Het weer is inmiddels bijgetrokken, zoals je kunt zien aan het uitzicht van ons balkon. Dat betekent dat we vandaag de omgeving kunnen gaan verkennen.

Eerst natuurlijk ontbijten en dan op pad. We gaan eerst Sudureyri een beetje verkennen.

Een schattig maar wel erg klein vissersdorpje.

 

We rijden het dorp uit de kustweg af en hebben dan gelijk al een mooi uitzicht.

Vrij abrupt houdt de weg op bij een boerderij, waarbij we bij het keren moeite moeten doen om de hond die wild blaffend rondjes rond de auto rent niet aan te rijden.

Een stukje terug was een landweg die er wel interessant uitzag. We rijden de weg in. Het is eerder een tractorspoor dan een weg en het rijdt moeizaam en met veel water op het pad. We gokken dat er geen hele grote kuilen zijn en rijden voorzichtig verder tot we bij een weiland komen. Daar zien we nog wel iets wat op sporen lijkt doorlopen. We rijden nog een stukje over de weide, maar het landschap is zo ongelijk en scheef dat de auto onaangenaam scheef gaat hangen. We voelen er weinig voor om om te kiepen en in plaats daarvan keren we en rijden we dezelfde weg weer terug.

We rijden naar Isafjordur, want daar is een tourist information met informatie over wandelingen in de omgeving en de mogelijkheid om een excursie naar het eiland aan de overkant te maken.

Onderweg verbazen we ons over de plekken waar mensen zijn gaan wonen, aan de overkant van een fjord waar je haast niet komt, helemaal onderaan een reusachtige berg.

En met wat meer perspectief…

We besluiten naar een waterval in de buurt te gaan en daarna wat mooie uitkijkpunten te gaan verkennen om te eindigen bij een strandje.

Maar voor het zover is drinken we eerst lekker een kop koffie met appelgebak.

En voor Madouc een rijstewafeltje. Soms zit geluk in kleine dingen.

Anika wijst waar we naar toe moeten.

Naar dat punt dus.

De start van de tocht is veelbelovend.

Het pad kronkelt vrij steil omhoog dicht op de waterval. Naarmate we vorderen wordt het pad wel vager en het is duidelijk een tijdje niet onderhouden.

Op stukken moet Anika getild worden over bosjes omdat de takken anders in haar gezicht komen. Gelukkig hebben wij lange broeken aan dus geen last.

Het uitzicht vanaf de waterval op de omgeving mag er ook zijn.

Als we de top van de waterval bereiken (daarna zitten nog wel meer trappen), wordt het pad zo vaag en steil dat we besluiten om te draaien. Dat is met twee kinderen niet goed te doen.

De tocht naar beneden gaat voorspoedig en snel zijn we weer bij de auto.

En voor wie zich afvroeg hoe Madouc er bij zit, heerlijk en dolgelukkig!

We rijden eerst naar Bolungarvik, op Isafjordur (dat al helemaal niet groot is) de op een na grootste plaats van de Westfjorden.

Net na een tunnel gaat een weg naar de kust en daar is een leuke vuurtoren met mooi uitzicht op Bolungarvik.

En oude vissershutjes.

Vervolgens rijden we door naar een oude Navy of NAVO-basis (verstonden we niet goed) en vandaar heb je goed uitzicht op de omgeving. Bij heel helder weer kan je vanaf daar zelfs Groenland zien liggen. We zitten nu inderdaad heel dicht bij Groenland als je op de kaart kijkt.

De kliffen zijn hier hoog en gaan loodrecht naar beneden. Geregeld heb je het gevoel alsof je op lucht staat.

Volgende stop strand.

De weg er naartoe is mooi. De omgeving is ruig.

De weg wordt wel wat slechter, maar dat geeft niet. Gewoon wat langzamer rijden, we hebben de tijd.

Het is wel lastig om wat je ziet goed vast te leggen op de foto, zeker als de zon net wat ongelukkig staat.

Vlakbij het strand is een boerderij waar veel schapen lekker op hun gemak langs de waterkant grazen, maar ook geregeld oversteken.

Het was wel even zoeken naar een plek waar we het beste naar het strand kunnen gaan.

Uiteindelijk parkeren we dicht bij de kust langs de kant van de weg. Het grasland loopt door tot vlakbij het strand.

Het is hier erg mooi. Anika wil – ondanks dat het maar een graad of 14-16 is – perse haar schoenen uit.

Met Anika doen we het spelletje wegrennen voor de golven.

Dat vindt ze super en ook papa heeft er lol in.

Het strand zelf is verder helemaal verlaten en het licht aan het einde van de dag is erg mooi.

Uiteraard moesten er ook stenen in het water gegooid worden.

