De kinderen zijn toe aan een dag rust met lekker veel en lange slaapjes, wat schommelen en lekker bij het huisje buiten spelen. In Vik waar we nu zitten blijft het juist wel mooi weer. Maaike vindt een dagje rust en lekker wat lezen – voor zover de kids dat toelaten – ook niet verkeerd klinken.
Stil zitten is niet bepaald mijn sterkste punt, dus besluit ik om – ondanks de dubieuze weersvoorspelling voor Thorsmork (Landmannalaugur is veel regen) – het er op te wagen en daar naartoe te gaan. Volgens de weersvoorspelling is er een regengebied dat grenst tot de grens van Thorsmork waar ik naar toe wil, zodat ik of net in een behoorlijke bui loop, of net droog.
Om de kans op een goede afloop zo maximaal mogelijk te maken plan ik dat ik er tegen een uur of 3 ben, want dan is het regengebied volgens de radar nog net een klein stukje opgeschoven.
De beruchte gletsjer die zoveel overlast had veroorzaakt in Europa met alle as. Onderstaande boer had tijdens de uitbarsting zijn bedrijf gewoon door laten draaien en is daarmee een soort celebrity geworden in IJsland.
Vanaf ons huisje is het ongeveer een uur naar Thorsmork, ongeveer een half uurtje asfalt en een half uurtje een steeds slechter wordende weg. Het uitzicht onderweg is – zodra we aan het slechtere gedeelte van de weg beginnen – een stuk beter.
Onderweg nog wat paarden ontwijken.
Over dit soort wegen rijden is toch een feestje. Zeker als je wat minder voorzichtig hoeft te rijden omdat er geen kids achterin zitten. Papa heeft er zin in. Het is opvallend hoe snel rijden op dit soort wegen went.
Voor een impressie hoe het op de wat slechtere stukken weg er aan toe gaat met de diepere rivieroversteken, zie bovenstaand filmpje. Maar even een provisorische 360 boven het dak van de auto erbij gedaan.
Als ik aankom spettert het nog wat na. Ik eet een kleine skyr (lunch) in de auto en begin dan aan mijn tocht. De regen is lichte motregen geworden en het zonnetje breekt al door. Ik heb geluk met het weer, het slechte weer is net weggetrokken.
Het eerste deel van de tocht is hetzelfde als gisteren, de brede rivierbedding van de Krossa oversteken.
Ik klim door een bijzonder nat bos omhoog. De pijpen van mijn spijkerbroek zijn binnen de kortste keren zeiknat van het struikgewas. Het pad is namelijk erg smal met overhangende takken. Vrij snel en gemakkelijk bereik ik een redelijke hoogte voor een mooi uitzicht.
Na een stukje verder klimmen, het pad gaat gestaag omhoog, uiteindelijk zo’n 300 meter, bereik ik een kleine grot met twee openingen en een geweldig uitzicht.
Maar dan ben ik iets meer dan 100 meter verder van de klim en heb ik nog 200 te gaan, maar dat weet ik op dat moment natuurlijk niet, want ik heb de route niet zo goed bestudeerd.
Ik geniet van het uitzicht en sta geregeld even stil om om te kijken.
Ook voor mij is het landschap erg wisselend. Deze route laat veel van de verschillende typen landschappen hier in een betrekkelijk korte route zien.
Af en toe is het wel zoeken waar het pad precies verder gaat, maar meestal staat er wel ergens een paaltje zodat je weet waar je uit moet komen, in dit geval over een lavaplaat naar boven.
De gletsjer is helemaal vrij van bewolking, dat zie je niet zo vaak hier in IJsland.
En dan komen er wat wolken over drijven en dan oogt het landschap gelijk heel anders, dreigend, bijna onheilspellend.
Vergelijk zelf, dezelfde berg met en zonder zonnetje.
De andere kant op mooie rotsformaties.
Wolken op de bergen, maar het zonlicht weerkaatst nog wel in de Krossa waardoor deze flink oplicht, Helaas lastig te vangen op de foto.
