‘s ochtends bizar vroeg opgestaan (4:15), nog snel wat ontbeten (waffles!). Alles hadden we de avond tevoren al ingepakt. Anika uit bed gehaald op het laatste moment voor we in de shuttle stapten naar vliegveld om 5:00 uur. Anika vond het allemaal prachtig, werd gewoon vrolijk wakker. Wat een heerlijke meid is het toch.

Inchecken bij WOW Air, prima maatschappij. Ging allemaal voorspoedig.

Goede vlucht gehad, Anika nog geslapen onderweg ook. Papa wat gewerkt.

Auto ophalen bij P3, naar huis rijden. Wel wat onwerkelijk dat de vakantie alweer voorbij is. Aan de ene kant voelde het veel langer dan 14 dagen, aan de andere kant is een echte reisvakantie toch ook wel weer erg lekker en is het altijd weer even acclimatiseren.

Anika geeft het goede voorbeeld. Dolblij dat al haar speeltjes er nog zijn probeert ze met alles tegelijk te spelen. En tegelijkertijd ook nog de kat te knuffelen.

We zijn weer thuis!

De vulkaan is weer uitgebarsten, rustig maar gestaag, ten noorden van de gletjser. http://en.vedur.is/earthquakes-and-volcanism/articles/nr/2947 Even was er sprake van code rood (omdat het zo hard waaide dat ze de omstandigheden ter plaatse niet goed konden beoordelen, maar dat is kort daarna teruggeschroefd naar oranje.

Ondertussen waaien wij hier uit ons hemd. De wind giert letterlijk om het hotel. We gaan zo op weg naar Reykjavik. Met een beetje geluk zou het weer daar tegen het tijdstip dat wij daar aankomen (rond 13:00 uur) beter moeten zijn.

We rijden maar voorzichtig terug, want er zijn enorme rukwinden.

Het waait zo hard dat we omhoog vallende watervallen zien (nee we hebben niet teveel gedronken).

We rijden een stukje langzamer dan gepland. Hierdoor zijn we niet om 13:00 uur maar tegen 14:00 uur pas in Reykjavik. Geeft niets, want tot een uur of 14:00 regende het nog flink. Het landschap blijft ook met dit weer indrukwekkend.

Maar, geluksvogels die we zijn, als we de auto parkeren houdt het op met regenen en niet lang daarna breekt zelfs een zonnetje door.

Als echte touristen gaan we even shoppen in Reykjavik. Er is afdoende prullaria te vinden.

Grappige winkels waarbij het thema Viking, Trol en Puffin (Papegaaiduiker) wel enigszins overheersen.

We drinken \in een soort Reykjavikse variant van Starbucks een lekkere kop koffie met een stuk taart erbij als vervanger van de lunch.

Daarna lopen we diverse winkeltjes af voor we weer terug bij de kerk zijn.Omdat om 14:00 uur net een dienst begonnen was en we daarom de kerk niet in konden, kijken we nu alsnog even binnen.

De kerk is mooi van binnen, met reusachtige stenen bogen.

Verder is er een bijzonder orgel met meer dan 5200 orgelpijpen. Daar komt aardig wat geluid uit, zo merkten we bij de start van de mis.

We besluiten Reykjavik verder te laten voor wat het is en gaan door naar Keflavik om daar in te check in ons hotel en daar de bagage te dumpen. We treffen op een wat bijzondere locatie (oude Amerikaanse legerbasis) waar alles op elkaar lijkt na enig zoeken het hotel aan en checken in. De kamers zijn erg ruim, erg handig omdat we nog het nodige moeten ompakken.

Voordat we de koffers helemaal indelen besluiten we dat we toch nog tijd genoeg hebben om Blue Lagoon te bezoeken. De auto hoeft pas om 21:30 uur ingeleverd te worden en Anika heeft veel geslapen in de auto en is ontzettend wakker en heeft er ook nog wel zin in.

In het begin nog een beetje onwennig.

Maar na een tijdje was ze er niet meer uit te krijgen. Voor wie Blue Lagoon niet kent, dat is een natuurlijke hotspot waar water vol met voor de huid goede mineralen uit de grond komt, diep in de grond verwarmd  tot 240 graden (dus geen bacterien) en bovenaan lekker 40 graden o.i.d.

Er is een hele happening omheen gebouwd met allerlei trendy zaken, maar in essentie gaat het natuurlijk om de warme bron met het minerale water. Anika heeft er ook lol in en spat er lekker op los. We blijven een hele tijd in het water liggen en genieten nog na van een heerlijke vakantie.

We gooien de tank van de auto nog even vol vlak voor we deze inleveren en dan worden we teruggebracht naar ons hotel. Anika gaat vrij snel slapen en wij pakken alvast de koffers in, want morgen moeten we om 6:30 uur lokale tijd vliegen en dat betekent 4:15 uur opstaan. Kort nachtje.

Gelukkig lijkt de vulkaan zich te gedragen en kunnen we zonder problemen vertrekken.