Nadat we uitgespeeld waren weer terug naar de auto, Anika op papa’s nek, want ze had vieze voeten van het zwarte zand.

Terug naar Isafjordur om daar in een restaurant dat ook erg populair is bij de locals lekker te eten. Het zat bomvol en na de mededeling dat er over een uurtje misschien een tafel vrij zou komen ging net een stelletje weg en konden wij alsnog terecht. Madouc had ook echt zin in wat happen zoals je ziet.

En Anika was blij met haar eigen pizza!

Terug naar huis nog een mooie zonsondergang in de baai van het fjord van Sudureyri

Ja en dan volstaat een foto niet.

En twee eigenlijk ook niet…

Eenmaal thuis waren we best wel moe van alle indrukken en meteen bed in gedoken.

Na een lekker ontbijt en nog een leuk gesprek met de eigenaar van het Guesthouse die kennelijk van medio september tot april in Nuk (Groenland) werkt, gaan we op pad. Zoals je kan zien is onze auto niet helemaal schoon geregend…

Het is onderweg weer genieten. Bijna na iedere bocht weer een ander mooi uitzicht.

We schieten niet echt op omdat we geregeld stoppen voor een foto of twee.

De weg slingert omhoog over passen de klif op, de berg over en aan de andere kant weer er af. Van bovenaf zie je goed de weg die als een grote slang door het ruige landschap kronkelt. Als het asfalt wegen zouden zijn geweest en geen gravelwegen met grote kuilen zou dit een ideale bestemming voor Top Gear zijn geweest.

Overigens opmerkelijk dat je na een tijdje rijden op gravel op een gegeven moment vergeet dat het gravel is en je dat pas weer merkt als je weer op een stukje asfalt rijdt.

We klimmen en klimmen steeds hoger en bovenop de berg zien we de besneeuwde bergtoppen verderop liggen. Erg mooi.

Door de kou en wind groeit er op de vlakte waar we uitzicht hebben op de bergen niet veel.

We rijden verder naar beneden en daar wordt het gelijk een stuk groener.

Mooie baaien lonken in de verte en er zijn hier watervallen in overvloed.

Bij een klein meertje waar een waterval in uitkomt stoppen we en maken wat foto’s.

Achteraf blijkt dit de bovenkant te zijn van Dynjandifoss.

Als we daarna de bocht om rijden naar beneden zien we de enorme waterval al van ver.

Dichtbij stoppen we en daar staan de nodige auto’s al geparkeerd.

Dynjandifoss is een grote waterval met daaronder een hele reeds andere watervallen die in verschillende trappen naar beneden vallen.

Leuk is ook dat je via een pad uiteindelijk tot aan de voet van Dynjandifoss zelf kan klimmen.

Ondanks de hoge treden klimt Anika behendig naar boven.

En natuurlijk moet aan iedere waterval ook een steentje gevoerd worden.

Alle watervallen zijn fotogeniek en ook de omgeving mag er zijn.

We genieten volop.

Tegen de tijd dat we bij Dynjandifoss zelf boven zijn voelen we de spray van de waterval al goed.

Met Anika ga ik tot dichtbij de waterval (ook deze grote moet natuurlijk een steentje gevoerd worden).

Anika vindt het reuze spannend, maar wat ze allemaal precies zegt kan ik door het oorverdovende geluid van de waterval niet horen (voor een idee hoe groot de waterval is, wij staan rechtsonder in beeld).

Uiteraard moest papa ook nog op een rotsje nog dichter bij de waterval klimmen.

Op weg naar beneden begint het te spetteren.

Tegen de tijd dat we bij de auto zijn regent het echt hard.

Gelukkig dat het pas gaat regenen nadat we boven zijn geweest, want met dit weer de watervallen bekijken is geen pretje.

De rest van de weg blijft het voor het grootste deel regenen en rijden we gestaag door naar ‘t noorden.

Vanwege de vele lawines bij Sudureyri en Isafjordur die iedere keer de weg verwoestte hebben ze een kilometerslange tunnel door de berg heen geboord. Het is helaas wel een eenbaanstunnel met om de zoveel meter een parkeerstrook waarbij het verkeer vanuit een richting dan moet wachten tot de auto van de andere zijde voorbij is.

Aparte ervaring door zo’n eindeloze smalle tunnel rijden. Apart ook dat halverwege de tunnel een afslag naar Sudureyri, onze bestemming.

In Sudureyri vrij snel onze overnachting gevonden. Het is een bijzonder klein plaatsje dat er bekend om staat het langste geen direct zonlicht te krijgen als gevolg van de naastgelegen hoge berg. Pas 22 februari komen de eerste zonnestralen over de bergkam heen.

