunne trui als een jasje aan te doen, want het is door de wind behoorlijk fris.
Bij het startpunt gelijk en mooi uitzicht op de vallei waar ik later tijdens de tocht telkens vanuit een hoger perspectief uitzicht op heb.
De route zelf gaat redelijk geleidelijk omhoog, aanvankelijk over een breed pad dat ook gebruikt wordt voor 4wd voertuigen voor onderhoud aan meetstations e.d. in de buurt. Een hoge wal van stenen zorgt er voor dat ik grote delen uit de wind loop. Dat is een verademing.
Links Fortaleza en daarvoor Teides Eggs met in de achtergrond het noorden van Tenerife
Na een poosje zie ik in de verte de bergrug La Fortaleza liggen en een krater van een vulkaan met daarachter het noorden van Tenerife.
Het landschap is voornamelijk geel-rood en heuvelachtig. Even verderop torent El Teide ver boven mij uit.
Het pad slingers gestaag met een vlakke hellingshoek naar boven en is prima te doen. Onderweg kom ik nog Huevos de Teide teven (Teide’s Eggs), enkele meters hoge rotsblokken die van de lavastroom zijn weggerold en nu in het landschap stilliggen als een herinnering aan een uitbarsting lang geleden.
De stenen die soms groepsgewijs bij elkaar liggen doen wat denken aan de Devils Marbles die we in Australie gezien hebben, wat overigens gelet op het vlakke landschap daar vreemder over kwam.
Niet lang na Teide’s Eggs komt een splitsing naar de top van Montana Blanca en de weg naar boven naar de top van de Teide. Ik maak eerst een detour via de top van Montana Blanca en ervaar nogmaals hoe hard het eigenlijk waait.
Het waait zo hard dat het niet goed mogelijk is de camera al staand uit de rugzak te pakken, dus ga ik eerst maar zitten en zet de rugzak voor mij neer, scherm deze af met m’n rug, zodat hij niet wegwaait. De wind is hier extreem en het nemen van foto’s en tegelijkertijd op de been blijven staan is moeilijk.
Na dit korte uitstapje naar de top (ca 10 minuten) vervolg ik mijn weg naar boven. Volgens de routebeschrijving die ik heb is het vanaf hier genadeloos omhoog en dat blijkt uitstekend te kloppen.
Een groep wandelaars die eerst achter mij zaten hebben het uitstapje naar de Montana Blanca overgeslagen en lopen nu een eindje voor mij op de berg. Dat is handig, want dan weet ik waar het pad ongeveer loopt. Zeker in het begin van de tocht naar boven is dat niet altijd duidelijk aangegeven.
Ergens moet ik een afslag gemist hebben of een afslag genomen hebben die niet het pad was, waardoor ik een behoorlijk stukje over losse stenen een weg omhoog moet banen. Ik richt me maar op de mensen die boven mij lopen, er vanuit gaande dat zij wel op het pad lopen.
Als ik eenmaal het pad weer bereikt heb gaat het allemaal een stuk beter. Het is nog steeds een ruw pad van losse steentjes, maar het is beter dan het een weg naar boven banen over losse keien die tijdens het klimmen telkens onder je voeten wegrollen en het gevoel geven van het beklimmen van duinen op het strand, waarbij je bij iedere stap weer een halve stap naar beneden wegzakt.
De ijle lucht maakt dat ik eerder buiten adem ben dan anders, maar al met al valt het me nog alles mee.
Qua wind heb ik geluk, want een groot deel van de weg omhoog wordt afgeschermd door een iets hogere naastgelegen wand van lava. Alleen op bepaalde stukken van het pad is het met het hoofd omlaag voorovergebogen vooruit ploeteren, maar het grootste deel van de tocht ligt relatief qua wind in de luwte.
Na niet al teveel tijd heb ik de groep wandelaars al weer ingehaald en sluit ik achter bij hen aan.