Vannacht heeft het veel geregend en ook ‘s ochtends vroeg (8:00 uur) regent het nog hard.  We doen rustig aan en als we klaar zijn met ontbijt e.d. (9:30) is het droog maar bewolkt.

Anika speelt nog even in een lade van een van de kasten van de hotelkamer.

De bewolking is zwaar en hangt laag en daardoor is het zicht soms erg slecht, alsof je door dichte mist rijdt.

Onze eerste stop is langs de kust. De kust is erg ruig en het landschap is bijzonder. Zo ziet een landschap er kennelijk uit als een vulkaan 10.000 jaar geleden is uitgebarsten en daarna niet meer.

Op de lava hebben zich plantjes kunnen nestelen en ook hoog gras heeft zich weten te wortelen.

Langs de kust wordt het lava afgeslepen door de zee. Een (naar wij aannemen) oude kraterpijp staat als de overblijfselen van een kasteelruine op de rand van de klif. Indrukwekkend om te zien en de donkere wolken passen hier goed bij (al zal alles met een zonnetje ongetwijfeld ook heel mooi zijn).

We vervolgen onze tocht naar een strand even verderop met zwart zand. Ook mooi om te zien.

Nog even verder nemen we een klein eenbaans weggetje dat behoorlijk slingert en hier en daar een forse kuil kent naar het meest noordwestelijkste puntje van het schiereiland.

Hier beuken de golven al op de kust als het windstil is. Ben benieuwd hoe dat morgen zal zijn met de storm die voorspeld is. Zal dan wel helemaal indrukwekkend zijn.

Ook (voor IJsland) bijzonder is het gele zandstrand dat hier te vinden is. Dit is in ieder geval het enige gele strand van dit schiereiland, maar mogelijk zelfs van heel IJsland.

We vervolgen onze ronde om de punt van het schiereiland en hebben het geluk dat de bewolking is opgetrokken zodat we ook Snaefellsjokull (de gletsjer van de oude vulkaan) nog mooi in beeld krijgen.

Eerst nog een beetje verscholen achter de wolken en later helemaal vrij.

Onderweg nog een apart shot met een kerkje op de voorgrond met daarachter de gletsjer.

We rijden door tot het plaatsje Anarstapi. Daar is een grote stenen trol.

Vooral het hoofd met baard is leuk gedaan.

Uiteraard moest Anika even door de benen van de trol heel lopen.

De kust is hier o.a. bijzonder vanwege de vele rotsen die voor de kliffen in zee staan.

Daar ook de hier beroemde door water uitgesloten boog.

En natuurlijk de kliffen.

Je kan ook goed zien hoe de basaltzuilen ingesleten worden door de zee.

Ook het berglandschap is geen verkeerd uitzicht nu de wolken zijn opgetrokken (in het midden de stenen trol en daarachter een vulkaan).

Na afloop van deze wandeling nog lekker een kop koffie met wat lekkers erbij gehaald bij een cafe aan de klifkust.

Na dit intermezzo rijden we nog langs de noordkust van het schiereiland om daar wat bezienswaardigheden te bekijken.

We nemen de pas die tot vlak langs de gletsjer komt.

Helaas is er relatief veel bewolking, maar tussendoor krijgen we nog wel een goed beeld van de gletsjer.

En ondertussen leest Anika een boekje op de achterbank.

Het landschap onderweg is bijzonder. De noordkust is wat ruiger dan de zuidkant.

Ook het licht en de wolken geven een bijzonder beeld van het landschap.

‘s avonds eten we nog wat in Stykkisholmur en rijden dan terug naar het hotel.

‘s ochtends voor het ontbijt even gekeken naar het vulkaan nieuws.

Kennelijk is er toch een kleine uitbarsting ten noorden van de gletsjer (geweest). Hier helemaal niets van gemerkt. Bizar idee.

Omdat de uitbarsting buiten de gletsjer heeft plaatsgevonden geen acuut overstromingsgevaar (wij vertrekken overigens vandaag uit het gebied waar dat effect op zou kunnen hebben). Of er as is vrij gekomen is nog niet bekend. Omdat ik niet weet of we straks weer internet hebben zet ik dit er maar vast op.

Op de website van IJslandse omroep nog een filmpje gevonden: http://www.ruv.is/frett/fyrstu-flugmyndir-af-eldgosinu

Ook onderweg naar Godafoss niets kunnen zien van de (kleine) uitbarsting. Wel was er veel bewolking en zag het landschap er (daardoor?) een beetje heiig uit.

Godafoss is een mooie waterval, vrij dicht langs de doorgaande weg op onze route.

De waterval ziet er inderdaad super uit, wel een stuk kleiner dan Dettifoss en Selfoss, maar desondanks indrukwekkend.

Via wat stenen hoppen tussen kleine stroompjes water, ongetwijfeld veroorzaakt door de spray van de waterval, kan je tot vlakbij de waterval komen.

Dat biedt weer mooie foto mogelijkheden.