Onze kamer is ruim, maar met bijzonder weinig stopcontacten. Om precies te zijn een, waar het bedlampje in zit. Dat is wat behelpen met deze electronica familie.

‘s avonds eten we heerlijk in het restaurant onder onze overnachtingsplek, het beste restaurant van de stad (nee niet het enige, maar dat scheelt niet veel).  Op de kamer drinken we nog een biertje en maken plannen voor de volgende dag.

‘s ochtends rustig aan ontbeten en via de wifi de weersverwachting in de gaten gehouden. Het heeft behoorlijk geregend begin van de ochtend, maar volgens de voorspelling is het begin van de middag weer goed weer bij de kust.

Rond het middaguur vertrekken we naar Latrabjarg, de bekende vogelrots in het westen van de westfjorden.

Op weg naar onze bestemming is het uitzicht weer super.

Eenmaal aangekomen is het best druk. Latrabjarg is het walhalla voor vogelliefhebbers en dat zie je ook aan de bezoekers wel af. Bijna iedereen hier heeft wel een telelens of verrekijker.

Hoewel wij niet voor de vogels maar het indrukwekkende landschap komen, vinden wij een papagaaiduiker (puffin) zien natuurlijk ook geen straf.

Het is wel even zoeken op de rotsen voordat je ‘m gevonden hebt, zelf als je door mensen er op gewezen bent dat hij er moet zitten (zie foto hierboven).

Het landschap is mooi. De hoge klifkust is indrukwekkend.

Met de omhoog oplopende randen krijg je het gevoel alsof er een enorme leegte onder je zit en de kust uitsteekt boven een afgrond.

Een maf idee dat versterkt wordt door een lijn die in het begin nog op het gras en de rotsen is gekalkt om aan te geven tot waar je kan lopen en vanaf welk punt het risico op instortingsgevaar bestaat.

Terwijl we over de rand van de klifkust, die overigens gestaag stijgt, verder lopen, gaat het steeds harder waaien.

Gelukkig blaast de wind landinwaarts en lopen we niet het risico van de klif af geblazen te worden.

Anika krijgt het koud in de draag rugzak en wil zelf lopen.

Ze vindt het erg spannend zo bovenop een berg vlak langs een afgrond.

Maar ze luistert goed en houdt braaf de hele tijd het handje van mama of papa vast.

Naarmate we verder komen, neemt de bewolking ook wat toe. Het landschap wordt wat dreigender. Het aarden pad is glibberig geworden van de regen, maar de vele vogelliefhebbers hebben door het hoge gras inmiddels een nieuw pad naast het oude ingesleten.  Dat loopt evenwel scheef en dus een stuk minder lekker.

Daarnaast schiet het ook niet echt op met een driejarige die over iedere graspol heen wil springen.

Maar langzaam aan komen we wel. Als het pad flink gaat stijgen en tegelijkertijd een stuk glibberiger wordt, gaan mama, Madouc en Anika vast rustig aan op de weg terug terwijl papa nog ‘even snel’ doorloopt naar t topje.

Dat topje blijkt altijd verder te zijn dan het lijkt, maar uiteindelijk toch bereikt.

Mooi ver uitzicht over de kliffen beneden. Met de zoomlens kan ik in de verte ook goed het roze jasje van Anika zien.

Eenmaal terug beneden rent Anika blij op papa af. Toch wel spannend als papa even weg is.

Als we in de auto stappen vallen de eerste druppels regen alweer. Goede timing.

We gaan door naar de volgende bestemming van de dag: Raudasandur (rood zand). Een strand met een bijzonder rode kleur strand. Daarnaast is het bijzonder dat het zo afgelegen ligt en je het strand dus ongeveer helemaal voor jezelf hebt.

Onderweg komen we nog een typisch kerkje tegen in een miniem dorpje. We vragen ons af hoe ze dat hier regelen, want veel inwoners die naar de kerk kunnen gaan zijn er niet, het gaat om 5 tot 10 huizen. Doen ze om beurten zelf een dienst?

De weg er naar toe is al een klein avontuur. Een ware passentocht over door de regen glibberig geworden gravelweg slingert omhoog en weer steil naar beneden. Aan het einde van de reguliere weg volgen we een nog vagere gravelweg met grote gaten er in tot het einde. De houdt op bij een boerderij en lijkt daarmee de oprijlaan voor deze boerderij. Er van overtuigd dat we een afslag gemist hebben zien we tot onze verbazing een klein parkeerterreintje voor de inrit naar de boerderij zelf en dan blijkt dat we wel goed zitten.

Nu nog lopen naar het strand.

Ook hier blijkt alles verder te zijn dan het lijkt. Na een tocht door eindeloze velden met een geweldig uitzicht op een bergkam komen we eindelijk bij het begin van het brede strand aan.

