Laatste dagje alweer. Maar we gaan daar nog wel echt wat van maken en niet stomweg naar het vliegveld rijden om te wachten op de vlucht terug.

Het weer is goed. Eerste tussenstop is Vik. Daar zouden wat grotten aan het strand zijn. De weg er naar toe is in ieder geval prima.

Aangekomen is het best druk. Veel toeristen. Al snel begrijpen we waarom. De papagaaiduikers (Puffins) zijn hier nog.

En in grote getale.

Heel veel dus.

Dat betekent natuurlijk dat we proberen een puffin goed op de foto vast te leggen. Dat is nog niet zo eenvoudig, want de beestjes zijn vrij klein en bewegen bijzonder snel (oftewel scherp stellen op een klein voorwerp dat hard op je af komt en dan tijdig op het knoppie drukken vereist wat oefening).

Op de rots is makkelijker.

Maar het lukt ons toch best goed uiteindelijk.

De kust zelf mag er ook wezen overigens. En we hebben heerlijk weer.

De aparte basaltformaties vormen een soort rare trap waar je – het eerste deel althans – vrij gemakkelijk op kan klimmen. Later wordt het wel erg steil en je ziet overal borden met waarschuwen tegen vallen.

Die volgen we natuurlijk nauwlettend op.

En papa klimt ook helemaal niet hoger om een beter punt te vinden voor Puffin foto’s.

De grot is ook enorm. dat zie je wel aan Anika die er wat dieper in is gelopen om steentjes aan de grot te geven.

Die is helemaal in haar element.

Ook de zee moet steentjes gevoerd worden.En er moeten steentjes mee naar huis.

Erg grote stenen.

en natuurlijk ook wegrennen voor de golven.

En aan het begin net als de grote mensen steentje stapelen.

Daarna gaan we verder, via de zuidelijke route naar Landmannalaugur. We moeten dan langs de grootste eruptiekloof Eldgja, een mooie bonus.

Het is een interessante weg.

De omgeving van Vik zelf mag er ook wezen.

Als we de afslag naar Landmannalaugur nemen wordt de weg wel een stuk slechter.

Dit keer minder een wasbord op de weg maar grote hoogteverschillen links en rechts. De kinderstoelen achterin de auto schudden heen en weer, tot grote pret van Anika: “Nog een keer papa.”

Vlak voor Eldgja komen we nog bij een leuke waterval die vlakbij de weg zou liggen.

Vlakbij blijkt relatief, want heen en terug blijkt toch zeker een kilometer lopen en onderwijl ook flink klimmen.

Maar dat geeft niet, want het uitzicht mag er zijn.

Ook leuke vakantiehuisjes met bijbehorende huisdieren.

Kort daarna bereiken we Eldgja.

Het uitzicht is niet zo bijzonder als we gehoopt hadden. Waarschijnlijk is het een stuk mooier als je de hike van heen en terug 4-5 kilometer maakt naar een waterval, maar daar hebben we nu geen tijd voor.

We rijden door naar Landmannalaugur en de zuidelijke toegangsroute blijkt ook erg mooi.

In het camp een sanitaire stop en voor sommigen onder ons die we niet bij naam zullen noemen een schone broek. Ook wisselen we kort van bestuurder.

We rijden via de F-weg de westkant weer Landmannalaugur uit met nog een detour via Landmannhellir. Daar valt niet veel te zien, maar bij de rivierdoorsteek komt er kennelijk toch veel koud water over de motorkap. We horen gesis, zien stoom en even ziet het er niet goed uit.

Als we verder willen rijden horen we een onaangenaam gekraak.

We laten de motor lopen, daar horen we niets verkeerds aan, en wachten nog even. Als we een minuut later verder rijden nog steeds wat gekraak en geschuur, maar na een klein stukje er doorheen rijden is dat weg. Waarschijnlijk de remschijf die door de plotselinge kou op een puntje was uitgezet / krom getrokken. Nu evenwel geen centje pijn meer, ook de remmen doen het gewoon prima. Wel even geschrokken. Wel bizar dat dit juist bij zo’n beetje de laatste rivierdoorsteek van onze vakantie en niet eens een super hoge gebeurd.

We laten Landmannlaugur achter ons en vervolgen de weg naar Reykjavik.

We stoppen nog bij een waterval die we eerder hadden zien liggen maar waar we niet naar toe konden rijden omdat iemand zijn auto op de afrit had geparkeerd op een zodanig onhandige plek dat we er zelfs met de Discovery niet links of rechts langs konden.

In Reykjavik stappen we uit bij de bekende kerk waar ook veel souvenirshops zijn om daar nog wat souvenirs op de kop te tikken.

Daar maken we nog een leuke foto

en wil Anika ook een foto van ons nemen die best goed is geluk.

En kennelijk ook een foto van de top van de kerk (en van haar schoenen, de stenen, de stoep, etc.)

De meeste shops hebben niet wat we willen, maar de laatste winkel die we binnen lopen heeft kennelijk wel onze smaak en ineens staan we buiten met best veel spullen.

Anika krijgt het beloofde ijsje uit IJsland.

Roze ijs, helemaal blij.

In een restaurantje in de buurt eten we nog verrassend goed.

Daarna terug naar de auto en dan op weg naar Keflavik waar ons hotel is waar we alle losse spullen uit de auto nog kunnen inpakken in de koffers.

het hotel is sfeerloos en de bedden zijn niet goed geregeld: er zijn er maar twee. Met twee baby bedjes die we nog in de kamer weten de proppen lossen we dit op.

Anika en Madouc leggen we er slapend in.

Tot laat zijn we aan het inpakken en met weinig slaap gaat om 4:00 uur de wekker. Nog geen tien minuten later staan we bij  de autoverhuur waar we de auto inleveren en daarna met een pendelbusje naar het vliegveld. Inmiddels is het wel 4:30 en er staan hier enorme rijen voor de incheck.

