Chirripo

‘s ochtends even op internet gekeken  en wat mailtjes verstuurd. Daarna lekker ontbeten en klaargemaakt voor onze hike.

We rijden onze auto naar een B&B vlakbij de ingang van Chirripo en van de eigenaar mogen we onze auto daar best een paar uur laten staan. Erg handig, want anders is het een paar kilometer steil een berg op lopen naar het beginpunt en dat voorkom je liever.

het 'minder' steile pad na el thermometre

Het eerste stuk van de tocht heet El Thermometre o.i.d., waarschijnlijk omdat hier je temperatuur genomen wordt of in ieder geval flink omhoog gaan. God wat is het steil. Het is echt zwoegen naar boven. Het uitzicht is wel gelijk erg mooi.

Na deze eerste beproeving komen we er achter dat de weg erachter niet veel beter is. Iets minder steil, maar alsmaar steil omhoog, non stop. De tocht naar boven is 13 kilometer en stijgt ongeveer 2300 meter. Over de eerste kilometer doen wij 45 minuten. De tweede gaat al beter, een half uur. We hadden al besloten niet helemaal naar boven te gaan, maar nu twijfelen we zelfs of we wel naar het 4 kilometer punt willen lopen.

Uiteindelijk laten we ons niet kennen en lopen we de eerste 4 kilometer en stijgen daarbij ongeveer 700 meter. Wat een tocht. Ongeveer bij het 4 kilometerpunt is een afslag naar Cloudbridge, de plek waar we gisteren ook een korte wandeling gemaakt hebben. Liever dan dezelfde weg terug nemen de deze afslag. Onderweg hebben we nog even bereik met de telefoon en regelen we de plek voor de overnachting vanavond. Dat is nog niet makkelijk dicht bij Irazu, want de vulkaan zelf heeft geen overnachtingen vlakbij.

uitzicht over Cloudbridge

De weg waar we nu op zitten is duidelijke the road less travelled. Af en toe vragen we ons af of we nog wel op het pad zitten, want er is niets aangegeven en er zijn zoveel over het pad gevallen bomen dat het af en toe gokken is of we nog goed zitten. Daar komt bij dat de ondergrond vol ligt met dor blad dat samen met de droge ondergrond een fantastische glijbaan vormt. De weg hier naar beneden is zo mogelijk nog steiler dan de weg die we hiervoor omhoog hadden. Het kost veel moeite om niet onderuit te gaan. Ook hier onderweg mooie uitzichten.

Uiteindelijk bereiken we Cloudbridge. Inmiddels is het al na 12-en  en we wilden uiterlijk 1 uur gaan rijden, omdat het nog best ver is naar Carthago en we moeten over de Cerro de la Muerte en dat kan veel tijd kosten. De weg bij Cloudbridge zelf gaat ook nog redelijk steil naar beneden maar loopt wel veel beter en rond 1 uur zijn we bij de auto. Snel nog via internet inchecken voor onze vlucht naar Madrid (gisteren lag de site van Iberia er uit dus kon dat niet) en daarna op pad.

Met de Costaricaanse radio aan (veel vrolijke swingende muziek) zoeven we op weg naar Cerro de la Muerte. Onze tank is inmiddels wel verradelijk leeg, al is de stand met alle heuvels lastig in te schatten. Garmin loodst ons zonder problemen naar het dichtsbijzijnde tankstation waar we op de dampen in de tank aan komen rijden. We hadden ons toch een beetje verkeken op het verbruik van de auto in de bergen heuvelop.

Eenmaal op Cerro de la Muerte (mountain of death) snappen we wel waarom deze berg zo heet. De weg hier eist jaarlijks veel levens en slingert flink. De weg zelf is geen probleem en goed onderhouden. Wel is het rijgedrag van de tico’s link. Zelfs vrachtwagens halen in op punten waar ze niet kunnen zien of er om de bocht iets aankomt.

Het is een interessante tocht. Eerst slingert de weg lang omhoog en na een tijdje rijden we in mist of laaghangende bewolking. Het zicht is geregeld maar een paar meter en de mist kruipt als een dikke damp over de weg, alsof het vloeibare stikstof is. Bijzonder om te zien. De omgeving is een soort mysterieus woud waar je af en toe wat verder kan zien en daarna weer alleen silhouetten van bomen.

Ondertussen rijden tegemoetkomende vrachtwagens in bochten vaak te hard waardoor ze uitzwiepen op onze weghelft. De wegen zijn hier niet echt breed dus veel ruimte om uit te wijken is er niet, maar je geeft deze kolossen wel de ruimte die ze nodig hebben. Opletten geblazen.

Na deze beproeving komen we midden in de spits door het centrum van Carthago heen, een grote stad (oude hoofdstad) van Costa Rica. Voorrang kennen ze hier niet en het is hier veel getoeter en lef hebben om je auto er tussen te duwen. Ik denk weldat het helpt dat onze auto optisch al flink toegetakeld was voordat we hem huurden, want we komen overal met wat geduld toch zonder problemen tussen.

Onze hotelkamer is super. Twee enorme bedden, een mooie badkamer, open haardje, twee luie stoelen voor een TV en heel, heel veel ruimte. Bedden liggen ook heerlijk. Dat wordt lekker slapen zo. Morgen vroeg op voor Irazu en daarna door naar San Jose om de auto in te leveren en het vliegtuig te pakken.