Daar moeten we eerst nog om een nog onder water staand stukje strand heen lopen om de zandbank op klimmen waar we dan eindelijk het rode zand kunnen bewonderen.

Eenmaal aangekomen bij het strand is het zicht super. We zijn er helemaal alleen. Als ik voorstel om het spelletje wegrennen voor de golven te spelen wordt ik al tijdens mijn uitleg gestraft door een wat grotere golf die beduidend verder dan de rest het zand op spoot, over mijn schoenen en broekspijpen heen, zo mijn schoenen in.

Met dat spelletje dus snel klaar.

Op de weg terug naar de auto hebben we nog een close encounter met een ram met twee schapen. Alleen sta je daar niet zo snel bij stil, maar als je een 3-jarige naast je hebt lopen en zo’n ram loopt argwanend om zich heen te kijken om zijn terrotorium te verdedigen, dan komt dat toch een stuk dreigender over.

Met respect voor elkaars territorium (de ram ging van het pad af en wij netjes aan de andere kant van het pad gebleven) konden we passeren en de auto in.

Daar bellen we met het huisje dat we wat later zijn voor het eten. Gelukkig is dat geen probleem.

Het eten is heerlijk en met een glas wijn erbij sluiten we een mooie dag af.

Vroeg uit de veren. De laatste rommels inpakken, slaaptent opvouwen en daarna op pad. De avond er voor hadden we al geregeld dat we in plaats van het ontbijtbuffet dat inbegrepen was (maar te laat start en we daarom niet halen) een soort ontbijt tas met broodjes, fruit e.d. hebben gekregen.

De weg naar de haven is best lang, ongeveer een uur rijden. Het regent hard, maar de wegen zijn hier goed dus we schieten lekker op. Bizarre luchten.

Bij de ticketoffice leveren we de voucher in voor kaartjes op de boot. Deze lijkt redelijk vol met auto’s, dus de reservering was niet voor niets. Alleen bestuurders mogen in de auto de boot op rijden, dus moet Maaike met Madouc en Anika zelf de boot op. Dat is best een eindje lopen, maar dat lukt prima.

Anika vindt het spannend om de boot op te klimmen. Alles is voor haar een groot avontuur. Ze ook ook dolblij dat ze voor het raam mag zitten in de boot.

Als we wegvaren zie je goed hoe klein de plaatsjes hier zijn. Een groepje huizen, veel meer is het niet. En dan is Stykkisholmur nog een van de grotere plaatsen op dit schiereilend.

Onderweg maakt de boot nog een korte tussenstop op het eiland Flatey, een klein eilandje dat een paradijs voor vogelliefhebbers is. Het is echt heel klein met een stuk of tien huizen erop.

Daarna gaat de boot verder naar de Westfjorden en een klein uurtje later zien we de kliffen al opdoemen.

Het landschap oogt redelijk verlaten. Even later varen we de haven van Brjanslaekur in. Ook een bizar klein dorpje dat niet veel meer is dan een groepje huisjes.

Ook hier moet ik eerst met de auto de boot uit en moet Maaike met Anika en Madouc te voet de boot af. In de chaos van auto’s die de boot op moeten en mensen die er af komen ontmoeten we elkaar en laden we in. Tussen het verkeer door rijden wij onze eigen tank weg van de drukte, op naar de fjorden.

Het landschap is hier ruig en verlaten. Al vrij snel worden we voorzien van mooie vergezichten. We stoppen zo nu en dan langs de kant van de weg om een foto te maken (kan makkelijk, veel verkeer is hier niet).

Een eind verderop stoppen we bij een klein stroompje zodat Anika en papa steentjes kunnen gooien in het stroompje, tot grote schik van allebei.

Madouc slaapt ondertussen lekker in de auto.

Vanaf de rotspunt waar de rivier als een klein watervalletje naar beneden klettert hebben we een mooi uitzicht op het dal.

Het is een indrukwekkend landschap.

We rijden verder en worden voortdurend getrakteerd op mooie uitzichten.

De weg gaat van asfalt over in gravel en daarna in een soort glibberige zanderige brij. De auto glijdt een beetje heen een weer en het rijdt minder prettig. Gelukkig ligt onze 4wd lekker stabiel op de weg en heeft hij ook geen last van de vele kuilen die we onderweg tegenkomen.

In een bocht, vlakbij onze overnachting, een geweldig uitzicht over de kust. Een breed geel strand met een riviertje die de weg naar de zee baant er doorheen.

Bij onze overnachting aangekomen blijkt er niemand te zijn. De deur is wel open, maar we voelen er weinig voor om onszelf binnen te laten. In plaats daarvan rijden we een paar honderd meter verderop de heuvel op naar een museum waar we ook een kop koffie kunnen krijgen.

