Grossglockner

’s ochtends wakker geworden met een toch nog wel redelijk pijnlijke voet. Nog niet een dag om flink te gaan hiken laten we maar zeggen.

We twijfelen wat te doen. Naar huis? Nog wat bekijken? Maar hoe dan, want ik ben niet heel erg mobiel.

We besluiten iets geks te doen, we rijden naar de Grossglockner-pas, een mooi gebied. Want vanuit de auto kunnen we nog wel genoeg bekijken. Het is wel een flinke rit van een paar uur heen, maar we hebben geen haast. We kijken wel waar we ergens overnachten.

We rijden weer een deel van dezelfde weg die we gisteren hebben afgelegd (Brennerpas) terug Italië in. Daar langs mooie dorpjes met ruig gebergte op de achtergrond ploegen we voort.

Niet al te veel later rijden we Oostenrijk weer in. Dan beginnen we langzaam te slingeren omhoog, naar de Grossglockner-pas.

Mooie omgeving en mooi weer. We hadden van te voren gekeken dat het vandaag redelijk helder zou zijn en dat blijkt te kloppen, dus we zien zowaar ook de bergtoppen.

Onderweg stoppen we bij wat we wat ooit een restaurant geweest was om daar wat eten te scoren, maar helaas. Wel een mooi uitkijkpunt.

We rijden verder en twijfelen even of we de detour naar de Grossglockner zelf ook zullen doen. Uiteindelijk doen we dat wel en dat blijkt een uitstekende keuze.

Na veel slingeren komen we op een parkeerplaats. Daar de beentjes strekken. Met de drone alvast even gespiekt en het uitzicht is goed genoeg om alle trappen die er voor beklommen moeten worden te beklimmen. Het semi stil zitten met rijden heeft de voet goed gedaan.

We zien zowaar nog marmotten vlakbij de gletsjer en schieten wat mooie plaatjes.

De rest moet wat geduld hebben want papa is de drone weer aan het uitlaten.

Op de weg verder Oostenrijk in stoppen we nog bij een waterval. Dat is een flink eindje lopen van de weg en het begint al laat te worden. Maar met de drone pak je dat hoogteverschil een stuk makkelijker en kunnen we toch snel een kijkje nemen.

We rijden verder naar de top en maken daar ook nog wat mooie plaatjes. Even raak ik het signaal van de drone kwijt door een zendmast vlakbij, maar gelukkig lukt het weer contact te krijgen en weet ik ‘m veilig terug te sturen.

Daarna begint het gedoe. Bij de afdaling van de Grossglockner gaat het handrem-icoontje in het dashboard branden en beginnen we de remmen te ruiken. Aanvankelijk denken we dat het een blokkerende handrem is. Het euvel is namelijk gemakkelijk te verhelpen als we – vraag me niet hoe we dat telkens gedaan hebben – even op de weg keren en weer een klein stukje omhoog rijden.

Even verderop en na wat speurwerk op internet komen we er achter dat dit lampje ook kan betekenen dat je te weinig remvloeistof hebt. Geen lekkere timing, zo bovenaan de Grossglockner met nog een eindeloos stuk te dalen met een enorme hellingshoek.

Heel bemoedigend staan ook overal langs de kant van de weg borden met de vraag of je remmen wel in orde zijn. Nee, maar wat doe je er aan?

We besluiten om dan maar langzaam aan de berg af te zakken, rijdend in de 1e versnelling om maximaal op de motor te remmen en de rest bij remmend en om de zoveel bochten weer even de remmen laten afkoelen in een parkeervak.

Dit schiet zo natuurlijk totaal niet op, maar ja, wat moeten we anders? Als we hier door de remmen heen trappen, zijn we naar onze zin wat te snel beneden.

Uiteindelijk komen we einde schemering veilig beneden aan. Wat een opluchting. We proberen bij meerdere pompstations remvloeistof te scoren, maar zonder succes. Pas 20 kilometer verderop bij een wat groter dorp met een groter pompstation weten we te slagen. Daar scoren we gelijk ook maar wat eten.

In het donker rijden we nog een stukje verder, maar de weg is een stuk kleiner en slingert een stuk meer dan we verwacht hadden. Ook lijken er niet veel accommodaties te zijn in de buurt van de weg. We vinden een plek waar we mogen staan die – blijkt achteraf – vooral door mountainbikers gebruikt wordt die met een skilift omhoog gaan om dan naar beneden te crossen op de fiets.

Ondanks de poging van wat Duitsers een ruimere plek te claimen door een tafel snel in de weg te zetten weten we een van de laatste plekjes te bemachtigen. Het is geen ideale plek, maar het volstaat voor de nacht. En na alle spanning bij het berg af rijden met discutabele remmen zijn we best wel moe, dus slapen we snel en merken we weinig van de overige aanwezigen op de camping.