Terwijl er foto’s gemaakt worden speelt Anika lekker met steentjes bovenaan de waterval.

Na Godafoss valt Anika achter in de auto in slaap (zoals we al gehoopt hadden). We maken gelijk een hoop kilometers, want het is een behoorlijk stuk rijden tot Hellnar.

Onderweg zien we nog de nodige bijzondere landschappen.

Naarmate we doorrijden wordt het steeds meer bewolkt en zo nu en dan valt zelfs een spat regen. Dat wisten we wel, maar toch is het wel jammer. Laat gelijk weer zien hoe we verwend zijn geweest met het weer tot nu toe. Normaal gesproken regent het in IJsland 2 van de 3 dagen.

Onderweg maken we nog een korte tussenstop  bij een op een onooglijke plek gelegen pompstation / wegrestaurant / motel. Je moet wel heel erg moe zijn van het rijden om hier te willen overnachten. De koffie was evenwel prima en de eigenaar was duidelijk wat eenzaam en begon gelijk hele verhalen aan ons op te hangen. Hij had ook nog een waterijsje voor Anika die dit zowaar erg lekker vond.

Na deze tussenstop waarbij Anika ook lekker even had kunnen rondrennen rijden we verder het schiereiland boven Reykjavik in.

Het weer wordt steeds slechter en we zien daardoor ook minder van het landschap dat hier heel mooi zou moeten zijn. Het grootste deel blijft verscholen achter een dik pak wolken.

UIteindelijk bereiken we Hellnar, een bijzonder klein plaatsje aan de kust. We checken in en laden onze spullen uit. Anika helpt uiteraard mee met het duwen van de koffer.

Het eten is verrassend goed en de wijn smaakt prima. Na een dagje in de auto zijn we redelijk gaar en gaan bijtijds pitten. Qua vulkaan verder geen bijzonder nieuws. De uitbarsting is verder gestopt, maar meer uitbarstingen worden niet uitgesloten. Wij zijn inmiddels ver uit de regio die risico zou lopen bij overstromingen. Alleen een eventuele aswolk kan ons nog parten spelen.

Morgenochtend is de voorspelling dat het weer niet goed is, maar rond een uur of 12:00 zou dat opknappen. Dat wordt rustig aan doen ‘s ochtends en dan hopelijk van al het moois genieten.

Vandaag weinig op het programma, alleen in de middag whale watchen.

‘s ochtends na het ontbijt bij het huisje een boekje gelezen en wat dingetjes voor werk gedaan. Lekker beetje luieren in de zon en genieten van het uitzicht.

Even na 13:00 vertrokken naar de haven en daar snel in de boot ingechecked voor een tocht van 3 uur.

We hebben geluk, want er zijn relatief weinig opvarenden dus veel ruimte op de boot.

Na ongeveer een half uur varen zien we de eerste walvis. Een bultrug. Deze is evenwel wat schuw en blijft de hele tijd lang onder water dus zien we er niet veel van.

Maar dat geeft niet, want het zonnetje schijnt.

Anika vindt het geschommel van de boot maar minder en wil de hele tijd rondjes lopen. Dat regelen we dan maar, onder begeleiding uiteraard. We lijken wel een komische act die iedere keer voorbij komt.

Even verderop zien we een kleinere walvissoort die een duidelijkere rugvin heeft en waar kennelijk ook in deze regio nog op gejaagd wordt. Het beest is schuw en snel.

Na nog een tijd varen zien we meerdere bultruggen, een paar in de verte en een heel dichtbij tot vlak langs de boot.

Deze walvis doet er rustig over en haalt een paar keer adem voor hij kort onderduikt en niet lang daarna weer boven komt voor een zelfde rondje.

Dat gaf ons de gelegenheid een duik in het water goed vast te leggen, leuk.

Ook nog een kort filmpje gemaakt.

Natuurlijk ook nog de nodige karakteristieke tailvins die onder water verdwijnen gezien.

Voordat wij er vandoor moesten sloeg kwam de walvis nog een keer hoog uit het water met de staart en sloeg daar hard op, maar helaas was ik te laat voor de slag maar heb ik nog wel de waterverplaatsing daarna op de foto.

Na deze encounter zien we verder geen walvissen vlakbij meer.  Wel in de verte nog een spout maar we moeten terug naar de haven want de tijd zit er op. We zijn ook behoorlijk naar het noorden gevaren, voorbij Flatey eiland, een voormalig bewoond eilandje. Weet niet of we de poolcirkel daadwerkelijk gehaald hadden, maar zo niet, dan zal het niet veel gescheeld hebben.

Anika heeft ondertussen al een beetje zeebenen gegroeid, maar dat weerhoudt haar er niet van op het dek te gaan rollebollen.

Onderweg zien we nog andere boten…

eilanden met laaghangende bewolking…

en een combinatie van de twee.

Bij aankomst in de haven nog een mooi beeld van Husavik. Wat een klein plaatsje is het eigenlijk, net als de meeste IJslandse ‘steden’.

