’s ochtends vroeg opgestaan om de zonsopgang te zien. Teveel bewolking voor echt spectaculaire beelden, maar wel mooi om de lucht te zien kleuren achter de bergpieken met de wolken die er nog tussen hangen.
Bijzonder ook om te zien dat de parkeerplaats (6:00 uur ’s ochtends) al bijna vol is.
Ook de temperatuur (4 graden) is een behoorlijk verschil met de temperaturen van de afgelopen week.
Even lekker opwarmen in bed in de camper en dan ’s ochtends rustig aan doen.
We gaan een wandeltochtje maken met onderweg lekker een paar stops bij de de verschillende refugio’s.
Anika heeft er ook zin in en heeft haar eigen telefoon mee om foto’s te maken.
Hierboven de foto’s die Anika zelf uitgekozen had voor de blog.
We zien onderweg veel moois. Madouc weigert iedere keer op de foto te gaan, maar hier heb ik haar toch te pakken.
Bij de eerste refugio gaan we zitten voor een kop koffie en een stuk appeltaart.
Bij het verlaten van de refugio zit er een grote hond vlakbij de uitgang. Ik let teveel op deze hond en de meisjes en vervolgens schat ik de afstand van een afstap verkeerd in en verstuik mijn voet die erg lelijk dubbel klapt.
Eigenwijs als ik ben denk ik eerst dat het nog wel goed zal komen en ik het er wel uit loop. Dat blijkt niet het geval te zijn, mij voet wordt alsmaar dikker. Ik weet het nog wel tot 2 uitkijkpunten te redden, maar het gaat erg moeizaam.
Gelukkig heb ik de drone mee om wat loopwerk van mij over te nemen. Dat levert mooie beelden op.
De meisjes, vooral Anika, zijn erg geschrokken. Papa heeft nooit iets en blijkt dan ineens toch niet onverwoestbaar.
Toch blij dat ik ondanks de pijnlijke voet naar het uitkijkpunt ben gegaan, leverde een erg mooi filmpje op met een closeup van Tre Cime (zie hieronder)
De misstap gooit verder wel behoorlijk roet in het eten voor de geplande hike en mogelijk ook de rest van de vakantie. Maar even kijken hoe het zich gaat ontwikkelen.
Terug bij de camper besluiten we richting Innsbruck te rijden. Dat is een goede tussenstop voor onze volgende uitje, Neuschwanstein.
De bergschoenen geven gelukkig support en rijden gaat op deze manier wel.
Als we de passen achter ons hebben liggen en we komen bij de grote weg neemt Maaike het over zodat ik m’n voet wat omhoog kan doen om de zwelling te verminderen.
Als we vlakbij Innsbruck zijn begint het al donker te worden. Het laatste stukje rij ik met dit gevaarte en bij een door ons uitgekozen camping vlakbij Innsbruck is zowaar nog plek (niet veel) en ook de pizzeria op de camping is nog (net) niet dicht.
We bestellen een pizza, drinken een biertje en ik geef mijn voet rust. Goh dat is echt pijnlijk nu. Zo pijnlijk dat het me niet eens lukt om naar de WC van de camping te lopen. Gelukkig is er een WC in de camper.
Snel plat liggen en hopen dat het morgen beter is.
Wat een prachtige foto’s en filmpjes van de drone.
En wat balen van je voet