Oorspronkelijke krater van de grote uitbarsting in 1723
Vandaag naar Irazu, de laatste bestemming van onze vakantie. Als we ‘s ochtends wakker worden hangt er een dikke mist, zicht is nog geen 10 meter. Dat belooft niet veel goeds.
Eerst ontbijten. Dat is uitstekend. Alles wat je vraagt wordt voor je gemaakt. Wij eten een paar overheerlijke pannenkoeken met vers fruit. Dat lekkere fruit zullen we in Nederland nog gaan missen.
Irazu is hier een klein half uurtje met de auto vandaan, dus we laten de spullen lekker in de kamer liggen en gaan op pad. De tocht gaat door dichte mist en lichte regen. We hebben het gevoel letterlijk door de wolken te rijden. De weg slingert gestaag omhoog en op een gegeven moment prikt de zon er door. Misschien komt het toch allemaal nog goed. In de verte kunnen we een stukje van Cartago zien. de hele stad is gehuld in een dik wolkenpak dat op de grond lijkt te hangen.
Hoofdkrater, laatste uitbarsting 1963, sinds 2001 weer actief
Als we een stukje verder rijden rijden we weer in dikke mist of wolken, wat het ook moge zijn. Bij de ingang van Irazu geeft men aan dat de kans groot is dat we niets zien, maar dat de zon soms door de wolken heen prikt en je dan wel zicht hebt. We zijn er nu toch, betalen de entree en rijden verder. Ineen dikke wolkensoep stappen we uit bij het parkeerterrein. We kijken uit – voor zover dat kan – over een grijze massa van as en lavasteentjes waar niets op lijkt te willen groeien. Boven het landschap hangt een dik wolkendek.
mist op de top van Irazu over maanlandschap van zwarte lavasteentjes
Terwijl we het pad aflopen naar de kraterrand lijkt het evenwel wat te gaan opklaren. En ja hoor, wonder boven wonder, de zon breekt door en we hebben een perfect zicht op de krater en het meer er onder, al zien we wel de bewolking al weer aan komen drijven. Ontzettend geluk dus dat we met dit weer nog zulk goed zicht hebben op de krater.
kratermeer
De krater zelf heeft een diameter van meer dan een kilometer en is 300 meter diep. Het pad loopt in een halve cirkel met de krater mee en de opklaring lijkt wel met ons mee te bewegen. Telkens hebben we helder zicht en als we net klaar zijn komt de bewolking weer opzetten. Het is hier ook behoorlijk fris, gelukkig hebben we een trui en jas meegenomen. Met de lichte motregen kunnen we alvast wennen aan het weer in Nederland.
kraterrand in de mist
Op de weg terug zien we nog een soort wasbeer achtig beest niet ver van het pad af naar torretjes en wormen graven. Het beest is bepaald niet schuw en laat zich gemakkelijk fotograferen.
Eenmaal terug gekomen op het parkeerterrein trekt de lucht helemaal dicht en is er van de krater niets meer te zien. Door de dikke soep rijden we terug naar onze overnachtingsplek om de bagage op te halen.
Nu is het alleen nog terug rijden naar San Jose, ergens onderweg een plek zien te vinden om de auto te laten wassen, de auto inleveren en naar het vliegveld. Als het verkeer erg mee zit gaan we misschien nog even kort San Jose in voor wat souvenir shoppen, al kunnen we denk ik niet veel meer meenemen.
De vakantie was weer super. Veel gezien en heerlijk genoten.
‘s ochtends even op internet gekeken en wat mailtjes verstuurd. Daarna lekker ontbeten en klaargemaakt voor onze hike.
We rijden onze auto naar een B&B vlakbij de ingang van Chirripo en van de eigenaar mogen we onze auto daar best een paar uur laten staan. Erg handig, want anders is het een paar kilometer steil een berg op lopen naar het beginpunt en dat voorkom je liever.
het 'minder' steile pad na el thermometre
Het eerste stuk van de tocht heet El Thermometre o.i.d., waarschijnlijk omdat hier je temperatuur genomen wordt of in ieder geval flink omhoog gaan. God wat is het steil. Het is echt zwoegen naar boven. Het uitzicht is wel gelijk erg mooi.
Na deze eerste beproeving komen we er achter dat de weg erachter niet veel beter is. Iets minder steil, maar alsmaar steil omhoog, non stop. De tocht naar boven is 13 kilometer en stijgt ongeveer 2300 meter. Over de eerste kilometer doen wij 45 minuten. De tweede gaat al beter, een half uur. We hadden al besloten niet helemaal naar boven te gaan, maar nu twijfelen we zelfs of we wel naar het 4 kilometer punt willen lopen.
Uiteindelijk laten we ons niet kennen en lopen we de eerste 4 kilometer en stijgen daarbij ongeveer 700 meter. Wat een tocht. Ongeveer bij het 4 kilometerpunt is een afslag naar Cloudbridge, de plek waar we gisteren ook een korte wandeling gemaakt hebben. Liever dan dezelfde weg terug nemen de deze afslag. Onderweg hebben we nog even bereik met de telefoon en regelen we de plek voor de overnachting vanavond. Dat is nog niet makkelijk dicht bij Irazu, want de vulkaan zelf heeft geen overnachtingen vlakbij.
uitzicht over Cloudbridge
De weg waar we nu op zitten is duidelijke the road less travelled. Af en toe vragen we ons af of we nog wel op het pad zitten, want er is niets aangegeven en er zijn zoveel over het pad gevallen bomen dat het af en toe gokken is of we nog goed zitten. Daar komt bij dat de ondergrond vol ligt met dor blad dat samen met de droge ondergrond een fantastische glijbaan vormt. De weg hier naar beneden is zo mogelijk nog steiler dan de weg die we hiervoor omhoog hadden. Het kost veel moeite om niet onderuit te gaan. Ook hier onderweg mooie uitzichten.
Uiteindelijk bereiken we Cloudbridge. Inmiddels is het al na 12-en en we wilden uiterlijk 1 uur gaan rijden, omdat het nog best ver is naar Carthago en we moeten over de Cerro de la Muerte en dat kan veel tijd kosten. De weg bij Cloudbridge zelf gaat ook nog redelijk steil naar beneden maar loopt wel veel beter en rond 1 uur zijn we bij de auto. Snel nog via internet inchecken voor onze vlucht naar Madrid (gisteren lag de site van Iberia er uit dus kon dat niet) en daarna op pad.
Met de Costaricaanse radio aan (veel vrolijke swingende muziek) zoeven we op weg naar Cerro de la Muerte. Onze tank is inmiddels wel verradelijk leeg, al is de stand met alle heuvels lastig in te schatten. Garmin loodst ons zonder problemen naar het dichtsbijzijnde tankstation waar we op de dampen in de tank aan komen rijden. We hadden ons toch een beetje verkeken op het verbruik van de auto in de bergen heuvelop.
Eenmaal op Cerro de la Muerte (mountain of death) snappen we wel waarom deze berg zo heet. De weg hier eist jaarlijks veel levens en slingert flink. De weg zelf is geen probleem en goed onderhouden. Wel is het rijgedrag van de tico’s link. Zelfs vrachtwagens halen in op punten waar ze niet kunnen zien of er om de bocht iets aankomt.
Het is een interessante tocht. Eerst slingert de weg lang omhoog en na een tijdje rijden we in mist of laaghangende bewolking. Het zicht is geregeld maar een paar meter en de mist kruipt als een dikke damp over de weg, alsof het vloeibare stikstof is. Bijzonder om te zien. De omgeving is een soort mysterieus woud waar je af en toe wat verder kan zien en daarna weer alleen silhouetten van bomen.
Ondertussen rijden tegemoetkomende vrachtwagens in bochten vaak te hard waardoor ze uitzwiepen op onze weghelft. De wegen zijn hier niet echt breed dus veel ruimte om uit te wijken is er niet, maar je geeft deze kolossen wel de ruimte die ze nodig hebben. Opletten geblazen.
Na deze beproeving komen we midden in de spits door het centrum van Carthago heen, een grote stad (oude hoofdstad) van Costa Rica. Voorrang kennen ze hier niet en het is hier veel getoeter en lef hebben om je auto er tussen te duwen. Ik denk weldat het helpt dat onze auto optisch al flink toegetakeld was voordat we hem huurden, want we komen overal met wat geduld toch zonder problemen tussen.
Onze hotelkamer is super. Twee enorme bedden, een mooie badkamer, open haardje, twee luie stoelen voor een TV en heel, heel veel ruimte. Bedden liggen ook heerlijk. Dat wordt lekker slapen zo. Morgen vroeg op voor Irazu en daarna door naar San Jose om de auto in te leveren en het vliegtuig te pakken.
Voor het ontbijt de boot op vanuit Drake Bay terug naar Sierpe. Het instappen zelf is totale chaos. Er zijn meerdere boten die mensen naar Sierpe brengen, maar het is totaal niet duidelijk wie in welke boot moet stappen. De kapitein steekt op een gegeven moment 4 vingers op als teken dat er nog vier personen door de branding heen met de baggage mogen komen om in te stappen. De daarop volgende reactie lijkt er een beetje op alsof het eiland in de fik staat en iedereen het tegelijkertijd wil verlaten. Mensen zijn wat dat betreft wel bijzonder. Uiteindelijk pasten we allemaal prima in de boot.
De weg terug ging snel. Het invaren van de rivierbedding was heel apart. We voeren tussen enorme golven waarbij het bootje nietig leek. Zo nu en dan haalden we een golf in en had je het gevoel in een achtbaan van een pretpark te zitten. Alles ging evenwel goed en we hielden het zelfs droog.
Eenmaal aangekomen in de mangrove is de boot dit keer meer door nauwere delen van het mangrovestelsel gevaren. Waarschijnlijk kon dit nu wel omdat het water hoger stond, de wortels van de bomen die op de heenweg ver boven het water uitstaken stonden nu diep in het water. Blijft een indrukwekkende ervaring. Onderweg zagen we nog een sloth in een boom hangen.
Nog voordat we aangemeerd zijn in Sierpe schreeuwen de taxichauffeurs al de tarieven voor een ritje naar Palma Sur, de dichtstbij zijnde stad waar openbaar vervoer nog komt. Totale chaos weer bij het uitstappen, want iedereen wil tegelijk zijn baggage, maar 20 man die baggage willen op een steiger van 3 bij anderhalve meter gaat natuurlijk niet. We doen het evenwel rustig aan en als onze baggage getoond wordt halen we die op.
In Sierpe lekker ontbeten en de auto opgehaald. Daarna doorgereden naar Boruca, een plaatsje waar inheemse Indianen wonen en maskers maken. De weg is wederom slecht en over de 8 kilometer afslag van de grote weg doen we een klein half uur. In het dorpje aangekomen krijgen we een uitleg van een jongen in een soort mini museum over de geschiedenis, een grote man die van de spanjaarden ontsnapt is en in de bergen is gaan wonen en op de een of andere manier een waterval vertegenwoordigt, een vrouw die iets met een reuzenslang heeft gedaan en hun kinderen zijn allemaal vermoord, op een na, die leeft in Corcovado volgens de legende. De rest van de uitleg werd nog ingewikkelder. De jongen deed erg zijn best, maar zijn engels was net als ons spaans een pocito.
