Oorspronkelijke krater van de grote uitbarsting in 1723

Vandaag naar Irazu, de laatste bestemming van onze vakantie. Als we ‘s ochtends wakker worden hangt er een dikke mist, zicht is nog geen 10 meter. Dat belooft niet veel goeds.

Eerst ontbijten. Dat is uitstekend. Alles wat je vraagt wordt voor je gemaakt. Wij eten een paar overheerlijke pannenkoeken met vers fruit. Dat lekkere fruit zullen we in Nederland nog gaan missen.

Irazu is hier een klein half uurtje met de auto vandaan, dus we laten de spullen lekker in de kamer liggen en gaan op pad. De tocht gaat door dichte mist en lichte regen. We hebben het gevoel letterlijk door de wolken te rijden. De weg slingert gestaag omhoog en op een gegeven moment prikt de zon er door. Misschien komt het toch allemaal nog goed. In de verte kunnen we een stukje van Cartago zien. de hele stad is gehuld in een dik wolkenpak dat op de grond lijkt te hangen.

Hoofdkrater, laatste uitbarsting 1963, sinds 2001 weer actief

Als we een stukje verder rijden rijden we weer in dikke mist of wolken, wat het ook moge zijn. Bij de ingang van Irazu geeft men aan dat de kans groot is dat we niets zien, maar dat de zon soms door de wolken heen prikt en je dan wel zicht hebt. We zijn er nu toch, betalen de entree en rijden verder. Ineen dikke wolkensoep stappen we uit bij het parkeerterrein. We kijken uit – voor zover dat kan – over een grijze massa van as en lavasteentjes waar niets op lijkt te willen groeien. Boven het landschap hangt een dik wolkendek.

mist op de top van Irazu over maanlandschap van zwarte lavasteentjes

Terwijl we het pad aflopen naar de kraterrand lijkt het evenwel wat te gaan opklaren. En ja hoor, wonder boven wonder, de zon breekt door en we hebben een perfect zicht op de krater en het meer er onder, al zien we wel de bewolking al weer aan komen drijven. Ontzettend geluk dus dat we met dit weer nog zulk goed zicht hebben op de krater.

kratermeer

De krater zelf heeft een diameter van meer dan een kilometer en is 300 meter diep. Het pad loopt in een halve cirkel met de krater mee en de opklaring lijkt wel met ons mee te bewegen.  Telkens hebben we helder zicht en als we net klaar zijn komt de bewolking weer opzetten. Het is hier ook behoorlijk fris, gelukkig hebben we een trui en jas meegenomen. Met de lichte motregen kunnen we alvast wennen aan het weer in Nederland.

kraterrand in de mist

Op de weg terug zien we nog een soort wasbeer achtig beest niet ver van het pad af naar torretjes en wormen graven. Het beest is bepaald niet schuw en laat zich gemakkelijk fotograferen.

Eenmaal terug gekomen op het parkeerterrein trekt de lucht helemaal dicht en is er van de krater niets meer te zien. Door de dikke soep rijden we terug naar onze overnachtingsplek om de bagage op te halen.

Nu is het alleen nog terug rijden naar San Jose, ergens onderweg een plek zien te vinden om de auto te laten wassen, de auto inleveren en naar het vliegveld. Als het verkeer erg mee zit gaan we misschien nog even kort San Jose in voor wat souvenir shoppen, al kunnen we denk ik niet veel meer meenemen.

De vakantie was weer super. Veel gezien en heerlijk genoten.

Vandaag staat een tocht naar de vulkaan Arenal op het programma. Tot ongeveer 2-3 jaar geleden spuwde deze vulkaan nog geregeld kleine hoeveelheden lava, maar sindsdien is het rustig. Het afgelopen jaar is er helemaal geen activiteit meer waargenomen. Gelukkig wisten we dit en hebben we niet, zoals voorheen gebruikelijk was, meerdere dagen ingepland om deze vulkaan te bekijken. Uiteraard is het wel de moeite waard om dit gevaarte van wat dichterbij te bekijken.

Nog voor ons vertrek naar Arenal hebben we een overnachting vlakbij Monteverde weten te regelen, het was de laatste vrije kamer. We hadden eigenlijk voor twee nachten willen boeken, maar helaas, dat was niet meer mogelijk. We hebben nu in ieder geval een plek waar we ‘s avonds terecht kunnen, dat geeft ons meer speelruimte overdag en dat is geen overbodige luxe, want hoewel Monteverde hemelsbreed waarschijnlijk op minder dan35  kilometer afstand ligt, moeten we een kleine 200 kilometer (om)rijden om er te komen.