Het gaat ook heel onhandig: eerst een rij om labels te halen voor je bagage en later een rij om zelf in te checken en je bagage af te geven. Gelukkig mogen wij gelijk in de laatste rij omdat we kids hebben. Dat is maar goed ook want dit duurt al lang genoeg en anders zouden we de vlucht niet gehaald hebben.

Met versnelde pas leggen we de weg door het vliegveld af, door de verplichte shops en daarna helemaal aan het einde van de terminal natuurlijk. Anika doet het geweldig en roept op zijn Dora’s : “Stop vliegtuig, niet weggaan zonder ons. Zo, nu wacht hij wel.” Onderwijl loopt ze hard mee, hoewel ze duidelijk nog moe is van het korte slapen.

In het vliegtuig gaat Anika vrij snel na het opstijgen ‘lekker’ liggen met het hoofd op schoot. Ook Madouc gaat gelukkig lekker slapen en papa en mama knijpen ook een oogje toe met de meute op schoot.

Dat tukje doet haar kennelijk heel goed. Want dit tukje en een appelsap verder is het weer vol energie in de trein op weg naar huis. Voor Anika een groot feest. Met de auto naar het verhuurbedrijf. Dan met een pendelbusje naar het vliegveld. Met een grote bus naar het vliegtuig. Vliegtuigtrap op en dan vliegen. Eindeloos veel lopende banden op Schiphol. Dan de trein en ten slotte nog met de auto naar huis. Ze vindt het super.

Thuis wordt er heerlijk gespeeld met al het speelgoed dat even tevoorschijn gehaald moet worden. Ook Madouc loopt vrolijk te kraaien en lijkt het huis te herkennen. Ook wij zijn blij om weer thuis te zijn. Was een mooie reis. Heel veel nieuwe indrukwekkende landschappen gezien. En natuurlijk een belangrijke les aan dit alles overgehouden:

 

De kinderen zijn toe aan een dag rust met lekker veel en lange slaapjes, wat schommelen en lekker bij het huisje buiten spelen. In Vik waar we nu zitten blijft het juist wel mooi weer. Maaike vindt een dagje rust en lekker wat lezen  – voor zover de kids dat toelaten – ook niet verkeerd klinken.

Stil zitten is niet bepaald mijn sterkste punt, dus besluit ik om – ondanks de dubieuze weersvoorspelling voor Thorsmork (Landmannalaugur is veel regen) – het er op te wagen en daar naartoe te gaan. Volgens de weersvoorspelling is er een regengebied dat grenst tot de grens van Thorsmork waar ik naar toe wil, zodat ik of net in een behoorlijke bui loop, of net droog.

Om de kans op een goede afloop zo maximaal mogelijk te maken plan ik dat ik er tegen een uur of 3 ben, want dan is het regengebied volgens de radar nog net een klein stukje opgeschoven.

De beruchte gletsjer die zoveel overlast had veroorzaakt in Europa met alle as. Onderstaande boer had tijdens de uitbarsting zijn bedrijf gewoon door laten draaien en is daarmee een soort celebrity geworden in IJsland.

Vanaf ons huisje is het ongeveer een uur naar Thorsmork, ongeveer een half uurtje asfalt en een  half uurtje een steeds slechter wordende weg. Het uitzicht onderweg is – zodra we aan het slechtere gedeelte van de weg beginnen – een stuk beter.

Onderweg nog wat paarden ontwijken.

Over dit soort wegen rijden is toch een feestje. Zeker als je wat minder voorzichtig hoeft te rijden omdat er geen kids achterin zitten. Papa heeft er zin in. Het is opvallend hoe snel rijden op dit soort wegen went.

Voor een impressie hoe het op de wat slechtere stukken weg er aan toe gaat met de diepere rivieroversteken, zie bovenstaand filmpje. Maar even een provisorische 360 boven het dak van de auto erbij gedaan.

Als ik aankom spettert het nog wat na. Ik eet een kleine skyr (lunch) in de auto en begin dan aan mijn tocht. De regen is lichte motregen geworden en het zonnetje breekt al door. Ik heb geluk met het weer, het slechte weer is net weggetrokken.

Het eerste deel van de tocht is hetzelfde als gisteren, de brede rivierbedding van de Krossa oversteken.

Ik klim door een bijzonder nat bos omhoog. De pijpen van mijn spijkerbroek zijn binnen de kortste keren zeiknat van het struikgewas. Het pad is namelijk erg smal met overhangende takken. Vrij snel en gemakkelijk bereik ik een redelijke hoogte voor een mooi uitzicht.

Na een stukje verder klimmen, het pad gaat gestaag omhoog, uiteindelijk zo’n 300 meter, bereik ik een kleine grot met twee openingen en een geweldig uitzicht.

Maar dan ben ik iets meer dan 100 meter verder van de klim en heb ik nog 200 te gaan, maar dat weet ik op dat moment natuurlijk niet, want ik heb de route niet zo goed bestudeerd.

Ik geniet van het uitzicht en sta geregeld even stil om om te kijken.

Ook voor mij is het landschap erg wisselend. Deze route laat veel van de verschillende typen landschappen hier in een betrekkelijk korte route zien.

Af en toe is het wel zoeken waar het pad precies verder gaat, maar meestal staat er wel ergens een paaltje zodat je weet waar je uit moet komen, in dit geval over een lavaplaat naar boven.

De gletsjer is helemaal vrij van bewolking, dat zie je niet zo vaak hier in IJsland.

En dan komen er wat wolken over drijven en dan oogt het landschap gelijk heel anders, dreigend, bijna onheilspellend.

Vergelijk zelf, dezelfde berg met en zonder zonnetje.

De andere kant op mooie rotsformaties.

Wolken op de bergen, maar het zonlicht weerkaatst nog wel in de Krossa waardoor deze flink oplicht, Helaas lastig te vangen op de foto.