‘s avonds eten we nog lekker wat in het restaurant gegeten met uitzicht over de haven.

Daarna bij ons huisje nog genoten van de zonsondergang en de hot tub.

Geluk zit in kleine dingen, zoals een koekkie

Vandaag lekker relaxed aan gedaan. Om een uur of 9:30 klaar met ontbijt en daarna nog tijd bij huisje gehangen voordat we op weg zijn gegaan naar ons tripje: een vulkanisch gebied bij Krafla.

Het is hier voor Ijslandse begrippen tropisch warm, vandaag wordt het hier 19-20 graden. De korte broek die ik meegenomen had just-in-case (maar ik niet verwacht had te kunnen gebruiken) komt toch nog van pas.

We stoppen nog bij een mooi uitzichtpunt op Lake Myvatn, maar vanwege de mugjes blijven we daar niet te lang staan (Mu is mug en Vatn is meer, dus Myvatn betekent muggenmeer, what’s in the name…)

Voordat we naar Krafla rijden maken we nog een korte omweg naar en zwemgrot (Grjotagja). Daar valt evenwel weinig aan te zien, aangezien het een plas water in een flinke scheur in een rots is (met mugjes!). Gelukkig hebben we niet de wandeltocht van 1,5 uur naar dit punt gedaan en zijn we er met de auto naar toe gereden, anders was het een teleurstelling geweest.

We laten de zwemgrot voor wat het is en gaan door naar Krafla.

De toegang naar Krafla loopt langs een geothermische energiecentrale, hetgeen het gevoel geeft alsof je een kijkje gaat nemen bij een fabriek. Maar als je even verderop parkeert en het landschap inloopt ben je dat direct weer vergeten.

Het landschap is telkens afwisselend en de grote diversiteit aan kleuren in het landschap leveren mooie plaatjes op.

We schieten dan ook genoeg foto’s.

Ook het contrast tussen relatief jong zwart lava waar nog niets op wil groeien en een groene zee van mos of andere planten er tussen die het toch gelukt is een voedingsbodem te vinden is mooi.

De omgeving is onwerkelijk en heeft wel wat weg van het lopen op een andere planeet.

Op veel plaatsen komt er stoom uit de grond en vaak ook vlak langs of zelfs op het pad.

Wel jammer zijn de hinderlijke vliegjes die gelet op de nabijheid bij het meer Myvatn hinderlijk om je heen vliegen, vooral als je stil blijft staan.

Maar als we niet te lang stil blijven staan en geregeld doorstappen is het prima te doen.

We lopen nog in de restanten van een kleine krater en vervolgen een pad omhoog naar de top.

Zelfs rond de top komt de stoom nog uit allerlei gaten en rotsspleten omhoog, hetgeen je wel doet afvragen hoe stabiel de grond waar je op loopt eigenlijk is.

Voor de geologie-liefhebber is dit wel het walhalla met alle verschillende soorten lava en gesteente.

Hieronder nog de resterende foto’s van het landschap die we maakten.

Na Krafla gaan we terug naar Husavik. We rijden nog een klein stukje door op zoek naar het beginpunt van een wandeltocht naar een vuurtoren waar ook papagaaiduikers zouden moeten zitten. De vuurtoren vinden we wel (niet bereikbaar met de auto), maar het beginpunt van de wandeling niet.

We laten het maar zo en besluiten wat eten op te pikken in Husavik en dan door te rijden naar ons huisje. Onderweg nog wel een paar mooie vergezichten meegepikt.

Bij ons huisje genieten we weer van het uitzicht. We lopen het terrein nog wat rond en maken ook daar nog een paar foto’s.

Wat een mooie locatie. Dat is goed uitgepakt, blijft toch altijd gokken als je het boekt via internet, maar TripAdvisor is dan wel handig.

Daar hebben we ook nog gekeken of het mogelijk is de westfjorden te bekijken, maar dat is echt te ver weg om met de auto te doen, dus dat laten we zitten.

Anika laat zien wat ze van Dora heeft geleerd: “op de kaart , op de kaart, op de kaart.”

Morgen zou het weer mooi weer moeten zijn en zijn we van plan een whale watch tochtje te gaan maken. We zullen zien. Ondertussen boort de lava van de vulkaan zich een paar kilometer onder de grond steeds verder een weg naar het noorden en is inmiddels al 12 kilometer onder het ijs van de gletsjer vandaan.

Als er een uitbarsting komt dan wordt het waarschijnlijk een reguliere uitbarsting met rondspattend lava etc. en niet de overstromingen als gevolg van een uitbarsting onder de gletsjer, maar zeker is het allemaal niet. Voor de liefhebber, meer info is te vinden op de website: http://en.vedur.is/earthquakes-and-volcanism/articles/nr/2947 .

De dreiging lijkt in ieder geval geenszins over te zijn, want alles blijft code oranje en de eerder afgesloten wegen blijven afgesloten.