Ook nog een filmpje gezien van een festival dat de indianen hier jaarlijks houden. Het gaat eigenlijk om een soort carnaval waarbij de inval van de spanjaarden wordt uitgebeeld. Er wordt veel gezopen en de costaricanen verdelen zich in twee kampen, een met de spanjaarden en de andere in duivels in zeer provisorische costuums en die beuken dan letterlijk op de ander in (duwen). En dat 3 dagen lang. Daar kan carnaval niet tegenop.
In het dorp nog een masker gekocht en daarna door naar Chirripo, de hoogste berg in Midden Amerika. Eenmaal aangekomen bij het hotel blijkt dat ze nog plek hebben (hadden niets geregeld). Een mooie grote kamer. ‘s avonds wordt het hier wel koud (gelukkig), dat is wel lekker na al die hitte.
uitzicht onderweg
Helaas kunnen we Chirripo niet beklimmen, de trip naar boven alleen duurt al minstens 8 uur en vaak langer. De meeste mensen die deze trip doen overnachten op de top en gaan de dag daarna weer terug. Met voorbereiding en alles kost dit je 4 dagen. Zoveel tijd hebben wij niet. Wel kunnen we een stukje van de tocht doen. Dat bekijken we morgen wel.
stroompje in cloudbridge
Vandaag is er nog wel genoeg tijd voor een tochtje naar Cloudbridge, een prive reservaat net voorbij het Chirripo park. De weg er naar toe is echt de slechtste weg tot nu toe in Costa Rica. Zo steil omhoog en naar beneden dat je niet eens meer kan zien of de weg nog doorgaat en zo ja, welke kant op. Tel daarbij veel grote keien en stenen bij op. De weg is bovendien zo smal dat keren niet mogelijk is. Zit je er eenmaal op, dan moet je ‘m wel tot het eind uitrijden. Zou niet weten wat te doen als er een tegenligger aan zou komen. Gelukkig komen we geen tegenligger tegen.
2 kilometer en 20 minuten verder zijn we dan eindelijk bij Cloudbridge gearriveerd. De tocht daar is leuk. We zien diverse watervalletjes en ook schiet er nog het nodige wildlife, waaronder een slang, weg voordat de camera dit kan vastleggen.
Weer bijtijds op om te ontbijten en daarna door naar Cano Island. De kokkin van het restaurantje waar we gingen ontbijten had er duidelijk geen zin in of niet gerekend op meer mensen, want het ging allemaal super manana manana. We hadden in totaal ongeveer 40 minuten om te ontbijten, maar het duurde 35 minuten voor het klaar was. Dus maar snel opeten en verder.
De boottrip naar Cano island duurde langer dan verwacht. Het eiland kan je vanaf Drake Bay al zien liggen maar is kennelijk toch nog een uur varen. Het eiland is bij elkaar 300 hectare. Maar het gaat per saldo om de zee er omheen. Daar wemelt het van de vissen. We hebben ongeveer de hele cast van de film Finding Nemo voorbij zien komen, op de haaien na dan. Die waren overigens niet ver weg, zo hoorden we van de groep duikers die even verderop aan het duiken waren. Zij werden bij de eerste duik omcirkeld door 6 haaien en bij de tweede duik zagen ze drie haaien een enorme vis verorberen.
Wij hebben zelf geen haaien gezien, maar naast veel kleine visjes, een enorme school grote vissen ook een stingray en een murene. Toen we in de boot zaten zagen we vervolgens nog diverse rays uit het water opspringen en er weer induiken.
‘s middags nog gelunched op een snorkelstrand. Helaas was het water daar door de golfslag te troebel om te snorkelen, dus hebben we een beetje gezwommen en naar ara’s gekeken.
De rest van de middag niets meer gedaan. Lekker een boekje gelezen en beetje gehangen in een hangmat. We hebben veel zon te pakken gehad met het snorkelen en neigen naar verbranden, dus nu even voorzichtig zijn.
Siesta
Bij terugkomst bleek ook dat onze onderwatercam het waarschijnlijk begeven heeft. Volgens mij heeft de accu gelekt en kortsluiting veroorzaakt. Erger nog, het lijkt er op dat in dat proces ook de geheugenkaart met al onze filmpjes en foto’s met die camera gewist is. Gelukkig hadden we pas nog een backup op ons laptopje gemaakt (voor het geval de camera gestolen zou worden), dus het meeste hebben we nog wel. Eigenlijk missen we alleen de onderwater foto’s en filmpjes van vandaag, wat wel jammer is want daar zaten best leuke filpmjes bij van zwemmen tussen een enorme scholen van diverse soorten vissen. Betekent wel dat we van vandaag weinig foto’s hebben.
Om 18:30 uur (dan is het hier al pikkedonker) kwam onze gids ons ophalen
voor een nighthike. Onze gids bleek Havier te zijn, dezelfde gids die we
hadden voor onze Corcovado trip. Een leuke bijkomstigheid was dat wij de
enige twee waren voor die avond, dus hadden we een prive gids. Havier gaf
bovendien aan vooral te zoeken naar kikkers en dat was ook precies wat
wij wilden.
Banana spider
De eerste beestjes die we tegen kwamen waren spinnen, met name
bananenspin. Een beet van die spin schijnt erg pijnlijk te zijn omdat het
op je zenuwstelsel werkt. Je krijgt hartkloppingen en mannen schijnen een
zeer pijnlijk erectie te krijgen. Volgens onze gids zou een klein beetje
van het gif van deze spin onderdeel zijn van Viagra.
rain frog
Daarna zagen we de eerste kikkers. Van een rainfrog tot een bullfrog, een
enorme kikker die andere kikkers opeet.
bull frog
Maaike zag ook nog een slang en een grote schorpioen.
blue tail scorpion (ca. 15 cm groot)
De tocht door het bos zelf was overigens ook een ervaring op zich. We
kregen regenlaarzen aan en een groot deel van de tocht ging slosh slosh
door een laag stroompje. Daarna steil omhoog in het donker op een smal
pad dat je overdag al niet eens als pad zou herkennen. Af en toe hoorde
de gids weer een kikkergeluidjes en ging hij wild de bosjes in en dan
hoorden we “vamos” als teken dat wij ook konden komen en dan had hij weer
iets gevonden.
false fer de lance
We hebben ook meerdere oppossums gezien, lopend over onmogelijk dunne
takjes. Erg leuk.
Topper was evenwel de bekende groene boomkikker met rode ogen die meestal
op de cover van de reisgidsen van Costa Rica staat. Na wat zoeken in
letterlijk iemands achtertuin (die zijn hier overigens vrij groot) vonden
we deze mooie kikker. Hij heeft zelfs nog even op mijn hand gezeten toen
ik deze dichtbij bewoog. Uitermate lichte zuignap pootjes heeft dit
beest. Je voelt haast niet dat hij er zit. Erg bijzonder.
Even voor 5 uur ging de wekker. Belachelijk vroeg. Snel douchen en daarna
lopen naar een restaurantje dichtbij voor een snel ontbijt. De koffie
kunnen we wel gebruiken.
Na het ontbijt is de zon net opgekomen en gaan we de boot in. De tocht
over het water duurt meer dan een uur. We suizen langs sprookjesachtige
landschappen, kleine eilandjes net uit de kust, rotsformaties gehuld in
een dichte ochtendmist terwijl de branding woest op de rotsen beukt en de
ochtendzon die steeds feller gaat schijnen.
Het wordt langzaamaan warmer, oftewel heet, want toen we om 5 uur
opstonden was het al 30 graden. Gelukkig vaart de boot hard en dat
genereert een verkoelende wind.
Na een lange tocht gaan we ineens naar land. Je moet hier wel echt weten
waar je moet zijn, want de ene inham ziet er net zo uit als de andere. De
boot wordt zo dicht mogelijk naar de kant gevaren en daarna is het
schoenen uit en door de branding naar de kant.
Eenmaal aan de kant, schoenen weer aan en daarna hiken. Helaas wordt ik
(Karik) overvallen door een supergolf die veel verder dan de rest komt en
er voor zorgt dat ik de 5 uur durende hike met een natte schoen begin.
Dat zullen wel blaren worden aan het einde van de dag, nu niets meer aan
te doen.
Al vrij snel nadat we het bos ingaan komen we een grote groep wilde
zwijntjes tegen, ik denk ongeveer 20 dieren. Net nadat we op de zwijntjes
uitgekeken zijn en het pad opdraaien zien we een Tapir, een apart beest
dat een kruising lijkt tussen een olifant en een nijlpaard. Deze beesten
zijn echte nachtdieren en worden erg weinig overdag gezien. Mazzel dus.
baby tapir
Na de Tapirs gaan we verder het woud in tot we bij het ranger station
gekomen zijn. Even intekenen en we kunnen verder. De natuur is hier erg
ruig en mooi. Onze tocht door het bos voert uiteindelijk naar het strand
en daar zien we diepe afdrukken in het zand, tapir sporen. We volgen de
sporen totdat deze in diep struikgewas verdwijnen, zonder spoor van de
Tapirs zelf.
rio sirena
Inmiddels zijn we aanbeland bij Rio Sirena, een aparte rivier waar
zwemmen niet aan te raden is, omdat bij hoog water niet alleen
krokodillen het water onveilig maken, maar ook bull sharks die dan de
stroom op zwemmen.
Onderweg zien we ook geregeld apen door bomen slingeren, vaak hoog boven
ons, maar soms ook vlakbij. Meestal gaat het om spidermonkeys, maar we
zien ook howlers, zwarte apen met een gorilla achtig gezicht.
luiaard met baby
Ook zien we een luiaard moeder met haar baby hoog in de boom hangen.
Bijzonder om de moeder en jong te zien bewegen, want dat doen ze overdag
meestal niet.
Jesus Christ Lizard
Onderweg zien we de meest grillige grote bomen en een hoop vogels, teveel
om op te noemen. Daarnaast ook nog een kaaiman, coati, jesus christ
lizard (kan op water lopen, vandaar de naam), enorme spinnen (o.a. Golden
web spider met een web zo sterk dat ze er kogelvrije vesten van
maken/maakten), een toekan en tot slot een echte slang.
raar soort sprinkhaan
goldenweb spider (zo groot als een mensenhand)
Slang!
kaaiman
Al met al was het een erg leuke tocht. De weg de zee op was best heftig, we moesten voor ons gevoel huizenhoge golven over en de boot ging hard op en neer. Af en toe schepten we behoorlijk wat water en werden we hard naar beneden gesmeten, maar uiteindelijk bereikten we open zee zonder echte problemen.
Onderweg zien we nog tonijn springen, een grote manta ray uit het water opkomen en een groep dolfijnen. Alleen de walvissen ontbraken nog, super dag.
‘s middags ben ik met Alex van ons B&B gaan vissen vanaf het strand. Hij
had nog een hengel over, dus wij op pad. Was voor mij 10 tot 15 jaar
geleden dat ik een hengel had vastgehouden, apart om weer eens te doen.