Als ik het uitzichtpunt bereik is dat ook bijzonder mooi.

Zelfs de gletsjer die bij de start van de hike nog helemaal in de wolken verscholen lag wordt zichtbaar en krijgt zelfs (een klein beetje) aandacht van de zon.

Na dit punt wordt het pad wel bijzonder. Het gaat steil naar beneden over een rotspunt met aan beide kanten een afgrond.

In het wandelboekje stond ook steile afdaling, maar kennelijk moet je dat bij een IJslandse wandeling wel anders interpreteren. Ik ben dankbaar dat er wat lage struikjes zijn, want door de vele regen is het een glibbertocht naar beneden. Gelukkig ben ik redelijk tredvast en hebben mijn schoenen goed profiel.

Even verderop bereik ik een stuk waar het pad weggespoeld is. het wordt een stuk breder en is een soort opgedroogde modderstroom die door de regen weer lekker glad is geworden. Omdat ik geen zin heb in een kont vol blubber (op je kont afdalen zou wel het meest verstandig zijn hier gelet op de hellingshoek), zoek ik de stukjes op waar nog wat stenen uitsteken of ik een tak kan pakken om niet weg te glijden. Aan de gebroken takken onderweg zie ik dat ik niet de enige ben die deze oplossing heeft gezocht.

Na deze hectische afdaling bereik ik een groot rotsblok waar ik over de rand langs de afgrond overheen moet stappen. Bijzonder en blij dat ik dit alleen doe. Moet er niet aan denken wat ik gedaan zou moeten hebben met Anika er bij. Rechtsomkeert was de enige optie geweest. Even verderop kom ik onderlangs het rotsblok waar ik net overheen ben gekropen weer voorbij, maar dan op een normaal pad.

Het pad gaat daarna nog steeds vrij straf naar beneden en volgt op een gegeven moment globaal een stroompje dat keer op keer het pad kruist.

Bij een wandeling is het op de een of andere manier altijd leuk om dit soort stroompjes tegen te komen. Het kabbelt lekker en de oversteekjes zijn leuk.

Als ik uit het bos kom mooi uitzicht op de gletsjer.

Vlakbij is ook een kampeerterreintje met dit uitzicht. Geen straf om hier te kamperen (als het weer goed is).

Het begint weer wat te betrekken.

Ik steek de Krossa schuin over om een stuk naar de auto af te snijden. De Krossa staat relatief laag en daardoor is het niet al te moeilijk om over de kleine stroompjes heen een weg te banen. De waterdichte schoenen helpen daar wel bij.

Bij de grote voetgangsbrug steek ik de Krossa zelf over. Goede timing, want mijn telefoon met GPS van mijn route begeeft het spontaan. Maar met de auto in zicht kan ik zelfs niet meer verdwalen.

Nog een paar mooie panorama’s van de wandeling.

Na de hike weer met de auto terug. Genieten van het lekker rijden op deze ruige weg, muziekje aan, mooi uitzicht, rivierdoorsteekjes, genieten.

Bij het huisje is Anika dolblij om papa weer te zien. Ze blijft maar naar me toe rennen en om m’n nek springen. Papa! Dat is pas leuk terugkomen. Je zou er bijna vaker voor weggaan. De zon begint inmiddels al aardig te zakken. Ook apart om te beseffen dat de zonsondergang iedere dag een minuut of 5 eerder lijkt te beginnen vanaf de dag dat we hier aangekomen zijn. De zon gaat nu dik een uur eerder onder dan de eerste dag op IJsland.

Dat maakt de zonsondergang er niet minder mooi of dramatisch onder.

We eten nog lekker wat in Vik.

Madouc geniet van het menu. Ook daar hebben we geluk. Als we binnen komen is er net een tafeltje vrij. Na ons komen gelijk nog een man of 10 binnen en die moeten allemaal een flinke tijd, zeker 10-20 minuten, wachten voor er een tafel voor hen is.

Madouc zorg voor wat entertainment en wordt geëntertaind.

Heerlijk dagje even helemaal los. Gek dat morgen al weer de laatste dag is.

‘s ochtends wakker worden in een mooie omgeving blijft een aangename verrassing.

Anika is dolblij met het stapelbed waar ze in mocht slapen en zoekt ieder excuus om het trappetje opnieuw op en af te mogen klimmen. Eerst moeten de knuffels uit bed, een voor een, daarna zijzelf. En natuurlijk moet er weer het een en ander teruggelegd worden.

Vandaag alsnog naar Thorsmork. Het weer is wel wat twijfelachtig, maar dat geldt nog meer voor Landmannlaugur waar we best nog een keer naar toe zouden willen.

Bij het ontbijt zit Madouc op een bijzonder ouderwetse kinderstoel.

Daarna inpakken, want we moeten hierna naar onze volgende overnachting in Vik.

Ondertussen is Anika druk aan het spelen met steentjes.

Het steentjes spel begreep ik niet, maar in ieder geval moest eerst op iedere tree een steentje gelegd worden en moest daarna een cirkel gemaakt worden bovenaan de trap. Anika was er druk mee en had veel lol, dus wat ons betreft prima.

En natuurlijk moest er ook nog even gespeeld worden met de hier gekochte souvenirs, een echt meisjesvikingen zwaard en schild.

De weg naar Thorsmork is best avontuurlijk en komt langs een oude kleine gletsjer (Gigjokull).

En heeft veel rivierdoorsteken.

Die overigens doorgaans een stuk dieper zijn en harder stromen dan de rivierdoorsteken die we tot nu toe waren tegengekomen.

Zo nu en dan ook een reeks kleine rivierdoorsteken na elkaar. Papa is in z’n element.

Bij deze doorsteken af en toe een groene canyon

en ook geregeld mooi uitzicht op een gletsjer.