Vanochtend lekker rustig aangedaan en in bed nog een paar keer omgedraaid. Anika was ook nog moe ‘s ochtends en wilde nadat ze wakker was ook nog even bij ons knuffelen (een uitzondering, meestal moet er gelijk druk gespeeld worden), dus daar hebben we lekker van geprofiteerd.

Ontbijt was een typisch hotelontbijt met eieren, bacon, toast en do-it-yourself wafels. Prima gegeten. Anika werd op een gegeven moment wel wat onrustig, maar om de beurt etend en haar escorterend door de gangen ging ook het ontbijt prima.

We waren van plan om eerst naar wat lavavelden in de buurt van Myvatn waar we overnacht hebben te gaan, maar bij de toerist information hoorden wij dat de onverharde weg naar Dettifoss en Selfoss nog wel open is. En – anders dan wij dachten – is deze wel open voor alle typen auto’s, maar de kwaliteit van de weg is wel slecht werd er bij gezegd.

Omdat de kloof waar Dettifoss in ligt naar verwachting de volle laag van een eventuele overstroming zal opvangen bij een doorbraak van de vulkaan, zal bij de geringste verdere ontwikkeling ook de rest van de kloof afgesloten worden en kunnen wij Dettifoss, de grootste waterval van Europa, niet meer bewonderen. Dus besluiten we dit eerst te doen en de tripjes in Myvatn en omgeving uit te stellen tot een later moment.

De weg naar Dettifoss was inderdaad niet best en had veel corrugation, van die slijtage ribbels in de weg. Gelukkig wisten wij nog van het rijden over deze wegen in Australie en Namibie dat je daar weinig last van hebt als je maar hard genoeg rijdt (60+).

Op het laatste stukje voor Dettifoss hielp de hogere snelheid ook niet meer. Het wegdek was gewoonweg te slecht. Langzaam rijdend baanden we ons een weg om de kuilen.  Op dat kleine stukje na hadden we evenwel zonder al te veel ongemakken (een diepe kuil hier en daar nagelaten) de parkeerplaats van Dettifoss bereikt.

Op de parkeerplaats hoorden we Dettifoss niet alleen al, de spray van de waterval werd door de stevige wind uit de circa 70 meter diepe kloof omhoog geblazen en sproeide je af en toe nat.

Via een redelijk steil pad dat zo nu en dan voorzien was van treden gevormd van grote rotsblokken daalden we af tot we ter hoogte van de top van Dettifoss stonden. De spray van de waterval was hier op bepaalde plekken zodanig fors dat je daar niet lang kon staan zonder doorweekt te raken.

Na snel een paar foto’s genomen te hebben lopen we door tot het plateau vlak bij de top van de waterval. Bijzonder, geen enkele vorm van omheining of bescherming, je kan zo het geweld van de waterval inlopen. Los van een buitenkansje voor suicidale mensen biedt dit ook bijzondere mogelijkheden voor het maken van wat foto’s en en filmpje.

Dat hebben we natuurlijk ook gedaan. Nadat Anika geparkeerd was (veilig ingestrapt in haar stoel, moet er niet aan denken dat je hier een kind hebt dat gaat rondrennen) moest Karik natuurlijk zo dicht mogelijk bij het randje foto’s maken. Maaike vond het maar niets, maar ja, zo dicht bij de waterval hoor je daar natuurlijk niets van.

Na een eindeloze fotoshoot van de waterwal zijn we verder gelopen naar Selfoss, een 1,5 km verderop gelegen waterval. Het pad was niet bepaald gemakkelijk en ook niet altijd even duidelijk (het een kan met het ander te maken hebben), maar na wat geklouter bereikten we ook deze waterval.

Waar Dettifoss een enorme hoeveelheid water door een klein poortje probeert te duwen, laat Selfoss dat over een zeer lange strook naar beneden vallen.

Erg mooi, Selfoss is eigenlijk een aaneenschakeling van watervallen verder dan je kan kijken (door de kromming in de kloof) en had daarmee wel wat weg van een miniatuur versie van Victoria Falls in Zimbabwe.

Ook hier nemen we de nodige foto’s. Karik moet ook hier natuurlijk de waterval van dichtbij bekijken en fotograferen.

Dat gaat hier echter niet gemakkelijk, want de spray is enorm.

In nog geen minuut is Karik helemaal doorweekt.

Maar dan heb je ook wel wat.

De tocht terug gaat doordat alle foto’s al genomen zijn een stuk sneller. Anika heeft een nieuw spelletje ontdekt, trekken aan papa’s oor zodat hij z’n hoofd meer nar je toedraait en dan in de mondhoek grijpen. Grote hilariteit.

Eenmaal in de auto vervolgen we de onverharde weg naar het noorden. Dit stuk van de weg is stukken beter en het schiet flink op.

Als de kust van de noordkant van het eiland in zicht komt zijn er geregeld geweldige uitzichten, maar helaas niet goed vast te leggen op de foto door een vrachtwagen die dicht op ons reed.