Erg leuk ook om te doen tussen alle locals die ook een hengeltje of netje
uitwerpen.
Morgen gaan we naar Cano island om te snorkelen. Lijkt me super gaaf.
Corcovado! Daar gaan we naar toe vandaag. Op zich wordt het wel een beetje een reisdagje zonder al te veel bijzonders, maar desalniettemin zijn we blij dat het gelukt is daar een leuke accomodatie te boeken. Gewoon een B&B in het midden van het kleine dorpje Drake Bay in plaats van een of ander resort waar je volledig afhankelijk bent van wat ze daar bieden.
We ontbijten rustig en hebben onze baggage totaal omgegooid zodat alles wat we voor de komende 4 dagen nodig hebben in een grote rugzak past. De rest van de spullen laten we in de auto achter op een bewaakt parkeerterrein. Hopen maar dat alles er nog is als wij weer terugkomen. Zo niet, dan hebben we in ieder geval een paar tico’s blij gemaakt met een paar t-shirts, broeken en ondergoed.
Zodra we de auto starten worden we onaangenaam verrast door Garmin die aangeeft dat de reistijd 3 uur is in plaats van de 1 uur en een kwartier waar wij vanuit zijn gegaan. Dan zouden we de boot gaan missen. Gelukkig blijkt Garmin ongelijk te hebben en doen we er anderhalf uur over. De weg naar Sierpe is vrij rechttoe rechtaan, al is het laatste stuk asfalt surprise, waarbij de surprise bestaat uit vanaf een afstandje niet goed zichtbare op elkaar volgende diepe kuilen, soms nagenoeg de gehele weg breed. Langzaamaan dus.
uitzicht vanuit cafe in sierpe
De aankomst in Sierpe is chaotisch. Er zou ergens een beveiligde lang parkeren plaats zijn, maar waar is nergens aangegeven. Ik weet dat ik mee moet met Dago, de kapitein van ons bootje naar Drake Bay, maar wie hij is en waar ik hem kan ontmoeten werd er niet bij verteld. Alles zou zich vanzelf moeten wijzen en dat deed het ook. De plaatselijke kokosnootmelk verkoper wist mij te vertellen waar Dago was en Dago wist weer wie er over langparkeren ging. Dus koffers uitladen en daarna snel achter een Tico aanrijden die me een nietszeggend bonnetje geeft en mij de auto achter een hek laat parkeren. Gelukkig staan er nog een hoop andere vrij nieuwe auto’s. Duidelijk rentals, dus ik hoef me geen zorgen te maken.
Daarna is het in een barretje wachten tot we kunnen vertrekken. We zijn meer dan een uur te vroeg, maar dat geeft niet. Het uitzicht is prima. We kijken toe hoe er ongelofelijk veel levensmiddelen in het kleine bootje gestouwd wordt dat later onze boot blijkt te zijn. Onder banken, in ruimtes opzij, achter de kapitein, voorin, overal liggen wijn, fruit en eieren opgestapeld.
onderweg naar corcovado
Rondom 11:15 zwaait de kapitein wild met zijn armen, het teken dat wij moeten komen. Naast alle levensmiddelen en de baggage van alle passagiers nemen er nog 14 man + kapitein plaats in de kleine boot. Volle bak.
riviermond met in de verte de branding van de zee
Met een flinke vaart zoeven we door de mangroves. Onderweg zien we huisjes van de locals en veel, heel veel palmen en bamboe. In de verte zien we op een gegeven moment de branding terwijl de palmen aan onze linkerhand stoppen en er een kort zandstrandje zichtbaar wordt, we zijn nu in de monding van de rivier.
verlaten riviermond
Met wat golfslag werken we ons over de branding heen de zee op en daar gaat de tocht weer in volle vaart verder langs rotspartijen in het water en de kust. In de verte zien we ook al Isle de Cano liggen waar we nog willen gaan snorkelen. Zou daar erg mooi zijn, met veel vissen, mantarays en kleine haaien.
Drake bay (eb)
Voordat de kapitein aan land gaat is hij nog zo attent om iedereen eerst te vragen om te betalen. Wel een tactische zet, want het is vanaf hier best ver zwemmen met je baggage. De kosten vallen enorm mee, had gehoord dat het 35 dollar p.p. enkele reis zou zijn, maar het blijkt om 15 dollar te gaan. Koopje.
Drake bay - het dorp
Het laatste stukje naar de wal toe is het wel in het water springen en met je baggage naar de kant waden. Gelukkig is de boot dichtbij het strand zodat je tot je knieen nat wordt, tenminste, als er geen grote golf aan komt.
Op het strand worden we snel opgepikt door Alex die ons naar ons appartementje brengt. Het is een mooie ruime kamer met een goedwerkende fan en eigen douche / WC en een koelkastje. Dat laatste is ook heerlijk, zeker met deze hitte, al zullen we de meeste drankjes wel kopen in het naastgelegen barretje waar we ook geluncht hebben en de kwaliteit was prima.
de enige weg van Drake Bay Village
Na het eten nog een tocht voor morgen geboekt, een hike van 5 uur met gids in het centrum van het gebied, vanaf rangerstation Sirena. Helaas moeten we om 6:00 uur vertrekken en dat betekent dat we ons uiterlijk 5:20 uur moeten melden op een andere locatie voor ontbijt. Dat wordt vroeg opstaan dus.
einde van de baai
‘s middags nog naar het strand geweest en een heerlijke strandwandeling gemaakt. Aan het einde van het strand ging een paadje het bos in. Onderweg komen we nog enorme bamboe planten tegen:
Hier en daar stond een pijl met daarop de verleidelijke woorden: playa. Uiteraard gingen we deze bordjes volgen. Na een tocht van 5 minuten op flipflops kwamen we er achter dat de playa nog 25 minuten lopen verder was. Toch maar gedaan, want het pad door het bos was relatief vlak en goed onderhouden.
de andere baai waar we naar toe gehiked zijn
Het strandje zelf was mooi. Hier veel meer golfslag dan bij Drake Bay. In het begin is het lekker zwemmen, maar ineens slaat de zee om en komt er een sterke stroming die je dan weer hard de zee op duwt en dan weer hard de zee in trekt, zo hard dat zelfs als je stevig staat, het lastig is om overeind te blijven. En als je omvalt, dan ga je hard mee. Een tijdje zo in de golven gespeeld en daarna het water uit, opdrogen in de zon en daarna terug.
Drake Bay (vloed) met vissers
Na de tocht door de bos bleek het strand van onze baai helemaal verdwenen te zijn. Kennelijk is het al bijna vloed. Slippertjes uit en door het water verder, het is niet diep. Alle tico’s lijken wel tevoorschijn gekomen te zijn om te gaan vissen. Dat gaat hier heel simpel, met een klosje garen een een haakje met een klein visje er aan. En met succes. Kort nadat we terug zijn en ik dit zit te tikken komt Alex (beheerder van onze lodge) terug met een enorme vis (leek wat op een zwaardvis) van meer dan een meter. Dat wordt de vis van de dag proberen, want die zag er goed uit.
De vis van de dag smaakte uitstekend. Nog geen uur nadat hij gevangen was lag hij al op mijn bord. Bijzonder genieten. Met het eten zit het hier in ieder geval goed. Nu vroeg slapen. Met de zon van vandaag en de biertjes bij het eten zal dat geen probleem zijn. Opstaan voor 5:00 uur is een ander verhaal…
Vandaag de gecombineerde trip waarbij we gaan whale watchen en daarna gaan snorkelen. Helaas, de walvissen wilden zich niet laten spotten vandaag, terwijl het toch hoogseizoen is.
Wel ontzettend veel dolfijnen gezien die speels voor de boot gingen zwemmen en achter de boot uit en over de golven van de boot heen sprongen. Erg leuk om te zien.
We hebben ook nog een kort filmpje gemaakt van de dolfijnen:
en van dezelfde dolfijnen springend op de golven van de boot:
Daarna snorkelen bij een rif. Zicht was redelijk goed, maar niet zo goed als the Great Barrier reef in australie. Dat kan natuurlijk ook bijna niet anders. Hoop vissen gezien, grote parrot vissen, gezwommen tussen een enorme school kleinere visjes en een vis gezien die zichzelf helemaal opblaast (naam vergeten). Erg grappig wordt dat beestje dan. Ziet er een beetje uit als een vreselijk dikke boos happende papegaai onderwater.
heremiet kreeft
Verder nog een enorme heremiet kreeft gezien die snel in zijn schelp kroop.
koraal
Op de terugweg zijn we nog langs een aantal natuurlijke grotten geweest waar we ook met de boot doorheen gevaren zijn.
Het begin van de middag hebben we vooral besteed aan het plannen van de volgende stap in onze toer. We hebben nog getwijfeld aan het plannen van twee dagtripjes vanuit hier, een naar Cano Island om te snorkelen en een naar Corcovado om daar te hiken. Qua tijd komt dat best gunstig uit, want dan hebben we niet het nadeel dat we feitelijk een dag verliezen op weg naar Corcovado. Aan de andere kant ben je dan wel voor nop een aantal keer heen en weer aan het varen en moet je telkens bijtijds weg, met daarmee het risico dat je een hoop leuks mist. Daarom maar besloten toch een overnachting in Drake Bay zelf te regelen. En wonder boven wonder, dat is gelukt!
Kijken erg naar Corcovado uit want hoor daar veel goede geluiden over. Morgen zullen we het zien.
De eerste uitdaging van de ochtend was het uitleggen wat we wilden hebben voor ontbijt. Het systeem van aanwijzen werkte overigens prima. Ontbijt was heerlijk. Vers fruit, volkoren pancakes en een soort vruchtenmilkshake met yoghurt.
Baai van Curu vanaf uitkijkpunt
Na deze voedzame start op weg naar Curu, een privaat natuurreservaat een kilometer of 20 verderop, vlakbij een ferry die we willen nemen om de oversteek naar Puntarenas (punt in het zand) te maken.
In curu mooie stranden met palmbomen gezien. Het bos is hier anders dan andere bossen die we tot nu toe gezien hebben en bestaat voor een groot deel uit enorme palmbomen. Geeft een echt tropische sfeer.
We hebben daar een aantal korte hikes gemaakt en veel capucijneraapjes tegengekomen. De beestjes konden we van vrij dichtbij bewonderen. Verder ook nog herten, grondmarmotten en leguanen gezien.
Verderop in Curu nog door een mangrovewoude gelopen. Doordat het eb was, was de wirwar van wortels goed zichtbaar. Met vloed staat dit stuk onder water.
Na deze trip door Curu hebben we ons moeten haasten naar de ferry, want natuurlijk hadden we weer te lang gehiked en vertrokken we te laat. We kwamen aan en konden nagenoeg meteen de ferry inrijden. Terwijl de een de auto de ferry in manouvreerde moest de ander nog een kaartje kopen.
De tocht naar de overkant duurde iets meer dan een uur en was zeker de moeite waard. Onderweg passeerden we verschillende eilandjes en konden we lekker uitpuffen van het haasten na de ferry.