Voordat we aan onze wandeling kunnen beginnen moeten we wel de Krossa oversteken, een rivier die een stuk dieper is met veel stroming. Ons is afgeraden deze te nemen als je geen superjeep of iets andere met belachelijk grote banden hebt. Op zich staat de Krossa als wij daar aankomen laag, maar dat kan met het uur veranderen en we zijn wel even onderweg met onze hike dus we gokken dat niet. Daarnaast hebben we all terrain bandjes met weinig profiel en als er veel zand in de rivier is door de lage waterstand zouden we ook daardoor vast kunnen komen te zitten. Dat risico kunnen we niet nemen.

De Krossa steken we uiteindelijk te voet over via wat verrijdbare bruggen die over de brede en snel stromende delen van de Krossa zijn gelegd. De overige vertakkingen kunnen we via wat schots en scheef liggende stapstenen nemen.

Aan de overkant beginnen onze wandeltocht naar een uitkijkpunt.

De tocht gaat daarna verder naar wat andere bezienswaardigheden, maar vanwege het dreigende weer en de zwaarte van de klim (wat een steil pad!) besluiten we het bij een trip naar boven en beneden te laten.

Het weer geeft het landschap een wat mysterieus en duister uiterlijk.

De bewolking hangt laag, maar gelukkig is het wel droog.

Het komt zo nu en dan buitenaards over.

We klimmen snel (erg steil) en hebben daardoor al vrij snel uitzicht op de vallei onder ons.

Daar kunnen we de vertakkingen van de Krossa goed zien.

Het pad gaat genadeloos omhoog verder en is behoorlijk vermoeiend.

Helaas zijn er wolken voor de gletsjer gaan hangen waardoor we deze minder goed kunnen zien.

Maar nog wel goed genoeg om grote watervallen te zien die uit de gletsjer ontspruiten,

Ook het uitzicht de andere kant op mag er wezen

We worden omringd door vulkanen.

Maar na gestaag klimmen bereiken we de top.

Met mooi uitzicht.

Het blijft lastig dit landschap goed op de foto vast te leggen.

Anika is blij dat ze papa weer ziet die even een laatste klimmetje moest maken en maakt gauw een foto.

Eenmaal beneden is de bewolking weer weggetrokken en kunnen we de gletsjer beter zien.

 

We steken de Krossa weer over naar de auto

en gaan dan op weg naar Vik.

Voordat we in Vik zijn genieten we nog van de bumpy ride terug.

Met veel plassen.

De zon staat net goed op de top van gletsjer.

 

We maken nog een korte detour naar de voet van de oude gletjser die we eerder zagen, maar door de verschillende brede en diepe stroompjes gletsjerwater kunnen we niet helemaal tot het begin komen.

Onderweg nog een korte stop bij Seljandsfoss. Daar krijgt Madouc een flesje en loop ik nog een keer met Anika achter de waterval door.

De vorige keer dat we hier waren was ze iets meer dan een jaar oud en zat ze nog in de draagrugzak. De tijd gaat hard.

 

Anika vindt het allemaal heel spannend en wordt behoorlijk nat van alle spray van de waterval in de lucht.

Maar als papa een foto van haar maakt, moet zij ook een foto van papa maken.

Als we terug zijn is Madouc erg blij ons te zien.

In Vik hebben we een mooie ruime kamer. We maken het niet te laat en als we Anika en Madouc eenmaal in bed hebben gekregen, kruipen we er zelf ook in.

Vanwege het weer (regent in Thorsmork) passen we de planning aan en gaan we vandaag naar Landmannlaugur.

In de buurt van ons huisje nog wat regen en de hele dag wel veel bewolking (typisch IJslands weer), maar dat mag de pret niet drukken.

Omdat we een goede 4wd hebben kunnen we de bergweg (4wd only) vanuit het westen Landmannlaugur in nemen.

Dat blijkt een route met bijzonder interessante landschappen.

Heel divers.

En geregeld surrealistisch.

Van groen met donkerzwart met sneeuw ineens helder groen met sneeuwbanen erin.

Alsof iemand het landschap getekend heeft.

Ondertussen hebben we ook geregeld kreekjes die we door moeten, maar weinig serieuze rivierdoorsteken.

Je waant je geregeld op een andere planeet.

Onderweg stoppen we voor een hoognodige fles voor Madouc.

en terwijl Madouc een flesje krijgt gaan Anika en papa een klein stukje van een pad vlakbij de auto verkennen.

Anika vindt dat heel spannend en rent enthousiast voor papa uit.

Bijzonder om onze kleine meid zo lekker te zien rennen en deze ruige natuur.

Anika heeft de auto weer gevonden en laat dat trots even aan papa weten.

We maken een pitstop bij het kamp Landmannlaugur (daarvoor nog een behoorlijk diepe rivierdoorsteek).

Ook hier is het landschap bijzonder interessant.

Daarna rijden we een stukje terug naar een krater die we eerder gezien hadden en je kon beklimmen.

Het is een kort maar steil klimmetje

.

Anika kan dit al helemaal zelf, maar een handje van papa tegen het vallen is wel zo prettig.

Madouc gaat lekker met mama mee omhoog.

Het uitzicht van de rand van de vulkaan is super.

En ook de krater zelf ziet er mooi uit, begroeid met mos.

Ook bij de afdaling heeft Anika wat hulp nodig.

Na deze mooie indrukken rijden we terug naar het huisje.

Daar ploffen we nog lekker in de hottub met een biertje en relaxen wat tot we lekker gaan slapen.

Vandaag de Sprengisandur over in onze 4wd.

Het wordt een geweldige tocht langs surrealistische landschappen.

Het eerste deel van de tocht is de gravelweg in vrij goede staat en zijn er nog geen rivierdoorstreken.

Na een klein uurtje rijden bereiken we al de mooie Aldeyarfoss.

Een korte maar vrij steile wandeltocht naar beneden staan we vlakbij deze mooie waterval.

Uiteraard moest Karik nog even wat halsbrekende toeren uithalen om ook echt aan de voet van de waterval te komen.