Eenmaal aangekomen bij onze overnachting net buiten Husavik worden we meer dan aangenaam verrast door de mooie ligging: een blokhut aan de binnenzee met geweldig uitzicht op besneeuwde bergtoppen aan de andere kant van het water.

Voor het huis liggen bootjes die we mogen gebruiken en verwerkt in het struikgewas een hot tub.

Anika speelt heerlijk buiten met de steentjes op het pad terwijl wij de koffers uitpakken.

Dit geweldige landschap met de zon die weer door de wolken breekt levert niet alleen mooie herinneringen maar ook mooie plaatjes op.

Na het uit pakken gaan we nog even Husavik in voor een boodschap en een hapje eten.

Ook hier weer een geweldig uitzicht op alle aangemeerde schepen met daarachter de bergen.

Het eten is goed en we genieten met volle teugen.

Nadat we terug zijn bij de blokhut gaat Anika redelijk snel slapen na wat hulp van Dora. Helaas zitten wij nu wel met het liedje “met de kaart, met de kaart, met de kaart” in ons hoofd, maar dat is een prijs die je graag betaalt als je daarmee ons kleine hoopje energie tot rust kan krijgen.

Zodra Anika goed weg is gaan wij nog even genieten van de hot tub. Heerlijk warm met een geweldig uitzicht over het landschap. Ondanks dat het inmiddels al na 22:00 is hier, is het nog steeds niet echt donker. Apart land.

 Ons verblijf in Djupivogur was leuk. Mooie blokhut . Anika heeft wel een tijdje lopen vechten tegen de slaaptent (Deryan), maar is daar uiteindelijk toch in in slaap gevallen. Was handig, want we hadden nu geen kinderbed.

‘s ochtends laatste nieuws van de vulkaan bekeken. Blijft onrustig, maar alles zit nog diep onder de grond op een kilometer of 5-10. Maar 700 aardbevingen op een locatie per dag is wel te kwalificeren als verhoogde activiteit.

De weg 1 is nog open, dus we kunnen verder (gelukkig). Terwijl we onze koffers aan het inladen zijn in de auto komt Anika op d’r sokken ook al aan gesjokt alsof ze wil vertellen: “He, vergeet mij niet.” Erg schattig.

Voordat we over deze weg naar Myvatn rijden, maken we eerst nog een omweg om de waterval Hengifoss te bekijken. We kunnen daarbij kiezen voor twee routes, een route die de kust blijft volgen (en een daardooreen stuk langer is) en een route die halvewege alle schiereilanden via een pas over de bergen gaat. We besluiten de laatste route te gaanvolgen.

Eerst nog een stukje langs de kust en dat levert  geregeld een bijzonder uitzicht op (zie de plaatjes hierboven).

De pas zelf is een gravelweg, maar relatief goed onderhouden (wel moet je opletten dat je de diepste kuilen ontwijkt) en op sommige stukken flink steil. Uitdagend ritje met een 2×4.

We zijn nog niet al te lang op weg of we zien onderweg een mooie waterval waar je ook naar toe kan lopen. Dat moet dan natuurlijk ook even gebeuren.

Er loopt een redelijk goed pad naar de waterval, dus is een makkelijk tochtje. Alleen het laatste stuk naar het begin van de waterval zelf is wat klauteren.

Pas vlakbij is te zien dat onder de waterval een diepe helblauwe poel heeft gevormd.

We vervolgen de route over de pas. Het schiet met een gangetje van 40-50 km/h niet echt op, maar het is wel een stuk korter dan langs de kust en we komen bovendien ook beter uit voor onze toch naar Hengifoss.

Zodra de pas uitkomt op de hoofdweg (hier ook nog gravel) schiet  het weer lekker op. We rijden langs een meer naar het startpunt van de tocht naar Hengifoss die aan de andere kant van het meer ligt.

Het pad is flink klimmen (zoals gebruikelijk), maar wel goed aangelegd en dit keer niet allemaal gladde steentjes. Het loopt dus prima.

Omdat we snel klimmen is het uitzicht ook gelijk mooi.

Na ongeveer een half uurtje komen we al een grote waterval (Litlanesfoss) tegen (in de verte zie je Hengifoss al).

Onderweg zien we nog twee schapen die alsof ze het er om doen aan het poseren zijn op de rand van de klif aan de andere kant van het ravijn.

Gestaag klimmen we verder. We hebben veel bekijks met Anika op m’n rug die een ware attractie lijkt. Anika vermaakt zich prima en loopt lekker te kraaien en handen klappen etc.

Eenmaal aangekomen bij Hengifoss blijkt dat het bereiken van de voet van de waterval nog niet zo eenvoudig is. Eerst moet een riviertje over gestoken worden die flink hard stroomt. Dat betekent van steen tot steen springen met meer dan een meter er tussen. Dat doen we natuurlijk niet met Anika op de rug.

Terwijl Anika (onder toezicht van Maaike) lekker op de top gaat spelen met steentjes en paardenbloemenpluis waagt Karik toch een poging.