Eenmaal aan vaste wal gekomen wacht ons een bijzonder spektakel. Om niet duidelijke redenen mogen alleen de bestuurders van de auto naar hun auto om deze uit de boot te rijden en moeten de rest van de passagiers te voet het schip verlaten. Dit leid tot een bijzonder grappig en chaotisch tafereel, want vanaf de ferry rij je meteen het centrum van Puntarenas in, een wat grotere stad hier. Is een beetje te vergelijken alsof je in de buurt van centraal station van Amsterdam met de auto rijdt. Om de pret compleet te maken staan er ook 20 taxi’s kriskras geparkeerd.
Iedereen probeert wanhopig de auto ergens langs de kant kwijt te raken om de partner met of zonder kinderen weer te vinden, maar dat kan haast niet, dus dan maar de smalle straatjes in en proberen een rondje te rijden. Gelukkig kon ik de auto nog op het laatste plekje voor een cafetaria kwijt en kon Maaike mij vrij gemakkelijk vinden.
Vanaf Puntarenas is het nog een uur of 3 rijden naar Uvita. Dat is op zich geen straf, want zodra we uit de stad zijn is het landschap niet onaardig. Zo nu en dan stoppen we even langs de kant van de weg om van het uitzicht te genieten of een foto te nemen.
Eenmaal in Uvita aangekomen blijkt onze kamer een cabin te zijn op een heuvel met een mooi uitzicht naar de bergen in de verte. De cabin ziet er top uit, erg mooi verzorgd en zo te zien nog niet zo lang opgeleverd. We hebben ook een koelkastje, wat een welkome aanwinst is. Daar hebben we voor onze komende tripjes een hoop lol van. Op het harde geluid van de cicades en andere beesten na is het hier muisstil.
Eind van de middag besluiten we nog te kijken of we kunnen surfen. Dat kan helaas niet, want het bedrijf dat surfplanken verhuurt is al dicht. In plaats daarvan gaan we lekker naar een strandje om te zwemmen en de zonsondergang te bewonderen.
closeup van grote golf bij zonsondergang
De branding is hier fors en er is een sterke onderstroom, dus we gaan niet al te ver zwemmen, anders komen we misschien niet meer aan wal. Ook de golven zijn hier flink, waarschijnlijk omdat het strand hier vrij snel afloopt. Het water is heerlijk warm, waarschijnlijk een graad of 27. Heerlijk genoten. Morgen gaan we een boottocht maken om walvissen en dolfijnen te zien. Maar eerst lekker slapen.
Na het ontbijt aan het strand (zou ik wel aan kunnen wennen) in de auto gestapt op weg naar Tambor. Het wegennet is hier niet zo goed als in Nederland, zodat een stuk omrijden over een betere weg zeker te moeite loont. Dit doen we dan ook. Via de plaats Nicoya zakken we verder af naar het zuiden.
De weg slingert in de buurt van de kust en zo nu en dan hebben we een prachtig uitzicht over een baai met in de verte een eiland. Helaas kunnen we moeilijk langs de weg stoppen voor een foto, dus moet het bij een herinnering blijven.
Parkeerplaats voor verlaten strand
Eenmaal aangekomen in Tambor bleek er toch iets mis gegaan te zijn met de reservering die we gisteren telefonisch plaatsten. In plaats van een kamer voor 2 personen vandaag stonden we er gisteren in voor een kamer met 4 personen. Lost in translation. Geeft op zich niets, men doet daar niet moeilijk over. Ze hebben nog een kamer voor 3 personen over met airco. Met name dat laatste is aantrekkelijk, want de meeste kamers hier hebben dat niet en ‘s avonds is het nog steeds 20+ graden. Meestal is het al 28 graden als we wakker worden, dus een airco is me wel wat waard.
aangespoelde boom op mal pais beach
Na het inchecken gaan we door naar Montezuma. Een apart kustplaatsje met een hippie sfeer. We parkeren op een klein pleintje dicht bij het centrum voor een korte hike van ca. 20 minuten naar een waterval. Wat er in het begin uitzag als een goed onderhouden pad blijkt later een klouterpartij door en langs de bedding van een rivier te worden. Met mijn open schoenen gaat dat prima, maar met Maaike’s slippertjes gaat dat wat minder makkelijk. Uiteindelijk bereiken we de waterval. Hij is best mooi gelegen en er is een heerlijke koele diepe laguna voor de waterval waar we lekker kunnen afkoelen.
Een paar waaghalzen klimmen langs de waterval naar boven en springen er dan vanaf. Dit wordt ten strengste afgeraden en in de reisgids hadden we gelezen dat er jaarlijks meerdere doden vallen als gevolg van een verkeerde sprong.
Er is ook en normale wandelroute die je naar de top van de falls brengt en daarna zou er nog een (kleine) waterval moeten zijn. Het pad is echter ontzettend steil en je moet je hier en daar aan touwen hangend naar boven trekken. Dat gaat ‘m niet worden op slippertjes. Nadat we genoeg gezwommen hebben gaan we terug naar de auto.
verlaten strand
We rijden nog een stukje verder naar Cabo Blanco. Onderweg zien we meerdere kleine plekken waar je de auto kan parkeren en je kan genieten van een prive strand. We stoppen bij een van deze vele strandjes en bewonderen het landschap. Een grote gecko rent nog snel voor de auto weg als we uitstappen. Bijzonder land.
Door de harde wind van de afgelopen dagen kunnen we helaas niet snorkelen, wat hier anders wel mogelijk geweest was. Het water is teveel omgewoeld. Bovendien is er nu ook red tide, waardoor we hier niet kunnen zwemmen.
Mal Pais Beach
We laten ons hierdoor niet kisten en rijden verder naar Mal Pais, een strand bekend om zijn grote golven. Als we aankomen is er net een voorronde van een surfkampioenschap afgelopen. Overal zijn surfdudes en surfbabes te vinden.
surfer op Mal Pais
Deze golven zijn veel te moeilijk voor ons. In plaats daarvan kijken we naar de mensen die het wel kunnen terwijl de zon langzaam onder gaat.
Het zal wel door het weer hier komen, want we worden extreem relaxed
wakker. In plaats van om 7:00 uur ‘s ochtends schuiven we rond 9:00 uur
aan voor het ontbijt bij een strandtent, heerlijk in het zonnetje onder
de palmbomen. Het serveren van het eten gaat ook manana manana. In plaats
van sap, koffie, een pancake en fruit tegelijk krijgen we dit allemaal
als aparte gangen geserveerd. Op zich prima, want we hebben alle tijd. We
hebben namelijk besloten dat het niet de moeite waard is om 4 uur in de
auto te zitten om 2 uur te kunnen snorkelen.
Er staat vandaag veel wind aan de kust, iets wat – zo begrijp ik althans
- vrij zeldzaam is. De zee is daardoor erg ruig en niet goed voor ons
beginners om te gaan surfen. Wel prima om in te zwemmen overigens.
Na een zwemtocht regelen we nog de overnachtingen voor de komende drie
dagen. Een van de plaatsen waarop we getipt zijn blijkt ook de #1 spot
ter plaatse van Tripadvisor te zijn en dan kan het snel vollopen.
Morgen gaan we vroeg vertrekken naar Tambor, een plaatsje vlak bij
Montezuma, maar iets minder toeristisch. Daar overnachten we bij een B&B
dat gerund wordt door een uitsluitend spaans sprekend stel, dus dat wordt
nog wat. De twee dagen er na gaan we naar Marino Ballena, een park met
een rif waar je mooi kan snorkelen en ook kan whale watchen (nu is het
kennelijk het seizoen). Ook die trip hebben we vast geregeld, dus we gaan
ons wel vermaken.
lekker genieten van een pina colada onder de palmen
‘s middags nog meer gezwommen, lekker boekje gelezen en lekker gerelaxed.
Dat wordt je overigens vanzelf met een paar Pina Colada’s en de brandende
zon. Denk dat het hier ongeveer 35 graden of meer is.
Maaike met surfplank bij sunset
Zo rond een uur of 4 ‘s middags was de zee genoeg bedaard voor ons om een
poging tot surfen te wagen. Vandaag hadden waren er planken de beter voor
ons geschikt waren beschikbaar (lees: groter) en ging het gelijk een stuk
beter. Allebei bleven we geregeld op de plank staan. Hieronder nog een
tweetal links naar filmpjes van onze surfactiveiten.
Karik surfend:
Maaike surfend:
Al met al hebben we het tot zonsondergang volgehouden, ongetwijfeld wel
een paar blauwe plekken rijker, maar daar komen we morgen wel achter.
De omgeving is hier in ieder geval prachtig. Met de ondergaande zon en de
zee wordt je af en toe zo afgeleid dat een grote golf je vanachteren
besluipt en je proestend weer opnieuw een weg naar het diepere water kan
gaan zoeken.
Vannacht heeft het behoorlijk gestormd, veel wind maar geen regen. Vanmorgen lijkt het even windstil, maar al snel steken de rukwinden weer op. We genieten van het lekkere ontbijt, werken de blog bij en gaan daarna rustig op stap naar Playa Samara. Daar kan je goed surfen. Aangezien het aan de kust ook kan waaien gaan we liever eerst surfen dan snorkelen.
De snelheden op de wegen hier zijn erg laag, vaak 40 en 60 km/h en er wordt streng gecontroleerd. Dat zorgt er voor dat het allemaal niet opschiet.
Onderweg rijden we langs een vestiging van Europcar. We besluiten deze kans te benutten en twee gebreken van de auto aan hen voor te leggen. Een betreft de achterklep, deze blijft af en toe dicht zitten, ook al is de auto van het slot gehaald. De ander is belangrijker, zo nu en dan gaat het lampje van ABS op het dashboard branden. Alles lijkt verder prima te werken, maar met al deze steile heuvels wil ik niet het risico lopen dat de remmen ineens niet meer werken. Vooral naar beneden kan dat erg vervelend zijn.
Al met al waren beide problemen in 30 min opgelost en konden we weer verder.
lunch met uitzicht op het strand
Eenmaal aangekomen in Samara zien we de azuurblauwe zee, palmbomen tot aan het strand en veel surfdudes en babes. We steken nog behoorlijk af met onze relatief witte kleur, maar daar komt snel verandering in. Eerst een overnachtingsplek zoeken. De eerste twee locaties vangen we bot, want daar hebben ze of geen plek of slechts voor een nacht, en we willen juist een overnachtingsplek voor twee nachten zodat we een uitvalsbasis hebben en onze bagage ergens achter kunnen laten.
Even verderop vinden we pal aan het strand nog een locatie. Ziet er sfeervol uit. Waarschijnlijk hebben we vanavond vanwege alle barretjes aan het strand wel wat last van muziek, maar ik verwacht dat we door de zon en zee daar wel doorheen slapen.
Na een lekkere lunch hebben we een surfplank gehuurd en zijn we gaan oefenen op de golven. Blijkt toch nog vrij lastig te zijn. We zijn het kennelijk een beetje verleerd sinds Australie. Zo nu en dan lukt het ons om op de plank te klimmen en er daadwerkelijk even op te blijven staan. Morgen gaan we het nog een keer proberen.
we kleuren al een beetje bij
Eind van de middag maken we nog een wandeling door het kleine plaatsje, op zoek naar een waterdichte container. Dat is nog niet zo makkelijk uit te leggen in het spaans. Na van winkel naar winkel te zijn gestuurd vinden we uiteindelijk een winkel die een klein containertje verkoopt. Kunnen we morgen onze spullen die we wel mee moeten nemen in laten tijdens het snorkelen.
