Vandaag een relatief korte rijdag, van Siglofjordur naar een boerderij ca 30 kilometer onder Husavik.

Vannacht is het helemaal dichtgetrokken en een dichte mist hangt tussen de bergen. Typisch IJslands weer, zoveel bewolking. Er is zelfs een IJslands gezegde dat neerkomt op zoiets als: “Er is niet iets zoals goed of slecht weer, alleen goede of slechte wolken.” Dat geeft wel aan hoeveel bewolking hier standaard is.

We rijden weg door een tunnel die Siglofjordur ook vanaf het oosten toegankelijk maakt. Weer twee tunnels van 4 en 8 kilometer.

Na de eerste tunnel van 4 kilometer komen we uit bij een idyllisch inhammetje waar het ineens zonnig is en de dichte bewolking niet lijkt te bestaan. Het is wel een erg kleine inham, want een paar honderd meter verderop begint de volgende tunnel al weer.

Als we die tunnel doorrijden komen we uit in hele dichte mist / bewolking. De weg slingert behoorlijk naar beneden, maar de bewolking blijft.

Weer een tunnel in en de bewolking wordt wel al wat dunner, maar het is nog steeds niet best.

Als we wat meer landinwaarts gaan en Akureyri naderen wordt het weer plots weer beter, de lucht trekt open en er is weer stralende zon. We hebben wel geluk met het weer nu lijkt het.

Het rijden hier is ook een feestje.

In Akureyri stoppen we eerst bij de tourist information om wat informatie op te vragen over de weg naar Askja. We overwegen daar naar toe te gaan, maar willen wel weten hoe de wegen zijn. We weten evenwel nog niet of we dit wel echt willen gaan doen, want dat zou twee lange rijdagen achter elkaar betekenen en dat is voor de kleintjes niet zo leuk.

Er schijnt door het warme weer veel water te zijn op de reguliere route en daarom wordt de alternatieve route die minder mooi is aangeraden.

Daarnaast gevraagd of er een leuke speeltuin is voor Anika die daar dringend behoefte aan heeft. Deze was er.

Even verderop zijn we bij de speeltuin, die grenst aan / onderdeel is van een zwembad. Anika kan helemaal los en weet van gekkigheid niet waar ze het eerst mee moet spelen. Ze moet op alle wipkippen, alle schommels, alle glijbanen, vliegtuigen, boten, etc.

Er is zelfs een springkussen en ook daarin moet druk gespeeld worden.

Ook gaat Anika samen met Madouc in de ligschommel. En daarna natuurlijk als groot meisje ook harder zelf in deze ligschommel.

Anika heeft het uitstekend naar haar zin en we krijgen haar na een uur spelen maar met moeite mee.

In de auto krijgt ze een adrenaline-dip en valt ze subiet in slaap.

Op weg naar Myvatn rijden we nog langs een weg met een mooi uitzicht op Akureyri. Een van de grootste steden van het land, 17.000 inwoners. Het cruiseschip dat in de haven ligt lijkt groter dan de stad.

In de buurt van Myvatn komen we langs de mooie waterval, Godafoss, waar we twee jaar geleden ook geweest zijn.

Blijft mooi.

Omdat de hele meute in de auto nog slaapt gaan we om beurten even kijken.

Bij een klein plaatsje bij Myvatn – Reyklahid – gaan we wat eten, want inmiddels is het al tegen 18:00 uur.

In het restaurant steelt Madouc die iedereen in de buurt indringend aan zit te kijken en te lachen de show. Nadat ze uitgeknaagd is op de rand van het menu eet ze ook in een moment dat we even niet opletten Snaeffelnes van de kaart af.

Anika geniet lekker van haar wafel en mama’s frietjes.

Daarna rijden we door naar Dettifoss en Selfoss, twee mooie watervallen. Het stukje rijden er naartoe was wat verder dan verwacht, maar dat mag de pret niet drukken.

Onderweg zien we weer veel moois.

In tegenstelling tot de vorige keer dat we hier reden, is het nu wel goed weer.

En er staat veel minder wind. Dat is ook een wereld van verschil. Want de vorige keer konden we op de parkeerplaats , op een kleine kilometer afstand van dettifoss, al de spray van de waterval voelen en nu hebben we zelfs als we daar – zelfs als we dichtbij zijn – geen last van.

De canyon bij Dettifoss ziet er geweldig uit in het laatste zonlicht van de dag.

Een mooie rode gloed.

Anika wil ook foto’s gaan nemen en krijgt van ons de kleine camera om zich mee te vermaken.

Ze doet dat niet onverdienstelijk (zie de twee foto’s hierboven), zeker niet voor een 3-jarige, al zijn niet alleen de canyon en papa en mama bij haar onderwerp, ook de stenen op de grond en haar eigen schoenen verdienen kennelijk zondermeer een foto.

Terwijl er druk foto’s worden gemaakt door onze junior fotograaf lopen we naar Dettifoss toe.

Wat blijft dat een indrukwekkende waterval.

Papa gaat de waterval nog even van heel dichtbij bekijken.

Omdat dit een lastige klauterpartij betekent blijven Madouc en Anika samen met mama even wachten.

En maken Anika en mama foto’s van elkaar

en Anika van Madouc

Daarna gaan we verder naar Selfoss, een soort mini versie van de Victoria falls.

Over een brede strook valt het water vrij rustig naar beneden,

behalve in de punt waar het een woeste kolkende massa is.

Inmiddels gaat de zon ook onder en kleurt de lucht oranje.

De weg terug leggen we af in de IJslandse schemering. Anika zit inmiddels op de rug en neemt daar nog een paar foto’s.

Met Anika op de rug gaat de weg terug een stuk sneller dan heen, maar tegen de tijd dat we weer bij de auto zijn is het toch wel bijna donker.

We rijden de gravelweg terug. Met deze auto gaat dat prima, maar we waarderen de lichtgevende paaltjes langs de weg nu wel des te meer. Zo moet rijden hier in de winter er standaard uitzien, los van de sneeuw dan.

Zodra we weer bereik hebben met de mobiel bellen we onze overnachting dat we wat later zijn. Geen probleem, ze wachten nog op een reeks gasten. Kennelijk zijn we niet de enigen die van het lange zomerlicht profiteren.

Terwijl we naar onze overnachting rijden slaapt de meute achterin vrijwel direct weer. We dragen ze al slapend naar hun bed. Zelf zijn we ook best moe en gaan, nadat we alle tassen uit de auto gepakt hebben, zelf ook vrij snel daarna slapen.