Geeft ook gelijk een beetje perspectief voor wat betreft de omvang van de waterval.

Uiteraard moest Anika ook zelf foto’s maken.

Daarna gaat de tocht verder en krijgen we een waarschuwingsbord dat vanaf hier toch echt alleen 4×4 verder mogen.

De weg wordt wat ruwer en in plaats van gravel zijn er geregeld stukken met losse keien. Dan is het zaak de scherpe punten zoveel mogelijk te mijden om lekke banden te voorkomen.

Maar ook hier houden we nog redelijk de vaart erin en wanen ons af en toe als deelnemer in een rally. Onderweg komen we nog langs een andere waterval.

Op stukken zand tussendoor glijdt de kont van de auto een beetje heen en weer, maar de Discovery heeft vrij grote banden (met helaas weinig profiel) en ligt daarmee stevig  genoeg op de weg.

Onderweg mooi uitzicht op de verschillende Hofsfjokull en Vatnajokull.

We hebben genoeg tijd voor een detour over een slechtere weg naar Laugafell, een kamp in the middle of nowhere met een warme bron.

De weg wordt een stuk ruiger en de stenen grover. We moeten wat vaart minderen. Onderweg komen we nog een hele groep IJslandse paarden met wat menners bezig met een oversteek van de Sprengisandur op deze wijze.

Het uitzicht is evenwel geweldig als we steeds dichter de Hofsjokull-gletsjer naderen.

 Bij Laugafell pauzeren we en nemen we een voetenbad in het warme water van de bron.

Anika speelt met een jongetje van 4 dat daar de zomer woont.

Madouc kruipt lekker met een leeftijdsgenootje die daar ook woont.

 

Na al het dorre landschap hiervoor is Laugafell een aparte groene oase. Lekker flesje bij het water.

We vervolgens onze tocht. Maaike rijdt ook een stuk tot de eerste rivierdoorsteek (de kleine beekjes die we geregeld moesten over steken tellen we niet mee).

Een stuk water van tussen de 15 en 20 meter breed, ongeveer kniediep.

De auto rijdt er zonder problemen doorheen.

We vervolgen onze detour tot we weer op de Sprengisandur zitten.

Het landschap is buitenaards en we profiteren van het super heldere weer. Volgens de mensen van het hutje in Laugafell hebben we enorm geluk, vandaag is de helderste dag sinds tijden.

We genieten er van en gaan op ons gemak, met veel foto stops, verder naar ons eindpunt.

Na een lang stuk slechte gravel / stenenweg komen we bij de volgende rivierdoorsteken die elkaar nu snel opvolgen.

Allemaal zijn ze ongeveer kniediep en prima te doen.

Daar waar we zelf een auto door het water hebben kunnen zien rijden volgen we hetzelfde spoor.

Waar dat niet het geval is mag Karik door het ijskoude water naar de overkant lopen om te kijken waar het ’t minst diep is.

Het water is inderdaad ijs en ijskoud en dat levert een zeer kort gebed op.

Ook deze oversteken gaan prima.

Na de oversteken wordt de weg langzaam aan beter en kunnen we steeds meer vaart maken.

Na de Sprengisandur volgt een mix van asfalt en gravelwegen naar onze eindbestemming vlakbij Hella.

Het is nog steeds mooi helder weer, tegen de voorspellingen in, en daardoor hebben we ook geweldig zicht op Hekla, een beruchte vulkaan die de afgelopen periode iedere 10-20 jaar is uitgebarsten en nu ook onrustig is.

Ook andere mooie landschappen.

Onze overnachting is een huisje bij een boerderij, met een hottub en mooi uitzicht op de omgeving.

We gaan nog even in de buurt wat eten en gooien de auto vol en gaan dan in ons huisje lekker slapen en nagenieten van deze mooie dag.

Getwijfeld of we naar Askja zouden rijden vandaag.

We besluiten uiteindelijk er vanaf te zien, niet vanwege de auto, maar omdat dit twee hele lange rijdagen achter elkaar zou betekenen en dat is voor Anika en Madouc niet fijn.

In plaats daarvan gaan we wat hiken in een gebied ten noorden van Dettifoss, Raudholar.

Eerst lopen we een stuk stroomopwaarts waar een aantal basaltzuilen (Karl og Kerling) in de canyon van de rivier Jokulsa staan (zelfde canyon als Dettifoss).

Het is een mooi gebied met mooi uitzicht op de canyon.

En de wandeling is goed te doen. Het stuk naar beneden is wel vrij steil, maar het is wel leuk dat je op deze manier in de canyon zelf kan komen.

Daarna zelfde pad terug en de andere kant op, stroomafwaarts. Langs bijzondere hoekige stenen is het naar boven klauteren langs bizarre rotsformaties.

Het pad en de omgeving ziet eruit alsof iemand een bak vierkante lego heeft leeggestort over het landschap.

Het loopt wel lastig over dit ongelijke terrein.

Uiteindelijk klimt het pad nog flink omhoog en is er mooi uitzicht op de canyon, de rotsformaties en aan de andere kant Raudholar.

Raudholar is een rood gekleurde berg die mooi afsteekt ten opzichte van de rest van de omgeving.

Het is genieten dit landschap.

Daarna de weg terug over een hoger gemakkelijker toegankelijk pad met af en toe een heuveltje met uitzicht.

Of een grillige rotsformatie.

Inmiddels is ook duidelijk geworden dat het niet mogelijk is om onze Discovery weer in Akureyri om te ruilen in een Defender, want dat is voor de rest van de routes die we willen aflegen waarschijnlijk wel beter. De Defender ligt hoger op de weg en heeft banden met veel beter profiel en dat kan bij de Sprengisandur, Laumannalaugar, Eldja en Thorsmork waar nog naar toe willen (allemaal F-wegen) wel van pas komen.

We zullen ons dus moeten zien te redden met de Discovery.