Daarna maken we nog een strandwandeling. Is een mooi strand met een eilandje in het zicht voor de kust. De volle maan geeft hier waanzinnig veel licht zodat je ook in het donker nog goed kan zien waar je loopt.
‘s avonds aan het strand gegeten met uitzicht op de zee en daarna terug naar ons hotel. Daar drinken we nog wat en gaan daarna lekker pitten.
Gewekt door de opkomende zon die door de ramen schijnt schuiven we aan bij het ontbijt. Het is weer heerlijk fruit en daarna broodjes met ei en jam met heerlijke costaricaanse koffie. Een goed begin van de dag. Was gisteravond wel erg warm, denk meer dan 20 graden, maar gelukkig stond er veel wind, dus was goed uit te houden.
Ook vanochtend waait het nog hard. Als het hier al hard waait, is het bij de vulkaan nog heftiger en kunnen we niet naar de top omdat je daar gewoonweg van afwaait. Het laatste stuk bij de top gaat namelijk over een richel van 80 cm breed en aan beide kanten een afgrond. Daar kan je alleen naar toe als het nagenoeg windstil is en dat is het hier totaal niet. We hebben hier te maken met de staart van een orkaan bij Mexico en dat zorgt hier voor erg veel wind (en in het oosten regen, maar daar zijn we gelukkig al geweest). De wind gaat ook nog wel een paar dagen aanhouden zo te zien, dus het beklimmen van de top van Rincon de la Vieja zit er voor ons dus niet in.
In plaats van de tocht naar de top gaan we vandaag twee andere hikes in het park doen. Eerst een tocht langs allerlei geothermische hotspots, kokend water midden in de natuur, omhoog spattende modderpoelen en gevaarlijk grommende gaten in de grond waar rook uit komt. Erg bijzonder.
Modderpoelen met opspattende modder
Ook is het best raar dat er zo vlak bij kokend water uit de grond en opspattende kokende modder bomen kunnen groeien. En als je de grond onder je zwaar hoort grommen en je ziet een meter voor je rook uit een gat omhoog stijgen, ga je je ook afvragen hoe veilig de ondergrond is waar je op staat.
kokend water midden in het bos
Zwaveldamp hangend in bos
Kort filmpje van modderpoelen, kokend water etc. voor de liefhebber:
En dat allemaal in de brandende zon, tjonge wat is het hier warm. Af en toe valt er een spatje regen, maar dat droogt sneller op door de zon dan dat je er nat van wordt.
Gecko van circa 50 cm kwamen we tegen op hike
De tweede tocht is een hike van twee uur heen en twee uur terug naar een waterval met een mooie lagune er voor waar je kan zwemmen. Deze tocht zou ten opzichte van een andere tocht naar een waterval betrekkelijk vlak moeten zijn. Die andere tocht wordt overigens vanwege de wind ook afgeraden.
De huidige tocht vinden wij al steil en lang genoeg. Onderweg zien we weer enorm grote bomen in een wat meer open bos. We zien ook nog spidermonkeys hoog in de bomen. Vrij plotseling verandert het landschap van bos in een vrij droge vlakte met grote agaves en gaat het daarna ineens weer verder in een bos.
Aan het eind van de tocht is het erg steil afdalen, maar de waterval en de lagune zijn prachtig. Heerlijk gezwommen om even af te koelen en daarna ons lunchpakket verorberd.
De weg terug ging, hoewel dit tegen wind en omhoog was, verrassend genoeg sneller dan de weg heen en daardoor hadden we, tegen de verwachting in, nog wel tijd om een paar natuurlijke thermale baden in de buurt te bezoeken.
De thermale baden zijn mooi gesitueerd, midden in de natuur langs een stromende rivier. Omdat het thermale zwavelhoudende water zelf wel erg heet is om in te gaan zitten (40 graden Celcius), wordt er door middel van een holle bamboestok water uit de naastgelegen rivier een natuurlijk gevormde kom in de rotse ingeleid waardoor het water gemengd wordt en er een warm bad ontstaat. Heerlijk voor de vermoeide spieren na ongeveer 7 uur hiken.
Rechts hotsprings met natuurlijk mengbad, links rivier
‘s avonds nog lekker een paar biertjes gedronken bij de hut, beetje hangen in de hangmat en daarna nog goede tips gekregen voor de rest van de trip, van mooie stranden in Nicoya tot een mooie plek om te gaan snorkelen waarbij je op weg naar het rif ook nog walvissen kunt zien. Of dat allemaal gaat lukken valt natuurlijk nog te bezien. Morgen gaan we in ieder geval naar de kust en kijken we of door de storm het water niet te troebel is geworden om te snorkelen.
Heerlijk uitgeslapen vanmorgen en lekker relaxed ontbeten en de blog een beetje bijgewerkt. Daarna de spullen ingepakt en onderweg. Bij de lokale bakker nog twee koffiebroodjes gehaald (onze lunch) en verderop in het dorp bij de supermarkt drinken ingeslagen om mee te nemen op onze hikes.
Het eerste deel van de weg uit Monteverde was slechter dan de weg er naar toe. Het is echt slalommen om de kuilen in de weg en de hoge stenen heen. De weg gaat verder weer strak kilometerslang met een hoge hellingshoek naar beneden. Auto in de laagste versnelling en bijremmen maar. De weg slingert ook als een gek. Al met al een uitdagend ritje.
Na een flink aantal kilometers van dit geslinger op slecht wegdek komen we ineens op asfalt terecht en gaat alles een stuk sneller. Ook hier zijn wel kuilen, maar dat zijn er niet zoveel. verder is de maximumsnelheid nog steeds maar tussen de 40-80 km/h, maar dat is nog altijd een stuk sneller. We schieten dan ook aardig op.
Op een kilometer of 20 voor Liberia een afslag genomen naar de Llanos de Cortes Cataratas (falls). Entree bestaat hier uit een donatie voor het goede doel, scholing voor kinderen. Of het geld daar ook daadwerkelijk terecht komt valt te bezien, maar dat er iets betaald moet worden is hier niet ongebruikelijk. De weg hobbelt hier weer lekker, maar na een kilometer zijn we al op de parkeerplaats aangekomen. Daar nog een korte wandeltocht van ca 5 minuten naar beneden en we zijn al bij de falls.
Llanos de Cortes falls
De waterval is mooi breed en de lagune er voor is groot genoeg om in te zwemmen. Helaas zijn er meer mensen op dit idee gekomen, maar desondanks is het heerlijk afkoelen van de hitte. Is hier denk ik rond de 30 graden met een hoge luchtvochtigheid, dus best broeierig.
Na het zwemmen is het nog een kort stukje naar Curubande. Net even buiten de stad zit onze B&B. Daar worden we hartelijk ontvangen. Nadat we ons gesettled hebben krijgen we een uitvoerige uitleg welke tochten we wel en niet kunnen maken en wat er verder in de omgeving te doen is, waar wel en niet te eten, etc. Super handig. Lijkt er op dat we aan twee overnachtingen niet genoeg gaan hebben. Hangt er vanaf of de tocht naar de top van de vulkaan wel mogelijk is of niet. Onlangs is de route afgesloten vanwege nieuwe erupties en het pad aan de top schijnt zo smal te zijn dat ze je bij harde wind ook niet omhoog laten gaan. We zullen wel zien.
We vermaken ons in ieder geval prima. Krijgen ook nog tal van handige tips voor het vervolg van onze reis, Nicoya e.d., waar te surfen en waar te snorkelen. Ik hoop dat we vanavond wel een beetje kunnen slapen, want is hier erg warm ‘s avonds, 20 graden of warmer.
De planning was om vandaag, na een korte hike door Monteverde Cloud Forest, naar Rincon de la Vieja te gaan. Na een heerlijk ontbijt gebeld met het hotel waar we zouden willen verblijven voor een overnachting, maar daar hadden ze alleen nog een kamer voor een nacht. Dat is voor ons niet praktisch, want we willen juist een plek waar we twee nachten op rij terecht kunnen, zodat we – zonder al onze belangrijke papieren mee te nemen – een lange tocht kunnen maken.
Stoeltje
Een volgend hotel gebeld. Hier was wel plek, maar men was ook zo eerlijk om te melden dat het park morgen (maandag) gesloten is, dus als we willen hiken kunnen we beter een dag later komen. Dit leek ons een goed plan, dus hebben we besloten een dag langer in Monteverde te blijven. Gelukkig was onze kamer nog niet geboekt door een andere gast, dus kunnen we direct na het ontbijt op pad.
Van deze boom hebben we ook nog een kort filmpje gemaakt, echt enorm:
In Monteverde een lange tocht gemaakt waardoor we het grootste deel van het park wel gezien hebben. Mooi woud. Behalve wat vogels en duizendpoten geen wildlife gezien. Wel hebben we nu kunnen zien waarom het hier cloudforest heet.
Bovenop de continental divide, een bergketen die loopt van de Rocky mountains in Canada (volgens mij begint hij op een gletsjer waar wij een paar jaar terug nog op gestaan hebben) tot het zuiden van Argentinie. Op een heldere dag kan je aan de ene kant de Pacific Ocean en aan de andere kant Carribean Sea zien. Zo helder was het vandaag niet. Met grote vaart razen wolken hier voorbij.
Verder door het bos verder gewandeld via een hoge hangbrug naar een kleine waterval. Was een leuke tocht.
Uitzicht vanuit Monteverde, in de verte de golf van Nicoya waar we nog naar toegaan
Op een tip van onze hoteleigenaar hebben we ook de San Luis Falls nog bezocht. Dat was een zeer bijzondere tocht. De weg er naartoe was eerst eindeloos lang een helling afrijden met een hellingshoek van 20% of meer (stond niet aangegeven). Uiteraard was de weg slecht vol gaten en scherpe keien en op de meeste plekken niet breed genoeg voor 2 auto’s, dus feest als er een tegenligger aankomt.
Na dit abseilen voor auto’s werd de weg precies een auto breed en mochten we over nog grotere keien en door kleine ondiepe riviertjes onze weg vervolgen. Uiteindelijk aangekomen op een weilandje dat diende als parkeerplaats en daar begon gelijk ook het pad.
De tocht zou ongeveer 40 minuten naar de waterval zijn en dat hebben we er zeker over gedaan. Het begin ging heel vlot en al vrij gauw zagen we een familie kapucijneraapjes door de bomen scheren. Erg leuk om te zien.
Daarna ging het pad verder en verder omhoog, met planken die over stroompjes gelegd waren die dienden als brug. Best avontuurlijk en leuk om te doen. De omgeving was ook erg mooi en het weer was super.
Eenmaal aangekomen was de waterval zo hoog dat hij niet eens in zijn geheel op de foto paste. Het water was even te koud om in te zwemmen, maar wel lekker even de voeten in het water gestoken. Ter plekke nog leuk gesproken met een amerikaanse lawyer die over de praktijken in New York nog het nodige wist te vertellen.
