Na een warme nacht met de keuze tussen herrie van de airco of een meer zwoele nacht toch nog redelijk uitgerust wakker geworden. Anika slaapt ook al door tot even na zessen, dus dat is ook een pre.

Goed ontbeten met een eitje, vers sap, vers fruit, koffie en lekkere broodjes. Prima geregeld. Anika hapt ook lekker de broodjes mee en heeft de grootste schik met het telkens weer over een gootje stappen.

Vandaag een tripje gepland richting het meest oostelijke puntje van Cuba. Wat Anika betreft hadden de tussenstops niet gehoeven. Vanaf het moment dat we in de bus stapte was het de hele tijd met een big smile: “Busje rijden, jaaaaaah!”.

Eerst een stop bij een cacoa plantage, daarna bij de boer binnen geweest en gezien hoe chocola gemaakt wordt en natuurlijk ook wat chocola geproefd (en gekocht).

Interessante uitleg van het systeem met cooperaties en vrije boeren die per saldo toch weer 85% of meer aan de staat verkopen omdat die de enige chocoladefabriek van het land heeft en er weinig interesse bestaat in cacao-bonen.

Tweede stop was bij een rivier waar we met een bootje een stukje hebben gevaren en daar aan land zijn gegaan om vervolgens, na een minuut of 10 lopen, het water in konden om te zwemmen.

Was leuk en ten opzichte van het zeewater koeler, want het water komt uit de bergen.

Anika vond het eerst wel eng maar durfde later wel het water in en ging vervolgens lekker met een schepje mama en papa nat spetteren.

Daarna nog een stop bij een strand: Marglita. Deed ons erg denken aan Nicoya in Costa Rica. Zo’n semi rustig surf sfeertje, al waren de golven hier niet groot genoeg om te surfen.

Met Anika slapend in mijn armen kreeft met de lokale speciale kokos/tomaat saus gegeten (aanrader!) en daarna nog met Anika in het zand en later water gespeeld. Hoewel ze altijd erg huiverig is voor de zee en de branding was het water hier erg kalm en durfde ze zo met papa mee het water in te lopen.

Anika eerst erg ongelukkig dat ze bij de zee weg moest en daarna weer dolgelukkig dat ze mocht “busje rijden”.

Eenmaal terug in Baracoa hebben we nog overwogen nog een nachtje te blijven voor een trip naar het park in het noorden, maar die trip was voor de volgende dag net volgeboekt (je moet er met een gids heen). Dat maakt het voor ons makkelijker, want dan hoeven we geen wijziging aan te brengen in de globale planning die we gemaakt hadden. Wel jammer om morgen afscheid te moeten nemen van dit gezellige stadje en deze aardige mensen.

Einde van de middag kijken wij vast naar wat alternatieven voor een overnachting in onze volgende tussenstop Santiago de Cuba en wat we daarna zullen doen.

‘s avonds in de casa nog een heerlijke vismaaltijd gegeten, gelukkig iets minder overdadig dan de dag ervoor. Anika heeft daarna nog leuk gespeeld met de 10 of 11-jarige dochter van de casa: Melissa. Samen tekenen, samen ballen, etc. Had wel tot gevolg dat Anika maar niet wilde gaan slapen (alles was veel te leuk) dus ging ze wat te laat naar bed.

Was een indrukwekkend dagje voor Anika. Grappig dat we haar in haar slaap nog hoorde zeggen: “Busje rijden.”

Heerlijk geslapen en Anika is al redelijk ingesteld op deze tijdzone. 6 uur is wel vroeg, maar te overzien en bovendien was ze zelf nog moe genoeg om even bij ons in bed te knuffelen tot 7:00 uur.

Na ochtend ritueel, douchen e.d., naar ontbijt. Prima geregeld. Is hier kennelijk normaal om iemand te hebben die eieren voor je bakt (personeel zal wel goedkoop zijn). De beste man verstond deze kunst uitstekend en had er ook genoegen in een heerijk eitje te bakken of ommeletje te maken.

Na een royaal ontbijt plannen maken. We hadden door alle hektiek voor de vakantie geen gelegenheid gehad veel voor te bereiden (zeg maar niets), dus kijken we ter plekke wat te doen. We hadden besloten vandaag wat de acclimatiseren, ook voor Anika en geen echte wilde uitstapjes te maken, maar we willen ook niet langer dan 3 nachten in Baracoa blijven. Dit stelt ons voor een dilemma, want het hotel kan ons nog maar een overnachting bieden voor 1 extra nacht, mogelijk 2, maar daar hebben we niets aan als we morgen een tripje willen maken.

Uiteindelijk besluiten we het aanlokkelijke zwembad achter ons te laten en op zoek te gaan naar een casa particular hier in de buurt. Daar had ik de avond voor ons vertrek gelukkig al het nodige uitzoekwerk voor gedaan en een shortlist gemaakt en bij onze eerste keuze konden wij zowaar nog terecht.