We rijden door naar Husavik waar we wat eten. We zitten op een mooie plek in de haven en genieten van het geweldige uitzicht.

Het is ook prachtig weer.

Een heerlijke afsluiter van de dag.

Op weg naar huis worden we nog getrakteerd op een ondergaande zon.

We maken het niet laat, want morgen proberen we bijtijds op te staan voor de Spengisandur. Het wordt een lange dag.

Vandaag een relatief korte rijdag, van Siglofjordur naar een boerderij ca 30 kilometer onder Husavik.

Vannacht is het helemaal dichtgetrokken en een dichte mist hangt tussen de bergen. Typisch IJslands weer, zoveel bewolking. Er is zelfs een IJslands gezegde dat neerkomt op zoiets als: “Er is niet iets zoals goed of slecht weer, alleen goede of slechte wolken.” Dat geeft wel aan hoeveel bewolking hier standaard is.

We rijden weg door een tunnel die Siglofjordur ook vanaf het oosten toegankelijk maakt. Weer twee tunnels van 4 en 8 kilometer.

Na de eerste tunnel van 4 kilometer komen we uit bij een idyllisch inhammetje waar het ineens zonnig is en de dichte bewolking niet lijkt te bestaan. Het is wel een erg kleine inham, want een paar honderd meter verderop begint de volgende tunnel al weer.

Als we die tunnel doorrijden komen we uit in hele dichte mist / bewolking. De weg slingert behoorlijk naar beneden, maar de bewolking blijft.

Weer een tunnel in en de bewolking wordt wel al wat dunner, maar het is nog steeds niet best.

Als we wat meer landinwaarts gaan en Akureyri naderen wordt het weer plots weer beter, de lucht trekt open en er is weer stralende zon. We hebben wel geluk met het weer nu lijkt het.

Het rijden hier is ook een feestje.

In Akureyri stoppen we eerst bij de tourist information om wat informatie op te vragen over de weg naar Askja. We overwegen daar naar toe te gaan, maar willen wel weten hoe de wegen zijn. We weten evenwel nog niet of we dit wel echt willen gaan doen, want dat zou twee lange rijdagen achter elkaar betekenen en dat is voor de kleintjes niet zo leuk.

Er schijnt door het warme weer veel water te zijn op de reguliere route en daarom wordt de alternatieve route die minder mooi is aangeraden.

Daarnaast gevraagd of er een leuke speeltuin is voor Anika die daar dringend behoefte aan heeft. Deze was er.

Even verderop zijn we bij de speeltuin, die grenst aan / onderdeel is van een zwembad. Anika kan helemaal los en weet van gekkigheid niet waar ze het eerst mee moet spelen. Ze moet op alle wipkippen, alle schommels, alle glijbanen, vliegtuigen, boten, etc.

Er is zelfs een springkussen en ook daarin moet druk gespeeld worden.

Ook gaat Anika samen met Madouc in de ligschommel. En daarna natuurlijk als groot meisje ook harder zelf in deze ligschommel.

Anika heeft het uitstekend naar haar zin en we krijgen haar na een uur spelen maar met moeite mee.

In de auto krijgt ze een adrenaline-dip en valt ze subiet in slaap.

Op weg naar Myvatn rijden we nog langs een weg met een mooi uitzicht op Akureyri. Een van de grootste steden van het land, 17.000 inwoners. Het cruiseschip dat in de haven ligt lijkt groter dan de stad.

In de buurt van Myvatn komen we langs de mooie waterval, Godafoss, waar we twee jaar geleden ook geweest zijn.

Blijft mooi.

Omdat de hele meute in de auto nog slaapt gaan we om beurten even kijken.

Bij een klein plaatsje bij Myvatn – Reyklahid – gaan we wat eten, want inmiddels is het al tegen 18:00 uur.

In het restaurant steelt Madouc die iedereen in de buurt indringend aan zit te kijken en te lachen de show. Nadat ze uitgeknaagd is op de rand van het menu eet ze ook in een moment dat we even niet opletten Snaeffelnes van de kaart af.

Anika geniet lekker van haar wafel en mama’s frietjes.

Daarna rijden we door naar Dettifoss en Selfoss, twee mooie watervallen. Het stukje rijden er naartoe was wat verder dan verwacht, maar dat mag de pret niet drukken.

Onderweg zien we weer veel moois.

In tegenstelling tot de vorige keer dat we hier reden, is het nu wel goed weer.

En er staat veel minder wind. Dat is ook een wereld van verschil. Want de vorige keer konden we op de parkeerplaats , op een kleine kilometer afstand van dettifoss, al de spray van de waterval voelen en nu hebben we zelfs als we daar – zelfs als we dichtbij zijn – geen last van.

De canyon bij Dettifoss ziet er geweldig uit in het laatste zonlicht van de dag.

Een mooie rode gloed.

Anika wil ook foto’s gaan nemen en krijgt van ons de kleine camera om zich mee te vermaken.

Ze doet dat niet onverdienstelijk (zie de twee foto’s hierboven), zeker niet voor een 3-jarige, al zijn niet alleen de canyon en papa en mama bij haar onderwerp, ook de stenen op de grond en haar eigen schoenen verdienen kennelijk zondermeer een foto.

Terwijl er druk foto’s worden gemaakt door onze junior fotograaf lopen we naar Dettifoss toe.

Wat blijft dat een indrukwekkende waterval.

Papa gaat de waterval nog even van heel dichtbij bekijken.

Omdat dit een lastige klauterpartij betekent blijven Madouc en Anika samen met mama even wachten.

En maken Anika en mama foto’s van elkaar

en Anika van Madouc

Daarna gaan we verder naar Selfoss, een soort mini versie van de Victoria falls.

Over een brede strook valt het water vrij rustig naar beneden,

behalve in de punt waar het een woeste kolkende massa is.

Inmiddels gaat de zon ook onder en kleurt de lucht oranje.