We besluiten de lunch te vervangen door een stuk appeltaart. De dame van het museum pakt een papieren telefoonboek erbij (ja, dat kan in IJsland nog, 1 telefoonboek voor het hele land!) en verifieert waar de eigenaar van de guesthouse  is. Deze blijkt inkopen te doen zijn in de stad, 40 min verderop.

 We drinken nog een kop koffie en zitten heerlijk in de zon te genieten van het uitzicht. Als we de eigenaar de auto zien parkeren bij het huisje gaan wij er naartoe en checken in.

Die middag voetballen we wat op het grote grasveld bij het huisje terwijl Madouc al rollend het gras verkend.

Daarna eten we in de guesthouse een royaal maal en maken daarna nog een ritje naar de vogelrots. De rit is wat langer dan verwacht, maar het landschap is mooi.

Eenmaal aangekomen bij de rots slaat het weer ineens om en is het geen weer voor de geplande wandeltocht.

Wel bijzondere plaatjes van het landschap door het telkens wisselende weer. Gelukkig hebben we morgen nog een dag en gaan we dan nog een keer kijken.

Als we terugkomen blijken we best wel moe en gaan we niet al te laat slapen.

 

Het regent, het regent, de pannetjes worden nat. En niet alleen de pannetjes, alles heeft het zwaar te verduren. Vandaag wordt een nat dagje, wat onoverkomelijk lijkt ieder bezoek aan IJsland. Wel apart dat het de vorige keer ook op dit schiereiland was.

Vandaag dus niet teveel op het programma, want een lange wandeltocht ga je met dit weer niet doen. We ontbijten rustig en maken dan een globaal plan.

Het weer in het noorden lijkt wat beter dan hier, dus gaan we daar ons geluk beproeven. Maar voordat we dat doen gaan we eerst een bezienswaardigheid waar we gisteren langs de kant van de weg een bordje van gezien hadden bezoeken: Raudfeldsgja.

Dit blijkt een scheur te zijn die in een berg is ontstaan, waarschijnlijk door een stroompje, waardoor je in de berg een soort grot in kan lopen. Bij aankomst ziet het geheel er door de laaghangende bewolking dreigend uit. Het doet denken aan iets uit een film.

Na een smalle doorgang kom je in een grot die aan de bovenkant open is.

Om daar te komen moet je wel door een smal beekje lopen, steppend over de stenen.

Na nog een smalle spleet tussen de rotsen loopt het pad te steil omhoog om verder te gaan, maar heb je wel een mooi uitzicht

Doet surrealistisch aan.

Maar is wel lastig vast te leggen op de foto.

Na deze trip, die we vanwege Anika en Madouc die niet mee zouden kunnen door de stroom, om beurten moesten doen, gaan we door naar het midden van het noorden van het eiland.

Volgens de weersvoorspelling zou daar een deel van het eiland weinig tot geen regen hebben, maar hoewel het hier wel helderder is, bleek dat van de regen niet te kloppen.

Wel zien we onderweg weer geweldige landschappen.

Het blijven plaatjes die zelfs door of misschien wel dankzij de regen een bijzondere indruk maken.

De tocht die we te voet hadden willen afleggen was zo vaag dat we moeite hadden het beginpunt te vinden.

De regen is hier wel minder, maar nog steeds meer dan ons lief is voor een dik 2 uur durende tocht. Dus in plaats van de tocht te voet te doen, rijden we een stuk rond de vulkaan met de 4wd. Het begin is asfalt, daarna gravel en daarna gewoon stenen. De auto heeft er totaal geen moeite mee, als is hij nu niet meer wit.

Daarna besluiten we de oversteek naar Anarstapi waar we verblijven te maken via de pas langs Snaefelljokull.

Het begin is erg indrukwekkend. Veel watervallen die voller zijn door de regen en een ruig pad.

Maar naarmate we verder klimmen wordt het zicht al maar slechter en de bewolking steeds dichter.

Op een gegeven moment is het zicht zo slecht dat we door de combinatie van een ruig stenen pad dat niet veel afwijkt van de omgeving en het slechte zicht gaan twijfelen of we nog wel op de weg zitten. Voor de zekerheid pakken we de GPS-navigatie erbij om te zien of we nog op de weg zitten of niet.

Het zicht wordt zelfs nog slechter dan op bovenstaand filmpje te zien is en met de neus tegen de voorruit ploegen we langzaam verder. Het is alsof we door watten moeten rijden, zo dik is de mist / bewolking.

Gelukkig komen we heelhuids aan de andere kant van de berg. Pas als we bijna weer op zeeniveau zijn komen we onder de wolken uit en hebben we van het ene op het andere moment weer volledig zicht.

