Heel vroeg op vandaag om de zonsopgang te zien. Helaas wel wat teveel bewolking om dat goed te kunnen zien, maar dat geeft wel wat kleur aan de lucht.

Ook het licht op alleen de pieken van de bergen hier geeft een heel andere ervaring dan het beeld overdag als alles in de volle zon is.

Het waait behoorlijk en hier op 2200 meter is dat een verdomd koud windje. Gelukkig was ik slim genoeg om een winddichte jas aan te doen.

Vandaag gaan we een wandeltocht maken langs de Tre Cime, ook wel bekend als de Drei Zinnen. Drie hoge pieken naast elkaar die wat doen denken aan de Torres del Paine. Maar dan in een wel wat ander landschap.

Het weer vandaag zal volgens de voorspelling wat wisselvallig zijn, maar over het algemeen goed. Dus we gaan er voor.

Het is voor de meiden een pittige wandeling. Ergens tussen de 8 en 10 kilometer schatten we, maar als het goed is niet teveel klimmen en dalen.

Vol goede moed starten we met een zonnetje. Zoals je ziet een overload aan foto’s, want het is hier heel mooi en we konden niet kiezen.

Het is best druk op het pad, want het is een populaire route. Gelukkig levert de beperkte parkeerruimte op de top een beperking van het aantal bezoekers op. De rest wordt aangevuld met een overvolle bus, voor diegene die zich daar in deze corona tijd aan durft te wagen.

Wij zijn heel blij dat we boven hebben gekampeerd. Anika wil heel graag de rugzak dragen en straalt helemaal als dat mag.

Het begin van de tocht gaat vrij vlak omhoog over een vrij breed pad langs een redelijk steile bergwand.

Na een tijdje lopen steekt de refugio mooi af op de bergwand en zorgt voor het nodige contrast. Er zijn hier ook de nodige vogels.

De meisjes lopen goed door en praten honderduit. Madouc wil wel graag in de rugzak en vraagt geregeld of ze al genoeg gelopen heeft om in de rugzak te mogen. Niet omdat ze moet is, maar omdat ze wil.Even later probeert ze de tactiek dat de benen moe zijn.

Bij een kerkje is een detour naar een monument. Terwijl ik die detour neem, lopen de meisjes door naar de refugio.

Dat blijkt een goede keuze. Want hoewel het uitzicht bij het monument mooi is, gaat het ook even kort regenen en krijg ik flink wat spetters op ’t hoofd, terwijl de meiden lekker bij de refugio konden schuilen.

Daarna gaat het pad vrij steil omhoog. Madouc mag in de rugzak. Bij een aftakking verder omhoog is er ook een aftakking naar wat meertjes. Die nemen we. De meertjes zijn erg klein, maar hier zijn bijna geen mensen en het uitzicht is fenomenaal.

Daarna gaan we weer terug naar de normale route. Eerst nog even stevig omhoog en dan flink afdalen.

Het pad hierna zou vlak moeten zijn, maar dat valt tegen. Het is meer continu stijgen en dalen op een oneffen pad met veel rotsblokken overal. Lastig lopen dus.

We komen tot dichtbij de Tre Cime en maken veel foto’s. Anika loopt alles zelf en doet het heel goed. Hier en daar met wat hilarische strekoefeningen tussendoor, maar daarna kan ze weer verder geeft ze aan en daar doen we het voor.

Bij een volgende refugio nemen we een pauze.

Daarna is het nog over een smal pad langs een afgrond terug naar de camper. Prima te doen, maar met alle losse steentjes toch best een dingetje met over het pad dartelende meisjes.

Gelukkig zich Madouc veilig in de rugzak. Even valt ze zelfs in slaap.

Boven probeert Anika nog even het weer te beïnvloeden, iets meer zon en iets minder wind.

Daarna maken we in een veld van steenmannetjes een nieuwe steenman en gaan dan verder.

Bij de camper heeft iedereen honger en gaan we lekker eten en kijken we nog even naar de zonsondergang.

Daarna doen we nog een wild spel monopoly tot het eigenlijk na bedtijd is en gaat iedereen na afloop snel slapen.