Daarna terug naar ons hotel. Onderweg nog een duits stel een lift gegeven naar Santa Elena en daar gelijk maar een overheerlijke vruchten yoghurt shake genomen. Al het fruit is hier zoveel lekkerder dan in Nederland, zonde dat wij het met die halfrijpe rommel moeten doen.
‘s avonds nog lekker gelezen en wat plannen gemaakt voor de volgende dag. En bijtijds gaan pitten, want van al dat gehike zijn we best moe.
Morgen gaan we wel op weg naar Rincon de la Vieja. Volgens mij hebben we daar geen internet, dus een update kan wel even op zich laten wachten.
Weer een dag vroeg uit de veren om op tijd te zijn voor de guided tour door het nevelwoud hier. Vandaag gaan we naar Santa Elena Cloud Forest, het (aanzienlijk) grotere zusje van het meer bekende en vlakbij gelegen Monteverde Cloudforest Reserve.
Bij het opstaan geen nieuwe schorpioenen of andere nare beesten ontdekt. Het ontbijt is uitstekend en met nieuwe energie gaan we op pad. Wel eerst nog eerst 15 kilometer rijden naar het begin van het park (30 min). Met deze wegen is duidelijk waarom de lokale bevolking de voorkeur geeft aan dirt bikes.
Eenmaal aangekomen zijn er teveel mensen voor een groep en moeten 2 mensen met een andere groep mee. Maaike en ik bieden ons daarvoor aan met als apart gevolg dat de rest van de deelnemers van de andere groep niet komen opdagen zodat we per saldo een prive gids hebben. Onze gids, Orlando, is erg enthousiast en maakt ook foto’s voor Ansichtkaarten. Hij heeft ook een mooie verrekijker op een standaard bij zich waarmee je enorm op dingen kunt inzoomen. Dat blijkt geen overbodige luxe, want wildlife spotten hier is lastig, zelfs als je relatief dichtbij bent.
Met behulp van Orlando zien we evenwel een groene viper (slang) in een boom liggen. Het overige wildlife dat we hebben gezien bestond uit tal van bijzondere vogels, klein en groot.
Daarnaast ontzettend veel bijzondere bomen, begroeid met zoveel andere planten dat je de boom zelf nauwelijks meer kon zien gezien. Ook varens zo groot als bomen en veel meer. Overal lianen, wortels van andere planten etc., een groene oase, bijzonder.
Na deze enerverende tocht eerst langs de garage gereden (gisteren hadden we het er nog over dat we hoopten dat we dit deze vakantie niet nodig zou zijn, maar helaas). Daar in gebrekkig spaans uit geprobeerd te leggen dat ik een nieuwe ruitenwisser nodig had. Deze hadden ze niet, maar een pompstation een eindje verder gelukkig wel.
Na de lunch zijn we naar onze nieuwe overnachtingsplek gegaan. We worden ontvangen door een schattige Tico die ons de kamer laat zien. Ziet er prima uit, veel te groot voor wat we nodig hebben, 2x een eenpersoonsbed en daarnaast nog een tweepersoonsbed. Als Maaike en ik nog ruzie gaan maken deze vakantie, is dit het ideale moment.
Kort nadat we onze spullen gedropt hebben worden we opgehaald voor een tour over een koffieplantage geboekt die we rond lunchtijd geboekt hebben. Voor ons als echte koffie liefhebbers natuurlijk essentieel om te weten wat we naar binnen gieten. Blijkt een ontzettend leuke en ook leerzame tour te zijn. Leuk om te weten wat een goede koffie een goede koffie maakt en wat er allemaal moet gebeuren voordat je koffie hebt. Ook bijzonder dat het goedje, totdat het gebrand wordt, nagenoeg geen smaak heeft. Voor de echte highland koffieteler die de bessen met de hand heeft laten plukken, in de zon heeft laten drogen, is dark roast eigenlijk een belediging. Dat is hetzelfde als een goede steak well done bereiden.
wit = unroasted lichtbruin = light roast en donker = dark roast
We ontmoeten op de koffieplantage ook de zoon van de oorspronkelijke ontdekkingsreizigers die zich hier gevestigd hebben, Don Juan (geen grap) die er eind in de zeventig bijzonder kwiek uitziet.
Leuke bijkomstigheid van de tour was dat er ook nog een mini chocolade excursie bij zat, met niet alleen een korte uitleg waar chocolade van gemaakt wordt, maar ook daadwerkelijk ter plekke van gedroogde cacao bonen chocolade gemaakt werd. Smaakte prima. Ook nog sugercanesap en sugercane zelf geproefd.
Terug bij het hoofdgebouw van de plantage nog de verschillende roasts koffie geproefd. Smaakt inderdaad super.
‘s avonds nog gegeten in een hippe pizzatent. Ook prima eten, koken kunnen ze hier wel. Nog door het donker over de onverlichte onverharde wegen de weg naar onze overnachtingsplek teruggezocht en gevonden en daarna heerlijk slapen. Morgenochtend nog hiken in Monteverde en daarna door naar Rincon de la Vieja.
Vandaag staat een tocht naar de vulkaan Arenal op het programma. Tot ongeveer 2-3 jaar geleden spuwde deze vulkaan nog geregeld kleine hoeveelheden lava, maar sindsdien is het rustig. Het afgelopen jaar is er helemaal geen activiteit meer waargenomen. Gelukkig wisten we dit en hebben we niet, zoals voorheen gebruikelijk was, meerdere dagen ingepland om deze vulkaan te bekijken. Uiteraard is het wel de moeite waard om dit gevaarte van wat dichterbij te bekijken.
Nog voor ons vertrek naar Arenal hebben we een overnachting vlakbij Monteverde weten te regelen, het was de laatste vrije kamer. We hadden eigenlijk voor twee nachten willen boeken, maar helaas, dat was niet meer mogelijk. We hebben nu in ieder geval een plek waar we ‘s avonds terecht kunnen, dat geeft ons meer speelruimte overdag en dat is geen overbodige luxe, want hoewel Monteverde hemelsbreed waarschijnlijk op minder dan35 kilometer afstand ligt, moeten we een kleine 200 kilometer (om)rijden om er te komen.
Maar voor het zover is, eerst naar Arenal zelf. De weg is goed begaanbaar tot de afslag naar Arenal zelf (2 km). Deze twee kilometer is over een laag los over de weg gestrooide en daarna vastgereden stenen met hier en daar erg diepe kuilen. De stenen lijken af en toe behoorlijk scherp en flink zigzaggend over de weg om deze scherpe stenen en kuilen te ontwijken schiet het niet op. Onderweg wel al de mooiste uitzichten met in de verte de vulkaan Arenal die – gekroond in een wolkendek – boven het landschap uit toornt.
Bij Arenal hebben we een flinke tocht te voet gemaakt van ruim 2 uur. Eerst door afwisselend dicht bos en weidelandschap, daarna door een echt regenwoud, langs een kratermeer en tot slot over de oude lavaflow uit 1968 die een groot deel van de omgeving verwoest had.
Een mooie tocht, waarbij we naast mooie uitzichten en hagedissen ook een echte luiaard hebben kunnen bewonderen.
Na deze hike de auto in en op weg naar Monteverde, of beter gezegd, een klein plaatsje vlakbij: Santa Elena. De weg was vrij goed rondom Lake Arenal, een kunstmatig meer gevormd door een dam. Daarna werd de weg langzaamaan slechter en slechter. Op een gegeven moment was de weg nog slechter dan het stukje dat we eerder naar Arenal hadden moeten afleggen. Scherpe bochten, afgronden zonder vangrail uiteraard, afbrokkelende stukken weg en bovenal ontzettend veel scherpe stenen die uitsteken boven de weg. Onderweg de nodige auto’s met kapotgereden banden gezien.
Met een slakkengangetje van tussen de 20-30 kilometer per uur de laatste 40-50 kilometer afgelegd. Op deze wijze worden kleine afstanden ineens groot.
Eenmaal aangekomen op het terrein van ons hotel blijkt onze ‘kamer’ een vrijstaand klein blokhutje grenzend aan het woud te zijn. Erg leuk, midden in de natuur. Vanuit ons hutje bellend gelijk een overnachting voor de dag erna geregeld. Met ons pocito spaans en een poco anglais van de spaanse meneer aan de andere kant van de lijn hebben we morgen ook onderdak, zodat we met een gerust hart een hele dag kunnen hiken in Santa Elena Cloud Forest Reserve. Voor morgen hebben we ook al geregeld dat we meegaan met een gids, want dan zie je over het algemeen toch veel meer wildlife.
Lekker gegeten bij het restaurant Mariposa vlakbij en daarna alvast de spullen klaargelegd voor morgen. Gelijk werd duidelijk dat we hier inderdaad in het midden van het bos zitten, want naast een brutale mier troffen we ook een kleine schorpioen in onze hut aan. Gelukkig was het beestje klein genoeg om in een glas gevangen te worden, zodat we ‘m makkelijk buiten konden zetten. Wel bizar om mee te maken. Dat betekent morgen onze schoenen eerst uitkloppen voordat we ze aantrekken.
‘s ochtends weer vroeg opgestaan om op tijd de auto te kunnen ophalen. We hebben namelijk gelezen dat we vroeg bij Poas moeten zijn om van het uitzicht te kunnen genieten en dat gaat niet lukken als we de auto pas om 9:30 uur krijgen. Om 7 uur vertrekken we met een taxi naar onze auto. Omdat Europcar geen adres heeft, net als zoveel andere plaatsen hier, heeft onze taxi chauffeur even moeten bellen waar het was, maar uiteindelijk toch de plek gevonden.
Omstreeks 8 uur waren we een auto met navigatiesysteem rijker en konden we fijn het drukke verkeer van San Jose induiken. Ons navigatiesysteem werkte evenwel bijna een uur lang niet, maar met behulp van een kaart, Maaike’s richtinggevoel en hier en daar wat bewegwijzering waren we toch al een eind gekomen op weg naar Poas. Vanuit de auto nog gebeld met het verhuurbedrijf, bleek er een bepaalde instelling in het navigatiesysteem verkeerd te staan. Werkte daarna gelijk prima.
De trip naar Poas was al een avontuur op zich. De weg is hier en daar erg slecht, het is alsof men er na het asfalteren van een weghelft genoeg van had en daarna gestopt is. Gaten overal, soms erg diep. Verder is het verkeer zelf erg bijzonder.
Vlak voor Poas zelf is de weg wel ineens geasfalteerd en zo glad als we dat in Nederland gewend zijn. Van de parkeerplaats is het iets meer dan een kilometer lopen naar het uitzichtpunt voor de krater. Helaas mag je niet afdalen naar de krater zelf, daarvoor moet je vulkanoloog zijn en deel uitmaken van het onderzoeksteam. Men gaat er vanuit dat Poas nog een keer gaat uitbarsten en dat kan behoorlijk heftig worden.