Een bijzondere ervaring, dat zeker, maar als we dit hadden geweten voordat we vertrokken waren, hadden we het niet gedaan.

‘s avonds eten we wat in het restaurant dat hoort bij de uitbater van de huisjes (enige restaurant in het dorp). We werken op de wifi de blog bij, bekijken het weer en maken wat plannen voor de volgende dag.

Inmiddels is het gestopt met regenen, al staat er wel vrij veel wind. We maken nog een avondwandeling langs de grote stenen trol.

 En natuurlijk langs de ruige klifkust.

 Daarna terug naar huis waar we de boel alvast zoveel mogelijk inpakken voordat we onder de wol kruipen. Morgen moeten we namelijk vroeg op om de boot naar de Westfjorden te halen. We hopen dat het weer snel weer bijtrekt, want daar is hier geen peil op te trekken: de voorspelling kan met het uur veranderen,

Vannacht iets minder onrustig dan de nacht ervoor, maar Madouc is nog steeds wel erg vroeg op omdat ze dan behoefte heeft aan de ochtendfles. Twee uur tijdverschil is toch net even onhandig.

We ontbijten rustig in ons kleine IJslandse huisje (zo klein dat Karik geregeld zijn hoofd stoot aan een lamp) en pakken de boel weer in.

Ondertussen is Anika lekker buiten met steentjes aan het spelen. Ze heeft een heel kunstwerk gemaakt van grote stenen in een cirkel, kleine steentjes, hoopjes van steentjes. En alles moet precies eerst op het ene hoopje en dan op het andere hoopje, maar weer niet allemaal, want sommige steentjes zijn weer niet goed genoeg. En ondertussen iedere keer van de drempel springen. Heerlijk spelen.

Als we eenmaal ingepakt en uitgegeten zijn rijden we eerst naar het oosten, naar wat bijzondere watervallen. De watervallen zijn gelegen bij het beginpunt van de Kaldidalur binnenland route dus dat is mooi meegenomen.

Hraunfossar is een hele strook poreus lava waar water onderdoor stroomt en als waterval over een brede strook naar beneden valt. Het geheel heeft wat weg van de waterval Selfoss, maar met apart verschil dat het water midden uit de rots komt stromen.

Ziet er mooi uit. Anika loopt lekker heen en weer te rennen over de diverse trapjes. Madouc kijkt erg argwanend naar het geluid van de waterval en neemt telkens als wij een foto willen nemen haar ‘ik bijt op mijn onderlip’ pose aan. Hilarisch.

Anika plukt ondertussen nog een bloem voor mama.

Na wat rondlopen bij de watervallen doen we tot groot genoegen van Anika die daar al een tijdje om vroeg een picknick.

Omdat er geen tafeltjes en stoelen zijn, maken we er een gezellige auto picknick met Skyr van.

Anika is er van overtuigd dat alleen roze Skyr voor kindjes is en de andere Skyr alleen voor grote mensen en ze die ook wel lust als ze net zoveel jaar is als papa en mama.

Een klein stukje verder begint de Kaldidalur, de bergweg naar het zuiden. Dit is een vrij korte bergweg en omdat alle rivieren voorzien zijn van een brug is deze weg tegenwoordig ook te doen met een normale auto, mits je de voorwaarden van de verzekeraar negeert.

Met onze auto rijdt het evenwel een stuk comfortabeler. We zoeven over de ondergrond van rots en gravel. Het landschap ziet er uit alsof we op de maan rijden. Op wat mos na nagenoeg geen begroeiing.

Grote lege stukken zwarte steentjes met daarin stroompjes met smeltwater van de gletsjers.

Als we een klein stukje op de Kaldidalur rijden neemt Maaike na een korte fotostop het stuur over er vervolgens rijdt zij een stuk verder over deze offroad weg.

Dat gaat haar prima af en geeft mij de gelegenheid om nog makkelijker wat foto’s te nemen.

Afgeleid door het mooie ruige landschap letten we niet goed op en nemen wij wat later blijkt een afslag naar ijsgrotten te zijn.

Een mooie route weliswaar, waardoor we o.a. dicht langs een gletsjer met waterval komen. Eenmaal bij het vertrekpunt naar de ijsgrot excursie gekomen (daar mag je helaas met zulke kleintjes niet in) voelen we nattigheid, kijken nog een keer op de kaart en draaien om.

We wisselen weer van bestuurder en met gezwinde spoed zoeven we weer het landschap terug naar de Kaldidalur.

Het landschap blijft ruig, maar door de laaghangende bewolking (zoals vaak het geval is hier), kunnen we weinig van de gletsjers die vlakbij liggen zelf zien. Jammer, maar helaas. De rest van de tocht is er niet minder om.