Maar voor het zover is, eerst naar Arenal zelf. De weg is goed begaanbaar tot de afslag naar Arenal zelf (2 km). Deze twee kilometer is over een laag los over de weg gestrooide en daarna vastgereden stenen met hier en daar erg diepe kuilen. De stenen lijken af en toe behoorlijk scherp en flink zigzaggend over de weg om deze scherpe stenen en kuilen te ontwijken schiet het niet op. Onderweg wel al de mooiste uitzichten met in de verte de vulkaan Arenal die – gekroond in een wolkendek – boven het landschap uit toornt.

Bij Arenal hebben we een flinke tocht te voet gemaakt van ruim 2 uur. Eerst door afwisselend dicht bos en weidelandschap, daarna door een echt regenwoud, langs een kratermeer en tot slot over de oude lavaflow uit 1968 die een groot deel van de omgeving verwoest had.

Een mooie tocht, waarbij we naast mooie uitzichten en hagedissen ook een echte luiaard hebben kunnen bewonderen.

Na deze hike de auto in en op weg naar Monteverde, of beter gezegd, een klein plaatsje vlakbij: Santa Elena. De weg was vrij goed rondom Lake Arenal, een kunstmatig meer gevormd door een dam. Daarna werd de weg langzaamaan slechter en slechter. Op een gegeven moment was de weg nog slechter dan het stukje dat we eerder naar Arenal hadden moeten afleggen. Scherpe bochten, afgronden zonder vangrail uiteraard, afbrokkelende stukken weg en bovenal ontzettend veel scherpe stenen die uitsteken boven de weg. Onderweg de nodige auto’s met kapotgereden banden gezien.

Met een slakkengangetje van tussen de 20-30 kilometer per uur de laatste 40-50 kilometer afgelegd. Op deze wijze worden kleine afstanden ineens groot.

Eenmaal aangekomen op het terrein van ons hotel blijkt onze ‘kamer’ een vrijstaand klein blokhutje grenzend aan het woud te zijn. Erg leuk, midden in de natuur. Vanuit ons hutje bellend gelijk een overnachting voor de dag erna geregeld. Met ons pocito spaans en een poco anglais van de spaanse meneer aan de andere kant van de lijn hebben we morgen ook onderdak, zodat we met een gerust hart een hele dag kunnen hiken in Santa Elena Cloud Forest Reserve. Voor morgen hebben we ook al geregeld dat we meegaan met een gids, want dan zie je over het algemeen toch veel meer wildlife.

Lekker gegeten bij het restaurant Mariposa vlakbij en daarna alvast de spullen klaargelegd voor morgen. Gelijk werd duidelijk dat we hier inderdaad in het midden van het bos zitten, want naast een brutale mier troffen we ook een kleine schorpioen in onze hut aan. Gelukkig was het beestje klein genoeg om in een glas gevangen te worden, zodat we ‘m makkelijk buiten konden zetten. Wel bizar om mee te maken. Dat betekent morgen onze schoenen eerst uitkloppen voordat we ze aantrekken.

‘s ochtends weer vroeg opgestaan om op tijd de auto te kunnen ophalen. We hebben namelijk gelezen dat we vroeg bij Poas moeten zijn om van het uitzicht te kunnen genieten en dat gaat niet lukken als we de auto pas om 9:30 uur krijgen. Om 7 uur vertrekken we met een taxi naar onze auto. Omdat Europcar geen adres heeft, net als zoveel andere plaatsen hier, heeft onze taxi chauffeur even moeten bellen waar het was, maar uiteindelijk toch de plek gevonden.

Omstreeks 8 uur waren we een auto met navigatiesysteem rijker en konden we fijn het drukke verkeer van San Jose induiken. Ons navigatiesysteem werkte evenwel bijna een uur lang niet, maar met behulp van een kaart, Maaike’s richtinggevoel en  hier en daar wat bewegwijzering waren we toch al een eind gekomen op weg naar Poas. Vanuit de auto nog gebeld met het verhuurbedrijf, bleek er een bepaalde instelling in het navigatiesysteem verkeerd te staan. Werkte daarna gelijk prima.

De trip naar Poas was al een avontuur op zich. De weg is hier en daar erg slecht, het is alsof men er na het asfalteren van een weghelft genoeg van had en daarna gestopt is. Gaten overal, soms erg diep. Verder is het verkeer zelf erg bijzonder.