Zeer vriendelijke mensen, een ruime kamer met eigen douche en toilet – grenzend aan hun woonkamer dat wel – wat wil je nog meer. De mensen zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam en zelfs met ons gebrekkige spaans komen we er goed uit. We besluiten te verkassen van het hotel naar de casa en dat is een goede keuze blijkt later.

Anika is natuurlijk een enorme publiekstrekker en de heeft – hier en daar tegen haar zin in – veel bekijks.

We zitten midden in het centrum van een zeer charmant stadje dat 3 jaar lang, in het begin van Cuba, kennelijk ook nog eens de hoofdstad van Cuba is geweest. Het is een wirwar van smalle straatjes en op de moderne uitingen na had hier prima Pirates of the Carribean opgenomen kunnen zijn (Tortuga). De baai waar Baracoa aan ligt ademt piraat uit en er ligt zelfs een restant van een gezonken schip in de baai om dat te onderstrepen.

De mensen zijn allemaal zeer vriendelijk. Omdat mijn telefoon hier niet goed werkt en dat lastig is met het boeken van overnachtingen probeer ik een lokale sim te regelen voor de extra telefoon die ik mee had, maar hier hebben ze die kleine sims niet.

Verouderde Samsung en Nokia-modellen (ja, Nokia is nog steeds hip in Cuba) liggen hier in de schappen in een winkel met beveiliging. Uiteindelijk maar een prepaid kaart gehaald die werkt met een zeer ingewikkeld of wellicht ingenieus systeem waarbij je eerst een lang nummer moet een prepaid toegangscode moet typen voordat je het nummer dat je wil gaan bellen kan bellen.

Het winkelen hier is ook een ervaring. In iedere winkel lijkt er iemand bij de deur te zitten met als enige taak de deur dicht houden als je er nog niet uit mag. Sommige winkels doen de deur alleen van het slot voor mensen die de winkelier aanstaat. Het is echt 50 jaar terug in de tijd.

In de straten rijden vooral zeer oude auto’s, maar niet alleen echt oude amerikanen, alles lijkt hier te blijven rijden. En met een lasapparaat worden jeeps omgebouwd tot aparte maar wel mooie creaties. Ik ben er stellig van overtuigd dat ze in Cuba de beste monteurs ter wereld moeten hebben om dit allemaal rijdend te houden. En dat met zulke slechte wegen.

‘s middags nog een trip geboekt voor morgen die ook met Anika goed te doen zou moeten zijn. Zelf die middag nog een trip gemaakt naar de grootste rivier van Cuba, Rio Toa en een mooi strand daarna (Playa Maguano).

Daar even gezwommen en Anika heerlijk lopen scheppen in het zand. De zee vond ze door de golven nog wel eng, maar dat mocht de pret niet drukken, want zolang de golven maar ver genoeg bleven kon ze heerlijk scheppen.

‘s avonds genoten van een overdadige maaltijd bij de Cubaanse casa. We hadden kunnen aangeven wat we wilden eten en maar gekozen voor polo (kip) met een salsa. Een goede keuze want het was heerlijk bereid, maar wel erg veel. Gelukkig had Anika een bere trek en at alles wonder boven wonder gewoon mee. Daarnaast scheelde het dat wij al twee dagen zelf slecht gegeten hadden en dus ook wel wat op konden. Heerlijk gekookt.

De avond afgesloten met Anika lekker buiten spelend en wij nog een mojito toe. Heerlijk genieten.

De dag begon vroeg, erg vroeg. Ergens tussen 3:00 en 3:30 was Anika klaar wakker en klaar om de dag te beginnen. Wij niet. Op zich logisch, want in NL was het nu 8:00 en Anika had nog lekker in het vliegtuig geslapen.

Lang leven dora. Met Dora aan en Anika helemaal gebiologeerd door een extra lange aflevering zijn wij gewoon in slaap gevallen. Af en aan, want tussentijds zette Anika de Ipad uit, hebben we nog wat gedommeld tot even voor 6:00 uur ‘s ochtends toen ook de batterij van de Ipad echt helemaal leeg was.

Onze eerste ervaring met een all-inclusive. Het eten was prima geregeld. Veel te veel keuze en hilarisch om te zien hoe mensen hamsteren en hun tas volladen met bananen, broodjes en flesjes drinken. Hoop altijd maar dat het dan geen Nederlanders zijn, maar zal vaak genoeg teleurgesteld worden.

Na het ontbijt geld wisselen. Aan de opmerkingen van de persoon voor me had ik al begrepen dat grote biljetten niet handig zijn, dus had ik gevraagd om een pakket kleine biljetten. Het resultaat was dat het allemaal bij lange na niet in de portemonnee paste en dat ik me een beetje voelde als een crimineel. Heerlijk. Gelukkig bieden Zip-lock bags ook hier een uitkomst.

