Costa Rica

Mangrove

Voor het ontbijt de boot op vanuit Drake Bay terug naar Sierpe. Het instappen zelf is totale chaos. Er zijn meerdere boten die mensen naar Sierpe brengen, maar het is totaal niet duidelijk wie in welke boot moet stappen. De kapitein steekt op een gegeven moment 4 vingers op als teken dat er nog vier personen door de branding heen met de baggage mogen komen om in te stappen. De daarop volgende reactie lijkt er een beetje op alsof het eiland in de fik staat en iedereen het tegelijkertijd wil verlaten. Mensen zijn wat dat betreft wel bijzonder. Uiteindelijk pasten we allemaal prima in de boot.

De weg terug ging snel. Het invaren van de rivierbedding was heel apart. We voeren tussen enorme golven waarbij het bootje nietig leek. Zo nu en dan haalden we een golf in en had je het gevoel in een achtbaan van een pretpark te zitten. Alles ging evenwel goed en we hielden het zelfs droog.

Eenmaal aangekomen in de mangrove is de boot dit keer meer door nauwere delen van het mangrovestelsel gevaren. Waarschijnlijk kon dit nu wel omdat het water hoger stond, de wortels van de bomen die op de heenweg ver boven het water uitstaken stonden nu diep in het water. Blijft een indrukwekkende ervaring. Onderweg zagen we nog een sloth in een boom hangen.

Nog voordat we aangemeerd zijn in Sierpe schreeuwen de taxichauffeurs al de tarieven voor een ritje naar Palma Sur, de dichtstbij zijnde stad waar openbaar vervoer nog komt. Totale chaos weer bij het uitstappen, want iedereen wil tegelijk zijn baggage, maar 20 man die baggage willen op een steiger van 3 bij anderhalve meter gaat natuurlijk niet. We doen het evenwel rustig aan en als onze baggage getoond wordt halen we die op.

In Sierpe lekker ontbeten en de auto opgehaald. Daarna doorgereden naar Boruca, een plaatsje waar inheemse Indianen wonen en maskers maken. De weg is wederom slecht en over de 8 kilometer afslag van de grote weg doen we een klein half uur. In het dorpje aangekomen krijgen we een uitleg van een jongen in een soort mini museum over de geschiedenis, een grote man die van de spanjaarden ontsnapt is en in de bergen is gaan wonen en op de een of andere manier een waterval vertegenwoordigt, een vrouw die iets met een reuzenslang heeft gedaan en hun kinderen zijn allemaal vermoord, op een na, die leeft in Corcovado volgens de legende. De rest van de uitleg werd nog ingewikkelder. De jongen deed erg zijn best, maar zijn engels was net als ons spaans een pocito.

Ook nog een filmpje gezien van een festival dat de indianen hier jaarlijks houden. Het gaat eigenlijk om een soort carnaval waarbij de inval van de spanjaarden wordt uitgebeeld. Er wordt veel gezopen en de costaricanen verdelen zich in twee kampen, een met de spanjaarden en de andere in duivels in zeer provisorische costuums en die beuken dan letterlijk op de ander in (duwen). En dat 3 dagen lang. Daar kan carnaval niet tegenop.

In het dorp nog een masker gekocht en daarna door naar Chirripo, de hoogste berg in Midden Amerika. Eenmaal aangekomen bij het hotel blijkt dat ze nog plek hebben (hadden niets geregeld). Een mooie grote kamer. ‘s avonds wordt het hier wel koud (gelukkig), dat is wel lekker na al die hitte.

uitzicht onderweg

Helaas kunnen we Chirripo niet beklimmen, de trip naar boven alleen duurt al minstens 8 uur en vaak langer. De meeste mensen die deze trip doen overnachten op de top en gaan de dag daarna weer terug. Met voorbereiding en alles kost dit je 4 dagen. Zoveel tijd hebben wij niet. Wel kunnen we een stukje van de tocht doen. Dat bekijken we morgen wel.

stroompje in cloudbridge

Vandaag is er nog wel genoeg tijd voor een tochtje naar Cloudbridge, een prive reservaat net voorbij het Chirripo park. De weg er naar toe is echt de slechtste weg tot nu toe in Costa Rica. Zo steil omhoog en naar beneden dat je niet eens meer kan zien of de weg nog doorgaat en zo ja, welke kant op. Tel daarbij veel grote keien en stenen bij op. De weg is bovendien zo smal dat keren niet mogelijk is. Zit je er eenmaal op, dan moet je ‘m wel tot het eind uitrijden. Zou niet weten wat te doen als er een tegenligger aan zou komen. Gelukkig komen we geen tegenligger tegen.

2 kilometer en 20 minuten verder zijn we dan eindelijk bij Cloudbridge gearriveerd. De tocht daar is leuk. We zien diverse watervalletjes en ook schiet er nog het nodige wildlife, waaronder een slang, weg voordat de camera dit kan vastleggen.