Via de overkant van de rivier kan een pad tot dichter naar de waterval gevolgd worden, maar om helemaal bij de voet te komen moet een pad langs een erg smalle afbrokkelende puinrichel gevolgd worden. Dat leek me niet verstandig, dus gaan we halverwege terug.

Wel levert deze actie nog een mooie foto op waaruit blijkt hoe hoog Hengifoss is (250m).  We laten Anika nog even spelen op de top en lopen dan weer naar beneden.

We zijn redelijk snel beneden. Daarna rijden we vrijwel direct naar Myvatn.

Onderweg zien we nog de nodige watervallen, maar verder is het landschap hier verlaten. Er wonen hier echt nauwelijks mensen. Bij Myvatn aangekomen checken we snel in, gaan lekker douchen en eten nog wat in het restaurant. Anika eet lekker met ons mee en lijkt nagenoeg alles te lusten.

Vanochtend na het ontbijt het laatste vulkaannieuws bekeken. Gisteren kennelijk toch geen eruptie onder de gletsjer geweest, maar iets dat op de meetapparatuur er wel erg op leek.  Er is in ieder geval een grote scheur die groter wordt en er zijn nog steeds heel veel aardbevingen diep onder de grond.

De wegafsluitingen zijn onveranderd en de 1 lijkt open te blijven, dus we besluiten het er op te wagen en onze route niet om te gooien door enorme stukken terug te rijden. We vervolgen dus gewoon, volgens plan onze, onze route naar het oosten: op naar Djupivogur.

Het is vandaag bewolkt en zo nu en dan valt een spat regen.Het effect van dit weer op het landschap is bijzonder.Alles ziet er gelijk een stuk dreigender en daardoor geregeld ook indrukwekkender uit.We stoppen nogmaals bij Jokulsarlon, dit keer om te kijken hoe ijsschotsen naar zee drijven. Dat lijken er nu meer, maar kan ook te maken hebben met het tij. De van de gletsjer afgebroken stukken ijs drijven naar zee, maar worden vervolgens door de branding weer teruggespoeld.En bij lager tij blijven ze dan liggen op het strand, waar ze verder smelten.

Een apart fenomeen dat bijzondere foto’s oplevert.Tussen het nog drijvende ijs zwemmen zeehonden en vliegen veel vogels.We rijden verder en onderweg zien we geregeld kleine meertjes waarin bergen en gletsjers weerspiegeld worden. De donkere lucht geeft het een heel apart beeld.Soms ook wat onwerkelijk.

We vervolgen onze weg naar Hofn waar we nog een paar boodschappen hopen te doen omdat we bij onze volgende bestemming zelf ontbijt moeten regelen. Daarnaast hopen we in Hofn een update te krijgen over de wegen en de stand van de vulkaan.

In Hofn krijgen we te horen dat er niets nieuws te melden is en we waarschijnlijk wel door kunnen rijden. We krijgen ook info dat de wegen naar een waterval, een tochtje dat we morgen willen maken, niet is afgesloten. We lunchen wat in Hofn met een geweldig uitzicht over de binnenzee en gaan daarna verder naar Djupivogur.

De weg loopt nu langs de kust en is zeker geen straf om te rijden.

Na ongeveer een uurtje komen we aan bij onze bestemming. In de verte zien we de blokhutjes die op het land van een grote boerderij zijn neergezet al liggen. Even verderop ligt kennelijk op hetzelfde terrein ook een waterval.

Anika heeft gelijk dikke pret in de blokhut.We gaan nog even naar Djupivogur om daar wat te eten in een klein cafe/restaurantje.

Djupivogur is een klein havenstadje. In Djupivogur eten we een heerlijke kom soep met wat kruidkoekachtig  brood en nemen nog een lekkere wafel toe. Het is inmiddels tegen sluitingstijd en dat geeft Anika heerlijk de ruimte om wat rond te rennen en op stoelen te klimmen. Ze steelt gelijk de harten van de dames in de keuken die ons snoesje gelijk ook even van dichtbij komen bewonderen.

Vanochtend uitgeslapen tot 8:30 uur. Daarna aan het ontbijt. Lekker met zelfgebakken verse wafels. Anika blijkt er ook dol op te zijn en eet haar buikje rond.

Omdat het morgen meer bewolkt zal zijn besluiten we vandaag maar vast naar Jokulsarlon, een ijsmeer met drijvende schotsen, te gaan, ook al zouden we daar morgen onderweg ook langs komen op weg naar onze volgende bestemming.

De Gletsjer Jokulsarlon en het meer hebben o.a. gefigureerd in een Bond-film (Die another day) en volgens mij nog meer films. Zou erg mooi moeten zijn, vooral als het zonnetje schijnt zoals vandaag.

Het landschap onderweg is zowaar nog indrukwekkender dan gisteren. In de verte doemt een reusachtige gletsjer zich weer op terwijl het landschap links en rechts afwisselend lava velden, zee en groene rotskammen met watervallen laten zien. Allemaal prachtig.

