Vanochtend lekker rustig aangedaan en in bed nog een paar keer omgedraaid. Anika was ook nog moe ‘s ochtends en wilde nadat ze wakker was ook nog even bij ons knuffelen (een uitzondering, meestal moet er gelijk druk gespeeld worden), dus daar hebben we lekker van geprofiteerd.

Ontbijt was een typisch hotelontbijt met eieren, bacon, toast en do-it-yourself wafels. Prima gegeten. Anika werd op een gegeven moment wel wat onrustig, maar om de beurt etend en haar escorterend door de gangen ging ook het ontbijt prima.

We waren van plan om eerst naar wat lavavelden in de buurt van Myvatn waar we overnacht hebben te gaan, maar bij de toerist information hoorden wij dat de onverharde weg naar Dettifoss en Selfoss nog wel open is. En – anders dan wij dachten – is deze wel open voor alle typen auto’s, maar de kwaliteit van de weg is wel slecht werd er bij gezegd.

Omdat de kloof waar Dettifoss in ligt naar verwachting de volle laag van een eventuele overstroming zal opvangen bij een doorbraak van de vulkaan, zal bij de geringste verdere ontwikkeling ook de rest van de kloof afgesloten worden en kunnen wij Dettifoss, de grootste waterval van Europa, niet meer bewonderen. Dus besluiten we dit eerst te doen en de tripjes in Myvatn en omgeving uit te stellen tot een later moment.

De weg naar Dettifoss was inderdaad niet best en had veel corrugation, van die slijtage ribbels in de weg. Gelukkig wisten wij nog van het rijden over deze wegen in Australie en Namibie dat je daar weinig last van hebt als je maar hard genoeg rijdt (60+).

Op het laatste stukje voor Dettifoss hielp de hogere snelheid ook niet meer. Het wegdek was gewoonweg te slecht. Langzaam rijdend baanden we ons een weg om de kuilen.  Op dat kleine stukje na hadden we evenwel zonder al te veel ongemakken (een diepe kuil hier en daar nagelaten) de parkeerplaats van Dettifoss bereikt.

Op de parkeerplaats hoorden we Dettifoss niet alleen al, de spray van de waterval werd door de stevige wind uit de circa 70 meter diepe kloof omhoog geblazen en sproeide je af en toe nat.

Via een redelijk steil pad dat zo nu en dan voorzien was van treden gevormd van grote rotsblokken daalden we af tot we ter hoogte van de top van Dettifoss stonden. De spray van de waterval was hier op bepaalde plekken zodanig fors dat je daar niet lang kon staan zonder doorweekt te raken.

Na snel een paar foto’s genomen te hebben lopen we door tot het plateau vlak bij de top van de waterval. Bijzonder, geen enkele vorm van omheining of bescherming, je kan zo het geweld van de waterval inlopen. Los van een buitenkansje voor suicidale mensen biedt dit ook bijzondere mogelijkheden voor het maken van wat foto’s en en filmpje.

 

Dat hebben we natuurlijk ook gedaan. Nadat Anika geparkeerd was (veilig ingestrapt in haar stoel, moet er niet aan denken dat je hier een kind hebt dat gaat rondrennen) moest Karik natuurlijk zo dicht mogelijk bij het randje foto’s maken. Maaike vond het maar niets, maar ja, zo dicht bij de waterval hoor je daar natuurlijk niets van.

Na een eindeloze fotoshoot van de waterwal zijn we verder gelopen naar Selfoss, een 1,5 km verderop gelegen waterval. Het pad was niet bepaald gemakkelijk en ook niet altijd even duidelijk (het een kan met het ander te maken hebben), maar na wat geklouter bereikten we ook deze waterval.

Waar Dettifoss een enorme hoeveelheid water door een klein poortje probeert te duwen, laat Selfoss dat over een zeer lange strook naar beneden vallen.

Erg mooi, Selfoss is eigenlijk een aaneenschakeling van watervallen verder dan je kan kijken (door de kromming in de kloof) en had daarmee wel wat weg van een miniatuur versie van Victoria Falls in Zimbabwe.

Ook hier nemen we de nodige foto’s. Karik moet ook hier natuurlijk de waterval van dichtbij bekijken en fotograferen.

Dat gaat hier echter niet gemakkelijk, want de spray is enorm.

In nog geen minuut is Karik helemaal doorweekt.

Maar dan heb je ook wel wat.

De tocht terug gaat doordat alle foto’s al genomen zijn een stuk sneller. Anika heeft een nieuw spelletje ontdekt, trekken aan papa’s oor zodat hij z’n hoofd meer nar je toedraait en dan in de mondhoek grijpen. Grote hilariteit.

Eenmaal in de auto vervolgen we de onverharde weg naar het noorden. Dit stuk van de weg is stukken beter en het schiet flink op.

Als de kust van de noordkant van het eiland in zicht komt zijn er geregeld geweldige uitzichten, maar helaas niet goed vast te leggen op de foto door een vrachtwagen die dicht op ons reed.

Eenmaal aangekomen bij onze overnachting net buiten Husavik worden we meer dan aangenaam verrast door de mooie ligging: een blokhut aan de binnenzee met geweldig uitzicht op besneeuwde bergtoppen aan de andere kant van het water.

Voor het huis liggen bootjes die we mogen gebruiken en verwerkt in het struikgewas een hot tub.

Anika speelt heerlijk buiten met de steentjes op het pad terwijl wij de koffers uitpakken.

Dit geweldige landschap met de zon die weer door de wolken breekt levert niet alleen mooie herinneringen maar ook mooie plaatjes op.

Na het uit pakken gaan we nog even Husavik in voor een boodschap en een hapje eten.

Ook hier weer een geweldig uitzicht op alle aangemeerde schepen met daarachter de bergen.

Het eten is goed en we genieten met volle teugen.

Nadat we terug zijn bij de blokhut gaat Anika redelijk snel slapen na wat hulp van Dora. Helaas zitten wij nu wel met het liedje “met de kaart, met de kaart, met de kaart” in ons hoofd, maar dat is een prijs die je graag betaalt als je daarmee ons kleine hoopje energie tot rust kan krijgen.

Zodra Anika goed weg is gaan wij nog even genieten van de hot tub. Heerlijk warm met een geweldig uitzicht over het landschap. Ondanks dat het inmiddels al na 22:00 is hier, is het nog steeds niet echt donker. Apart land.