Als ik het uitzichtpunt bereik is dat ook bijzonder mooi.
Zelfs de gletsjer die bij de start van de hike nog helemaal in de wolken verscholen lag wordt zichtbaar en krijgt zelfs (een klein beetje) aandacht van de zon.
Na dit punt wordt het pad wel bijzonder. Het gaat steil naar beneden over een rotspunt met aan beide kanten een afgrond.
In het wandelboekje stond ook steile afdaling, maar kennelijk moet je dat bij een IJslandse wandeling wel anders interpreteren. Ik ben dankbaar dat er wat lage struikjes zijn, want door de vele regen is het een glibbertocht naar beneden. Gelukkig ben ik redelijk tredvast en hebben mijn schoenen goed profiel.
Even verderop bereik ik een stuk waar het pad weggespoeld is. het wordt een stuk breder en is een soort opgedroogde modderstroom die door de regen weer lekker glad is geworden. Omdat ik geen zin heb in een kont vol blubber (op je kont afdalen zou wel het meest verstandig zijn hier gelet op de hellingshoek), zoek ik de stukjes op waar nog wat stenen uitsteken of ik een tak kan pakken om niet weg te glijden. Aan de gebroken takken onderweg zie ik dat ik niet de enige ben die deze oplossing heeft gezocht.
Na deze hectische afdaling bereik ik een groot rotsblok waar ik over de rand langs de afgrond overheen moet stappen. Bijzonder en blij dat ik dit alleen doe. Moet er niet aan denken wat ik gedaan zou moeten hebben met Anika er bij. Rechtsomkeert was de enige optie geweest. Even verderop kom ik onderlangs het rotsblok waar ik net overheen ben gekropen weer voorbij, maar dan op een normaal pad.
Het pad gaat daarna nog steeds vrij straf naar beneden en volgt op een gegeven moment globaal een stroompje dat keer op keer het pad kruist.
Bij een wandeling is het op de een of andere manier altijd leuk om dit soort stroompjes tegen te komen. Het kabbelt lekker en de oversteekjes zijn leuk.
Als ik uit het bos kom mooi uitzicht op de gletsjer.
Vlakbij is ook een kampeerterreintje met dit uitzicht. Geen straf om hier te kamperen (als het weer goed is).
Het begint weer wat te betrekken.
Ik steek de Krossa schuin over om een stuk naar de auto af te snijden. De Krossa staat relatief laag en daardoor is het niet al te moeilijk om over de kleine stroompjes heen een weg te banen. De waterdichte schoenen helpen daar wel bij.
Bij de grote voetgangsbrug steek ik de Krossa zelf over. Goede timing, want mijn telefoon met GPS van mijn route begeeft het spontaan. Maar met de auto in zicht kan ik zelfs niet meer verdwalen.
Nog een paar mooie panorama’s van de wandeling.
Na de hike weer met de auto terug. Genieten van het lekker rijden op deze ruige weg, muziekje aan, mooi uitzicht, rivierdoorsteekjes, genieten.
Bij het huisje is Anika dolblij om papa weer te zien. Ze blijft maar naar me toe rennen en om m’n nek springen. Papa! Dat is pas leuk terugkomen. Je zou er bijna vaker voor weggaan. De zon begint inmiddels al aardig te zakken. Ook apart om te beseffen dat de zonsondergang iedere dag een minuut of 5 eerder lijkt te beginnen vanaf de dag dat we hier aangekomen zijn. De zon gaat nu dik een uur eerder onder dan de eerste dag op IJsland.
Dat maakt de zonsondergang er niet minder mooi of dramatisch onder.
We eten nog lekker wat in Vik.
Madouc geniet van het menu. Ook daar hebben we geluk. Als we binnen komen is er net een tafeltje vrij. Na ons komen gelijk nog een man of 10 binnen en die moeten allemaal een flinke tijd, zeker 10-20 minuten, wachten voor er een tafel voor hen is.
Madouc zorg voor wat entertainment en wordt geëntertaind.
Heerlijk dagje even helemaal los. Gek dat morgen al weer de laatste dag is.
