Na ons laatste straatontbijt in Napels met de taxi naar de auto toe. Even zoeken naar de juiste verhuurder, maar daarna gaat het snel. De auto is – uiteraard – een ander model dan we hadden besteld, maar wel vergelijkbaar. Een Peugeot 2008. Belangrijkste (los van dat hij rijdt) is dat onze duffels goed in de achterbak passen.

We rijden eerst over de grote weg naar het zuiden. Dat schiet lekker op. Dan nemen we de afslag om het schiereiland te bekijken. Dat gaat gelijk enorm traag. De maximum snelheid is hier vaak 30-50, maar eerlijk gezegd, met alle bochten in de weg wil je ook niet veel harder rijden.

De eerste stop is vlak voor Sorento. Daar stoppen we boven op de top van een klif waar een klein wagentje citroenijs verkoopt. Dit is het gebied van citroenen en je ziet ze overal, tot het formaat meloen zo groot. Lekker verfrissend.

We slingeren langs de kust over kleine weggetjes tot we bij een kleine brasserie aankomen waar we wat broodjes kopen. Een eenvoudige lunch. Vlakbij is ook een speeltuin waar de meisjes even kunnen uitrazen terwijl wij nog een doppio proberen.

Ook lopen we nog naar een lokale uitbater die ons citroen gebakjes weet te verkopen (ons ontbijt voor de volgende dag, blijkt later).

We rijden verder door het drukke verkeer. Het is een beetje bewolkt, maar wel droog. En af en toe laat de zon zich zien.

Het landschap is mooi en de steden liggen hier en daar mooi over de rotsige kust gedrapeerd.

We rijden verder, helemaal langs de westpunt van het schiereiland om vervolgens richting Amalfi te koersen, waar onze overnachting is (vlakbij althans, in Atrani).

Het is echt mega druk hier. In Amalfi is de enige parkeerplaats die wij zo snel zagen 8 euro per uur. Dat wordt een kostbare aangelegenheid om hier 3 dagen te staan a 180 euro per dag. Dat hadden we niet verwacht. Maar lang hoeven we ons daar niet druk om te maken, want de parkeerplaats is vol en we worden door de agenten gemaand ons heil elders te zoeken.

We rijden in de verkeerschaos door naar het oosten, naar Atrani, maar daar is ook geen parkeergelegenheid. Dus slingeren we naar aanleiding van instructies van de eigenaar van het huisje, die claimt dit ook niet eerder te hebben meegemaakt, door naar het ziekenhuis. Daar in de straat kan je wel parkeren. Is hier ook gelijk een stuk schappelijker, maar 40 euro per dag is nog steeds best aan de prijs. Betalen is nog niet zo eenvoudig. De parkeer app weigert te verbinden en ook de paal waarin je de parkeerkosten kan betalen kan geen verbinding krijgen om met een kaart te betalen. Aangezien ik geen 40 euro kleingeld op zak heb, zitten we even te kijken wat wijsheid is.

Op dat moment komt een lokale boer zijn erf af lopen en vraagt of we niet op zijn terrein willen staan voor een tientje per dag. Soms lossen dingen zich vanzelf op. Een mooie uitkomst.

We wurmen onze auto in het plekje dat beschikbaar is, achteruit een helling met een bocht af rijdend, dicht langs een muur. Goed voor de rijvaardigheid skills.

Als we daar eenmaal staan moeten we nog terug lopen naar de overnachting. Gelukkig waren we daar al een beetje op voorbereid en hebben we de bagage zo omgegooid dat we alles in 1 duffel en kleine rugzakjes hebben gestopt wat we de komende drie dagen nodig hebben. De rest laten we achter in de auto.

Na een flinke wandeling komen we aan bij Atrani, waar onze overnachting is. Via een trap dalen we af van het niveau van de weg tot het niveau van het schattige dorpje. We komen aan op het centrale plein waar nagenoeg alle restaurants en het winkeltje van het dorp zich bevinden.

We lopen omhoog, aan de hand van de foto’s die we hebben gehad met instructies ons een weg banend door de smalle straatjes tot we uiteindelijk de goede voordeur gevonden hebben.

Binnen wacht ons een ruim appartement met grote slaapkamers en een geweldig uitzicht vanaf het dakterras.

We installeren ons en gaan daarna terug naar het pleintje om wat te eten. Een eenvoudige doch voedzame maaltijd verder gaan we weer terug naar ons huisje om daar lekker te slapen. Was best intensief zo’n dagje door de smalle straatjes rijden. De komende paar dagen zijn we weer op de voeten aangewezen, want de auto staat – veilig – een heel stuk verder weg.