Aan het einde van de Kaldidalur besluiten we niet het stukje door te rijden naar Thingvallir om dan over de grote weg terug te rijden, maar in plaats daarvan langs een gravel weg binnendoor te rijden. Met onze auto merk je bijna niets van gravel en rijdt het bijna net zo soepel als asfalt.

We rijden een groot deel langs een leuk stroompje met hier en daar een klein huisje.

Ook  zien we geregeld een paar eenzame schapen langs de kant grazen. Het is duidelijk dat hier niet veel mensen komen.

In Borganes eten we nog wat en dan rijden we verder Snaefellsnes op. Het is vrijwel windstil en in de diverse poeltjes waar we langs rijden reflecteren de bergen (op de foto helaas met waterplanten).

Bijzonder gezicht en mooi landschap.

De bewolking trekt ook even opzij en in de verte zien we de gletsjer op de top van de berg Snaefellsjokull boven alles uit toornen.

’s Avonds bij de overnachting aangekomen blijkt het personeel niet goed om te kunnen gaan met onze boeking, maar we krijgen uiteindelijk wel een sleutel.

Als we uitgepakt hebben, zien we een bizarre zonsondergang. Zal wel komen door de midnight sun, maar de lucht kleurt helemaal rood. Bijzonder gezicht, zeker met de bergen op de achtergrond.

Morgen wordt het een dag met veel regen. Waarschijnlijk kunnen we niet veel doen, maar we kijken wel. Een dagje binnen verplicht relaxen kan ook geen kwaad.

 

 

Vanochtend lekker wat uitgeslapen en rustig ontbeten. Groot buffet met alles wat je maar zou willen.

Na een – zoals Bommel zou zeggen – eenvoudige, doch voedzame maaltijd gaan we op pad. De planning is naar Gulfoss en Geysir (hebben we eerder al eens gezien, maar is mooi gebied) dan doorsteken door een binnenlandroute en naar onze overnachting.

Als gevolg van een verkeerde afslag maken we onbedoeld nog een korte pitstop in Reykjavik.

Blijft een fascinerende kerk.

Helaas, zover mocht het niet komen. Want als we in de buurt van Pingvallir zijn horen we kort na elkaar twee doffe knallen, een beetje het geluid van ene pepfles die zich uitzet na drukverschil en niet lang daarna ruikt het naar rook in de auto. Snel zetten we deze aan de kant en dat is maar goed ook, want uit de handrem komt rook.  De handrem greep is ook ontzettend warm en als ik het rubber opzij pel zie ik het eronder gloeien.

Snel pak ik een van de flesjes water die we bij de hand hadden (toevallig hadden we per ongeluk water met bubbels gekocht) en giet dat over het smeulende rubber. Een hoop gesis (en gebruis), maar het kleine autobrandje zet zich voort. Nog een flesje water moet er aan geloven en daarmee lijkt het brandgevaar vooralsnog geweken.

Daar sta je dan in het IJslandse landschap met een nasmeulende handrem. Even kijken we elkaar aan. Wat nu? Er lijkt geen acuut gevaar meer, maar we lopen wel het risico dat als we weer gaan rijden de boel weer te warm wordt en we opnieuw fik krijgen. We hebben nog genoeg water bij ons, maar wat ons betreft niet de ideale uitgangspositie voor het stuk offroad dat we die middag wilden gaan doen.

Na wat pulken aan de handrem komen we tot de conclusie dat de kabel van de handrem gebroken is. Achteraf horen we dat deze waarschijnlijk is komen vast te zitten en daarom na het stuk dat wij gereden hebben te heet geworden is en gebroken. Op zich geen euvel waarmee je niet verder kan rijden, maar niet iets waar je nog dik 2 weken mee door gaat rijden. Zeker met gewicht van de defender wil ik niet weten als ik ‘m parkeer in een straatje met wat meer hellingshoek dan verwacht.

De dichtsbijzijnde garage is in Selfoss, maar we besluiten ietsje verder te rijden, terug naar Reykjavik. Want als de auto niet meteen gerepareerd kan worden, hetgeen we niet uitsluiten, dan kunnen we in ieder geval gelijk kijken of vervangend vervoer mogelijk is. Dat blijkt het geval te zijn. Na wat vijven en zessen vertrekken we met een Landrover Discovery. Een soort moderne versie van de Defender. Maar waar bij de Defender alles handmatig is, gaat hier alles met knopjes en vooral zoveel mogelijk automatisch. Een fool-proof 4wd. Iets minder hoog dan de Defender, maar wel met het voordeel dat Anika hier wel zelf in kan klimmen en niet in getild hoeft te worden en de bestuurder niet iedere keer dat hij instapt het risico loopt uit de broek te scheuren.