Als de groep een pauze houdt en wacht op de laatste lopers om aan te sluiten kan ik er langs en vervolg mijn weg naar boven.
Van een uitsluitend dorre helling van rotsblokken zonder enige begroeiing gaat het landschap over in een helling met een soort heideplanten. Het pad wordt ook wat beter en biedt meer houvast (minder losse kiezels). Deze aangename fase met plantjes is relatief kort (mede omdat het pad hier ook lekker opschiet).
De volgende fase is sneeuw, al valt de hoeveelheid mee en zijn er maar een paar punten dat ik echt in de sneeuw moet stappen. Het is wel gelijk verradelijk glad in de sneeuw (zeker bij de tocht terug).
Niet al te veel later zie ik al de antenne van Regugio Altavista uitsteken, een plek om te schuilen voor slecht weer en om de overnachten. De overnachtingsplek wordt actief gebruikt door wandelaars die de volgende morgen vroeg voor zonsopgang naar de top van de Teide willen klimmen om de zon op te zien komen en de gigantische schaduw die de Teide dan over Tenerife werpt te zien.
Na ongeveer 3,5 tot 4 uur lopen ben ik boven (3270m), een kleine 1000 meter klimmen. Ik gebruik de Refugio om te lunchen en informeer tegelijk hoeveel verder het nog is naar het aankomststation van de kabelbaan. Dat blijkt toch nog circa 45 minuten te zijn. Dat vind ik te ver, want de bewolking begint inmiddels samen te pakken en het wordt een stuk kouder.
Het uitzicht van de top is super.
De weg naar beneden is een stuk sneller. Het meest steile stuk waar ik naar boven toe 1,5 tot 2 uur over gedaan heb leg ik in een ruim half uur af.
Het vlakke deel daarna gaat ook sneller naar beneden dan naar boven en na ongeveer 1,5 uur ben ik weer terug bij de auto en ga ik weer terug naar mijn meiden in het hotel.
Bij het hotel zwemmen we nog even met Anika en gaan daarna op weg om wat te eten in de stad. Eerst gaan we naar Alcala, maar het plein waaraan de restaurants zitten waar wij hadden willen eten is afgezet door de politie. Kennelijk is er iets gebeurd. De overige eetgelegenheden nodigen niet erg uit, dus draaien we om en gaan naar het dichtbij gelegen Puerto de Santiago.
Daar is het een drukte van een jewelste. Er is nergens parkeergelegenheid te vinden. Hier en daar staan zelfs auto’s dubbel geparkeerd. We belanden op een kustweg waar best wel een paar restaurants aan gelegen zijn die het bezoeken waard lijken, maar nergens een plek om de auto neer te zetten.
Kennelijk hebben we deze kustweg zo lang gevolgd dat we inmiddels in Los Gigantes zijn aangekomen, een volgend plaatsje. Als we een zijstraat nemen om via een andere route terug te rijden belanden we in een soort van Hotel California situatie. Overal eenrichtingsverkeer en de kant die wij op willen mogen we niet op. Iedere keer als wij de weg naar de kust weer op willen om zo dezelfde weg terug te kunnen nemen moeten we verplicht linksaf of rechtsaf. Het is heel apart.
Uiteindelijk belanden we weer op de kustweg, maar wederom geen enkele plek om de parkeren. Uiteindelijk besluiten we bij een restaurantje waar we eerder geweest zijn te gaan eten want die hebben een unique selling point: parkeerruimte.
Het eten is erg goed, een Dorade voor mij een een overheerlijk mals varkenslapje voor Maaike. Anika hapt wat frietjes mee. Na het eten worden we nog getracteerd op een mooie zonsondergang.
‘s avonds doen we niet al te veel meer. Anika gaat bijna gelijk als we terug zijn heerlijk slapen. Wij lezen nog wat en gaan daarna ook lekker slapen. Ben best moe van de tocht vandaag.