Canarische Eilanden

Vandaag was de grote dag, Anika’s eerste verjaardag. Maar voor alle festiviteiten begonnen eerst even lekker in het zonnetje buiten spelen.

Maar na het ontbijt hebben we de verjaardag uiteraard in stijl gevierd, met een taartje. En voor de vorm hebben we “er is er een jarig” ook nog in het spaans gezongen (“Cumpleaos Feliz”).

Voorzichtig met een klein vingertje probeerde Anika de taart die we de dag ervoor gehaald hadden, maar al snel werd het wat baldadiger en werden beide handen gebruikt, zoals het hoort.

Heerlijk smullen voor onze grote meid, maar dat zie je ook wel aan de foto’s.

Iedereen overigens nog bedankt voor alle felicitaties, erg leuk.

Na even dubben (weersvoorspellingen waren wat onzeker, maar als we naar buiten kijken ziet het er wel goed uit) toch maar de gok genomen en een tripje naar een strand gemaakt.

Is wel een stukje rijden, maar dat levert onderweg ook weer mooie uitzichtpunten op. De tocht naar het strand stond omschreven als betrekkelijk eenvoudig, maar wel inspannend. Zeker de heenweg was meer dan dat.

Het beginpunt van de route vinden was al een opgave, het gaat namelijk om een totaal niet op enigerlei wijze gemarkeerde route. We moeten het doen met een beschrijving van een ebook die we gedownload hebben en op een smartphone gezet.

De omschrijvingen zijn lang niet altijd even duidelijk. Neem het pad bij het muurtje met de palmen omhoog naar rechts voorbij de stal. Wat doe je dan als er maar een palm staat en iets dat op een muurtje lijkt en in de verste verte geen stal te bekennen is?

Toch maar afgeslagen en inderdaad, een meter of 100 verderop zien we iets dat een stal zou kunnen zijn.

Voordat we bij het strand aankomen nemen we nog een verkeerde afslag en zitten per ongeluk al op de alternatieve route terug.

 

Kennelijk hadden we nog een stukje verder door de barranco (semi drooggevallen rivierbedding) moeten lopen. Vanaf het punt waar we nu staan zien we het pad dat we hadden moeten hebben.

Toch maar de steile helling met losse steentjes naar beneden, door de barranco verder en het andere pad omhoog om vervolgens af te dalen naar het strand.

Bij de toegang tot het strand staat een hippie boog van riet en zijn er van die typische hippie tekeningen gemaakt op de stenen.

Op het strand zelf zijn een paar zeiltjes gespannen waar mensen onder kunnen schuilen voor de regen en wellicht ook gebruiken als tent voor de nacht.

Er zijn weinig mensen op het strand. We gaan een beetje bij de rest uit de buurt zitten en laten Anika spelen op het strand.

Zodra Anika’s voetjes het zwarte zand raken reageert ze alsof we haar in een mierenhoop laten afzakken (nee, het zand was niet heet). Dat vond ze helemaal niets. Opvallend, want ze is anders heel onderzoekend. Uiteindelijk maar een doek die we mee hadden voor als ze ging spugen op het zand nu wel de omgeving gaan verkennen.

Niet lang daarna zit ze lekker te spelen in het zand.

Karik gaat nog even een foto nemen op een steen in de zee, maar dan komt er natuurlijk een onverwacht hoge golf en waterdichte schoenen zijn niet waterdicht als het water er van bovenaf in gutst.

Zo goed en zo kwaad als het gaat sokken maar even drogen en lekker met Anika spelen in het zand.

Als de wolken wat meer beginnen samen te pakken en het harder gaat waaien is het tijd om weer te vertrekken, het is namelijk minstens nog een uur terug.

De tocht omhoog is mooi en biedt mooie vergezichten over de omgeving en de imposante bergketen met daaronder een dorpje. De bergketen doet ons enigzins denken aan de Kimberleys in Australie. Mooi om te zien.

De weg terug naar het dorpje is best een eind. Daar aangekomen drinken we in het cafe naast het startpunt van de route nog wat terwijl een paar stamgasten met een gitaar en een houten box die gebruikt wordt als drumstel (klonk goed!) muziek maken.

Anika geniet van de muziek en slaat vrolijk met haar drinkbeker, volkomen uit de maat, mee met de muzikanten die daar de grootste schik in hebben.

Eenmaal terug in het appartement besluit Anika dat ze, nu ze een jaar is, ook maar moet beginnen met lopen achter een stoel. Vol goede moed schuifelt ze het hele huis door en laat luidkeels horen dat ze het er niet mee eens is als de stoel weer is vastgelopen tegen de tafel of een muur.

Deze eerste stappen zijn natuurlijk ook op film vastgelegd, geupload met engelengeduld…

Terwijl Maaike het eten klaarmaakt is Anika nog even lekker buiten aan het spelen bij het zwembad (onder supervisie) en bij de palm.

‘s avonds eten we nog snel een pizza en gaan dan zo snel mogelijk terug, want Anika is doodmoe. In de wandelwagen valt ze al in slaap en al slapend hevelen we haar over in een bedje. Best een enerverend dagje voor een eenjarige.