We betrappen ons er op dat we bij de zoveelste mooie waterval een overload van moois hebben gehad en stug doorrijden.

Onderweg stoppen we nog bij een mooi uitzichtpunt over een tweetal gletsjers.

Daar ligt ook als voorbeeld een dikke metalen steunbalk van een brug die achter gelaten is na een verwoestende overstroming waarbij brokken ijs van duizende kilo’s de bruggen verwoest hadden.

Eenmaal aangekomen bij Jokulsarlon parkeren we op een klein parkeerplaatsje even verder weg van het bezoekerscentrum, lopen een heuveltje over en vinden daar een grindstrandje praktisch voor onszelf alleen.

Anika speelt met wat grind terwijl wij van de prachtige omgeving met drijvende ijsschotsen genieten.

Een stukje verderop zien we wat zeehonden zwemmen (niet mooi op de foto gekregen).

Zo nu en dan breekt er met luid gekraak een brok van een ijschots af en klapt in het water, een nieuwe schots vormend die zo naar zee drijft.

Indrukwekkend gezicht.

We rijden ook nog naar het bezoekerscentrum waar we het meer met ijsschotsen van een andere hoek bekijken.

Hier is een iets hoger heuveltje waar we een iets beter overzicht hebben over het gebied.

Er gaat ook nog een boottocht met amfibievoertuig het meer op, maar waar zij varen alleen maar een rondje langs kleinere schotsen en dat is minder interessant.

Onder luid gekraak begeeft vlak bij ons deel van een enorme ijsschots het, waardoor deze uit balans raakt en het ijzige deel dat onder water zat nu ineens boven komt drijven.

Omdat we veel te veel foto’s van al dit moois gemaakt hebben volgt de rest hieronder zonder verder commentaar.

Na al dit moois gaan we terug op weg naar Skaftafell, een park een stuk dichter bij onze overnachtingsplek.

Daar lopen we een mooie tocht langs allerlei watervallen.

Tot we uiteindelijk bij de vanwege de zeshoekige basaltformaties bekende waterval Svartifoss aankwamen.

Daar waren de nodige mensen foto’s aan het nemen, zodat er ook een van ons genomen kon worden.

Daar vervolgden we de route verder omhoog

Onderweg hebben we ook een mooi uitzicht op een gletsjer.

In de verte steekt een vulkaan die niet al te lang geleden (tussen 150-200 jaar) is uitgebarsten en waarbij vanwege de giftige dampen 20% van de ijslandse bevolking en 50% van het vee het loodje had gelegd dreigend boven het landschap uit.

Dit wordt nog extra geaccentueerd door de dreigende bewolking die overtrekt.

Op de weg terug vernemen we dat er waarschijnlijk toch een uitbarsting van de vulkaan aan de gang is. De uitbarsting is nog onder de gletsjer aan de gang, maar zou er bovenuit kunnen komen omdat de gletsjer ter plekke niet zo dik is. Daarnaast zou de uitbarsting ook overstromingen kunnen veroorzaken. Er zouden ook wegen afgesloten zijn.

Volgens de tourist information in Skaftafell zou ook de 1, de hoofdweg rond IJsland waar wij overheen moeten, afgesloten zijn vanwege mogelijk overstromingsgevaar. Dat zou betekenen dat we onze plannen om moeten gooien en we niet via de oostkust naar Myvatn kunnen reizen, maar via de westkust zouden moeten. Een flinke detour. Nog los natuurlijk van de mogelijke gevolgen van een overstroming en dan is het nog de vraag of er veel as vrij komt en zo ja, waar deze terecht zal komen.

Op de weg terug naar het hotel maken alvast globaal plannen voor een alternatief. Het weer is ook omgeslagen en de omgeving op de terugweg ziet  er gelijk een stuk mysterieuzer en soms zelfs dreigend uit.

In het hotel geeft men evenwel aan dat alleen wegen rond de 1 zijn afgesloten en de 1 zelf niet (meer), maar dat zou nog wel (weer) kunnen gebeuren, afhankelijk van de ontwikkelingen.

Als de overstromingen meevallen dan kan het verkeer gewoon doorrijden, maar als het te heftig wordt, bestaat het gevaar dat bruggen worden weggeslagen en sluiten ze alsnog ook de 1 af.

Internet is in het hotel telkens erg gammel en klapt er geregeld uit, waarschijnlijk omdat teveel mensen vanwege de vulkaan informatie aan het opvragen zijn. Dat maakt het voor ons lastig om e.e.a. nu al uit te vogelen. Wel hebben we nog net op de website van de vulkanologische dienst hier kunnen lezen dat de aviation code van oranje (eruption likely) naar code rood (eruption in progress) is gegaan.  We hopen morgen meer info te hebben en dan besluiten we of we de overnachting die we in het oosten geregeld hadden laten zitten en alvast via de westkust gaan rijden of dat dit niet nodig is.