We besluiten het te doen, want anders zitten we nog 3 dagen in Reykjavik vast, en rijden verder, waarbij we wel hebben aangegeven dat het handig zou zijn als we in Akureyri de auto weer zouden kunnen omwisselen in een Defender, want daarna hebben we de heftigste stukjes offroad. Men ging kijken wat ze konden doen.

We rijden vandaag nog langs de geweldige waterval Gulfoss.

Daar nemen we de nodige foto’s en lopen we met z’n allen nog naar de rots waar de waterval langs stort.

Madouc wilde niet op de foto

Echt niet

Daarna rijden we verder naar Geysir.

Daar kijkt Anika haar ogen uit.

Madouc schrikt zich iedere keer een hoedje als de geiser spuit.

In het restaurant bij Geysir eten we wat en rijden terug door naar onze overnachting over de snelle weg. Hoewel het hier waanzinnig lang licht blijft wordt het licht wel behoorlijk minder en voelen en weten we niet hoe lang de hooglandroute precies kost. Morgen hebben we op zich een kort rijdagje, maar daar maken we zelf een langere tocht van zodat we alsnog een stuk van de binnenlandroute kunnen pakken.

Madouc ook even lekker voorin zitten.

Eenmaal aangekomen bij de bestemming moeten we naar een van het hoofdverblijf verder afgelegen huisje. Het is een schattig klein IJslands huis  met lage plafonds (voor de warmte in de winter natuurlijk).

Als we onze auto naast het huisje zien staan is ofwel onze auto toch best wel groot, of ons huisje wel erg klein. Vraag is of we niet beter in de auto kunnen overnachten.

Madouc is wat ziekjes en haar krampjes zorgen er voor dat we al met al toch niet al te veel rust krijgen, maar voor het overige heerlijk geslapen.

Na een chaotisch nachtje om alles nog weggewerkt te krijgen bijtijds eruit om de laatste spullen in te pakken en de trein te halen.

De trein leek ons de beste oplossing vanwege de verscherpte controles bij schiphol en de daarmee verband houdende vertraging.

We hadden wel rekening gehouden met enig vertraging, maar dat was niet het geval. Zonder problemen waren we (daardoor) te vroeg op Schiphol. Ook de douane ging heel vlot en voor we het wisten zaten we te wachten op onze vlucht.

Anika had gelijk vriendjes gemaakt met wat andere jongetjes en meisjes die van een glijbaan trap in de lobby af gleden en had de grootste pret terwijl mama en papa vooral moe waren van de avond ervoor.

Het vliegtuig in moest via de vliegtuigtrap. Altijd apart. Anika ging natuurlijk als eerste de trap op.

Onderweg naar de luchthaven Keflavik hebben we allemaal nog een oogje toe geknepen. Zowel Anika als Madouc hadden zich weer voorbeeldig gedragen en voor we het wisten waren we in IJsland aangekomen. Het was redelijk bewolkt met zo nu en dan wat motregen, zoals verwacht, maar verder prima en redelijk warm voor ijslandse begrippen.

 

Onze auto, een Landrover Defender, is en bakbeest. Wel rare indeling. De stoelen lijken vastgeschroefd te zitten in een bepaalde stand, waardoor je ze niet naar voren of naar achteren kan schuiven. Het geheel rijdt ook als een vrachtwagen. Sturen, koppelen en remmen gaat zwaar en vereist echt fysieke inspanning.

Zodra we van Keflavik wegrijden naar Reykjavik klaart de lucht al wat op en genieten we al rijdend van het landschap. Omdat alle cameraspullen nog diep ingepakt zaten weinig foto’s gemaakt, maar daarom niet minder genoten.

Na inchecken in het hotel, een voor IJslandse begrippen groot complex met alle voorzieningen die je je kan wensen, nog even de stad in geweest om wat te eten. Daar bleek het nog lastig om een restaurant te vinden dat niet vol was. Is hier duidelijk hoogseizoen. De top10-restaurants daarom maar achterwege gelaten en een willekeurig ander restaurant dat wel plek had binnengelopen. Daar verrassend lekker gegeten met een flink biertje dat er na alle slaapgebrek wel flink in hakte.

Terug naar het hotel en daar bijna direct in slaap gevallen, te moet om ondanks het goede internet wat aan de blog te doen of een planning te maken voor de volgende dag.

 

 

De laatste dag voor de vakantie nog hard aan de slag. Laatste loodjes voor werk om het netjes af te ronden en voor Maaike de eerste dag meelopen met de praktijk.

Vanavond laatste dingen inpakken. Zal wel weer een korte nacht worden, maar gelukkig hebben we de vakantie om weer even bij te komen.