Autofotografie met in de achtergrond Poas
Bij aankomst was de vulkaan nog niet zo hevig aan het pruttelen, een klein beetje rook kwam uit een hoek van de vulkaan omhoog en overal borrelde het water wel gezellig.
Een minuut of 5 later kwamen al de eerste grotere rookpluim omhoog. 30 minuten later was het uitzicht totaal veranderd. Een grote dikke rookpluim kwam omhoog uit de vulkaan en de krater zelf was al nauwelijks meer zichtbaar, terwijl de hele top van de vulkaan langzaam aan al in een dik pak wolken aan het verdwijnen was. Erg indrukwekkend om te zien.
Laguna Botos
Ook bijzonder is het meer gevormd door regenwater van een vlakbij gelegen krater (Laguna Botos). Het meer ligt er aantrekkelijk bij, maar door de hoge zuurgraad wil je daar niet gaan zwemmen en leeft er nauwelijks iets in. De omgeving is wel mooi groen.
We hebben ook nog een filmpje van Poas gemaakt waarop het verschil in activiteit goed te zien is:
Na al dit natuurgeweld weer terug naar het geweld op de Costaricaanse wegen. Vrolijk slingerend naar beneden met op de achtergrond een vrolijke spaanstalige zender met zomermuziek hobbelen we over de zo nu en dan zeer slechte weg naar de La Paz watervallen. Deze watervallen behoren tot de meest gefotografeerde watervallen van Costa Rica en staan ook op de voorkant van een van onze reisgidsen.
La Paz is prive eigendom en de eigenaar heeft dit stuk gebied omgetoverd tot een natuurpark met kleine dierentuin met slangen, kikkers, een vlindertuin en een enorme ouderwetse vogelkooi (zo’n koepel met gaas). Hieronder volgen wat foto’s, dat zegt meer dan woorden.
Erg leuk was het ook om Toekans van zo dicht bij te kunnen bekijken dat je ze zelfs kon aanraken, sterker nog, met wat aansporing van een verzorger gingen ze zo op je hand of schouder zitten.
Kort filmpje van kolibri:
Na het (ook letterlijk) aapies kijken nog lekker geluncht in La Paz en daarna de wandeltocht langs de watervallen gemaakt. Erg mooi, zowel de watervallen zelf als de setting, mooi in authentiek regenwoud. Ook hier zeggen foto’s vaak meer dan woorden, dus plak ik lekker wat plaatjes.
Om 14:30 uur moesten we toch echt de watervallen verlaten, want we willen nog doorrijden naar La Fortuna, vlakbij Arenal, maar we hebben nog geen overnachtingsplek geregeld.
Uiteindelijk komen we via de Rough Guide uit bij een hotel dat goed omschreven is. Even gebeld en er was nog een kamer vrij. Nu nog dit adres zien te vinden, want onze Garmin kent het adres niet, sterker nog, zelfs de hoofdstraat van La Fortuna lijkt hij niet te kennen, dus dat wordt nog wat.
Na wat op goed geluk doorrijden en door gebruik te maken van nuttige plaatsen (pompstation in La Fortuna) in combinatie met een kaartje uit een van de reisgidsen weten we onze bestemming toch vrij gemakkelijk te vinden.
Kamers zijn prima, helaas heeft de kamer zelf door de hoge bomen in de omgeving geen uitzicht op de Arenal vulkaan. Vanaf de straat hebben we nog wel gauw een foto genomen. Dat ziet er mooi uit.
Morgen staat Arenal op de agenda en daarna zien we wel. Misschien gaan we gelijk door naar Monteverde Cloud Forest , maar daar moeten we dan nog wel eerst een overnachtingsplek in het park of vlak daarbuiten zien te regelen. Inmiddels weten we dat het korte weggetje tussen Arenal en Monteverde in de praktijk niet goed met de auto afgelegd kan worden, dus kunnen we niet – zoals we van plan waren – La Fortuna als uitvalsbasis gebruiken.
De tijd gaat hard, want vandaag moeten we alweer weg uit Tortuguero. ‘s ochtends vroeg nog even genieten van het uitzicht. Daarna spullen inpakken, ontbijten en klaar voor de boot terug. Nog leuk gesproken met de bediening van het restaurant die ons geholpen heeft met wat spaans, want dat was dramatisch (en is nu ‘normaal’ slecht). Opnieuw een hevige regenbui waar het water zo hard naar beneden komt dat je jezelf niet meer kan horen denken.
Kort filmpje van regen: http://youtu.be/sBTeiZf69U8
Nog even genieten van het uitzicht
Met de mobiele telefoon nog gebeld met het verhuurbedrijf van de auto om wat te regelen, maar door de regen was dat niet verstaanbaar. Gelukkig konden we de telefoon in de lobby van het hotel gebruiken. Ter plekken hebben we nog kunnen regelen dat we morgen onze auto eerder kunnen ophalen en er een navigatie systeem bij zit. Geen overbodige luxe hier, want er zijn nauwelijks adressen en bewegwijzering is er ook nauwelijks (alleen bordjes met daarop de rivier die je oversteekt, maar dat helpt niet veel). Omdat we onze auto eerder kunnen ophalen kunnen we wel bijtijds bij Poas zijn zodat we meer kans hebben op een goed uitzicht.
Daarna op weg naar San Jose. We waren wat laat dus met grote vaart zoeven we met de boot door het tropische regenwoud. Beetje surrealistisch.
Ik kan me goed voorstellen dat het heerlijk is hier te wonen, alles is heel relaxed. Wel wordt je wereld heel klein, want Tortuguero ligt enorm afgelegen. Ruim een uur met de boot en alles moet over water.
De weg terug gaat ook een stuk vlotter dan heen. We passeren dezelfde bananenplantage en gaan vrij rap door naar de locatie waar we de vorige keer ontbeten hebben. Dit keer stoppen we voor een lunch. Tegelijk nemen we ook afscheid van Abraham, David, Joanna en Francis, een stel van 4 leuke mensen die tegelijk met ons de boottochten hadden en met wie we ontzettend gelachen hebben.
We komen ook weer langs de twee rivieren die totaal anders van kleur zijn als gevolg van ander vulkanisch sediment, Rio Sucio. Op mijn verzoek rijdt de chauffeur langzaam over de brug zodat we een foto kunnen nemen. Midden op de brug staat hij zelfs even stil met veel getoeter tot gevolg, want het is een drukke eenbaans weg en nu kan niemand er meer langs.
Aan de andere kant van de brug komen beide riviertjes samen en gaan ze verder als een, maar daarbij blijf je wel enkele honderden meters lang de verschillende kleuren zien.
De kamer in het Tryp Sabana hotel ziet er ook prima uit. Mooi uitzicht over de stad met het gebergte in de verte.
Daarna nog de stad ingeweest om wat indrukken op te doen en de benen te strekken. Hoewel San Jose veel betonbouw is, zijn er ook nog genoeg mooie oude gebouwen en parken te vinden.
Teatro Nacional
Parque Central
Parque Morazan (met Teplo di Musica)
Yellow House
Daarnaast ook de nodige winkels gezien en een ware farmacia. Dat gaat er ook hier anders aan toe dan in Nederland.
Farmacia in San Jose
Nog lekker gegeten in een door Lonely Planet aanbevolen bistro genaamd Nueastra Tierra.
Vervolgens nog een taxi terug naar het hotel. Dat was al een beleving op zich, want de taxi chauffeur sprak alleen spaans en wist volgens mij niet precies waar het hotel lag. Gelukkig is de naam van het hotel gelijk aan de buurt waar het hotel in gelegen is, dus op een gegeven moment zagen wij het hotel niet al te ver weg liggen en hebben we de taxi chauffeur vriendelijk bedankt.
San Jose by night
Het verkeer in San Jose is werkelijk een totale chaos waar iedereen links en rechts inhaalt en afslaat en ook de nodige keren langs de kant van de weg stilgestaan wordt, maar daar is eigenlijk geen plek voor. Gevolg, veel getoeter, auto’s die elkaar op een millimeter afstand moeten passeren etc. Voeg daar de nodige steile hellingen aan toe en je hebt een echte uitdaging. Ben blij dat ik hier niet mijn weg doorheen moet banen op zoek naar een parkeerplaats.
Lekker geslapen. Vannacht heeft het behoorlijk hard geregend, daar nog wel even wakker van geworden. ‘t is hier niet voor niets zo groen.
‘s ochtends een heerlijk ontbijt. Muy bien. Het fruit hier is overheerlijk, duidelijk rijp van de plant gehaald en daardoor veel meer smaak. Ananas is hier echt erg zoet.
Na het ontbijt hebben we onze eerste tocht door de wateren van Tortuguero. Waar we naar toe gaan is nog niet duidelijk, want het aantal bezoekers wordt gelijkmatig over het gebied verdeeld. Uiteindelijk gaan we naar Cano Herald, een van de meest nauwe maar wel bevaarbare delen.
Kort na ons vertrek zien we al twee leguanen in de boomtoppen zitten. Mooie beesten. Helaas begint het ook al vrij snel met tussenpozen te regenen. Het heet hier niet voor niets regenwoud. De mensen met wie we in de boot zitten hebben veel humor, dus we slaan ons wel door de regendruppels heen. Is wel lastig beesten spotten met regen, want dan verstoppen ze zich meer en met waterdruppels die de hele tijd in je ogen vallen is het ook lastig kijken.
Tussendoor is het ook geregeld perioden droog en af en toe komt de zon ook tevoorschijn. Dan is het gelijk ook erg warm en is het zo fel dat het weer lastig tegen de zon in naar boomtoppen kijken is. Onderweg zien we nog een hoop.
Naast allerlei vogels waar de mensen in onze boot helemaal fan van zijn, zien we ook de nodige andere beesten, zoals kaaimannen en howler monkeys, capucijner aapjes en een spider monkey.
Verder is het genieten van de omgeving, krappe doorgangen met mooi groen.
Kort nadat we weer teruggekomen zijn bij het hotel gaat het weer keihard regenen. We hopen dat het meeste nu alvast valt, zodat we het met de trip van vanmiddag droog houden.
De lunch was weer overheerlijk. Wel begon het keihard te regenen, een typisch tropische bui. Zoveel regen dat je nog maar 20 meter zicht hebt. Een harde wind steekt ook op en in het restaurant worden snel zeiltjes naar beneden getrokken om de gasten droog te houden.
Na de lunch nog een boswandeling gemaakt. Daarbij dankbaar gebruik gemaakt van de ter beschikking gestelde laarzen. Geen overbodige luxe, zoals je kunt zien stond het pad blank en het was hier en daar best diep.
In het bos nog een leuk klein vuurrood kikkertjes gezien (het beestje is ongeveer 1 a 2 cm groot), giftig natuurlijk (strawberry poison dart frog). Leuke beestjes. Verder nog bijna vastgezeten in de blubber. Op een bepaald punt werd het pad zo blubberig dat ik tot net boven de rand van mijn laars vast zat en er nauwelijks meer uit kwam. Tijd om om te draaien en verder te gaan met de tweede bootsafari door Tortuguero.