Daarna wachten op de auto. De grap was evenwel dat de auto-meneer op ons zat te wachten omdat ergens in een hoekje een tafeltje stond dat diende als het kantoor. Dat kostte wat tijd, evenals het invullen van de formulieren voor de autohuur, maar dat geeft niet, hoort er bij. Al met al waren we als gevolg van alle vertraging pas om 12:00 uur onderweg naar Baracoa, een flink stuk rijden.

We waren van plan de noordelijke route te gaan rijden die weliswaar slechter is, maar wel een stuk korter. Maar ergens onderweg hadden we denk ik een verkeerde afslag genomen, want van slechte weg werd het bijna echt offroaden. Nu heb ik daar geen bezwaar tegen, maar een Landcruiser is daar iets beter tegen bestand dan de auto van de chinese fabrikant waar bij in rijden (Shelly ofzo). Zal mij benieuwen of we met deze auto in een stuk de eindstreep gaan halen.

Na deze verkeerde afslag, nog voor de kruising voor de route om noord (via Moa) of de langere route om zuid (via Santiago de Cuba) hebben we besloten de langere route met de betere weg te nemen. Langer bleek ook een stuk langer en hoewel we hier en daar toch echt flink door konden rijden, hakten de plaatsjes waar je pal doorheen moest en moest laveren tussen overstekende mensen, fietstaxi’s, paardenkarren, auto’s, bussenen legertrucks, er toch behoorlijk in qua tijd. Al met al hebben we de laatste kilometers in late schemering en begin van de echte duisternis gereden naar Baracoa. Daar maar gemikt op het enige/grootste hotel dat goed aangeschreven stond, El Castillo.

Het computersysteem was er weer uitgeklapt (aan de gelatenheid van de persoon achter de balie te zien was dit vaker wel dan niet het geval) en kon men daardoor niet laten weten of er nog een kamer vrij was. Een kwartiertje later kwam het verlossende woord en bleek dat wij toch terecht konden. Het was de laatste kamer en ook de mooiste (zo wilde men ons doen geloven). Dat het de laatste kamer was kon wel eens waar zijn ook, want men kon niet aangeven of we de volgende nacht ook zouden kunnen blijven. En volgens ons gidsje moest je proberen een kamer in een bepaalde range te krijgen, want die hadden mooi uitzicht en daar viel deze kamer ook onder.

De kamer was enorm, genoeg ruimte binnen om te voetballen met Anika en daarnaast 2 grote bedden, badkamer, zitje, etc. Best praktisch.

Kasteel zou beste restaurant uit de regio hebben (zegt niet zoveel, want deze zijn allemaal slecht zo begrijpen wij). We waren nog van plan het te proberen, maar de heftige autorit hakte er in en kort na Anika vielen ook wij diep in slaap.

Weinig te vertellen. ‘s ochtends nog de laatste spullen bij elkaar
zoeken, maar, zoals later bleek, zijn we wel een accu en oplader van een
foto toestel vergeten. Dat wordt dus wat spaarzamer met die camera
omgaan, maar we hebben genoeg backups :).

Tripje naar Schiphol ging voorspoedig. Wel erg druk bij de douane
waardoor het maar goed is dat we 2 uur hadden gereserveerd.

Eenmaal in het vliegtuig kwam Dora to the rescue voor Anika en stegen we
zonder enig probleem op. Na ongeveer een uur kon Dora uit en viel Anika
zowaar in slaap. De extra stoel die we geboekt hadden voor een paar
tientjes was echt een uitkomst. Anika kon als een echte prinses liggen op
anderhalve stoel en haar beentjes over de andere. Heerlijk op die manier
een paar uur geslapen.

Daarna hielden diverse boekjes, samen met papa en mama en nog meer Dora
haar zoet tot en met de landing. Best een prestatie, want het was
inmiddels 23:00 uur NL-tijd.

De luchthaven op Holguin stelde niet veel voor. Was niet zo klein als
Broome waar maar een keer per dag een vlucht landt en vertrekt, maar al
met al was het erg klein. We hadden een transfer geregeld naar het resort
en dat was maar goed ook, want dat bleek niet te liggen in de plaats
Holguin, maar de provincie Holguin. Dus volgde een busrit van een uur
naar het noorden.

Bij het resort aangekomen snel ingechecked en snel naar bed. Anika
weigerde in het beschikbare babybedje te slapen dus maar bij ons in bed.
Daar viel ze vrij snel in slaap, net als wij overigens.

Laatste dingen voor werk afgerond, koffers gepakt. Ready to go.

Waarschijnlijk zullen we deze blog voor een groot deel pas achteraf kunnen vullen omdat er geen of maar zeer beperkt internet is in Cuba, maar we zullen zien.