12 augustus 2016 – Panne

Vanochtend lekker wat uitgeslapen en rustig ontbeten. Groot buffet met alles wat je maar zou willen.

Na een – zoals Bommel zou zeggen – eenvoudige, doch voedzame maaltijd gaan we op pad. De planning is naar Gulfoss en Geysir (hebben we eerder al eens gezien, maar is mooi gebied) dan doorsteken door een binnenlandroute en naar onze overnachting.

Als gevolg van een verkeerde afslag maken we onbedoeld nog een korte pitstop in Reykjavik.

Blijft een fascinerende kerk.

Helaas, zover mocht het niet komen. Want als we in de buurt van Pingvallir zijn horen we kort na elkaar twee doffe knallen, een beetje het geluid van ene pepfles die zich uitzet na drukverschil en niet lang daarna ruikt het naar rook in de auto. Snel zetten we deze aan de kant en dat is maar goed ook, want uit de handrem komt rook.  De handrem greep is ook ontzettend warm en als ik het rubber opzij pel zie ik het eronder gloeien.

Snel pak ik een van de flesjes water die we bij de hand hadden (toevallig hadden we per ongeluk water met bubbels gekocht) en giet dat over het smeulende rubber. Een hoop gesis (en gebruis), maar het kleine autobrandje zet zich voort. Nog een flesje water moet er aan geloven en daarmee lijkt het brandgevaar vooralsnog geweken.

Daar sta je dan in het IJslandse landschap met een nasmeulende handrem. Even kijken we elkaar aan. Wat nu? Er lijkt geen acuut gevaar meer, maar we lopen wel het risico dat als we weer gaan rijden de boel weer te warm wordt en we opnieuw fik krijgen. We hebben nog genoeg water bij ons, maar wat ons betreft niet de ideale uitgangspositie voor het stuk offroad dat we die middag wilden gaan doen.

Na wat pulken aan de handrem komen we tot de conclusie dat de kabel van de handrem gebroken is. Achteraf horen we dat deze waarschijnlijk is komen vast te zitten en daarom na het stuk dat wij gereden hebben te heet geworden is en gebroken. Op zich geen euvel waarmee je niet verder kan rijden, maar niet iets waar je nog dik 2 weken mee door gaat rijden. Zeker met gewicht van de defender wil ik niet weten als ik ‘m parkeer in een straatje met wat meer hellingshoek dan verwacht.

De dichtsbijzijnde garage is in Selfoss, maar we besluiten ietsje verder te rijden, terug naar Reykjavik. Want als de auto niet meteen gerepareerd kan worden, hetgeen we niet uitsluiten, dan kunnen we in ieder geval gelijk kijken of vervangend vervoer mogelijk is. Dat blijkt het geval te zijn. Na wat vijven en zessen vertrekken we met een Landrover Discovery. Een soort moderne versie van de Defender. Maar waar bij de Defender alles handmatig is, gaat hier alles met knopjes en vooral zoveel mogelijk automatisch. Een fool-proof 4wd. Iets minder hoog dan de Defender, maar wel met het voordeel dat Anika hier wel zelf in kan klimmen en niet in getild hoeft te worden en de bestuurder niet iedere keer dat hij instapt het risico loopt uit de broek te scheuren.

We besluiten het te doen, want anders zitten we nog 3 dagen in Reykjavik vast, en rijden verder, waarbij we wel hebben aangegeven dat het handig zou zijn als we in Akureyri de auto weer zouden kunnen omwisselen in een Defender, want daarna hebben we de heftigste stukjes offroad. Men ging kijken wat ze konden doen.

We rijden vandaag nog langs de geweldige waterval Gulfoss.

Daar nemen we de nodige foto’s en lopen we met z’n allen nog naar de rots waar de waterval langs stort.

Madouc wilde niet op de foto

Echt niet

Daarna rijden we verder naar Geysir.

Daar kijkt Anika haar ogen uit.

Madouc schrikt zich iedere keer een hoedje als de geiser spuit.

In het restaurant bij Geysir eten we wat en rijden terug door naar onze overnachting over de snelle weg. Hoewel het hier waanzinnig lang licht blijft wordt het licht wel behoorlijk minder en voelen en weten we niet hoe lang de hooglandroute precies kost. Morgen hebben we op zich een kort rijdagje, maar daar maken we zelf een langere tocht van zodat we alsnog een stuk van de binnenlandroute kunnen pakken.

Madouc ook even lekker voorin zitten.

Eenmaal aangekomen bij de bestemming moeten we naar een van het hoofdverblijf verder afgelegen huisje. Het is een schattig klein IJslands huis  met lage plafonds (voor de warmte in de winter natuurlijk).

Als we onze auto naast het huisje zien staan is ofwel onze auto toch best wel groot, of ons huisje wel erg klein. Vraag is of we niet beter in de auto kunnen overnachten.

Madouc is wat ziekjes en haar krampjes zorgen er voor dat we al met al toch niet al te veel rust krijgen, maar voor het overige heerlijk geslapen.