De weg terug leggen we af in de IJslandse schemering. Anika zit inmiddels op de rug en neemt daar nog een paar foto’s.

Met Anika op de rug gaat de weg terug een stuk sneller dan heen, maar tegen de tijd dat we weer bij de auto zijn is het toch wel bijna donker.

We rijden de gravelweg terug. Met deze auto gaat dat prima, maar we waarderen de lichtgevende paaltjes langs de weg nu wel des te meer. Zo moet rijden hier in de winter er standaard uitzien, los van de sneeuw dan.

Zodra we weer bereik hebben met de mobiel bellen we onze overnachting dat we wat later zijn. Geen probleem, ze wachten nog op een reeks gasten. Kennelijk zijn we niet de enigen die van het lange zomerlicht profiteren.

Terwijl we naar onze overnachting rijden slaapt de meute achterin vrijwel direct weer. We dragen ze al slapend naar hun bed. Zelf zijn we ook best moe en gaan, nadat we alle tassen uit de auto gepakt hebben, zelf ook vrij snel daarna slapen.

Na een heerlijk ontbijt met wafels,

wat steppen

en treintje spelen, waren we klaar om te vertrekken. Vandaag redelijk wat kilometers af te leggen van Drangnes naar Siglofjordur.

De lucht is helemaal dichtgetrokken. Het lijkt er op dat het wolkenfront dat voor de kust leek te blijven liggen toch het land in is getrokken. Dit betekent geen vergezichten langs de kust. Op zich jammer, maar heel erg is dat niet, we hebben daar gisteren een enorme overdosis van gehad. Het landschap is hier allemaal zo mooi dat je jezelf er op betrapt dat je gevoel afstompt. Oh, weer een waterval. Oh, weer een mooi uitzicht.

Als we wat verder het binnenland in rijden wordt het weer wel beter. We nemen de afslag naar Koligjufur, een tweetal grote watervallen en kloof (gaat vaak samen).

Als geluk bij een ongeluk trekt de bewolking nog verder weg en zitten we uiteindelijk in de stralende zon.

Een mooie plek voor een pauze en picnic.

De watervallen kan je – met wat niet al te moeilijk klimwerk – lukte zelfs op nikes – tot heel dicht benaderen.

En via een paadje kon je uiteindelijk waterval 2 ook goed zien.

Met daarachter ook een mooie canyon.

Anika wilde de waterval ook wel van dichtbij bekijken en vond dat heel spannend.

Daarna was het tijd om verder te gaan. We maken nog een detour van een half uurtje om onze nieuwsgierigheid te bevredigen en Hvitsekur te zien, een aparte rots vlak voor de kust waar je in ieder geval met eb naar toe kan lopen.

Het landschap is ook apart.

We vervolgen onze route en het landschap mag er zeker wezen.

Uiteraard maken we tussendoor ook nog een pitstop voor een hoognodige fles.

Aan de kust weer veel bewolking, maar grappig genoeg bij Siglofjordur, onze bestemming, juist weer niet.

Siglofjordur ligt ingeklemd tussen drie bergen en de zee. Zonder de weg zou deze plek behoorlijk afgesloten zijn van de wereld. Nu is er wel het nodige toerisme, ook in de lente als skigebied.

Het plaatsje ligt er idyllisch bij. Leuk om gezien te hebben, maar er is niet bijzonder veel te doen.

‘s avonds eten we nog wat in een piepklein maar goed aangeschreven visrestaurant waar een enorme stoelendans plaatsvindt om ons te kunnen huisvesten (een stelletje dat aan een 4 persoonstafel zat verschuift naar de net vrijgekomen 2 persoonstafel). Als we eenmaal zitten kunnen we lekker eten. Na het eten doen we niet zoveel meer en gaan we vrij snel pitten.

 

Met de nodige spierpijn en zere voeten na de zware hike van de vorige dag worden we wakker. We doen het rustig aan. Na het ontbijt gaan we eerst nog langs een speeltuin zodat Anika lekker flink kan spelen. Uiteraard gaat papa wel mee het schip in, al is hij wel een beetje een stijve matroos op het schip van kapitein Anika.

De weg slingert vandaag langs de rand van een reeks fjorden. Dat biedt perspectief voor mooie uitzichtpunten. Het weer is ook goed, mooi zonnig en helder, dus dat zit ook mee.

We worden niet teleurgesteld.

Het is een mooie tocht met het ene mooie vergezicht na het andere.

Onderweg komen we nog een plek tegen waar een groep zeehonden vlakbij de weg langs de kust ligt en zwemt.

Het landschap is hier voor het grootste deel – op de weg na – verlaten door de mens. In de verte zie je de gletsjer Drangajokull. We waren oorspronkelijk van plan om naar de voet van deze gletsjer toe te gaan hiken, een tocht van 5 km (2,5 heen en terug), maar met de spierpijn in onze benen en ervaring met de ruigheid van de paden laten we dat toch maar zitten. Scheelt ons per saldo ook heel veel tijd (4-5 uur), waardoor we nu wel na Drangnes omhoog kunnen rijden langs de oostkust van de westfjorden.

En de oostkust is werkelijk wonderschoon.

Hier voelt het – op de weg na dan – alsof er nagenoeg niemand komt.

En dat klopt ook redelijk. In een enorm gebied wonen in totaal ca. 120 mensen. Wel zien we een paar vakantiehuisjes

En dan rij je een hoek om en dan sta je in een geweldig mooie vallei met een baai met daarachter een meertje.

In werkelijkheid natuurlijk veel mooier dan je op een foto vast kan leggen.

En verderop weer hoge kliffen en drijfhout. Drijfhout afkomstig van Siberie dat hier massaal aanspoelt. Tot complete boomstammen aan toe.

Rijden over deze wegen is een waar genot (ook al is de toestand van de weg belabberd.