De tweede tocht was er geen druppel meer gevallen en was het zweten in de volle zon. Omdat de bewolking pas wegtrok net nadat we vertrokken geen zonnebrand meegenomen, dus gelijk een kleurtje opgedaan. Onderweg weer tal van dieren gezien, meer aapjes (dit keer hoger in de boom, dus lastiger te fotograferen) en ontzettend veel bijzondere vogels. Ben zelf niet zo’n vogelaar, maar was wel mooi om te zien. Daarnaast genoten van de prachtige omgeving.
‘s avonds weer heerlijk gegeten. Kennelijk is heart of palm erg populair in Costa Rica, de kern van een palmboom. Smaakt een beetje als artisjokken en is erg lekker. Gelijk een planning gemaakt voor morgen en overmorgen. Morgen wordt minder interessant en zijn we het grootste deel van de dag kwijt met de reis terug naar San Jose, Tortuguero ligt best afgelegen. De dag erna gaan we als we de auto iets eerder kunnen krijgen naar Poas en de La Paz watervallen.
Het was weer ‘s ochtends vroeg opstaan, want 6:30 uur worden we opgehaald voor onze trip naar Tortuguero. Geen tijd voor ontbijt, maar dat geeft niet, want we hadden de avond er voor heerlijk gegeten in het restaurant. Echt een topper. Leven is hier goed.
De wake up service wekt ons keurig om 5:45 zoals afgesproken. Anders dan afgesproken staat onze chauffeur al om 6:00 uur klaar. Dat wordt iets sneller de spullen in de tassen mikken en instappen maar. Alle haast bleek evenwel voor niets, want onderweg moesten we nog 4 personen oppikken en zij dachten om 7:00 uur opgehaald te worden. Ondertussen proberen we wat spaans te oefenen met onze gids van de dag. Soepel is anders.
Onderweg zien we al veel moois waar we nu langsrijden en op eigen gelegenheid nog wel gaan bekijken. We rijden op behoorlijke hoogte, de weg klimt tot ik schat een kilometer of 2 hoog en we rijden letterlijk door een dik pak wolken heen. Je ziet weinig en de wegen hier hebben veel weg van de Top Gear aflevering over Bolivia, in het bijzonder de Carreta la Muerta. De wegen zijn smal en slecht onderhouden, het verkeer is over het algemeen geduldig, dus is met z’n allen achter de auto die het minst hard durft te rijden aan.
Onderweg komen we nog langs een bijzonder schouwspel, twee rivieren komen bij elkaar onder een brug, de ene rood bruin van het vulkanisch sediment (ijzer) en de ander groen van een andere vulkaan. Beide rivieren komen aan de andere kant van de brug samen en mengen dan langzaam, waarbij beide verschillende kleuren nog 200 meter lang te onderscheiden zijn. Bijzonder schouwspel. Ik probeer op de terugweg, als we er weer langskomen, de chauffeur gek genoeg te krijgen om te stoppen voor een foto.
Kort na de brug gestopt voor het ontbijt. Gekozen voor de Costa Ricaanse original variant, wat neerkomt op rijst met bonen en een soort saus er doorheen (erg lekker overigens) en roerei.
Vervolgens verder. Onderweg nog gestopt bij een banenenplantage en daar een korte blik kunnen werpen op hoe e.e.a. gaat. Een soort monorail loopt door het hele gebied en zo nu en dan komen er zakken met bananen op voorbij, voortgetrokken door een runner. Ziet er grappig uit. We wanen ons nu echt in de tropen, overal is het groen en grote planten.
En niet alleen de planten zijn groot. Bij een klein stalletje waar ze kokosmelk vers uit de kokosnoot verkopen (heerlijk, aanrader!) laat men trots ook een tor out of hell zien. Wat een enorm beest, ongeveer zo groot als mijn hand schat ik. De tor is evenwel onverstoorbaar aan het genieten van de stok sugarcane waar hij op gezet of gelokt is. High van de suiker laat het beestje zich rustig fotograferen. Kon zelfs zijn dekschild aanraken zonder problemen, keihard. Bijzonder om van zo dichtbij te zien.
Na de plantage is het nog een half uur of zo over slechte wegen naar Moin, onze opstapplaats. Daar gaan we met de boot verder voor ongeveer een uur naar ons hotel. Onderweg zigzaggen we door regenwoud. af en toe zien we de Carribische Oceaan in de verte, dit regenwoud grenst letterlijk aan de zee. Je ziet de branding in de verte omslaan, surrealistisch.
We gaan evenwel niet door de oceaan, daar is onze platbodem boot niet geschikt voor. In plaats daarvan bewegen we ons via kanalen parallel. Onderweg zien we mooie plaatjes met veel groen langs het water. Hier en daar wat wildlife, zoals een vergadering van aasgieren en een groep waterbuffels in het water.
Aangekomen bij het hotel staat men klaar met een vruchtencocktail, een goede traditie, die moeten we er in houden. Heerlijk, met wat geschaafd ijs er door. Ook een koele handdoek om het zweet van het gezicht te vegen. Voelen ons erg verwend. Is hier behoorlijk warm. Niet gekeken hoe warm precies, maar schat rond de 30 graden en behoorlijk vochtig. Kennelijk valt hier 8000 mm regen per jaar.
Na een korte tour worden we naar onze kamers gebracht. Wederom een plaatje. De airco is hier zeker geen overbodige luxe, daar gaan we een hoop lol van beleven. Genoten van een geweldige lunch. Kan me niet herinneren dat ik eerder zo lekker vis heb gegeten.
‘s middags nog een bezoek gebracht aan het dorp Tortuguero en een wandeling over het zwarte strand gemaakt. Zwart als gevolg van alle vulkanische afzettingen. Het dorpje zelf ademt een zuid amerikaanse laid back sfeer uit. Doet een beetje Cubaans aan. Erg gezellig. Gelijk geslaagd in het kopen van een souvenir Wordt helaas wel de hele vakantie meeslepen, maar is niet anders.
‘s avonds nog een beetje relaxen en daarna weer heerlijk gegeten in het restaurant. We zijn wel moe en moeten nog een beetje wennen aan het tijdsverschil, maar gaat al stukken beter.
Morgen meerdere excursies het park Tortuguero in met een boot gepland. Ben benieuwd.
Tjonge wat was het vroeg opstaan vanmorgen. Om 4:40 werden we al opgehaald door een taxi. Nette jongeman die een stuk meer wakker was dan wij. Dat was maar goed ook.
Op Schiphol verliep alles voorspoedig. Maaike werd zoals gewoonlijk uit de rij gevist en haar tas moest gecontroleerd worden, maar we hadden natuurlijk alle verdachte spullen netjes in mijn tas, want ik word nooit gecontroleerd, nou ja, bijna nooit.
Overstaptijd op Madrid was iets meer dan een uur, maar met die grote luchthaven is dat nog best krap. Moesten haasten om met een metro nog op tijd bij de juiste gate te komen. Daar ging het echter weer manana manana met inchecken, dus we waren nog dik op tijd.
De vlucht naar Costa Rica viel eigenlijk wel mee. Onderweg nog wat spaans geprobeerd te leren, maar gaat nog niet echt soepel. Dat wordt nog wat. Op de luchthaven wel direct een Sim kaart gekocht. Daarmee bellen naar het buitenland gaat haast niet, want dan ben je zo door je tegoed heen, maar lokaal bellen gaat prima.
Mochten er spoedgevallen zijn, dan kan je ons dus bereiken:
00506 85687194 . Hou wel rekening met 7 uur tijdsverschil en het feit dat we de telefoon waarschijnlijk een groot deel van de tijd ook uit hebben staan of niet horen.
De rit van de luchthaven naar het hotel was bijzonder. Een ritje in de python in de efteling is er maar saai bij. Ik wist niet dat je je ook zo door het verkeer kon begeven. De dame achter het stuur was bepaald geen dame in het verkeer. We waren er wel verdraaid snel, dat doe ik haar niet na.
De ontvangst in het hotel in San Jose was super. Nog voor ik kon uitleggen wie ik was stond ik met een cocktail in mijn hand. Kamer zelf is echt super. een plaatje. Erg mooi ingericht en heel gastvrij.
Ook de openslaande deuren naar een binnentuin met fontein is bijzonder en maakt het echt af. Straks nog kijken bij de Jacuzi op het Sundeck.
We gaan vanavond nog eten in het restaurant waarvoor we moeten reserveren, want het is volgens Lonely Planet ook een van de beste restaurants van San Jose en daardoor behoorlijk populair.
Vandaag nog de laatste zaken voor de vakantie afgehandeld. Zo netjes ziet m’n kamer er niet vaak uit. Lekker gevoel.
Zo opgeruimd als het nu op kantoor is, is het thuis nog niet, maar dat lossen we morgen wel op. Verder nog wat laatste spulletjes kopen, daarna een (erg) kort nachtje en dan op naar Schiphol. We worden opgehaald door een taxi, dus dat wordt een beetje suffen achterin.
Inmiddels hebben we ook een globale planning gemaakt, maar we hebben nog niets geboekt, dus we zien wel wat het wordt. Nu maar hopen dat je spaans een beetje al doende leert, want van de voorbereiding is door alle hektiek ook niet veel terecht gekomen.
Vorig jaar weken we al vanaf dag 2 af van de planning, dus dit is behoorlijk onbetrouwbaar. De eerste 3 dagen zijn wel al ingepland en dan verblijven we in Torteguero, hotel Manatus , ziet er goed uit.
Operation Costa Rica
dag
datum
Actie
zondag
26-feb
vliegen van Amsterdam via Madrid (v11.15) naar San Jose (a16.15)
maandag
27-feb
Tortuguero, ‘s ochtends opgehaald, nacht 1
dinsdag
28-feb
Tortuguero, nacht 2
woensdag
29-feb
terug naar San Jose: overnachten
donderdag
1-mrt
Poas
vrijdag
2-mrt
Fortuna – Arenal
zaterdag
3-mrt
Monteverde
zondag
4-mrt
Ricon de la Veija vulkaan
maandag
5-mrt
kust Nicoya
dinsdag
6-mrt
kust surfen
woensdag
7-mrt
kust Nicoya
donderdag
8-mrt
kust vasteland
vrijdag
9-mrt
Manuel Antonio, snorkelstrand
zaterdag
10-mrt
Manuel Antonio, ‘s middags naar Palma Sur
zondag
11-mrt
van Palma Sur naar Corcovado
maandag
12-mrt
Corcovado – hiken
dinsdag
13-mrt
Corcovado – Isla de Cano
woensdag
14-mrt
terug naar Palma Sur of extra dag Corcovado
donderdag
15-mrt
terug naar Palma Sur of Chirripo
vrijdag
16-mrt
Chirripo
zaterdag
17-mrt
Irazu, auto inleveren en vliegen van San Jose naar Madrid
Iedere vakantie begint met een goede voorbereiding. Druk bezig met het regelen van het e.e.a. De vluchten zijn geregeld en ook het hotel bij aankomst, maar de rest – inclusief de auto – moeten we nog rond zien te krijgen.
Qua auto mikken we op een Toyota Rav4. Een redelijk compacte 4WD auto die niet al te laag op de weg ligt. Daarmee moeten we niet al te veel problemen hebben.