Vlak voor Poas zelf is de weg wel ineens geasfalteerd en zo glad als we dat in Nederland gewend zijn. Van de parkeerplaats is het iets meer dan een kilometer lopen naar het uitzichtpunt voor de krater. Helaas mag je niet afdalen naar de krater zelf, daarvoor moet je vulkanoloog zijn en deel uitmaken van het onderzoeksteam. Men gaat er vanuit dat Poas nog een keer gaat uitbarsten en dat kan behoorlijk heftig worden.

Autofotografie met in de achtergrond Poas

Bij aankomst was de vulkaan nog niet zo hevig aan het pruttelen, een klein beetje rook kwam uit een hoek van de vulkaan omhoog en overal borrelde het water wel gezellig.

Een minuut of 5 later kwamen al de eerste grotere rookpluim omhoog. 30 minuten later was het uitzicht totaal veranderd. Een grote dikke rookpluim kwam omhoog uit de vulkaan en de krater zelf was al nauwelijks meer zichtbaar, terwijl de hele top van de vulkaan langzaam aan al in een dik pak wolken aan het verdwijnen was. Erg indrukwekkend om te zien.

Laguna Botos

Ook bijzonder is het meer gevormd door regenwater van een vlakbij gelegen krater (Laguna Botos). Het meer ligt er aantrekkelijk bij, maar door de hoge zuurgraad wil je daar niet gaan zwemmen en leeft er nauwelijks iets in. De omgeving is wel mooi groen.

We hebben ook nog een filmpje van Poas gemaakt waarop het verschil in activiteit goed te zien is:

Na al dit natuurgeweld weer terug naar het geweld op de Costaricaanse wegen. Vrolijk slingerend naar beneden met op de achtergrond een vrolijke spaanstalige zender met zomermuziek hobbelen we over de zo nu en dan zeer slechte weg naar de La Paz watervallen. Deze watervallen behoren tot de meest gefotografeerde watervallen van Costa Rica en staan ook op de voorkant van een van onze  reisgidsen.

La Paz is prive eigendom en de eigenaar heeft dit stuk gebied omgetoverd tot een natuurpark met kleine dierentuin met slangen, kikkers, een vlindertuin en een enorme ouderwetse vogelkooi (zo’n koepel met gaas). Hieronder volgen wat foto’s, dat zegt meer dan woorden.

Erg leuk was het ook om Toekans van zo dicht bij te kunnen bekijken dat je ze zelfs kon aanraken, sterker nog, met wat aansporing van een verzorger gingen ze zo op je hand of schouder zitten.

Kort filmpje van kolibri:

Na het (ook letterlijk) aapies kijken nog lekker geluncht in La Paz en daarna de wandeltocht langs de watervallen gemaakt. Erg mooi, zowel de watervallen zelf als de setting, mooi in authentiek regenwoud. Ook hier zeggen foto’s vaak meer dan woorden, dus plak ik lekker wat plaatjes.

Om 14:30 uur moesten we toch echt de watervallen verlaten, want we willen nog doorrijden naar La Fortuna, vlakbij Arenal, maar we hebben nog geen overnachtingsplek geregeld.

Uiteindelijk komen we via de Rough Guide uit bij een hotel dat goed omschreven is. Even gebeld en er was nog een kamer vrij. Nu nog dit adres zien te vinden, want onze Garmin kent het adres niet, sterker nog, zelfs de hoofdstraat van La Fortuna lijkt hij niet te kennen, dus dat wordt nog wat.

Na wat op goed geluk doorrijden en door gebruik te maken van nuttige plaatsen (pompstation in La Fortuna) in combinatie met een kaartje uit een van de reisgidsen weten we onze bestemming toch vrij gemakkelijk te vinden.

Kamers zijn prima, helaas heeft de kamer zelf door de hoge bomen in de omgeving geen uitzicht op de Arenal vulkaan. Vanaf de straat hebben we nog wel gauw een foto genomen. Dat ziet er mooi uit.

Morgen staat Arenal op de agenda en daarna zien we wel. Misschien gaan we gelijk door naar Monteverde Cloud Forest , maar daar moeten we dan nog wel eerst een overnachtingsplek in het park of vlak daarbuiten zien te regelen. Inmiddels weten we dat het korte weggetje tussen Arenal en Monteverde in de praktijk niet goed met de auto afgelegd kan worden, dus kunnen we niet – zoals we van plan waren – La Fortuna als uitvalsbasis gebruiken.