We  genieten volop

En dan rij je een bocht om en dan zie je een wolkenpartij die gevangen is in een bergkam. Bizarre plaatjes.

Ook zien we een wolkenfront dat net buiten de kust lijkt te blijven hangen.

En natuurlijk zijn er ook watervallen.

Een erg mooi stukje van de wereld.

 

Eenmaal aangekomen op de bestemming, Drangnes, gaat er nog wat mis met de kamers (we hadden een kamer gekregen met alleen een dubbel bed, dus zonder extra bed). Gelukkig was er nog een andere kamer vrij en kon dat goed opgelost worden.

Na het eten gaan we nog naar een hottub die uitkijkt op zee.

Het water wordt continue ververst in 3 kleine zwembadjes met drie verschillende temperaturen, varierend van lauw tot erg warm. Heerlijk tegen de spierpijn.

Besloten vandaag een stuk te gaan lopen. Probleem met veel van de wandelpaden hier is dat ze eigenlijk niet bestaan. Het gros van de paden hier op de kaart heeft de omschrijving “geen markering” en de wat betere paden  “geen markering, wel herkenbaar”.

We besluiten een tocht te doen die loopt van Hnifdalur naar Bolungarvik, eigenlijk een variant op een tocht in een boekje dat we mee hebben genomen. Het is iets langer, maar hiermee voorkomen we een bizar steile klim en afdaling over los puin. Dat zie ik niet zitten met de kleintjes.

We parkeren de auto in het kleine plaatsje Hnifdalur dat niet veel meer dan 4 straten is en lopen een van deze straten af. De straat gaat over in een landweg en na een veerooster wordt het pad vager en smaller.

Het pad is op delen erg nat en mossig en modderig. Dan is het via steentjes een zo droog mogelijke weg naar de overkant zoeken.

Anika doet vrolijk mee en doet het geweldig. Watervallen zijn er in overvloed en die moeten natuurlijk steentjes gevoerd worden.

De begroeiing op het pad is mooi, maar voor mij wel problematisch.

Want tegen zoveel pollen is geen antihistaminicum bestand.

Onder begeleiding van de eindeloze stroom commentaar van Anika en het niezen door papa vervolgen we de tocht.

De weg gaat geleidelijk steeds verder omhoog en met een boog begeeft het pad zich naar de waterval. Onderweg komen we nog wat paarden tegen op het pad, maar verder geen andere mensen.

Net onder de waterval lijkt het pad te stoppen en steken we de rivier over. Schoenen en sokken uit het koude water in. Tot net onder de knie. Wat is dat water ontzettend koud!

Aan de overkant lunchen we en drogen we onze koude voeten. Gelukkig is het mooi weer en behoorlijk warm.

En uiteraard chillen we even wat.

En er moesten natuurlijk ook steentjes gegooid worden.

Daarna gaat de tocht verder. Het pad is evenwel nergens meer te bekennen. Dat schiet een stuk minder op, want het is goed kijken waar we lopen.

Telkens kleine stroompjes over stekend. En het terrein is bijzonder ongelijk. We navigeren aan de hand van de oude elektriciteitspalen die hier nog staan.

Af en toe komen we onderweg een klein moeras tegen waarbij de ondergrond onbetrouwbaar is. Wat stevige ondergrond lijkt blijkt niet meer dan een hoop mospollen in een grote plas water. Voor de zekerheid gaan we er omheen.

Als we hoger komen wordt het terrein meer en meer rotsen en wordt de begroeiing ook steeds minder.

En het blijft maar klimmen en klimmen. Na iedere top is er weer een nieuwe top even verderop, er komt geen eind aan.

Inmiddels is ons wel duidelijk dat de tocht een stuk langer zal gaan duren dan gepland. Het uitzicht is wel erg mooi. Onderweg moeten we nog door een stukje sneeuw en ijs. Gelukkig is het maar een paar meter.

En dan zijn we eindelijk over de top van de berg en kunnen we uitkijken op de andere kant.

Het uitzicht is super, maar zoals je kan zien is het pad erg drassig en is het grote delen lopen door ondiep kabbelend beekje.

Gelukkig hebben we goede waterdichte schoenen en zit Anika in de draagrugzak. En gelukkig zijn de stenen in de rivier niet glad.

De inmiddels niet meer in gebruik zijnde weg is nog wel te herkennen aan de oude bandensporen die nu de goot vormen voor de rivier.

Eigenlijk hebben we nu alleen maar last van het pad, want in de bandensporen is het stroompje wel te diep voor onze schoenen en de randen zijn wel redelijk glad.

Hogerop wordt het droger, op een enkele grote plas waar we omheen moeten na. Het zonnetje schijnt volop en het is heerlijk weer om te lopen. Dat het zo onbewolkt zou zijn is anders dan de voorspelling en inmiddels voelen we ook dat we geen zonnebrand hebben gesmeerd.

Verderop passeren we diverse watervallen en ontkomen we er niet aan een paar hetzelfde stroompje meerdere keren over te steken. Iedere oversteek wordt breder en dieper. Gelukkig houden onze schoenen ons droog.

De zon gaat al lager staan. In de verte zien we Bolungarvik al liggen, maar inmiddels zijn we wel moe en gaan de voeten zeer doen. 7 kilometer is dan ineens heel ver.

Nog een paar kilometer te gaan. Deze hike was wel een stuk zwaarder dan we verwacht hadden. De tocht was erg mooi, maar we hebben ons wel verkeken op het effect van het totaal ontbreken van een regulier pad.

Gelukkig komen we niet veel verderop een dame in een auto tegen die zo vriendelijk is ons af te zetten aan de andere kant van de tunnel waar onze auto staat. Daarmee bekorten we onze tocht met een paar kilometer. Dat is erg prettig want we zijn behoorlijk moe. Een bijzondere ervaring met een geweldig uitzicht.

We eten ‘s avonds nog lekker wat en op weg nar huis hebben we weer een fascinerende zonsondergang.