ochtend siesta terwijl maaike even snel bij de bakker wat haalt

Vandaag hebben we een tripje naar de top van de hoogste berg van het eiland, de Gajonay met een hoogte van maar ruim 1400 meter. Eerst doen we ‘s ochtends rustig aan. In plaats van het ontbijt van het appartementencomplex gaan we eten in een tentje aan de overkant. Op de menukaart staat dat de bestelling wat langer kan duren omdat men alles vers snijdt etc.

de geplande trip van vandaag

Als na een half uur nog steeds ons gebakken eitje niet gearriveerd is en Anika de tent begint af te breken blijkt dat de bestelling niet goed doorgekomen is. Dit wordt meteen gefixed. Helaas, in plaats van voor ieder een gebakken ei krijgen we er nu een. We zijn er wel klaar mee, delen dit ei en gaan er vandoor. De lokale bakkerij doet als gevolg van deze vergissing goede zaken. Het startpunt van de tocht naar de top is maar een half uurtje rijden bij ons vandaan, dus dat schiet lekker op. We zijn redelijk wat in hoogte geklommen en het is hier aanmerkelijk frisser dan aan de kust, maar een T-shirt volstaat door het zonnetje nog steeds. We besluiten de route tegengesteld te lopen, dan hebben we op de terugweg de mogelijkheid om te kiezen voor de lange of de korte variant, al naar gelang hoe zwaar de trip valt. We zijn enigszins argwanend ten aanzien van de tijd die in ons gidsje voor deze tocht staat, een kleine 3 uur, terwijl op het bord in het park voor dezelfde tocht ruim 6 uur staat. De tocht is relatief gemakkelijk, de paden zijn goed onderhouden maar het stijgt wel behoorlijk en gestaag. Helaas is er wel de nodige laaghangende bewolking naar binnen gedreven. Aan de ene kant biedt dat op zichzelf wel weer bijzondere plaatjes van de omgeving, maar dat belooft niet al te veel goeds voor het uitzicht op de top. We hopen op het beste.

Onderweg voorziet Anika de trip van audio commentaar…

Door het bos klimmen we gestaag naar boven en als we de top al kunnen zien mogen we eerst weer een heel stuk naar beneden om daarna datzelfde stuk en meer weer te moeten klimmen. Dat viel tegen. Op de top is het uitzicht nog redelijk. De wolken blokkeren helaas wel het uitzicht op de omringende eilanden, La Palma, Tenerife en El Hierro. La Palma laat zich nog wel even kort zien, maar de rest van de eilanden blijven verscholen. Wel hebben we mooi uitzicht op Chipude, een wat lager gelegen tafelberg. Op de top lunchen we en genieten we van de omgeving. De tocht terug gaat snel. Wel is het jammer dat grote delen van het bos waar we doorheen lopen door een recente bosbrand uit niet veel meer bestaat dan verkoolde stammen. Wel zijn er genoeg zaailingen die uitlopen en nemen struikjes het er ook van nu ze ineens wel afdoende licht krijgen, maar het doet op de plekken waar het bos afgebrand is wel af aan de sfeer.

In de verte het strand waar we gisteren waren, we staan nu op de bergketen die we gisteren in de verte zagen

Onderweg naar huis nog mooie uitkijkpunten waar dit keer niet alleen wolken te zien zijn. Eenmaal terug in het appartement besluiten we een tweede poging te wagen om Anika te leren zwemmen. Het water is behoorlijk koud, dus dat helpt niet mee en zodra Maaike Anika ietsje verder in het water laat zakken klimt ze snel in mama omhoog.  Maar met geduld en spatten in het water went ze wel langzaam. Een tijdje later staat ze zelf lekker te spatten en met een schaaltje te rammen tegen het hek dat het ondiepe deel van het diepere deel van het zwembad scheidt. Ze heeft het duidelijk naar haar zin. Met een brede lach op haar gezicht halen we haar uit het water, want ze wordt langzaam aan wel koud. ‘s avonds eten we nog in een restaurantje in de buurt die in record tijd ons eten weet te brengen. Dat kwam goed uit want Anika is moe en moet nodig naar bed toe. Onderweg naar huis pikken we nog een lekker italiaans ijsje op als dessert en genieten we van de zonsondergang. Niet al te lang nadat we Anika in bed gelegd hebben gaan we zelf ook pitten. Het was een intensief dagje en we hebben veel zon gehad, dus we zijn best rozig.