Vandaag staat Las Terrazas op het programma. Maar voor het zover is regelen we eerst de overnachting voor Maria la Gorda in het meest westelijke puntje van Cuba en vragen we of een trip de ochtend daarna mogelijk is. Want als dat niet het geval is, dan laten we de trip naar het westen maar voor wat het is. Want hoewel je bij Maria la Gorda vanaf de kust zou moeten kunnen snorkelen, is het wel een flink stuk omrijden.

Nadat dit geregeld is stappen we in de auto op weg naar Las Terrazes. De weg was recht, de weg was krom… Onderweg komen we mooie uitzichten tegen.

Voor de tocht die we willen maken in Las Terrazes zelf blijkt ook een gids vereist. Daar hebben we weinig zin in, want zo’n kerel die de hele tijd met je meeloopt en het ene na het andere plantje aanwijst beperkt de pret wel een beetje. Maar na wat aandringen blijkt dat meer policy is van het park en dat men moet zeggen dat een gids vereist is, dan dat een gids echt vereist is.

We besluiten het er op te wagen. Eerst eten we nog een ijsje aan een meertje.

Daarna gaan we op zoek naar het beginpunt van de hike. Dat blijkt minder gemakkelijk te vinden dan we dachten, maar na wat navragen (en telkens de boodschap dat officieel een gids vereist is), weten we het toch te vinden en gaan we op pad (opmerkelijk overigens dat het eindpunt van deze hike de plek was waar wij vroegen waar het beginpunt was dat maar bijzonder weinig mensen konden vinden).

De tocht was redelijk eenvoudig en ging door een mooi groen woud. Hier en daar kwam er een splitsing in de weg die we niet helemaal goed konden verklaren, maar aan de hand van de foto van de kaart van de route zoals deze zou moeten lopen konden we redelijk goed plaatsen waar we ongeveer moesten zijn.

De tocht ging via het bos, over een riviertje naar een ruine van een koffieplantage. De ruine was – op het feit na dat deze zo midden in het woud lag en je daardoor een soort Indiana Jones gevoel krijgt als je hem vindt – niet heel bijzonder, maar wel leuk om te zien. De tocht door het bos zelf was interessanter.

Anika geniet met volle teugen en wil ieder takje, boom en blaadje aanraken, vasthouden en eigenlijk niet meer loslaten. Ze is duidelijk over haar ziekte heen want ze kraait wat af achter in de rugzak.

We vervolgen de weg langs een riviertje dat we weer oversteken waarna het pad verdwijnt in een groot veld. Maar volgens de foto van de kaart die we gemaakt hadden was het rechtdoor en na het veld vinden we inderdaad het pad weer terug.

Het pad eindigt langs een meer, de andere kant van het meer waar we eerder een ijsje gegeven hadden. Het uitzicht is van deze kant, met heuvels op de achtergrond, een stuk aantrekkelijker.

Nadat we weer bij de auto zijn rijden we terug naar de casa, spelen daar wat met Anika die lekker gaat rennen, ballen en doen. Drinken nog de restanten wijn met wat kaas en lezen om beurten een boekje terwijl Anika speelt.

‘s avonds eten we wat en regelen we ook voor overmorgen vast een optie op een overnachting in Vinales, want het is daar op het moment erg druk horen we van iedereen en we komen daar niet vroeg aan als we morgen eerst een exercusie in Maria la Gorda doen. Onder het eten praten we nog wat met een italiaans/frans stel dat in Cuba met de bus rondreist. Mogelijk nog wat avontuurlijker, maar het kost zoveel tijd dat ik blij ben dat wij een auto hebben.